Ο ΠΑΟΚ πέταξε δυο βαθμούς με τον ΟΦΗ κι έμεινε 9 βαθμούς πίσω από τον ΠΑΟ. Ο Ολυμπιακός και η ΑΕΚ κέρδισαν αλλά ένα πέναλτι – γκολ του Σπόραρ στα Γιάννινα στο 95΄δεν τους επέτρεψε να μειώσουν τη διαφορά από τον ΠΑΟ. Που κέρδισε χωρίς όμως να πείσει πως έλυσε τα προβλήματα που έχει στο δεύτερο γύρο. Η νίκη του στα Γιάννινα λέει κάτι παράξενο: ότι πρέπει να ζήσει με αυτά.

Ας πούμε μερικά πράγματα για τα ματς της αγωνιστικής.    

Δυο φάσεις όλο το ματς

Με το έβδομο πέναλτι στην εφετινή του σεζόν και με ένα ακόμα γκολ στις καθυστερήσεις, ο ΠΑΟ πέρασε από τα Γιάννινα κερδίζοντας με το αγαπημένο του 1-0. Ο ΠΑΟ δεν κέρδιζε εκεί επτά ολόκληρα χρόνια. Από τα Γιάννινα δεν πέρασε ο Ολυμπιακός κι εκεί έχασε η ΑΕΚ. Η νίκη είναι για αυτό σημαντική. Αλλά δεν ήταν εμφατική και είχε και δόσεις τύχης.

Πολλά μπορεί να πει κανείς για το ματς του πρωτοπόρου – πλην όμως θα λεγα πως όλο το παιγνίδι είναι δυο φάσεις. Στο 65΄ ο Σένκεφελντ δέχτηκε πάσα από τον Μπρινιόλι μέσα στην περιοχή σε επαναφορά από άουτ, αλλά γλίστρησε κι ο Μπάλαν έκλεψε τη μπάλα, έκανε το σουτ με το εξωτερικό όμως βρήκε το δεξί κάθετο δοκάρι – στη συνέχεια ο Ριέστρα σουταρε κι ο Πούγγουρας έβγαλε τη μπάλα πριν περάσει τη γραμμή: ήταν η πρώτη φάση στο ματς του ΠΑΣ!  Στο 94΄ η επίθεση του ΠΑΟ έμοιαζε τελειωμένη, αλλά ο Μορέιρα αντί να διώξει τη μπάλα, κόλλησε κι όταν σήκωσε το πόδι βρήκε τον Κουρμπέλη – ο διαιτητής Πέτρος Τσαγκαράκης δεν έδωσε τίποτα, ο Τζοβάρας στο VAR είχε άλλη γνώμη κι ο Σπόραρ έκανε το 1-0 από τη βούλα: το πέναλτι δεν χωρά συζήτηση. Αλλά ο ΠΑΟ είχε σε δυο φάσεις του ματς όλη την τύχη μαζί του. Δεν κάνει ποτέ κακό η τύχη, αλλά δεν μπορείς και να βασίζεσαι σε αυτή.  

Από τα Γιάννινα ο ΠΑΟ γυρίζει με την ελπίδα ότι η αγωνιστική του κατάσταση θα βελτιωθεί χάρη στις μεταγραφικές προσθήκες, αλλά και χάρη στην απόφαση του Ιβάν Γιοβάνοβιτς να ανοίξει το rotation: χθες ο Σέρβος άκουσε όλη την κριτική που του έγινε μετά το ματς με την ΑΕΚ κι έπραξε αναλόγως. Ξεκίνησε τους Βαγιαννίδη και Ιωαννίδη, έπαιξε στο τέλος με δυο φορ, έβγαλε από το ματς και τον Πέρεθ που μοιάζει κουρασμένος.

Ο ΠΑΟ είχε μια βελτίωση, έκανε ένα καλό πρώτο μισάωρο (ο Τσιντώτας ήταν από τους καλύτερους του ΠΑΣ), αλλά μπορεί απλά να είναι ανακουφισμένος. Πλέον του βάζουν όλοι το ίδιο πρόβλημα: τον περιμένουν παίζοντας κλειστά. Και πάντα δυσκολεύεται να το λύσει: η νίκη ως νίκη είναι σημαντική, αλλά δεν ήρθε ως αποτέλεσμα μιας διαφορετικής διαδικασίας από ό,τι έχουμε συνηθίσει. Σήμερα μοιάζει με ασπιρίνη – το πρόβλημα δεν μοιάζει να λύθηκε. Από την άλλη κανείς ποτέ δεν κατέρρευσε κερδίζοντας. Σε μια τόσο μακριά σε διάρκεια σεζόν το πόσο μια τέτοια νίκη είναι σημαντική θα φανεί μόνο στο τέλος: ίσως είναι και σημαντικότερη από αυτό που σήμερα μοιάζει. Θέλω να πω πως αν ο ΠΑΟ επιστρέψει σε φουλ φόρμα, το ό,τι δεν πέταξε κι άλλους βαθμούς στο ντεφορμάρισμά του, θα αποδειχτεί σπουδαίο. Αν αυτό δεν συμβεί, κι ο ΠΑΟ εξακολουθήσει να έχει την ίδια συμπεριφορά  δείχνοντας τόσο μεγάλη δυσκολία στο γκολ, η νίκη αυτή είναι απλά μια νίκη που δεν δίνει τίποτα πιο πολύ από τρεις βαθμούς. Που δεν αρκούν για να σε βγάλουν πρωταθλητή.             

Η αλλαγή του Φορτούνη

Ένα τρίποντο δύσκολο, με μια νίκη με 1-0, πήρε κι ο Ολυμπιακός στο ματς με τον Αρη. Στο Καραϊσκάκη είχαμε το πιο ενδιαφέρον ματς της αγωνιστικής – σίγουρα το πιο ανταγωνιστικό αφού ο Αρης δεν περιορίστηκε στο να παίξει άμυνα, αλλά διεκδίκησε ό,τι μπορούσε και παρά την ήττα, πρέπει εν όψη των αναμετρήσεων με τον Ολυμπιακό στο κύπελλο, μάλλον να τονώθηκε το ηθικό του – το κύπελλο νομίζω τον απασχολεί περισσότερο.

Το χθεσινό παιγνίδι είναι ένα ματς για εύκολες αναγνώσεις, από τη στιγμή που τελείωσε ωστόσο. Ο Αρης είχε τη δυνατότητα να μπλέξει πολύ τον Ολυμπιακό, αν άνοιγε το σκορ στο πρώτο ημίχρονο – και θα μπορούσε να το κάνει όχι γιατί το επιθετικό του παιγνίδι ήταν σπουδαίο, αλλά γιατί δεν κινδύνεψε καθόλου. Ο Ολυμπιακός δεν είχε φάση και στο 41΄σώθηκε από το VAR: μόνο αυτό συνέλαβε σε θέση οφσάιντ τον Νταριντα που σκόραρε μόνος απέναντι στον Πασχαλάκη χωρίς κανείς να έχει αρχικά την υποψία ότι δεν καλυπτόταν. Αλλά αυτή η φάση κινητοποίησε τον Μίτσελ που πήρε μια γενναία, κι όπως αποδείχτηκε σωστή απόφαση: να αντικαταστήσει τον Κώστα Φορτούνη με τον Γιώργο Μασούρα. Εχοντας δει τι έγινε στο δεύτερο ημίχρονο η κίνηση αυτή έκρινε το ματς. Αλλά όταν η αλλαγή έγινε γνωστή, πολλοί θα είπαν σίγουρα ότι ο Ισπανός τρελάθηκε διότι ο Φορτούνης ήταν στο πρώτο ημίχρονο από τους λίγους με όρεξη.

Δεν τρελάθηκε βέβαια ο Μίτσελ, αλλά σκέφτηκε κάτι απλό: η όρεξη και η διάθεση του Φορτούνη στο πρώτο ημίχρονο δεν είχαν δώσει στον Ολυμπιακό τίποτα – ο Ελληνας παίκτης έπαιζε πολύ, αλλά το «παίζω πολύ» δεν είναι συνώνυμο του «δημιουργώ». Ο Ισπανός είδε ότι ο Αρης είχε βασίσει το παιγνίδι του στον περιορισμό του και αποφάσισε να τον βγάλει, ώστε να πάρουν τη μπάλα αυτομάτως πιο πολύ ο Χάμες (κυρίως) και ο Μπιέλ. Ο πρώτος έδωσε στο Μασούρα το γκολ του 1-0 με μια πινελιά τριάντα μέτρων κι έδωσε στον Μπακαμπού τη δυνατότητα να γίνει απειλητικός στη συνέχεια – όσο άντεξε έκανε τον Ολυμπιακό να λειτουργήσει ορθότερα. Ο δε Μπιέλ, αν και σε ρηχά νερά, έφτιαξε με μια προσωπική ενέργεια στο 69’ την καλύτερη φάση του Ολυμπιακού στην επανάληψη: ο Κουέστα δεν τον άφησε να τελειώσει το ματς. Το παιγνίδι θα λεγα ότι θα πρεπε να είναι μάθημα για τον Ισπανό και την επιμονή του στα τρία «δεκάρια» - έτσι ντέρμπι δύσκολα κερδίζονται: θα γράψω αναλυτικά.           

Περίπατος κι αποθέωση

Η ΑΕΚ απλοποίησε το ματς με τον Παναιτωλικό γρήγορα: μόνη είδηση της ημέρας ότι στην ΟΠΑΠ Αρένα κατάφερε να σκοράρει και δεύτερη ομάδα μετά τον Ιωνικό – κατά σατανική σύμπτωση όποιος σκόραρε έχασε με 4-1. Ένα γρήγορο γκολ του Αραούχο, με ένα γεμάτο σουτ από το ύψος της περιοχής έδιωξε κάθε άγχος – αν τέτοιο υπήρχε. Ο Γκαρσία έκανε το 2-0 στο 35΄ με μια κεφαλιά που πήρε ενώ σηκώθηκε στο Θεό, κι αφού ο Παναιτωλικός μείωσε με πέναλτι – γκολ του Ζοάο Πέδρο, η ΑΕΚ ευτύχησε να πετύχει δυο όμορφα γκολ με (τον Πινέδα και τον Αμραμπατ) στις δυο πρώτες τελικές της στο δεύτερο ημίχρονο – θα μπορούσε να βάλει κι άλλα. Ο Αλμέιδα ξαναείδε την ομάδα του να τρέχει όσο στο ματς με τη Λαμία, κι έβγαλε από το ματς τους τέσσερις σκόρερ για να πάρουν το χειροκρότημα. Ο Αργεντινός που είχε ξανά τον Ρότα, πήρε στην αποστολή τους Μυστακόπουλο και Ραντόνια για να τους επιβραβεύσει για την καλή εμφάνιση με την Κηφισιά: τα προσέχει όλα. Και ξέρει πως ο χρόνος κυλάει υπέρ του: ενώ οι άλλοι τέσσερις από τους πέντε πρώτους θα «σκοτωθούν» σε ασήμαντα μεταξύ τους ματς κυπέλλου, η ΑΕΚ θα κάνει προπονήσεις με τον Πανσερραϊκό και θα βλέπει παίκτες να επιστρέφουν. Νίκες όπως αυτή κόντρα στον Παναιτωλικό δημιουργούν ηθικό, οπλίζουν την ομάδα με πίστη και δημιουργούν στους παίκτες την βεβαιότητα ότι το επιθετικό παιγνίδι αποδίδει. Όλα αυτά δεν τα έχει πχ ο ΠΑΟΚ.

Δεν το πιστεύει ο Λουτσέσκου

Η ομάδα του Ρασβάν Λουτσέσκου πέταξε άλλους δυο βαθμούς το περασμένο Σάββατο. Το αήττητο σερί του ΠΑΟΚ είναι μεγάλο κι είναι απόδειξη πως παίκτες υπάρχουν. Οι δυο ισοπαλίες όμως εντός του (με Ατρόμητο και ΟΦΗ) μαρτυρούν πως κάτι γίνεται λάθος – κυρίως από την μεριά του Ρουμάνου που μοιάζει να μην πιστεύει κι ο ίδιος για το γεγονός ότι ο ΠΑΟΚ είναι τόσο ψηλά και δεν χάνει εδώ και μήνες. Μπορεί κάποιος να είναι ανασφαλής μολονότι η ομάδα του δεν χάνει; Αν είναι ο Λουτσέσκου ναι. Στο ματς με τον ΟΦΗ εμφάνισε στην Τούμπα (κατά τη γνώμη άνευ λόγου) ένα ΠΑΟΚ με δυο κόφτες στη μεσαία γραμμή (τον Σβαπ και τον Ντούγκλας Αουγκόστο) για να  αφήσει εκτός ενδεκάδας τον Ντάντας (καλύτερο παίκτη του ΠΑΟΚ μια εβδομάδα πριν στη Λαμία). Στο τέλος δε, βλέποντας ότι η ομάδα του πέρασε μια ώρα στριφογυρίζοντας τη μπάλα χωρίς να φτάνει σε τελικές προσπάθειες, έβαλε όποιο κυνηγό είχε διαθέσιμο. Οι επιλογές αυτές (ο Ζίφκοβιτς ως αριστερό μπακ πχ) είχαν ως αποτέλεσμα το ματς να γίνει ροντέο: ο ΟΦΗ είχε και την καλύτερη ευκαιρία να το κερδίσει όταν στις καθυστερήσεις ο Περέα σημάδεψε το δοκάρι ανενόχλητος. Ο ΟΦΗ είναι σε φόρμα, αμύνθηκε σωστά ακόμα κι όταν έχασε τον Διαμαντή που κατευθύνει την άμυνα του, έχει σε φόρμα τον Μανδά, και βρήκε στο πρόσωπο του Ντίκο ένα καταπληκτικό παίκτη αντεπιθέσεων που τρέλανε και τον Ινγκασον – πράγμα που σε ματς του ελληνικού πρωταθλήματος δεν έχω ξαναδεί.  Ο Λουτσέσκου παίζει πολλά στα τρία επόμενα ματς: είναι όλα με τον ΠΑΟ – δυο για το κύπελλο κι ένα για το πρωτάθλημα. Η εντύπωσή μου είναι πως ο πονηρός Ρουμάνος προτιμά το κύπελλο. Κρίνεται σε ένα ματς, μπορεί να τα ρίξει στη διαιτησία αν το χάσει και δεν χρειάζεται για να το κερδίσει να κάνει κάτι ο ίδιος: η ευθύνη, αν τα πράγματα δεν πάνε κατ’ ευχήν θα είναι όλων των άλλων. Το Σάββατο είπε πως θα χρησιμοποιήσει αμέσως τον Τάισον – σαν να ήθελε να πει ότι με τους διαθέσιμους δεν μπορεί να κάνει πολλά.   

Ολοι δυσαρεστημένοι

Είχαμε και δυο ακόμα ισοπαλίες. Στην Τρίπολη ο Αστέρας πέταξε άλλους δυο βαθμούς – ήταν καλύτερος από τον ψυχωμένο Λεβαδειακό ακόμα και στο δεύτερο ημίχρονο που αγωνίστηκε με παίκτη λιγότερο. Με δέκα παίκτες τελείωσε και η Λαμία: το τελικό 1-1 με τον Ατρόμητο δεν άφησε ευχαριστημένο κανένα. Δεν είμαστε στο τέλος της σεζόν όταν τέτοια αποτελέσματα γίνονται λόγος για να φύγουν όλοι αγκαλιά από το γήπεδο. Είναι νωρίς και για αγκαλιές και για πανηγύρια…