Δεν υπάρχει μεγαλύτερο σημάδι κρίσης για μια μεγάλη ελληνική ομάδα από το να έχει κάνει στόχο της χρονιάς της το κύπελλο Ελλάδος. Η διοργάνωση αυτή είναι πρώτα από όλα άδικη αφού σπανίως επιβραβεύει ακόμα και όσες ομάδες την τιμούν. Φέτος π.χ το κύπελλο θα πρεπε να το κερδίσει ο ΠΑΣ. Όχι μόνο γιατί απέκλεισε δυο ομάδες χωρίς να είναι φαβορί (τον Ατρόμητο και τον Παναθηναϊκό) αλλά γιατί συνολικά τα ματς που έπαιξε ήταν σπουδαία. Και χθες με τον Ολυμπιακό ήταν εξαιρετικά τα Γιάννενα. Άλλο αν ο Ολυμπιακός δεν χάνει ούτε κι όταν πετάει ημίχρονα, όπως έκανε και χθες.

Επίθεση με σχέδιο

Γιατί ο ΠΑΣ άρεσε φέτος; Κάποιος θα πει γιατί, πέρα από την καλή του πορεία στο κύπελλο, έκανε μεγάλα αποτελέσματα και στο πρωτάθλημα – έπαιξε στα ίσια τον Ολυμπιακό, δυσκόλεψε τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα, δεν έχασε από τον Αρη, κέρδισε την ΑΕΚ και τον ΠΑΟ. Και ο Ατρόμητος έκανε  τέτοια και καλύτερα, αλλά δεν θυμάμαι κανένα να υμνεί τον Κάναντι και το ποδόσφαιρο που η ομάδα του έπαιξε. Το ποδόσφαιρο είναι στην περίπτωση του ΠΑΣ το μυστικό.

Λένε όλοι ότι ο Αργύρης Γιαννίκης έχει κάνει φέτος καλή δουλειά, αλλά δεν θυμάμαι κανένα να έχει εξηγήσει ποια ακριβώς δουλειά έκανε ο Γιαννίκης. Η χθεσινή καλή εμφάνιση του ΠΑΣ με τον Ολυμπιακό μου δίνει μια ωραία ευκαιρία να την εξηγήσω στο μέτρο που μπορώ.

Ο Γιαννίκης παρουσίασε φέτος μια ομάδα με σειρά και ταυτότητα. Ο ΠΑΣ δεν ήταν ιδιαίτερα θεαματικός, αλλά σκόραρε γιατί έπαιζε με σχέδιο: ο προπονητής του πήρε πράγματα επιθετικά από πέντε διαφορετικούς παίκτες (τον Παμπλίδη, τον Ελευθεριάδη, τον Λεό (που έφυγε), τον Κριζμάν και τον Μιλιτσιάνου). Το ενδιαφέρον στην περίπτωση είναι ότι κάποιοι από τους παίκτες αυτούς αλλάζουν θέσεις ανάλογα με το που ο Γιαννίκης εκτιμά ότι πονά ο αντίπαλος: χθες π.χ ο Παμλίδης και ο Ελευθεριάδης έπαιξαν ως εξτρέμ διότι ο Γιαννίκης ήθελε να αποφύγει το σκόπελο των τριών στόπερ του Μαρτίνς – σε άλλες περιπτώσεις ο ένας από τους δυο πλαισιώνει τον φορ, όποιος κι αν είναι. Ο ΠΑΣ παίζει κάτι σαν 4-4-2 που όμως αλλάζει στη διάρκεια του ματς και ανάλογα με την περίσταση – χθες στο πρώτο ημίχρονο έπαιζε 4-5-1. Όταν ο Ολυμπιακός άλλαξε στο δεύτερο ημίχρονο σχήμα, άλλαξε και ο ΠΑΣ τρόπο επίθεσης γιατί ο Μιλιτσιάνου είχε πλέον χώρους. Ετσι το παιγνίδι του έγινε πιο κάθετο καθώς ειδικά ο Παμλίδης έπαιξε πιο κοντά στον φορ. Οι μικρές αυτές αλλαγές γίνονται εύκολα: αυτόματα. Πέρυσι για να ανεβεί ο ΠΑΣ από τη Σουπερλίγκ 2 στη μεγάλη κατηγορία έπρεπε να σκοράρει: κι έμαθε να το κάνει.

 Πολύ τρέξιμο και πρέσινγκ  

Η ομάδα του Γιαννίκη είναι καλή και στις άλλες γραμμές. Στην άμυνα ο ΠΑΣ έπαιξε πάντα σοβαρά – απόδειξη ότι μερικοί από τους παίκτες του χωρίς να είναι νεούδια έκαναν σπουδαίες χρονιές: ο Κάργας και ο Παντελάκης αλλά και ο σκληρός Εραμούσπε τα πήγαν μια χαρά, ο Πίρσμαν είναι ένας από τους καλύτερους αριστερούς μπακ του πρωταθλήματος κι ο Σάλιαγκας θα άξιζε μια κλίση στην Εθνική πιο πολύ από τον Μαυρία. Κυρίως όμως το χαρακτηριστικό του ΠΑΣ είναι το πρέσινγκ. Στη μεσαία του γραμμή, δίπλα σε δυο παίκτες καλούς στις ψιλοβελονιές, τον Κάστρο και τον Ντομίνγκες, υπάρχει ο Καρτάλης που είναι ένας από τους λίγους μέσους που χάρη στο τρέξιμό του αξίζει μια ευκαιρία σε μεγάλη ομάδα. Μια ομάδα με επίθεση οργανωμένη και άμυνα σοβαρή δεν γίνεται στην Ελλάδα να περάσει απαρατήρητη.

Εγωισμοί καλοί και κακοί

Με το τρέξιμο των μέσων του ο Γιαννίκης μπλόκαρε τρεις φορές φέτος το παιγνίδι κατοχής μπάλας του Ολυμπιακού. Στα Γιάννινα, στο πρώτο ματς πρωταθλήματος, τιμώρησε τις επιπολαιότητες της ερυθρόλευκης άμυνας – κυρίως του βαρόμετρου που λέγεται Σεμέντο – και άνοιξε το σκορ. Στο Καραϊσκάκη, χάρη στο σοβαρό παιγνίδι των αμυντικών του άντεξε μέχρι τις καθυστερήσεις: είχε βέβαια και τύχη γιατί ο Ολυμπιακός είχε χάσει πέναλτι στο πρώτο ημίχρονο. Χθες βρήκε ένα γκολ από το πουθενά με το πέναλτι που έδωσε ο διαιτητής Τρεϊμάνις για ένα χέρι του Μπα που το έψαχναν κανα πεντάλεπτο στο βίντεο, αλλά είχε τρεις τουλάχιστον πολύ καλές επιθέσεις για να σκοράρει και στο δεύτερο ημίχρονο.

Ο Μαρτίνς και στα Γιάννινα, όπως και σε όλα τα ματς κυπέλλου, έδειξε ότι η συγκεκριμένη διοργάνωση δεν είναι αυτό που λέμε πρώτη προτεραιότητα. Αλλά δεν παράτησε και το ματς.

Το απροσδόκητο γκολ που ο Ολυμπιακός δέχτηκε οδήγησε τον προπονητή του να αλλάξει τελείως την ομάδα στο δεύτερο ημίχρονο. Ο Μαρτίνς έκανε πέντε αλλαγές μέχρι το 70΄κι άλλαξε δυο φορές σύστημα. Με τον Χολέμπας αντί του τραυματία Παπασταθόπουλου και τον Ανδρούτσο αντί του Λαλά έπαιξε κάτι σαν 4-3-3 κι όταν στο ματς πέρασε τους Εμβιλά, Ελ Αραμπί και Μασούρα η διάταξη έγινε 4-4-2. Ο Ολυμπιακός χρειάστηκε δυο μεγάλες επεμβάσεις του Σα για να μην βρεθεί να χάνει με 2-0, αλλά στρατοπέδευσε στην περιοχή του Λοντίγκιν, είχε ευκαιρίες με τον Μπρούμα, τον Χασάν (που ισοφάρισε με ένα καταπληκτικό γκολ) και τον Ελ Αραμπί. Στο τέλος έμοιαζαν όλοι ευχαριστημένοι, αν και στο παράξενο αυτό ματς θα μπορούσαν να το κερδίσουν και οι δυο: ο ΠΑΣ αν σκόραρε όσο το ματς ήταν 1-0 κι ο Ολυμπιακός μετά το 1-1. Δυο φορές ο Ελ Αραμπί φέρθηκε εγωιστικά αγνοώντας τον Χασάν και τον Φορτούνη που είχαν καλύτερες θέσεις: με τους μεγάλους σκόρερ συμβαίνει.        

Όλα τα έσκιαζε η φοβέρα  

Ο άλλος ημιτελικός στο ΟΑΚΑ ήταν εξ αρχής σημαντικότερο ματς αφού η ΑΕΚ κι ο ΠΑΟΚ έχουν κάνει το κύπελλο στόχο της χρονιάς καιρό τώρα. Ολοι θέλαμε να δούμε τι θα διορθώσουν ο Χιμένεθ και ο Γκαρσία. Ο προπονητής της ΑΕΚ έδωσε φανέλα βασικού στον Τσιντότα, αλλά άλλαξε λίγα σε σχέση με το ματς με τον Ολυμπιακό. Ο Γαλανόπουλος έπαιξε αντί του Κρίστισιτς κι ο Νεντελτσιάρου αντί του Χνιντ. Ο Γκαρσία θα θελε να ξαναδεί τον ΠΑΟΚ που κέρδισε την ΑΕΚ την πρώτη αγωνιστική των play off: άφησε πάλι έξω τον Γουάρντα, για να παίξει στα χαφ με Αουγκούστο, Σβαμπ, Ελ Καντουρί και έστειλε τους Τζόλη και Κρέμτσικ δίπλα στον Ζίφκοβιτς στην επίθεση. Εδωσε και φανέλα βασικού στον Βιερίνια αντί του Ροντρίγκο. Και στήριξε τον Πασχαλάκη.  

Αν κάποιος δεν ήξερε τι έχει συμβεί φέτος στο πρωτάθλημα θα πίστευε ότι οι δυο ομάδες φοβόντουσαν η μία τις αρετές της άλλης, αλλά δεν είναι έτσι ακριβώς: αυτό που φοβόντουσαν ήταν τις άμυνές τους και έπαιξαν για να τις προστατεύσουν. Προέκυψε ένα ματς με ελάχιστες ευκαιρίες: η ΑΕΚ παραλίγο να εκμεταλλευτεί ένα λάθος του Πασχαλάκη σε μια έξοδο κι ο ΠΑΟΚ ένα λάθος του Τσιντότα στη λήξη του πρώτου ημιχρόνου – ο Τζόλης σούταρε άουτ. Στο δεύτερο ημίχρονο και ο Χιμένεθ και ο Γκαρσία δεν θέλησαν να πειράξουν τίποτα: οι αλλαγές που έκαναν έγιναν για να μπουν παίκτες με φρεσκάδα στη θέση όσων κουράστηκαν – το σχήμα δεν το πείραξε κανείς. Ο Σιμάνσκι αντικατέστησε τον Γαλανόπουλο, ο Αλμπάνης τον Τάνκοβιτς, ο Καρίμ τον Ολιβέιρα κι από την άλλη ο Γουάρντα τον Καντουρί, ο Ροντρίγκο τον κουρασμένο Βιερίνια, ο Σφιντέρσκι τον Κρμέντσικ κι όλοι έμοιαζαν μάλλον να δέχονται το 0-0. Μόνο που η ΑΕΚ δεν μπορεί να κρατήσει το μηδέν ούτε τις βραδιές που η άμυνά της μοιάζει να έχει τη σιγουριά που συνήθως της λείπει.

Την τύχη του…

Στο 94΄ο ΠΑΟΚ κέρδισε ένα φάουλ. Ο Γκαρσία που με τις αλλαγές συχνά μπερδεύεται είχε βγάλει τον Τζόλη κι είχε βάλει τον Μουργκ μάλλον για να έχει κάποιον να βοηθήσει στο κράτημα της μπάλας ώστε να μην υπάρξουν δυσάρεστες εκπλήξεις. Ο Αυστριακός χτύπησε το ωραιότερο φάουλ που είδαμε φέτος: ο ΠΑΟΚ κέρδισε. Ο Χιμένεθ τα είχε με τον διαιτητή. Και την τύχη του.                 

Την ΑΕΚ την κυνηγά το μαύρο σύννεφο της κακοδαιμονίας: στις ομάδες που έχουν μεγάλη εσωτερική γκρίνια αυτό συμβαίνει πάντα. Ο ΠΑΟΚ που ήταν πιο ήρεμος βρήκε ένα γκολ σχεδόν από το πουθενά. Ο Ολυμπιακός που είναι άνετος ισοφάρισε στα Γιάννινα γιατί ο Χασάν (που δεν ήταν και καλός…) έγινε σε μια φάση Κριστιάνο Ρονάλντο. Και η ΑΕΚ έχασε χωρίς να καταλάβει πως…