Στη βόλτα που κάνω κάθε πρωί στο διεθνή αθλητικό Τύπο υπάρχουν κάτι μέρες που μου δημιουργείται η εντύπωση πως υπάρχει στον πλανήτη μόνο ένας άνθρωπος: η σημερινή είναι μια από αυτές – σήμερα υπάρχει μόνο ο Έρλινγκ Μπράουτ Χάαλαντ. Τον αποκαλούν «τέρας», «εξωγήινο», «βασιλιά του κόσμου», «γίγαντα» - το χαμογελαστό του πρόσωπο είναι πρωτοσέλιδο, όχι μόνο στις αγγλικές εφημερίδες, αλλά και στις ιταλικές, τις ισπανικές, τις γερμανικές, τις γαλλικές. Δεν είναι πρώτος φυσικά που έχει πετύχει πέντε γκολ σε ένα ματς του Τσάμπιονς λιγκ – είναι πάρα πολλοί αυτοί που έχουν προηγηθεί. Είναι βέβαια από χθες βράδυ ο νεότερος που πρόσθεσε το όνομα του σε μια λίστα που έχει ονόματα γνωστά (Μέσι, Λουίς Αντριάνο,  Γκερτ Μίλερ, Αλταφίνι, Σόρεν Λέρμπι,) και λιγότερο γνωστά (Κότκόφ, Αλμπέρτ, Σούσλερ κτλ), αλλά δεν είναι αυτός κατά την γνώμη μου ο λόγος που όλοι σήμερα ασχολούνται μαζί του. Αν κάτι έγινε κατανοητό χθες βράδυ είναι πως χάρη στον Χάαλαντ η Μάντσεστερ Σίτυ δύσκολα θα χάσει και το εφετινό Τσάμπιονς λιγκ. Όχι γιατί απέναντι στην Λειψία έκανε επίδειξη δύναμης κερδίζοντας με 7-0, αλλά γιατί δεν υπάρχει άλλη ομάδα αυτή τη στιγμή στη διοργάνωση που να διαθέτει ένα τέτοιο πυρηνικό όπλο στην επίθεσή της. Ο Χάαλαντ στα 23 του είναι ο καλύτερος σέντερ φορ στον κόσμο σε μια εποχή που τα σέντερ φορ είναι ελάχιστα. Κι έχει πλέον καταλάβει τι περιμένει από αυτόν ο καλύτερος προπονητής που είχε ποτέ του.

Τον μεγαλώνει σωστά

Τον περασμένο Μάιο, όταν είχε γίνει γνωστό ότι ο Νορβηγός θα συνεχίσει στην Μάντσεστερ Σίτυ είχα γράψει εδώ κάτι που χθες είδα σε διάφορες ευρωπαϊκές εφημερίδες ως παρατήρηση: είχα γράψει ότι το άγχος του Πεπ Γκουαρντιόλα για την κατάκτηση του Τσάμπιονς λιγκ θα μεγαλώσει λόγω της απόκτησης του Χάαλαντ. Πριν το ματς της Σίτυ με την Λειψία, όσοι είχαν αναφερθεί στα νεύρα που φάνηκε να έχει ο Καταλανός στις δηλώσεις του όταν του επισήμαναν πως ένας αποκλεισμός από τους Γερμανούς θα είναι τεράστια αποτυχία, πρόσθεσαν πως αυτά τα νεύρα οφείλονται και πολύ στο γεγονός ότι η απόκτηση του Νορβηγού μεγαλώνει για τη Σίτυ την υποχρέωση της διάκρισης. Στο «δεν δουλεύω στην Ρεάλ» που είπε ο Πεπ, όταν του επισήμαναν πως η σεζόν θα κριθεί από το τι θα καταφέρει στο Τσάμπιονς λιγκ, η απάντηση θα μπορούσε να είναι πως η Ρεάλ δεν έχει τον Χάαλαντ. Κανείς δεν τον έχει. Μόνο ο Γκουαρντιόλα τον έχει, και τα συνεχόμενα γκολ του δείχνουν πως τον μεγαλώνει σωστά.

Δεν είναι αλήθεια πως ο Πεπ δεν θέλει σέντερ φορ κτλ. Μπορεί στην Μπαρτσελόνα κάποτε να τσακώθηκε με τον Ιμπρα, αλλά με τον Λεβαντόφσκι στην Μπάγερν μια χαρά τα κατάφερε. Πέρυσι το καλοκαίρι ήθελε τον Χάρι Κέιν κι απλά η Σίτυ δεν τα βρήκε με την Τότεναμ, φέτος όταν του πήραν τον Χάαλαντ δεν είχε καμία αντίρρηση. Και πώς να έχει; Αν και ο Χάαλαντ είχε χάσει πέρυσι 16 ματς εξαιτίας τραυματισμών, η πρόσθεσή του στο οπλοστάσιο της Σίτυ ήταν δεδομένο πως θα την έκανε πανίσχυρη. Η απορία ήταν αν θα τα έβρισκαν γρήγορα.

Σαν αυτούς που αγαπάει

Ο Πεπ σιχαίνεται τους στατικούς παίκτες. Δεν αγάπησε ποτέ του τους περίφημους «σέντερ φορ περιοχής». Οι αγαπημένοι του κυνηγοί ήταν ο Μέσι κι ο Αγκουέρο γιατί είχαν συμμετοχή στο επιθετικό παιγνίδι. Δεν ζητά κάτι διαφορετικό από τον Χάαλαντ: θέλει από αυτόν να βγαίνει κι από την περιοχή, να γίνεται στήριγμα σε όποιον κουβαλά μπάλα, να κουράζει τα αντίπαλα μπακ που δεν μπορούν να τον χάσουν από τα μάτια τους. Αυτό έκανε χθες κι αυτό δεν είχε κάνει προ ημερών στη Λειψία. Στη Γερμανία παίζοντας μόνο στην περιοχή, ο Γκβάρντιολ τον εξαφάνισε. Χθες βγαίνοντας από αυτή, και τρέχοντας κάθετα το γήπεδο έκανε τον κόσμο να αναρωτιέται αν ο Κροάτης είναι ο παίκτης που θαυμάσαμε στο μουντιάλ. Ένα από τα γκολ που έβαλε ήταν με πέναλτι και τρία από κερδισμένα ριμπάουντ, αλλά το θέμα δεν είναι πώς σκοράρει, είναι πόσο συμμετέχει στο παιγνίδι. Αν συμμετέχει, κουράζει την αντίπαλη άμυνα όσο κανείς. Αν δεν συμμετέχει μπορεί πάντα να σκοράρει: για αυτό παίζει – και χθες στράβωσε κι όταν έγινε αλλαγή. Αλλά στο παιγνίδι του Γκουαρντιόλα, η συμμετοχή είναι σημαντικότερη ακόμα κι από τα γκολ. Αυτό ο Καταλανός ζητά από τον Χααλαντ να καταλάβει και δεν είναι απλό. Διότι ο Νορβηγός με το τεράστιο κορμί, τις γρήγορες αντιδράσεις και την τρομερή αίσθηση του χώρου, θεωρεί την μεγάλη περιοχή βασίλειο που έχει κατακτήσει. Και δεν αποκλείω να έχει και πολλούς που να του λένε πως από αυτή δεν πρέπει να βγαίνει ποτέ.   

Είναι αλήθεια

Όταν η Σίτυ τον απέκτησε τον Νορβηγό. είχα γράψει πως δυο πράγματα είναι δεδομένα: το πρώτο πως θα βοηθήσει την Σίτυ σκοράροντας, το δεύτερο πως θα δυσκολέψει άθελά του  την επόμενη αποστολή του προπονητή της. Πρέπει να πω πως πουθενά αλλού δεν θα υπήρχε αυτό ως πιθανότητα: παντού ο Χάαλαντ θα ήταν Θεός και όλοι οι υπόλοιποι θα ήταν στις υπηρεσίες του. Στη Σίτυ όμως Θεός είναι ο Πεπ και το σύστημα είναι μονοθεϊστικό: δεύτερος Θεός δεν επιτρέπεται να υπάρχει. Αυτό ήταν χθες βράδυ το μήνυμα της εμφάνισης του Χάαλαντ στο ανταγωνισμό: δεν πέτυχε τα πέντε γκολ αυτός ο καταπληκτικός παίκτης που βλέπαμε παντού όπου έχει αγωνιστεί, αλλά τα πέτυχε ένας φορ του Πεπ Γκουαρντιόλα – κινητικός, χαρούμενος για το πλάνο, έτοιμος να παίξει, να τρέξει και να πρεσάρει, ένας φορ με κίνηση και χωρίς τη μπάλα στα πόδια. Κατά κάποιο τρόπο αυτό ήταν το πρώτο παιγνίδι του στο Τσάμπιονς λιγκ. Όχι το πρώτο του Χααλαντ, το πρώτο του Χααλαντ του Γκουαρδιόλα.  

Ακούγεται κομμάτι αστείο να το λες για τον μόνο που σημείωσε χατ-τρικ στο ντεμπούτο του στο Τσάμπιονς λιγκ, στο Σάλτσμπουργκ-Γενκ 6-2, τέσσερα χρόνια πριν. Μοιάζει υπερβολικό όταν το λες για τον μόνος που έχει σκοράρει δυο τουλάχιστον γκολ σε τέσσερις συνεχόμενους αγώνες και για τον ο μόνο που έχει σκοράρει περισσότερα από ένα γκολ στο ντεμπούτο του στη διοργάνωση σε τρεις διαφορετικές ομάδες που αγωνίστηκε (Σάλτσμπουργκ, Μπορούσια Ντόρτμουντ και Μάντσεστερ Σίτι). Μοιάζει υπερβολή να το λες για κάποιον που λογικά θα ξεπεράσει τα 140 γκολ του Κριστιάνο Ρονάλντο στη διοργάνωση. Αλλά είναι αλήθεια.