Ηθελα να δω όλα τα ματς των ελληνικών ομάδων αυτή την εβδομάδα και να κάνω μια γενική κρίση για τις εμφανίσεις τους ενόψει των αγώνων που ακολουθούν την επόμενη εβδομάδα – δόξα το Θεό θέματα για να ασχοληθεί κανείς υπάρχουν κι άλλα και δεν χρειάζεται να γράφουμε κάθε φορά για παιγνίδια, πριν μάλιστα την ολοκλήρωσή τους. Αλλά το μοιρολόι για τον Ολυμπιακό που ξεκίνησε από χθες το βράδυ με υποχρεώνει, κατά κάποιο τρόπο, σε μια δεύτερη συνεχόμενη αναφορά.

Ματς που δεν σηκώνει συζήτηση

Νομίζω ότι το ματς με την Χάποελ Μπερ Σεβά δεν είναι από αυτά που σηκώνουν κάποιο είδος συζήτησης: ήταν ένα κακό ματς. Αν σε κάτι βοήθησε, είναι στο να γίνει κατανοητό ότι δεν υπάρχει κάποιο μαγικό σύστημα που θα επιτρέψει στον Ολυμπιακό να παίξει καλά, αν οι παίκτες του δεν τρέχουν, δεν κινούνται και δεν συνεργάζονται στο γήπεδο. Σας το έγραφα και χθες: εμφανώς δεν έχει γίνει μια προετοιμασία για τα συγκεκριμένα ματς, αλλά μια προετοιμασία κανονικής σεζόν – με στόχο η ομάδα να τρέχει αργότερα. Πιθανότατα να ήταν κακό και ότι επιλέχτηκε ένας προπονητής όπως ο Βίκτορ που γνώριζε την ομάδα: ίσως υπερτίμησε την ικανότητα κάποιων ποδοσφαιριστών, ίσως κακώς πίστεψε ότι μια ομάδα, με μεγαλύτερη φρεσκάδα αλλά μικρότερη ποιότητα, όπως η Χαποελ μπορείς να την αποκλείσεις χάρη σε ατομικές ενέργειες μεσοεπιθετικών. Όπως και να χει το πράγμα ο Ολυμπιακός έχει μπλέξει άσχημα για ένα απλό λόγο: γιατί θα πάει στο Ισραήλ να παίξει σε ζέστη και υγρασία ένα ματς στο οποίο παραμένει φαβορί έχοντας μπροστά του τον ίδιο ακριβώς γρίφο που δεν έλυσε στο Καραϊσκάκη, δηλαδή το πώς θα σκοράρει, με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά η δυσκολία του όλου εγχειρήματος θα είναι ακόμα μεγαλύτερη. Η Χάποελ έχει ένα σημαντικό αβαντάζ: μπορεί να επαναλάβει το ίδιο ακριβώς ματς με τη βεβαιότητα ότι θα είναι πιο επικίνδυνη στην επίθεση απλούστατα γιατί παίζει στην έδρα της. Ο χρόνος που έχει μπροστά του ο Βίκτορ για ν αλλάξει κάτι είναι λίγος και η εποχή δεν σου επιτρέπει να πιστεύεις πως η ομάδα μπορεί να μεταμορφωθεί θεαματικά. Οπότε το όλο πράγμα που δύσκολο ήταν, γίνεται δυσκολότερο. Όμως το θέμα δεν είναι αυτό: είναι ότι διακρίνω μια γενική δυσπιστία για την ικανότητα του Ολυμπιακού να αντιδράσει. Δυσπιστία που έχει περάσει και σε ένα μέρος του κόσμο του.

Πες πες κάτι θα μείνει

Από τη στιγμή που τελείωσε το ματς με την Χάποελ Μπερ Σεβά διακρίνω μια καλλιέργεια κλίματος, όχι απλά ανησυχίας, αλλά διάλυσης. Τονίστηκαν οι χλιαρές αποδοκιμασίες στο Καραϊσκάκη και τα νεύρα του Ντα Κόστα, ενώ η παρέμβαση του προέδρου του Ολυμπιακού Βαγγέλη Μαρινάκη παρουσιάστηκε σαν ομολογία αποκλεισμού, ενώ είναι μια απλή προσπάθεια αφύπνισης. Ολο αυτό το καλοκαίρι ο Ολυμπιακός, ως οργανισμός, παρουσιάζεται ως ελάχιστα ψύχραιμος, χωρίς σχέδιο, σχεδόν παραιτημένος από υποχρεώσεις, με μια διοίκηση περίπου απαθής – λες κι έχει πετάξει λευκή πετσέτα όχι για τα ματς με τη Χάποελ Μπερ Σεβά, αλλά γενικά ενόψει της σεζόν που ακολουθεί. Η λευκή ισοπαλία μεγάλωσε ήδη τη δυσπιστία. Εδώ και κάποια χρόνια συμβαίνει αυτό σχεδόν πάντα: κάθε δυσκολία του Ολυμπιακού ή κάθε αποκλεισμός του από μια ευρωπαϊκή διοργάνωση περιγράφεται ως η αρχή του τέλους της ομάδας – συνέβη μετά τον αποκλεισμό κάποτε από την Ανόρθωση, μετά τον αποκλεισμό αργότερα από τη Μακάμπι, μετά τον αποκλεισμό από την Μέταλιστ, που σηματοδότησε και το τέλος της σχέσης με το Βαλβέρδε, μετά τον αποκλεισμό από τη Λεβάντε. Τώρα η ένταση είναι μεγαλύτερη γιατί ο αποκλεισμός μπορεί να είναι περισσότερο πικρός, αλλά και γιατί μια μερίδα του κόσμου μοιάζει να πιστεύει πως μετά από χρόνια επιτυχιών η «ομάδα έχει κορεστεί και ο Μαρινάκης έχει άλλες προτεραιότητες»: το ακούω συνέχεια. Το «πες πες κάτι θα μείνει» είναι μια παλιά τακτική – συνήθως αλάνθαστη. Και οι αντίπαλοι του Ολυμπιακού αυτό το ξέρουν.

Αν κρίση προκύψει

Τι λέω εγώ; Ότι οι ομάδες έχουν πάντα τις καλές τους και τις κακές τους. Δεν γίνεται να κερδίζουν πάντα, δεν γίνεται να τα κάνουν όλα σωστά, δεν γίνεται να πιάνουν τους στόχους τους χωρίς κόπο και δεν γίνεται να μην κάνουν και λάθη και τα λάθη στο ποδόσφαιρο πληρώνονται πάντα ακριβά. Αλλά η διαφορά των καλών ομάδων από τις υπόλοιπες δεν είναι ότι οι καλές δεν κάνουν λάθη – είναι ότι διαχειρίζονται σωστά τις κρίσεις που προκύπτουν: αυτό είναι η διαφορά μιας καλής διοίκησης από μια κακή διοίκηση. Ο Ολυμπιακός κρίσεις τα τελευταία χρόνια, (αγωνιστικές, οικονομικές, επικοινωνιακές – για να χρησιμοποιήσω μια λέξη της μόδας) αντιμετώπισε κάμποσες: συνήθως τις αντιμετώπισε σωστά ή έστω καλύτερα από τους αντιπάλους του. Θα δούμε τι θα κάνει και τώρα, αν κρίση προκύψει.

Ζημιά έχει ξαναγίνει

Το καλοκαίρι του 2010 ο Ολυμπιακός αποκλείστηκε από τη Μακάμπι κι έμεινε εκτός Ευρώπης. Η αντίδραση του Μαρινάκη στάθηκε αιτία για να δημιουργηθεί ο καλύτερος Ολυμπιακός των τελευταίων χρόνων κι ένας από τους καλύτερους της ιστορίας, ο Ολυμπιακός του Βαλβέρδε. Μετά τον αποκλεισμό εκείνο «έπεσαν κεφάλια»: άλλαξαν προπονητές, έφυγαν βεντέτες, έγιναν κάμποσες μεταγραφές στο τέλος Αυγούστου – φυσικά υπήρξε και πίκρα και δυσφορία, αλλά η σελίδα γύρισε. Μια αποτυχία, δεν είναι ποτέ καλοδεχούμενη, αλλά μπορεί να σε ατσαλώσει, να σε σκληρύνει και να σε μάθει πράγματα: αρκεί να έχεις το θάρρος μαζί της να αναμετρηθείς. Επίσης καμία καλοκαιρινή πρόκριση δεν καθόρισε τη σεζόν μιας ομάδας – συχνά οι καλοκαιρινές προκρίσεις είναι και παραμορφωτικός καθρέφτης. Για να μείνω στον Ολυμπιακό, γιατί τα παραδείγματα άλλων ομάδων είναι αμέτρητα, θυμίζω ότι το καλοκαίρι του 2009 ο Ολυμπιακός περνώντας τα προκριματικά μπήκε στους ομίλους (και μετά πέρασε και στους 16), αλλά αυτό δεν τον έσωσε από την φθορά που φαίνονταν.

Δυο ρεβάνς

Τι φαίνεται τώρα; Ότι πιθανότατα θα ήταν προτιμότερο να υπάρξει η γνωστή συνταγή, αυτή που αυτός ο Ολυμπιακός γνωρίζει – δηλαδή η συνταγή των πολλών αλλαγών. Ισως θα ήταν προτιμότερο ο Ολυμπιακός να έχει αλλάξει ήδη πολύ, όπως δηλαδή έκανε και τα προηγούμενα χρόνια: δυστυχώς φαίνεται ότι κάμποσοι παίκτες την εμπιστοσύνη την εκλαμβάνουν ως αδυναμία – ίσως η ομάδα γενικά δουλεύει καλύτερα όταν όλοι νοιώθουν υπό κρίση. Όπως και να χει χρόνος να διορθωθούν λάθη υπάρχει πολύς, αρκεί να υπάρχει και όρεξη για δουλειά. Ο Ολυμπιακός έχει μπροστά του δυο ρεβάνς. Η μία είναι με την Χάποελ και είναι πολύ δύσκολη. Η άλλη είναι με όσους βιάζονται να τον διαλύσουν και να τον κηδέψουν. Και είναι ακόμα δυσκολότερη, αλλά και πιο ενδιαφέρουσα….