Μετά το ματς με τη Γιουνγκ Μπόις έγραφα ότι ήταν απαραίτητο να χτυπήσει ένα καμπανάκι συναγερμού μπας και ταρακουνηθεί ο Πάολο Μπέντο. Η ισοπαλία με την Κέρκυρα προέκυψε γιατί κανείς στον Ολυμπιακό δεν διέκρινε πόσο μεγάλο ήταν το λάθος του προπονητή στο ματς με τους Ελβετούς, που αποφάσισε να ξεκινήσει μια συζήτηση (και μάλιστα δημόσια…) για τους αποκλεισμούς του Τσόρι και του Μάριν. Ο Μπέντο δεν είναι ο πρώτος προπονητής που μετά από δυο – τρία καλά αποτελέσματα πιστεύει πως είναι ένας μικρός Θεός: η συμπεριφορά αυτή είναι εξαιρετικά συνηθισμένη. Αλλά όχι σωστή.

Δεν τους ξαναείδαμε ποτέ

Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Στις 11 Σεπτεμβρίου ο Ολυμπιακός αγωνίζεται με τη Βέροια στην πρεμιέρα. Ο προπονητής του, κόντρα στα προγνωστικά, αφήνει έξω Μάρτινς και Τσόρι που του χουν δώσει την πρόκριση με την Αρούκα, τον Φορτούνη που χει σκοράρει με την Εθνική, το Ρέτσο που προβάλλεται ως κάτι μεταξύ Τουράμ και Μπεκενμπάουερ και τον Καρντόσο που όλος ο κόσμος που έχει πάει στο Καραϊσκάκη περιμένει να δει. Παίζει με δυο κανονικά ακραία μπακ (τον Ντελα Μπέγια και τον Φιγκέιρας), ποντάρει σε Καμπιάσο, Μάριν, Ελιονούσι, Σεμπά, ξυπνάει τον Ιντέγιε: γίνεται πάρτι! Ο Ολυμπιακός βγάζει πολύ όρεξη για να αποδείξει πως δεν είναι δυνατόν στην Ελλάδα άνθρωποι να υποστηρίζουν πως έχασε το πρωτάθλημα πριν αυτό αρχίσει και βάζει έξι γκολ. Αυτή η ομάδα κερδίζει μετά από μερικές μέρες και την Γιουνγκ Μπόις στην Ελβετία. Αλλά ο Ολυμπιακός δεν ξαναπαίζει με τη συγκεκριμένη σύνθεση ποτέ!  Ένα μήνα αργότερα ο Ολυμπιακός παίζει στο κύπελλο Ελλάδος με τον Πλατανιά. Ο Μπέντο παρουσιάζει ένα Ολυμπιακό με τους Ρέτσο, Σιόβα, Βιάνα, Ομάρ στην άμυνα, Μπουχαλάκης και Ρομαό στα χαφ, τον Τσόρι πίσω από τον Καρντόσο και τους Μάριν και Πάρντο στο πλάι: το ματς λήγει με 3-0. Ναι, σωστά το μαντέψατε. Κι αυτό τον Ολυμπιακό δεν τον ξαναείδαμε ποτέ! Δυο ομάδες του Ολυμπιακού που πέτυχαν στο Καραϊσκάκη δυο μεγάλες σε σκορ νίκες αποδείχτηκαν μιας χρήσης. Γιατί; Αγνωστο.

Εχει κάνει και πολλά σωστά

Δεν θέλω να αδικήσω τον Μπέντο. Ηρθε στο τέλος του καλοκαιριού και βρήκε ένα Ολυμπιακό χωρίς ψυχολογία μετά τον αποκλεισμό από την Μπερ Σεβά. Χρειάστηκε να κάνει μεταγραφικές υποδείξεις χωρίς καλά καλά να ξέρει την ομάδα, έδωσε ευκαιρίες σε νέα παιδιά και βρήκε την κατάλληλη ενδεκάδα για να πάρει τα ντέρμπι στο Καραϊσκάκη – ντέρμπι που κέρδισε με πολύ μεγάλη βοήθεια από τον κόσμο βέβαια. Ο Ολυμπιακός του, που κέρδισε τα ντέρμπι παρά τις αμυντικές του αδυναμίες, είχε ποιότητα, ταχύτητα για να χτυπήσει στην κόντρα την αργή άμυνα της ΑΕΚ και του ΠΑΟ και μαχητικότητα: σύμβολά του ο Μποτία, ο Φορτούνης, ο Μάρτινς, ο Σεμπά και ο Ελιονούσι – ο Μιλιβόγεβιτς είναι έτσι κι αλλιώς παντού και πάντα απαραίτητος. Αλλά αυτός ο καλός Ολυμπιακός για να δείξει την ποιότητα του θέλει χώρο για να τρέξει και χώρους, κόντρα σε ομάδες που σε περιμένουν, δεν έχεις ποτέ. Αποτέλεσμα τα μέτρια ματς με τον Ατρόμητο, τη Γιουνγκ Μπόις, την Κέρκυρα: το πρόβλημα σε όλα είναι ότι έλειψε το πρέσινγκ ψηλά, οι συνεργασίες στο πλάι, οι ατομικές προσπάθειες και το παιγνίδι για το φορ - Ιντέγιε και Καρντόσο τροφοδοτήθηκαν ελάχιστα. Ο Ολυμπιακός ή απλά σηκώνει τη μπάλα ή τη γυρίζει σαν ομάδα πόλο ψάχνοντας το φουνταριστό και χωρίς παίκτη παραπάνω.

Η ιστορία του Τσόρι

Όλα αυτά θα ήταν έως και υποφερτά αν δεν υπήρχε η απίστευτη αυτή ιστορία του Τσόρι. Ο Αργεντίνος πέτυχε στην παράταση με την Αρούκα το χρησιμότερο γκολ του Ολυμπιακού φέτος: για αυτό και μόνο θα πρεπε ο Μπέντο να του είναι ευγνώμων. Ο Τσόρι δεν θα είναι στον Ολυμπιακό του χρόνου και δεν είναι ο παίκτης πάνω στον οποίο μπορείς να βασίσεις την ομάδα γιατί μεγάλωσε – κατανοητό. Αλλά το πώς του φέρεσαι είναι πρώτα από όλα για την ομάδα διδακτικό: το να τον χρησιμοποιείς πάντα βασικό είναι λάθος, όσο και να τον αποκλείεις συνεχώς από την 18αδα. Στην πρώτη περίπτωση δείχνεις εξαρτημένος από τον παίκτη – συνέβαινε με το Μίτσελ και σωστό δεν ήταν. Στη δεύτερη όμως δεν τον σέβεσαι – κι ένα προπονητή που δεν σέβεται ένα παίκτη, αργά η γρήγορα σταματάνε να τον σέβονται και οι παίκτες του. Ο Μπέντο λέει ότι επιβραβεύει όσους στις προπονήσεις μοχθούν. Ωραίο ακούγεται, αλλά δεν ισχύει διότι μετά το ματς με τη Γιουνγκ Μπόις προπονήσεις δεν υπήρξαν. Δυο χαλαρώματα έγιναν την Παρασκευή και το Σάββατο το πρωί – γιατί άραγε κατηγορούνται ο Τσόρι κι ο Μάριν; Γιατί ήταν πιο χαλαροί από τους υπόλοιπους;         

Δουλειά σχετικά απλή  

Στην Ελλάδα έχουμε κάνει τη δουλειά του προπονητή ότι κοντινότερο στην αστροφυσική. Ποια είναι η δουλειά του Μπέντο; Να αξιοποιεί το ρόστερ της ομάδας: η συμμετοχή του στα ματς (όταν υπάρχει…) είναι μικρή και απλά δεν χρειάζεται να είναι καταστροφική. Ο σκοπός του Μπέντο πρέπει να είναι να πείσει τους παίκτες του ότι υποχρέωση θεαματικών εμφανίσεων έχουν παντού και πάντα, ανεξάρτητα από τον αντίπαλο, διότι αυτό ζητάει ο κόσμος της ομάδας: από το άγχος του πρωταθλητισμού λυγίζουν οι αντίπαλοι του Ολυμπιακού – αυτός δεν πρέπει να έχει τέτοια προβλήματα και το ποδόσφαιρο του 1-0 δεν τον ενδιαφέρει. Δουλειά του Μπέντο είναι να βρει που χρειάζεται ο Φορτούνης και που ο Τσόρι, πότε ο Μαρίν μπορεί να παίξει δεκάρι και πότε στο πλάι, πότε ο Μίλι μπορεί να γίνει οργανωτής και πότε κόφτης, που χρειάζεται ο Καμπιάσο και που ο Ρομάο και που ο Μάρτινς. Δουλειά του Πορτογάλου είναι να φτιάξει μια ομάδα με επιθετική νοοτροπία, αποτελούμενη από παίκτες που την υποχρέωση να βάλουν γκολ και να συντρίψουν τον αντίπαλο την καταλαβαίνουν. Το ποιοι θα είναι κατά περίσταση αυτοί οι παίκτες θα το αποφασίσει αυτός χωρίς ωστόσο επιδείξεις πυγμής και μαγκιάς: δε θέλει στρατιωτικό διοικητή ο Ολυμπιακός – προπονητή χρειάζεται.

Το λάθος του Σίλβα

Όταν είχε έρθει ο Μπέντο είχα γράψει πως πρέπει ν αποφύγει το λάθος, που έκανε πέρυσι ο Μάρκο Σίλβα και που πλήρωσε ο Ολυμπιακός φέτος στην Ευρώπη. Ο Σίλβα πέρυσι έχτισε μια καλή ομάδα, που όμως έμαθε να κερδίζει χωρίς να μοχθεί: αυτό ήταν το όριο της. Η ομάδα, εξαιτίας της νοοτροπίας του Πορτογάλου προπονητή της, είχε μεν σειρά, τρόπους και παιγνίδι οργανωμένο, δεν είχε όμως στο DNA της την υποχρέωση για επιθετικό ποδόσφαιρο: η παραγωγή φάσεων και το σκοράρισμα εξαρτιόνταν από τη φόρμα, τα κέφια και τις ατομικές προσπάθειες. Εφταναν τα ντεφορμαρίσματα δυο – τριών παικτών καλοκαιριάτικα για να φανεί ότι η ομάδα είναι για πέταμα: δεν είναι έτσι. Ο Μπέντο όφειλε να καταλάβει ότι βρίσκεται κάπου που η προτεραιότητα είναι το ωραίο ποδόσφαιρο: ωραίο ποδόσφαιρο χωρίς να παίρνεις πολλά από όλους δεν υπάρχει. Από την άλλη δεν θέλω να τον αδικώ: αν το πλάνο του δεν περιλαμβάνει τον Τσόρι, τον Μάριν, το Ρομαό, τον Ντελα Μπέγια, τον Σιόβα, τον Πάρντο κτλ, ας πείσει το Μαρινάκη να τους διώξει και να φέρει όσους κάνουν για το παιγνίδι του. Όμως όσο αυτοί υπάρχουν δεν χρειάζεται να τους χρησιμοποιεί για να δημιουργεί συζητήσεις: ας του εξηγήσει κάποιος ότι βρίσκεται σε μια χώρα που οι συζητήσεις καταστρέφουν ομάδες και ότι οι προπονητές συνήθως απολύονται όταν συζητήσεις προκαλούν.  

Τα λεγα νωρίς

Μετά το ματς με τη Βέροια είχε γράψει ότι η υποχρέωση του προπονητή είναι να μετατρέψει σε οργανωμένο παιγνίδι, την γεμάτη θέληση για γκολ πρώτη εμφάνιση στο πρωτάθλημα και ότι αν αυτό γίνει ο Ολυμπιακός δεν έχει να φοβηθεί πολλά. Ελεγα πως αν δεν γίνει, χρειάζεται εχθρούς για να αντιδρά και πως έχει μεν πολλούς, αλλά όχι τόσους όσους του χρειάζονται για να έχει κάθε Κυριακή κίνητρο: το μόνο κίνητρο που μπορεί να του δώσει το πρωτάθλημα είναι η υποχρέωση για καλό ποδόσφαιρο. Χωρίς αυτό για να το κερδίσει το πρωτάθλημα θα πρέπει να ποντάρει μονίμως στα χάλια των υπόλοιπων. Πράγμα που δεν αποτελεί συνταγή επιτυχίας...