Στη μπασκετική Μπαρτσελόνα έδειξαν τεράστια ωριμότητα επιλέγοντας τον προπονητή που τους στέρησε την συμμετοχή στο Final 4. Αλλοι, προτάσσοντας ένα ηλίθιο οπαδισμό, θα του έκλειναν την πόρτα του Γιώργου Μπαρτζώκα, επισημαίνοντας ότι δεν μπορούν να δώσουν το τιμόνι της ομάδας σε αυτόν που κατέστρεψε την σεζόν της. Αλλά στην Μπαρτσελόνα δεν σκέφτονται έτσι και για αυτό η ομάδα αυτή είναι, σε όλα τα αθλήματα, κάτι περισσότερο από ένα απλό κλαμπ.   

Πέρυσι πήρε άριστα

Γιατί ο Γιώργος Μπαρτζώκας επιλέχτηκε από την Μπαρτσελόνα για να αναλάβει την ανοικοδόμησή της είναι νομίζω απολύτως κατανοητό: επιλέχτηκε γιατί πέρυσι ήταν ο καλύτερος προπονητής που δούλευε σε ομάδα της Ευρωλίγκας κι ας μην την κατέκτησε. Οι προπονητές δεν κρίνονται πάντα από το αποτέλεσμα – κι ας προσπαθούν στην Ελλάδα πολλοί και διάφοροι, χρόνια τώρα, να μας πείσουν πως μετράει μόνο αυτό. Ειδικά στο μπάσκετ, που ο ρόλος του προπονητή είναι πολύ πιο σημαντικός από όσο στο ποδόσφαιρο και πολύ πιο σύνθετος, οι προπονητές κρίνονται για την ικανότητα τους στο να κάνουν επιλογές, για το πώς ξοδεύουν τα πολλά ή λίγα χρήματα που έχουν προς διάθεση, για το πως διαχειρίζονται τους παίκτες στη διάρκεια της σεζόν, ακόμα και για το πόσο θεαματικό είναι το μπάσκετ που οι ίδιοι διδάσκουν – μην ξεχνάμε ότι τα βασικά έσοδα των ευρωπαϊκών ομάδων δεν προέρχονται από την τηλεόραση (όπως στο ποδόσφαιρο), αλλά από το γήπεδο. Ένα γεμάτο γήπεδο κάνει μια ομάδα πλούσια και το γήπεδο γεμίζει όταν υπάρχουν νίκες κι όταν η ομάδα παίζει κι ωραίο μπάσκετ – στην Ισπανία αυτός είναι ο κανόνας. Πέρυσι στους περισσότερους από αυτούς τους τομείς ο Μπαρτζώκας στη Λοκομοτίβ Κουμπάν πήρε άριστα κι ας μην κέρδισε τελικά κάποιο τρόπαιο. Το να χάνεις από ομάδες με πενταπλάσιο μπάτζετ, όπως η ΤΣΣΚΑ και η Φενέρ, δεν είναι αποτυχία: κανένας λογικός άνθρωπος δεν θα σε κατηγορήσει γιατί δεν έκανες ένα θαύμα.

Η δουλειά κι όχι η πρόσληψη

Είπαμε όλοι πολλά μπράβο στο Μπαρτζώκα για το κατόρθωμά του ν ανοίξει την πόρτα ενός πολύ μεγάλου ευρωπαϊκού κλαμπ. Οι πιο πολλοί, ως έλληνες κολακευτήκαμε, αφού η πρόσληψή του είναι και η καλύτερη απόδειξη για την πρόοδο της ελληνικής σχολής του μπάσκετ – τέτοια παράσημα το σπορ τα έχει πάντα ανάγκη και πολύ περισσότερο σε εποχές που η Εθνική ομάδα (η ναυαρχίδα της σχολής) πάει από το κακό στο χειρότερο. Κι αφού είπαμε τα μπράβο τον ξεχάσαμε τον Μπαρτζώκα και κανείς σχεδόν δεν παρακολουθεί το τι κάνει, ενώ αυτό, περισσότερο και από την πρόσληψή του έχει μεγάλο ενδιαφέρον.

 Ωρα για λίγο ξύλο

Στις πρώτες του κιόλας κινήσεις ο Μπαρτζώκας μοιάζει ν ακολουθεί ένα προσωπικό εγχειρίδιο χτισίματος ομάδων, που πέρυσι αποδείχτηκε εξαιρετικό. Η Μπαρτζώκας ανέλαβε μια ομάδα soft, θεαματική – ειδικά σε αυτό που οι προπονητές λένε «σετ παιγνίδι» – αλλά χωρίς διάθεση για «ξύλο»: μια ομάδα με αρτίστες, αλλά χωρίς μαχητές. Τι έκανε αμέσως; Εφερε από την προηγούμενη ομάδα του τον πιο μεγάλο μαχητή του, δηλαδή τον Κλαβέρ κι όχι τυχαία κυνηγάει κι ένα άλλο που το ψωμί του το βγάζει παλεύοντας δηλαδή τον Χάγκα – παίκτη κλειδί στην περσινή Λαμποράλ. Ποια ήταν η δεύτερη κίνησή του; Η ενίσχυση της περιφέρειας. Πήρε αμέσως τον Ράιτ από τη Χίμκι, ένα γκαρντ που έχει βγει ΜVP σε F4 και κυνηγάει και τον Κόπονεν, που θέλει να τον κάνει ηγέτη, αλλά και τον Ανταμς – αποκάλυψη πέρυσι με την Λαμποράλ. Εχοντας χάσει τον Σατοράνσκι και τον Αρόγιο (για τους οποίους πολύ αμφιβάλω αν στεναχωρήθηκε που έφυγαν) και έχοντας πλέον ένα Ναβάρο που δύσκολα μπορεί να βγάλει στο παρκέ περισσότερα από 10 με 15 ποιοτικά λεπτά, ο Μπαρτζώκας ξεκινάει το χτίσιμο ψάχνοντας περιφερειακούς, γιατί στο ευρωπαϊκό μπάσκετ ακόμα αυτοί κάνουν τη διαφορά. Οποιος δεν έχει γκαρντ που να παίρνουν επιθετικές πρωτοβουλίες και να «σκοτώνουν» στην Ευρωλίγκα δεν πάει πουθενά. Κι όχι μόνο στην Ευρωλίγκα: δείτε τι έπαθε η Εθνική Ελλάδος από την Κροατία στο Προολυμπιακό και θα καταλάβετε γιατί το ευρωπαϊκό μπάσκετ παραμένει ακόμα μια υπόθεση «κοντών» και γιατί η Εθνική μας, που γκαρντ που κάνουν τη διαφορά δεν έχει πιά, θα αργήσει να κάνει προκοπή.    

Δεν ξεχνά τις λεπτομέρειες

Ο Μπαρτζώκας έχει μια μεγάλη αρετή: είναι ένας τρομερός αντιγραφέας! Δεν ξεχνά καμία από τις λεπτομέρειες μιας επιτυχίας. Η πιο μεγάλη επιτυχία του ήταν σαφώς η κατάκτηση της Ευρωλίγκας με τον Ολυμπιακό το 2013. Εκείνη η κατάκτηση βασίστηκε σε τρεις περιφερειακούς που έβγαζαν τα κάστανα από τη φωτιά και που εκείνη τη χρονιά έπαιξαν και για τον απόντα Βαγγέλη Μάντζαρη: μιλάω για τον Σπανούλη, τον Σλούκα και φυσικά τον Εϊσι Λο, που στον τελικό του Λονδίνου φόρτωσε το καλάθι της Ρεάλ Μαδρίτης με 20 πόντους κι έπαιξε και τρομερή άμυνα στον Γιούλ και στον Ροντρίγκεθ. Η απώλεια του Λο χάλασε την περιφέρεια του Ολυμπιακού και πληρώθηκε πολύ ακριβά μια χρονιά αργότερα παρόλο που ο Ολυμπιακός είχε γίνει σκληρότερος. Στην Λοκομοτίβ ο Μπαρτζώκας ξεκίνησε με Ντιλέινι και Ντρέιπερ: και στην Μπαρτσελόνα αυτό που πρώτα θα βρει είναι το ζευγάρι των καθοδηγητών της ομάδας. Τα υπόλοιπα έπονται.

Αληθινό φροντιστήριο

Οι ειδικοί του μπάσκετ λένε ότι στην αιώνια κόντρα της Ρεάλ με τη Μπάρτσα έχει πολύ ενδιαφέρον ότι η Ρεάλ με τον Οθέλο Χάντερ και τον Αντονι Ράντολφ ενισχύεται κυρίως στους ψηλούς - κι αυτό ο Μπαρτζώκας πρέπει να το προσέξει. Λένε επίσης ότι το ρόστερ της Μπαρτσελόνα δεν κάνει για τον Μπαρτζώκα – ότι δηλαδή πολλοί από τους παίκτες που υπάρχουν στην ομάδα της Καταλωνίας είναι πολύ μονοδιάστατοι για το παιγνίδι του: το παραδείγμα του Τόμιτς είναι στο στόμα όλων. Γνωρίζοντας τον Μπαρτζώκα λέω πως πέρυσι για να την αποκλείσει την Μπάρτσα την υπερανάλυσε κι αυτή η ανάλυσή του είναι το modus operandi με το οποίο πορεύεται. Ας παρακολουθούμε όσο γίνεται καλύτερα το πώς θα την αλλάξει: η δουλειά του είναι για όποιον αγαπάει το μπάσκετ ένα αληθινό φροντιστήριο.