Στο αυστραλέζικο OPEN, το πρώτο Γκραν Σλαμ τουρνουά της χρονιάς, παραδοσιακά δεν λείπουν οι εκπλήξεις. Φέτος, πριν καν βγει η πρώτη εβδομάδα, έχουν αποχαιρετήσει νωρίς το τουρνουά ο ανέτοιμος ακόμα Ζβέρεφ, ο Μπερετίνι, ο Κάσπερ Ρουντ κι ο Τέιλορ Φριτζ, αλλά φυσικά η μεγάλη αποχώρηση ήταν αυτή του Ράφα Ναδάλ, κατόχου του τουρνουά, που δεν κατάφερε να υπερασπιστεί τον τίτλο του και να ξεπεράσει τον δεύτερο γύρο. Δημιουργώντας μια πρώτη ίσως σοβαρή ερώτηση για το πόσο καιρό θα τον βλέπουμε ακόμα στα γήπεδα.   

Προβλήματα εδώ και μήνες

«Ο Ναδάλ μοιάζει πολύ ενοχλημένος στο άκουσμα της λέξης αντίο, που ψιθυρίζεται από τους δημοσιογράφους καιρό τώρα, σε κάθε συνέντευξη Τύπου που δίνει αποχαιρετώντας ένα τουρνουά» - το είπε ο Ματς Βιλάντερ στο Eurosport μετά τον αποκλεισμό του στην Αυστραλία. Το βρίσκω λογικό. Πρώτα απ 'όλα, ο Ισπανός εξακολουθεί να αισθάνεται ανταγωνιστικός (είναι ακόμα το νούμερο δύο στον κόσμο και στη Μελβούρνη ήταν νούμερο ένα στο ταμπλό, απόντος του τραυματία Κάρλος Αλκαράθ) και αναμφίβολα είναι ακόμα και στις ήττες του απόλυτα αξιοπρεπής. Ωστόσο, ο Ναδάλ δεν είναι καλά εδώ και μήνες. Ο τραυματισμός που αντιμετώπισε στο Rod Laver Arena είναι ο τρίτος σοβαρός τραυματισμός το τελευταίο εξάμηνο. Στη διάρκεια της περσινής σεζόν υπέφερε πολύ ακόμα και στις χωμάτινες επιφάνειες: ο θρίαμβός του στο Ρολάν Γκαρός δεν ήρθε μετά από ματς επίδειξης όπως συνήθως. Η φήμη που κυκλοφορούσε τότε είναι ότι είχε παίξει εκεί κάνοντας ένα είδος αναισθησίας στο πόδι για να μην πονάει και ήταν ακριβώς στο Παρίσι που είχε ξεκινήσει να ακούγεται ότι μπορεί να μας αποχαιρετήσει και να αποσυρθεί μετά το αγαπημένο του τουρνουά. Δεν το έκανε, συνέχισε αλλά στο Γουίμπλετον τον είδαμε να σηκώνει λευκή σημαία, πριν τον ημιτελικό κόντρα στον Κύργιο, ενώ και το ματς με τον Φριτζ δεν το είχε κερδίσει σε ακριβώς ιδανικές συνθήκες: κανείς δεν κατάλαβε που βρήκε τη δύναμη και το τελείωσε. Μετά το τουρνουά του Λονδίνου ακολούθησε η κάθοδος: έκανε ένα κακό Us Open, αλλά και γενικώς άσχημα τουρνουά, παιζόταν ολοένα και χειρότερα. Στην αρχή της φετινής χρονιάς είχε πάλι απροσδόκητες ήττες, όπου εμφανίστηκε.

Το πρώτο βήμα

Το Open της Αυστραλίας υποτίθεται ότι θα ήταν το πρώτο βήμα προς μια ακόμα μεγάλη επιστροφή, αλλά μόνο έτσι δεν ήταν. Εδωσε όλα κι όλα δυο ματς, απλά θυμίζοντας τον παίκτη που πέρυσι το κατέκτησε: δεν είναι πλέον εκρηκτικός, δεν είναι πια δυνατός, φτάνει όλο και πιο αργά στην μπάλα – ο Μακ Ενρο είπε πως δίνει ματς «που δεν είναι αντάξια της κλάσης και της ιστορίας του». Ο Ράφα είναι πανέξυπνος, τα ξέρει όλα αυτά πολύ καλά, αλλά δεν μοιάζει για την ώρα να μπορεί κάτι να αλλάξει: οι ήττες του μοιάζουν ολοένα και πιο πολύ σαν ένα είδος  προειδοποίησης για ένα τέλος καριέρας, που ολοένα και πλησιάζει. Ο Ναδάλ δεν θα αποσυρθεί σήμερα ή αύριο, αλλά τα λόγια του ακόμα και στις συνεντεύξεις τύπου ακούγονται σαν πρόλογος ενός αντίο - τουλάχιστον όσα είπε στην Μελβούρνη έτσι ακούστηκαν. «Αγαπάω αυτό το τουρνουά το έχω κερδίσει δύο φορές, η δεύτερη ήταν μόλις πριν από ένα χρόνο. Δεν ήθελα να αποσυρθώ, γιατί ήμουν ο πρωταθλητής εδώ. Τελικά είναι για το καλύτερο», είπε αινιγματικά πριν τους αποχαιρετήσει όλους ευχαριστώντας τους για την κατανόηση. Αυτοί που είναι προσεχτικοί και τον γνωρίζουν καλά υπογράμμισαν πως δεν έγραψε μετά την ήττα του στην κάμερα το συνηθισμένο «τα λέμε του χρόνου».   

Όχι όπως ο Φέντερερ

Η αλήθεια είναι ότι προς το παρόν ο Ναδάλ δεν αφήνει κανένα να πιστέψει πως ετοιμάζεται για το μεγάλο αντίο. Πολλοί αναρωτιούνται αν η διαδικασία της αποχώρησης του θα είναι μακρόσυρτη, όπως του επί χρόνια αντιπάλου του και πάντα φίλο του Ρότζερ Φέντερερ. Ο Ελβετός πάλεψε πολύ για να επιστρέψει: το αντίο του κράτησε χρόνια. Λίγους μήνες πριν το ανακοινώσει, έλεγε ότι αισθανόταν ακόμα ανταγωνιστικός και ότι ήθελε να προσπαθήσει να πάρει μέρος σε ένα τελευταίο Γκραν Σλαμ τουρνουά, μολονότι γνώριζε πως αυτό δύσκολα θα του το επέτρεπε το εγχειρισμένο γόνατό του. Στο τέλος, παρ' όλες τις επεμβάσεις και όλες τις προσπάθειες ο Φέντερερ απλά αναγκάστηκε να πει «τέλος». Δεν ήταν η ηλικία που τον οδήγησε στο αντίο - ακόμα κι έχοντας ξεπεράσει τα 40 ο Ελβετός έμοιαζε να κάνει σχέδια. Αλλά ο πόνος δεν τον άφηνε, ούτε να ονειρεύεται πια. Θα μπει σε μια τέτοια διαδικασία και ο Ναδάλ; Θα περιμένουμε την επιστροφή του για μήνες; Θα μαθαίνουμε νέα από την αποθεραπεία του και θα αναρωτιόμαστε που θα τον ξαναδούμε; Νομίζω δύσκολα.  

Ο Ναδάλ θα προσπαθήσει και τώρα να επιστρέψει – θα κάνει ό,τι μπορεί γιατί έχει μάθει να ζει με τους πόνους. Κανείς φυσικά δεν μπορεί να τον αναγκάσει να συνεχίσει να βασανίζεται, ούτε καν η αγάπη του για το σπορ. Δεν νομίζω επίσης ότι διακατέχεται από την εμμονή με τα ρεκόρ, κι ότι θέλει να φύγει αφού νιώσει ότι είναι πια δεδομένο ότι έχει κερδίσει την αιώνια κούρσα με τους Φέντερερ και Τζόκοβιτς: ο Ελβετός δεν υπάρχει πια κι ο Σέρβος, που κι αυτός ταλαιπωρείται από πόνους είναι μικρότερος. Ο Ναδάλ πιστεύω πως θα φύγει όταν θέλει, αλλά μετά το τέλος ενός μεγάλου ματς. Νικητής ή ηττημένος δεν θα έχει σημασία.

Συμβατό με την καριέρα του

Νομίζω ότι το φινάλε του Ναδάλ θα είναι συμβατό με την καριέρα του. Πάντα αυτό που προσπαθούσε ήταν να βρει μέσα του τη δύναμη για μια ακόμα επιστροφή – πέτυχε τις πιο εντυπωσιακές. Ειδικά στο δεύτερο μέρος της καριέρας του, ο φόβος ότι θα τον δούμε να σταματά ήταν πάντα υπαρκτός. Στην Αυστραλία είδα για πρώτη φορά μετά την ήττα του από τον Μακένζι Μακντόναλντ την γυναίκα του να δακρύζει. Ποιος ξέρει πόσες φορές τον έχει δει να υποφέρει – θέλω να πω πως αυτά τα δάκρυα αποκλείεται να προέκυψαν για μια ήττα – ήταν σαν δάκρυα αποχαιρετισμού. Ο Ναδάλ μάλλον αποχαιρέτησε το Open της Αυστραλίας. Μάλλον φέτος θα αποχαιρετήσει όλα τα τουρνουά του Γκραν Σλαμ που τίμησε. Και μετά θα μας πει αντίο.