Το φινάλε του αγγλικού πρωταθλήματος προκάλεσε τόσο μεγάλο ενδιαφέρον, που νόμιζε κανείς το περασμένο Σαββατοκύριακο ότι μπάλα έπαιζαν μόνο οι Αγγλοι. Δεν ήταν αλήθεια, καθώς σημαντικά ματς είχαμε και σε πολλά άλλα πρωταθλήματα, πλην όμως πουθενά δεν υπήρχε τόσο δραματικό ενδιαφέρον. Για την ακρίβεια πουθενά και ποτέ τα ΜΜΕ δεν είχαν καταφέρει να δημιουργήσουν τόση αγωνία για κάτι που τελικά ήταν εντελώς προβλέψιμο: η Μάντσεστερ Σίτυ αποδείχτηκε πως ήταν αδύνατο να χάσει το πρωτάθλημα – και δεν μιλάω μόνο για τα όσα συνέβησαν στο τέλος του, αλλά και γενικότερα.

Προδιαγεγραμμένο το φινάλε

Σε όλο τον κόσμο ειπώθηκε την Κυριακή ότι η Μάντσεστερ Σίτυ του Πεπ Γκουαρντιόλα κέρδισε τον τίτλο από τη Λίβερπουλ στο νήμα, αλλά φώτο φίνις δεν χρειάστηκε. Εχοντας πάρει κεφάλι στην κούρσα εδώ και πολλές αγωνιστικές η Σίτυ πήγε να παίξει με την Μπράιτον, απλά για να ολοκληρώσει τη δουλειά. Την ώρα που η Λίβερπουλ κέρδιζε διαδικαστικά την Γουλβς με 2-0, η Σίτυ στο εκτός έδρας ματς με την Μπράιταν, έκανε πάρτι αποδεικνύοντας ότι εκτός από ποιότητα έχει και πάθος, αλλά και παίκτες με προσωπικότητα. Βρέθηκε πίσω στο σκορ, ισοφάρισε σε ένα λεπτό με τον Αγκουέρο, πρόλαβε και προηγήθηκε πριν ολοκληρωθεί το ημίχρονο, έδιωξε κάθε πιθανότητα να πέσει θέμα έκπληξης με ένα γκολ του Μαχρέζ στο ξεκίνημα του δεύτερου ημιχρόνου και χαλάρωσε μόνο όταν έφτασε στο 1-4: τότε και μόνο οι παίκτες και ο προπονητής της άρχισαν να πανηγυρίζουν. Η Σίτυ πήρε το τρόπαιο χωρίς χτυποκάρδια: αντέδρασε δείχνοντας όλη τη σοβαρότητα που πρέπει να χαρακτηρίζει μια πρωταθλήτρια. Κυρίως θύμισε ότι  δεν ήταν σίγουρα έκπληξη η τελική της επικράτηση: είναι η ακριβότερη και καλύτερη ομάδα στην Αγγλία και για να αντέξει στην πίεση της Λίβερπουλ χρειάστηκε απλά ένα σερί από νίκες – μεγάλο, αλλά όχι ανεξήγητο.

Κόντρα στη Μπράιτον διατηρήθηκε και μια παράδοση: στην ιστορία της Πρέμιερ λιγκ ποτέ ομάδα που ήταν πρώτη πριν την τελευταία αγωνιστική, δεν έχασε σε αυτή το πρωτάθλημα. Άλλο πράγμα  είναι οι εκπλήξεις κι άλλο οι αυτοκτονίες.  Αυτές, όταν μιλάμε για μεγάλες ομάδες, απαγορεύονται: η Σίτυ δεν θα μπορούσε ποτέ να μην νικήσει τη Μπράιτον, το μαρτυρά η ιστορία της διοργάνωσης. Η Λίβερπουλ για να έχει ελπίδες έπρεπε να γίνουν πράγματα που έχουν σχέση με τη μεταφυσική. Μετά την πρόκρισή της κόντρα στη Μπαρτσελόνα πίστεψα κι εγώ ότι μπορεί να τα δούμε γιατί μου αρέσουν οι ανεξήγητες ιστορίες. Αλλά η λογική καιρό τώρα έδειχνε ότι η περίφημη αγωνία για την έκβαση του αγγλικού πρωταθλήματος έπρεπε να είναι μικρότερη – ίσως ήταν και κομμάτι φουσκωμένη.

Η αγγλική ποπ κουλτούρα

Εχει ενδιαφέρον ότι στο νησί ασχολούνται όλοι με το τι έκανε η Λίβερπουλ – επειδή μάλιστα η αγγλική ποπ κουλτούρα είναι σαν ιός που εξαπλώνεται, το ίδιο συμβαίνει και σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη. Έτσι ακούμε συνέχεια ότι η Λίβερπουλ έγινε η πρώτη ομάδα που έκανε 97 βαθμούς και δεν έγινε πρωταθλήτρια, ότι έχασε το πρωτάθλημα με μια μόνο ήττα, ότι θα είχε βγει πρωταθλήτρια αν είχε καλύτερη συγκομιδή στα ματς με την Σίτυ όπου έκανε μόνο ένα βαθμό, ότι τελικά το πρωτάθλημα το έχασε στο Ολντ Τράφορντ εκεί που αυτή βολεύτηκε με μια ισοπαλία, ενώ η αντίπαλός της κέρδισε. Όλα αυτά και άλλα πολλά τα ακούω και τα χαίρομαι σαν λεπτομέρειες ενός μυθιστορήματος συναρπαστικού μεν, πλην όμως προβλέψιμου. Τα θεωρώ επίσης το είδος του διασκεδαστικού θορύβου που δημιουργείται για να μην πιάσει τους Αγγλους πανικός μπροστά στην πιθανότητα να βλέπουν για χρόνια τον ίδιο πρωταθλητή, δηλαδή τον Γκουαρντιόλα. Διότι αν ξεφύγει κανείς από τα όσα για τη Λίβερπουλ λέγονται και δει την μεγάλη εικόνα θα καταλάβει ότι ο κίνδυνος μιας ηγεμονίας της Σίτυ είναι τεράστιος. Κι αυτό είναι κάτι που η Πρέμιερ λιγκ δεν το θέλει.

Πρόβλημα για το πρωτάθλημα

Ωραίες είναι οι μικρές εικόνες της Λίβερπουλ, που μαρτυράνε την πρόοδό της και την θεαματικής της εφετινή βελτίωση, ίσως και την ατυχία της να πέσει πάνω σε ένα αντίπαλο τόσο δύσκολο. Αλλά η μεγάλη εικόνα λέει ότι η Σίτυ έκανε τη δουλειά της, όπως ακριβώς την είχε κάνει και πέρυσι - κι αυτό είναι το ανησυχητικό. Η Λίβερπουλ έχει να επιδείξει τα ρεκόρ της και τις εφετινές υπερβάσεις της: τη βελτίωση της άμυνάς της (πρώτα από όλα), την άριστη συμπεριφορά της εντός έδρας, την διατήρηση σε καταπληκτικό επίπεδο απόδοσης του Μανέ, του Βαϊνάλντουμ και των ακραίων της μπακ και φυσικά την συνεισφορά του Σαλάχ και του Φιρμίνο, που εξακολουθούν να κάνουν το γκολ εύκολη υπόθεση.

Αλλά απέναντι σε όλα αυτά η Σίτυ αντιτάσσει μια σταθερότητα σε ό,τι έχει να κάνει με τη βαθμολογική συγκομιδή, που μαρτυρά ότι η κατάκτηση του εφετινού πρωταθλήματος από τη μεριά της ήταν πιο εύκολη υπόθεση από αυτό που δείχνει η βαθμολογία. Η Σίτυ έκανε 98 βαθμούς μετά από ένα πρωτάθλημα στο οποίο είχε κάνει 100! Και πέρυσι και φέτος δεν κέρδισε μόνο έξι ματς – απλά πέρυσι είχε τέσσερις ισοπαλίες και δυο ήττες, ενώ φέτος είχε τέσσερις ήττες και δυο ισοπαλίες. Για μένα το αληθινά αξιοσημείωτο στο αγγλικό πρωτάθλημα δεν είναι ότι η Λίβερπουλ έκανε 97 βαθμούς και ήρθε δεύτερη, αλλά ότι η Σίτυ κάνει περισσότερους από τόσους σε δύο σερί πρωταθλήματα. Όταν τους έκανε πέρυσι, τερματίζοντας με 19 πόντους περισσότερους από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, λέγανε ότι αυτό οφείλεται στο ό,τι έτρεχε μόνη της. Φέτος αποδείχτηκε ότι μπορεί να κάνει τόσους πολλούς βαθμούς και υπό πίεση, γιατί έχει μια ακόρεστη δίψα για νίκες, αλλά και γιατί δεν υπάρχουν πολλές ομάδες ικανές να τη σταματήσουν. Κι αυτό είναι πρόβλημα, όχι για τον Γκουαρντιόλα, αλλά για το αγγλικό πρωτάθλημα.

Ποιος θα τον σταματήσει;

Είμαι περίεργος πως οι Αγγλοι θα ξεμπλέξουν με τον Πεπ, που φέτος είχε να αντιμετωπίσει και τραυματισμούς και απουσίες και κρίσεις. Ο τύπος έκανε τα ίδια πρωταθλήματα με την Μπαρτσελόνα στην Ισπανία και με την Μπάγερν στη Γερμανία και συνεχίζει: το ποδόσφαιρο που διδάσκει επιτρέπει στην ομάδα του να κερδίζει πάντα όταν είναι καλύτερη – η Σίτυ στο νησί δεν κέρδισε στα ελάχιστα ματς που δεν ήταν συγκεντρωμένη ή ήταν απλά άτυχη. Οποιος θέλει να της πάρει το πρωτάθλημα πρέπει να βάλει στο μυαλό του ότι πρέπει να ξεπεράσει τους 100 πόντους – πράγμα που ειλικρινά δεν ξέρω αν γίνεται. Είτε με ανταγωνισμό όπως φέτος, είτε χωρίς ανταγωνισμό όπως πέρυσι, ο πήχης του Πεπ είναι τρομερά ψηλά. Κι αυτό είναι το μόνο συμπέρασμα που πρέπει να κρατήσει και η Λίβερπουλ κι όποιος άλλος πιστεύει πως μπορεί να τον κυνηγήσει…