Ο Παναθηναϊκός στο μπάσκετ έκανε τη μίνι έκπληξη και πέρασε με νίκη από το ΣΕΦ: το τελικό 54-66 του δίνει και προβάδισμα να βρεθεί στην κορυφή στο τέλος της σεζόν μολονότι φέτος τα ματς στην κανονική περίοδο είναι τρία. Ωστόσο ότι συνέβη μόνο έκπληξη δεν είναι για όποιον καταλαβαίνει. Ο Αταμάν ξεκίνησε την ελληνική του περιπέτεια με μια ήττα – διασυρμό στη Ρόδο για το σούπερ καπ από τον Ολυμπιακό. Στο δεύτερο παιγνίδι με τον Ολυμπιακό, αυτό για την Ευρωλίγκα, είδε τους παίκτες του να μην μπορούν να αντέξουν το βάρος του ματς – ο ίδιος κι εκείνο το βράδυ είχε κάνει μια χαρά το κομμάτι του. Στο τρίτο τους αποφόρτισε και μίλησε μετά το ματς με την Μπασκόνια για νέες ενισχύσεις κάνοντας το χθεσινό παιγνίδι για κάποιους ευκαιρία για να τον πείσουν ότι πρέπει να έχουν την εμπιστοσύνη του. Ο Αταμάν όχι μόνο το κέρδισε αλλά έκανε και πλάκα στους ειδήμονες που υπάρχουν στην Ελλάδα και πρόβλεπαν ότι η ομάδα του δεν μπορεί να παίξει άμυνα κτλ, λες και μιλάμε για κάποιου είδους επιστήμη. Ο ΠΑΟ κέρδισε με 66 πόντους κρατώντας τον Ολυμπιακό στους 54 – πράγμα όχι και δύσκολο, αλλά εν πάσει περιπτώσει χρήσιμο. Μάλιστα ο Τούρκος δεν θριαμβολόγησε στο τέλος και είπε ότι η ομάδα του δεν έπαιξε καλό μπάσκετ, πράγμα που για τον ΠΑΟ είναι ό,τι πιο ενθαρρυντικό. Ο Αταμάν ξέρει πιο είναι το καλό μπάσκετ γιατί παραμένει ξένος και η ματιά του είναι καθαρή. Όταν ξέρεις τι θες και είσαι καλός προπονητής μπορείς και να το φτιάξεις. Μέχρι να γίνει αυτό χρειάζεσαι απλά κάποιες νίκες όπως η χθεσινή για να δώσεις στην ομάδα σου ηθικό, χρόνο και σιγουριά. Πράγματα περισσότερο απαραίτητα κι από τους δυο ακόμα παίκτες που ο ΠΑΟ ψάχνει για να αλλάξει τον Μπαλτσερόφσκι και μάλλον και τον Βιλντόζα που χθες δήλωσε τραυματίας διευκολύνοντας τον Τούρκο προπονητή να τον κόψει.
Οι επιλογές του Αταμάν
Από την επιλογή αυτή ξεκίνησε η νίκη του ΠΑΟ. Η απουσία του Βιλντόζα σήμαινε ότι θα έπρεπε να επιμεριστούν το χρόνο συμμετοχής του ο Κάιλ Γκάι και ο Γκραντ: ο πρώτος κράτησε τον ΠΑΟ στο ματς στο πρώτο ημίχρονο, ο δεύτερος έπαιξε άμυνα για όλους τους περιφερειακούς. Αλλά δεν ήταν αυτοί που πήραν το ματς: το ματς το πήρε ο Αταμάν, που παίζοντας για πολύ ώρα με ένα ελαφρύ σχήμα στο πρώτο ημίχρονο έκοψε το passing game του Ολυμπιακού για να τον αιφνιδιάσει εντελώς στο δεύτερο ημίχρονο κάνοντας ακριβώς το ανάποδο: στο ψηλό του σχήμα ο φορμαρισμένος Μήτογλου σε ένα κλειστό ματς, με 18 πόντους, 10 ριμπάουντ και 4 μπλοκ σε 30:42 λεπτά δεν έκανε απλά ένα καλό ματς, αλλά το ματς της ζωής του! Ούτε αυτό είναι τυχαίο. Ο Μήτογλου ήταν ο καλύτερος του ΠΑΟ στο ματς με την Μπασκόνια, είναι βελτιωμένος χάρη στον εσωτερικό ανταγωνισμό με τον Χουάντσο, κατάλαβε ότι ο Ολυμπιακός δεν είχε κανένα παίκτη να τον κυνηγήσει και πήρε πρωτοβουλίες. Το σεμινάριο που έδωσε ο Αταμάν ολοκληρώθηκε με τον τρόπο χρησιμοποίησης του Σλούκα. Ο Αταμάν τον τράβηξε στο «2», του πήρε κατά κάποιο τρόπο τη μπάλα από τα χέρια ζητώντας του κάποια λίγα αλλά απαραίτητα και με αυτό τον τρόπο ξεχαρβάλωσε την άμυνα του Ολυμπιακού που περίμενα πάλι να δει τον Σλούκα να παίζει με την μπάλα πολύ και διαρκώς: ο Ολυμπιακός έχασε το σήμα αναφοράς της άμυνας του. Ο Αταμάν έκρυψε τον Σλούκα και στην άμυνα. Με αυτόν έπρεπε να ασχολείται ο κόσμος. Και οι άλλοι παίκτες του απλά να πάρουν το ματς. Παίζοντας φυσικά και άμυνα, που αντίθετα με τα παραμύθια που διακινούνται στην Ελλάδα δεν είναι τίποτα το δύσκολο. Και χρειάζεται απλά σε λίγα και ιδιαίτερα ματς: αν παίζεις μόνο άμυνα κερδίζεις τα αποθεωτικά σχόλια συνήθως των δημοσιογράφων κι όποιων άλλων θέλουν να δείχνουν ειδήμονες αλλά δεν κάνεις απολύτως τίποτα.
Θολούρα όταν η μπάλα καίει
Ο εφετινός Ολυμπιακός είναι πάνω σε αυτό ένα ωραίο παράδειγμα. Ηταν και πάλι συνεπής στην άμυνα και πιθανότατα θα είναι πάντα αφού για να παίζει άμυνα είναι φέτος φτιαγμένος. Αλλά ήταν πάλι προβληματικός στην επίθεση γιατί είναι ημιτελής και κακοφτιαγμένος. Άντεξε χθες όσο άντεξε ο Γκος, ο μόνος που πήρε σοβαρές επιθετικές προσπάθειες. Ο Γουόκαπ δεν μπόρεσε ποτέ να περάσει τη μπάλα στους Μιλουτίνοφ και Φαλ που ήταν ακίνδυνοι γιατί είναι στατικοί: ο Ολυμπιακός έχασε εκεί που θεωρητικά είναι πιο δυνατός, δηλαδή κοντά στο καλάθι γιατί ο Φαλ δεν έχει πια αντίπαλο τον Παπαγιάννη κι ο Μιλουτίνοφ έχω την εντύπωση πως τώρα πληρώνει και την κόπωση του μουντομπάσκετ. Ο Κάναν φλύαρος και επιπόλαιος, ο Πίτερς, ο Παπανικολάου κι ο Λαρεντζάκης πνίγηκαν στο άγχος τους, διότι στο ματς δόθηκε περισσότερο βάρος κι από αυτό που από μόνο του κουβαλάει. Εγινε μάχη με τον Σλούκα κι όποιος πήγε στο γήπεδο πήγε για να συμπαρασταθεί στον Μπαρτζώκα γιατί τον έδιωξε: όλα αυτά είναι mind games στα οποία ο Ολυμπιακός αυτοπαγιδεύτηκε. Αλλά αν το χθεσινό ματς έβγαλε στην επιφάνεια ένα πρόβλημα αυτό είναι η απόλυτη επιθετική δυσκολία, ειδικά στις φάσεις του τέλους – πράγμα που είχε φανεί και στα ματς με την Μπαρτσελόνα, την Αρμάνι, ακόμα και με τον ΠΑΟ στο ΟΑΚΑ: κι εκεί οι κακές επιθετικές επιλογές του Ολυμπιακού στο τελευταίο δίλεπτο το οδήγησαν στην παράταση. Χθες νόμιζα ότι ο Γουόκαπ στο τέλος θα έδινε τη μπάλα στο Σλούκα να παίξει εναντίον του ΠΑΟ στο τελευταίο δίλεπτο.
Κεντρική ιδέα χωρίς παίκτες
Δεν αρνενίζει στραβά ο Ολυμπιακός, στραβός είναι ο γιαλός. Ομολογώ ότι δεν καταλαβαίνω τις επιλογές του Μπαρτζώκα, μολονότι κατανοώ την κεντρική του ιδέα: η ιδέα να κρύψεις την έλλειψη ταλέντου μέσω της σκληρότητας στα μετόπισθεν είναι πολύ παλιά στα ομαδικά σπορ, αλλά στο μπάσκετ είναι δυστυχώς ντεμοντέ – αν την ξανακάνει της μόδας ο Μπαρτζώκας θα του πω μπράβο κι ας βαριέμαι αφάνταστα το μπάσκετ των 70 πόντων. Αλλά υπάρχουν άλλα που είναι ακόμα πιο παράδοξα. Δεν καταλαβαίνω πχ γιατί ο Μπαρτζώκας δεν πήρε ένα σκόρερ την ώρα που όλος ο κόσμος έλεγε (ακόμα και παίκτες του όπως ο Γουόκαπ) πως αυτός είναι απαραίτητος: ας τον είχε κι ας μην τον χρησιμοποιούσε. Δεν καταλαβαίνω επίσης γιατί δεν υπάρχει ένας τρίτος πιο κινητικός και γρήγορος ψηλός και δεν καταλαβαίνω γιατί οι επιθέσεις πρέπει να είναι πάντα αργές – ο Ολυμπιακός έχει καταντήσει να παίζει άμυνα κι όταν βρίσκεται στην επίθεση για αυτό δυσκολευόταν να φτάσει στους 80 πόντους και σε λίγο φοβάμαι πως θα του είναι δύσκολοι και οι 75, τουλάχιστον όσο λείπει ο ΜακΚίσικ. Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι κανείς προπονητής δεν πρέπει να αποθεώνεται γιατί διώχνει παίκτες: όλοι μας μπορούμε να διώξουμε παίκτες, αυτό δεν μας κάνει προπονητές. Ο προπονητής πρέπει να αξιοποιεί, να αναδεικνύει, να βελτιώνει παίκτες: αν κάποιον του δώσεις το αλάθητο του Πάπα, γιατί διώχνει θα σου φτιάξει κάτι τέτοιο. Μια ομάδα με μια κεντρική ιδέα. Στην οποία λείπουν παίκτες.
