Ο Ρομπέρτο δεν είναι απλά ένας καλός τερματοφύλακας, είναι αυτό που λέμε τερματοφυλακάνθρωπος: ανήκει στο σπάνιο είδος των ανθρώπων που λόγω σωματοδομής, προσόντων, μυαλού κτλ, αν αποφασίσουν ν ασχοληθούν με τα σπορ θα παίξουν στη θέση του τερματοφύλακα: μπορεί να παίξουν ποδόσφαιρο ή χάντμπολ ή πόλο – σημασία για αυτούς έχει η θέση. Μολονότι φέτος ο Ισπανός έκανε μετριότατες εμφανίσεις στα ευρωπαϊκά ματς του Ολυμπιακού, εν τούτοις η προσφορά του δεν τίθεται υπό συζήτηση. Εκανε πάλι σπουδαία πράγματα στο πρωτάθλημα (ξεκινώντας τη σεζόν με ένα σερί σπουδαίων επεμβάσεων κι ένα μεγάλο ματς στην Τούμπα), έδινε στην άμυνα του Ολυμπιακού τη σιγουριά που δεν της έδιναν πάντα οι στόπερ και ήταν για τον Ολυμπιακό ένα όπλο σημαντικό – κυρίως αν αναλογιστεί κανείς πόσα προβλήματα στη θέση του τερματοφύλακα είχαν οι ανταγωνιστές του.  

Δεν ήθελε

Η επιλογή του (επικείμενου) χωρισμού φυσικά δεν έχει να κάνει με αγωνιστικές εκτιμήσεις: αν ο Ρομπέρτο ήθελε να μείνει θα έμενε. Ο Ολυμπιακός του πρότεινε τον περασμένο Δεκέμβρη ένα νέο συμβόλαιο με αύξηση αποδοχών: το αρνήθηκε λέγοντας ότι του λείπουν τα παιδιά του και η χώρα του. Σήμερα πωλείται με χρήματα λιγότερα της ρήτρας: ο Ολυμπιακός κάνει σεβαστή την επιθυμία του (πρώην) αρχηγού του. Αν τον κρατούσε, κόντρα στα θέλω του, θα είχε ένα δυσαρεστημένο και νευρικό τερματοφύλακα, δηλαδή τον Ρομπέρτο του τέλους της σεζόν, αυτόν που είδαμε πχ να κάνει αγγαρεία στον τελικό του κυπέλλου Ελλάδος. Ο Ολυμπιακός κάνοντας δεκτή την απαίτηση του Ισπανού αφήνει κατά μέρους ένα πρόβλημα που θα μπορούσε μόνο να μεγαλώσει, αλλά αποκτά ένα καινούργιο πονοκέφαλο: τι θα κάνει με τη θέση του τερματοφύλακα.

Τίποτα το σίγουρο

Για το τι θα προσφέρει ένας τερματοφύλακας δεν υπάρχουν βεβαιότητες: στον Ολυμπιακό μετά το Νικοπολίδη έπαιξε καλά ο γερόλυκος Κάρολ κι έφυγε νύχτα ο Κοστάντσο, που στη Βασιλεία ακόμα αναπολούν. Δεν έπαιξε ο Μέγερι, που είχε τεράστια προσόντα, το βάλε στα πόδια ο Λόρια, αλλά έπαιξε βασικός σ ένα πρωτάθλημα ο Πάρντο, παρόλο που κάθε φορά που έβγαινε πολύς κόσμος έκανε το σταυρό του. Η δική μου εντύπωση είναι ότι αυτό που καθορίζει την καριέρα ενός τερματοφύλακα είναι το ξεκίνημα, η σχέση που δημιουργεί με το καλημέρα με την ομάδα, αλλά και την εξέδρα:  για ένα τερματοφύλακα δεν υπάρχει μεγαλύτερος αντίπαλος από τη δυσπιστία. Ο Ρομπέρτο ξεκίνησε πιάνοντας πέναλτι στο ματς με την Παρί και κάνοντας μια μεγάλη εμφάνιση στις Βρυξέλλες κόντρα στην Αντερλεχτ – έκτοτε δεν τον ακούμπησε καμία συζήτηση. Το λέω αυτό γιατί για τον διάδοχό του, τον ταλαντούχο Στέφανο Καπίνο, συζητήσεις γίνονται πριν καν το παλληκάρι καθιερωθεί: από το αν και κατά πόσο θα καταφέρει να τις σβήσει θα εξαρτηθεί και η καριέρα του.

Η προσοχή στον Καπίνο  

Νομίζω ότι στην ιστορία έχει ενδιαφέρον ακριβώς αυτό το στοιχείο: ο Ολυμπιακός πιο πολύ και από το να ψάξει ένα καινούργιο τερματοφύλακα μοιάζει να έχει εστιάσει την προσοχή του στο να καθιερώσει τον Καπίνο. Το χει ξανακάνει και με άλλα ελληνόπουλα (ο Μανωλάς και ο Σάμαρης είναι οι πιο ενδεικτικές περιπτώσεις), αλλά η θέση του τερματοφύλακα είναι πιο δύσκολη και η καταραμένη κουβέντα που τη συνοδεύει μεγάλη. Το όλο ζήτημα περιπλέκεται και από την ανάγκη ο Καπίνο να πλαισιωθεί: αν ο αναπληρωματικός του είναι ένας έμπειρος τερματοφύλακας που θα ρθει από το εξωτερικό η κάλυψη της ομάδας θα είναι μεγαλύτερη, αλλά και η πίεση στον βασικό θα είναι μεγάλη. Αν ο αναπληρωματικός του είναι ένας συνομήλικος (πχ ο Διούδης), αν πάρει την ευκαιρία του, θα έχει κι αυτός ακριβώς τα ίδια προβλήματα, θα πρέπει δηλαδή πιο πολύ κι από τη θέση να κερδίσει εμπιστοσύνη και εκτίμηση. Πιθανότατα μια λύση θα ήταν ένας τερματοφύλακας τύπου Κάρολ, βετεράνος ώστε να δέχεται τον πάγκο και έτοιμος όποτε χρειαστεί, αλλά τέτοιες περιπτώσεις είναι δυσεύρετες.

Όλα από αυτόν εξαρτιόνται

Ακούω αρκετούς να λένε ότι θα στηριχθεί ο Καπίνο γιατί είναι κι ο μελλοντικός τερματοφύλακας της Εθνικής. Ωραίο ακούγεται, όμως, η στήριξη δεν αρκεί: ειδικά ο τερματοφύλακας την τύχη του τη φτιάχνει μόνος του γιατί είναι η φύση (και η μοναχικότητα) της θέσης τέτοια. Με τρία – τέσσερα καλά ματς στη σειρά, μια καλή σχέση με την άμυνα και λίγη σιγουριά κάνεις μια καλή αρχή και όλα μετά γίνονται εύκολα. Στο ξεκίνημα της σεζόν και στα προκριματικά του Τσάμπιονς λιγκ δεν προβλέπονται «βομβαρδισμοί» από αντιπάλους, αλλά ματς μετρημένων φάσεων από αυτά που κάνουν τους τερματοφύλακες ν αποκτήσουν ή φανατικούς εχθρούς ή πιστούς φίλους. Ο Καπίνο έχει μπροστά του ένα καλοκαίρι για να φτιάξει μια καριέρα. Το φθινόπωρο ή θα είναι βασικός ή πρόβλημα. Ο Ολυμπιακός βάζει μαζί του ένα μεγάλο στοίχημα από αυτά που στους πρωταθλητές αρέσουν: μην ξεχνάμε ότι και ο Ρομπέρτο στοίχημα ήταν και για αυτό πιστεύω πως χρωστάει στον Ολυμπιακό. Πριν έρθει στην Ελλάδα η καριέρα του είχε πάρει την κατιούσα. Από την Μπενφίκα έφυγε με τον άτυπο τίτλο της χειρότερης μεταγραφής της σεζόν, η Ατλέτικο προτιμούσε να πάρει δανεικό τον άπειρο τότε Κουρτουά, παρά να τον κρατήσει. Ο Ολυμπιακός τον απέκτησε ως δανεικό και τον αγόρασε ως βασικό – μόνο που φοβάμαι πως ο Ρομπέρτο αυτή την ευκαιρία που πήρε δεν την εκτίμησε, όσο ο Φουστέρ πχ, που φεύγει με χειροκροτήματα.

Κάτι χρωστάει

Βέβαια κι ο Ρομπέρτο φεύγει έχοντας αποκτήσει πιστούς. Τρία παιγνίδια του στο Τσάμπιονς λιγκ, εκείνο στις Βρυξέλλες που ο Ολυμπιακός κέρδισε με 3-0, αλλά κυρίως αυτά με την Μπενφίκα και την Γιουβέντους στο Καραϊσκάκη, συγκαταλέγονται ανάμεσα στα μεγαλύτερα που έχουμε δει από τερματοφύλακες του Ολυμπιακού: αδύνατο να τα περιγράψεις σε όποιον δεν τα έχει δει. Η γνώμη μου είναι ότι ο Ολυμπιακός στην Βαρκελώνη θα του λείψει – θα του λείψει κυρίως η αντιμετώπιση του αληθινού σταρ και του αρχηγού της ομάδας που εδώ απολάμβανε και δεν αποκλείω να τον ξαναδούμε εδώ κάποια στιγμή - άλλωστε και ο Βαλβέρδε που για τους ίδιους λόγους έφυγε μετά ξαναγύρισε. Όπως και να χει, με το πέρασμα του χρόνου η ανάμνηση αυτών κυρίως των μεγάλων εμφανίσεων θα γιγαντώσει την υστεροφημία του. Στις ατελείωτες συζητήσεις για το ποιος υπήρξε ο καλύτερος τερματοφύλακας του Ολυμπιακού, ο Ρομπέρτο θα έχει πάντα παράσταση νίκης. Γιατί έφυγε σαν κύριος, έστω κι αν το κανε λίγο νωρίτερα από όσο έπρεπε, έστω κι αν στο τέλος τον χωρισμό τον απαίτησε. Εστω κι αν αφήνει την αίσθηση ότι κάτι χρωστάει…