Δεν ήθελα ούτε καν να δω τα στιγμιότυπα του Μπάγερν Μονάχου – Ολυμπιακός (1-3) πριν το παιγνίδι αρχίσει γιατί είμαι κάθετα αντίθετος στην τηλεοπτική μετάδοση τέτοιων παιγνιδιών. Βρίσκω το Youth League ένα ευρωπαϊκό θεσμό με ενδιαφέρον γιατί είναι καλό οι πιτσιρικάδες να τρίβονται, αλλά μέχρι τόσο. Δεν πιστεύω πως μπορεί να γίνεται τόσο focus σε αυτό – δεν είναι εύκολο για παιδιά 18 και 19 χρονών να διαχειριστούν τέτοιου είδους προβολής. Γινόταν όμως τόση φασαρία χθες το απόγευμα για την νίκη των πιτσιρικάδων του Ολυμπιακού που μετά το τέλος του ματς ξαναείδα ένα κομμάτι του. Και ήταν πραγματικά ωραίο να τους βλέπεις να παίζουν και να χαίρονται.  Στο 32΄ο Μουζακίτης έκανε το 0-1 δείχνοντας την εξυπνάδα του. Πριν οι Γερμανοί προλάβουν να αντιδράσουν ο Παπακανέλλος από πολύ πλάγια έκανε το 0-2 καταθέτοντας αποδείξεις τεχνικής και μεγάλο ποδοσφαιρικό θράσος. Από το πάρτι του Ολυμπιακού στο Μόναχο δεν μπορούσε να λείπει ο μικρότερος και φανερά καλύτερος όλων δηλαδή ο  Μπάμπης Κωστούλας που πριν φύγει το ημίχρονο έκανε το 0-3. Τελικά ο Ολυμπιακός απέκλεισε την Μπάγερν κερδίζοντας με 1-3. Σκεφτόμουν ότι  το Final 4 είναι στη Νιόν. Η έδρα λογικά θα αλλάξει. Δεν αποκλείεται πάνω από 10.000 κόσμος να θέλει να πάει σ’ αυτό και να δει πρώτα το ματς του Ολυμπιακού με την Ναντ. Τόσος κόσμος δεν μπορεί να βολευτεί ούτε στο μικρό γηπεδάκι της Νιόν, ούτε  γενικά σε αυτό τυο ωραίο χωριουδάκι που αν δεν ήταν σε αυτό η  έδρα της UEFA δεν θα το ήξερε άνθρωπος. Θα γίνει εκστρατεία. Και μετά άντε να δω πως θα προσγειωθούν αυτά τα παιδιά και κυρίως πως θα αξιοποιηθούν. Ηδη διάφοροι ονειρεύονται τέσσερις – πέντε από τους μικρούς στην πρώτη ομάδα, που πλαισιωμένοι από δεν ξέρω κι εγώ τι τύπου ξένους, θα γίνουν ο Ολυμπιακός της νέας χρονιάς. Ωραία είναι τα όνειρα, αλλά δεν είναι πάντα καλό να ονειρεύεσαι ξύπνιος.  

Τι είχε πει ο Ανιγκό

Όταν ο Ολυμπιακός κέρδισε την Ιντερ ο Ανιγκό, που θα είχε κάθε δίκιο να υπερβάλει γιατί είναι και υπεύθυνος των Ακαδημιών της ομάδας, είπε ότι έμεινε τόσο εντυπωσιασμένος από την προσπάθεια των παιδιών που «δεν αποκλείεται δυο από τους παίκτες αυτούς – μπορεί και τρεις – να φτάσουν στην πρώτη ομάδα». Ο Γάλλος ξέρει από παραγωγή ποδοσφαιριστών καλύτερα από όλους, σίγουρα αναγνωρίζει το ταλέντο και κάτι μου λέει πως καταλαβαίνει και τις διαφορές της Ελλάδας από την Γαλλία πχ όπου υπάρχουν ομάδες που το να ανεβάζουν κάθε χρόνο τρία και τέσσερα παιδιά στην πρώτη ομάδα από αυτή της Νέων το θεωρούν υποχρέωση  - ίσως και λόγο που υπάρχουν. Αλλά εδώ είναι Ελλάδα. Και για να κάνουν τα νέα παιδιά καριέρα θα πρέπει να δούμε πολλά άλλα πράγματα: τις αντοχές τους στις προπονήσεις, την δυνατότητα να μείνουν προσγειωμένα, τα ψυχικά τους χαρίσματα και κυρίως το μυαλό τους. Πριν μερικά χρόνια όταν ήταν στον Ολυμπιακό προπονητής ο Μαρτίνς δυο πιτσιρικάδες που τότε προπονούνταν στην πρώτη ομάδα (δυστυχώς δεν θυμάμαι τα ονόματα τους) του είπαν ότι πέτυχαν σε πανεπιστημιακές σχολές. Ο Μαρτίνς φώναξε τους επαγγελματίες της πρώτης ομάδας και τους έβαλε να χειροκροτήσουν τους δυο μικρούς. Γιατί τα είχαν πάει καλά στο σχολείο πράγμα που είναι απόδειξη πως είχαν μυαλουδάκι στο κεφάλι τους και το χρησιμοποίησαν σωστά.

Ποτέ δεν ήταν απλό

Εύχομαι σε όλους τους μικρούς του Ολυμπιακού πρώτα να κατακτήσουν το Youth League και στην συνέχεια να κάνουν καριέρα: αλλά θα ήθελα κάποιος να εξηγήσει στα παιδιά αυτά ότι δυστυχώς το ένα δεν φέρνει το άλλο. Η καλή πορεία στο οποιοδήποτε Youth League μπορεί να είναι απόδειξη ταλέντου ή συνέπεια της ύπαρξης μιας εξαιρετικής ομάδας: σε κάθε περίπτωση μιλάμε για ένα αποτέλεσμα θερμοκηπίου. Αυτό είναι οι ομάδες Νέων: ένα καλό θερμοκήπιο. Η πραγματική καριέρα αρχίζει όταν βγεις από αυτό και τότε το πράγμα γίνεται πολύ δύσκολο. Στην Ελλάδα λένε ότι για τα παιδιά όλα πάνε καλά μέχρι τα 18-19 άντε μέχρι τα 20 ή τα 21 τους χρόνια κι ότι μετά υπάρχει πάντα πρόβλημα. Ο Συλαϊδόπουλος, που από παιδιά ξέρει καλά όπως έχει αποδείξει, είχε πει ότι οι ομάδες Β΄ επιτρέπουν σε αυτά τα παιδιά να μείνουν σε ένα υγιές και καλό περιβάλλον μέχρι τα 22-23 πλέον. Και μετά; Μετά αρχίζει το πρόβλημα. Διότι μια χαρά είναι το θερμοκήπιο για τα παιδιά. Αλλά οι άντρες εντός του ζορίζονται.

Με απλά λόγια η παραγωγή υπάρχει και λειτουργεί. Αλλά άλλο είναι η παραγωγή, δηλαδή η εκμάθηση, κι άλλο η καριέρα, δηλαδή η δουλειά. Πολλοί νομίζουν ότι θα ήταν καλό για τα παιδιά να ανέβαιναν στην πρώτη ομάδα όλα μαζί – σου λένε οι παρέες γράφουν ιστορία κι άλλα τέτοια ωραία.  Μακάρι να ήταν τόσο απλό. Ο ΠΑΟ πριν μερικά χρόνια ανέβασε μαζί στην πρώτη ομάδα τον Μπουζούκη, τον Μαυρομάτη, τον Χατζιζιοβάνη, τον Αλεξανδρόπουλο κτλ. Δεν υπήρχε η παραμικρή πίεση για πρωταθλητισμό: ο ΠΑΟ δεν αγωνιζόταν καν στην Ευρώπη. Ο Γιώργος Δώνης που ήταν τότε προπονητής έδωσε ευκαιρίες σε όλους. Πόσοι αγωνίζονται σήμερα στον ΠΑΟ; Μόνο ο Βαγιαννίδης που ήταν ο μικρότερος. Στον ΠΑΟΚ υπήρξε κάτι ανάλογο. Ο ΠΑΟΚ είχε για χρόνια τις καλύτερες ομάδες Νέων και το πιο μεγάλο κουράγιο να ανεβάσει τα παιδιά στην πρώτη ομάδα. Σήμερα έχει τον Κουλιεράκη, τον Τσιγγάρα, τον Τζίμα και τον Κωνσταντέλια. Δεν είναι λίγο. Αλλά αν έβλεπες τι γινόταν στις μικρές κατηγορίες από τις ομάδες του θα περίμενες να έχει τουλάχιστον δέκα παίκτες. Αποδείχτηκε ότι δεν είναι απλό – ποτέ δεν ήταν. Γιατί το ό,τι λάμπει δεν ισχύει απαραίτητα ότι είναι και χρυσός.

Το μεγάλο πρόβλημα

Καταλαβαίνω την χαρά του κόσμου για τους μικρούς. Το να βλέπεις τους μικρούς του Ολυμπιακού στο Youth League να προηγούνται 3-0 στο πρώτο ημίχρονο στο ματς με την Μπάγερν Μονάχου στη Γερμανία σε γεμίζει αισιοδοξία για το μέλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου. Με όλα όσα περνάει είναι θαύμα που ακόμα υπάρχει, αλλά από ό,τι φαίνεται οι αντοχές του είναι τεράστιες. Τα δυο παιδιά του Θανάση Κωστούλα, ο Παπακανέλος, και ο πανέξυπνος Χρήστος Μουζακίτης που ήδη έχει κάνει προετοιμασία με τους μεγάλους έχουν όλες τις προδιαγραφές να κάνουν καριέρα: ωραίοι φαίνονται κι άλλοι. Αλλά οι υπερβολές δε κάνουν ποτέ καλό. Όταν καταστρέφεται το μυαλό δεν γίνεται τίποτα. Και το μυαλό το δικό μας είναι συνήθως το μεγάλο πρόβλημα.