O Ολυμπιακός κέρδισε τον Απόλλωνα, αλλά δεν είχε την αντίδραση που περίμενα μετά τον αποκλεισμό στο κύπελλο από τη Λαμία. Θα έλεγα ότι ήταν τυχερός γιατί βρήκε μπροστά του ένα πραγματικά αδύναμο αντίπαλο – μια από τις λίγες ομάδες που θα μπορούσε να κερδίσει περπατώντας παίζοντας εκτός έδρας. Εχει μπροστά του ένα πολύ δύσκολο πρόγραμμα – επτά ματς που όπως φαίνεται μπορεί να είναι όλα δύσκολα κυρίως γιατί χάνει και παίκτες: στους τραυματίες Ελαμπντελαουί, Καμαρά, Χριστοδουλόπουλο, Ζιλ Ντίας, Βούκοβιτς προστέθηκε και ο Τοροσίδης, ενώ στη Ριζούπολη βγήκε με ενοχλήσεις και ο Φορτούνης τη στιγμή που εκτός αποστολής έμεινε ο Σισέ μάλλον για να μην κουραστεί κι άλλο και πάθει καμιά θλάση. Ο Ολυμπιακός επιβαρύνθηκε πολύ από ματς μέσα στο Φεβρουάριο κι αυτό είναι το κόστος της επιβάρυνσης. Εχει μπροστά του δυο δύσκολα ματς (με τον Αρη και τον ΠΑΟ) – παιγνίδια που έγιναν δυσκολότερα και εξαιτίας των τραυματισμών που ο Πέδρο Μαρτίνς έχει να διαχειριστεί. Κάποιος θα πει ότι δεν πάει πια για τίποτα: δεν είναι έτσι. Νομίζω έχει την πιο δύσκολη αποστολή που είχε μέχρι τώρα: να κλείσει τη σεζόν παίζοντας καλό ποδόσφαιρο ώστε να μπορέσει να αντιμετωπίσει το καλοκαίρι τις αδυναμίες του με ψυχραιμία. Διότι στον Ολυμπιακό αυτή λείπει πρώτα από όλα. Ψυχραιμία και καθαρό μυαλό για να γίνουν δίκαιες κρίσεις.  

Εξω για ένα δίμηνο

Σε μια μεγάλη ομάδα το αποτέλεσμα της χρονιάς καθορίζει την εκτίμηση που έχει ο κόσμος για τους ποδοσφαιριστές και τους προπονητές: οι διοικήσεις θα πρεπε από τις αντιδράσεις του κόσμου να μην επηρεάζονται, αλλά ειδικά στον Ολυμπιακό αυτό είναι πολύ δύσκολο. Ακριβώς επειδή οι αντιδράσεις του κόσμου έχουν να κάνουν με το θυμικό και το συναίσθημά του, κι όχι με τη λογική και την αναλυτική του ικανότητα, τις πιο πολλές φορές οι αντιδράσεις αυτές είναι παρορμητικές: αν μια ομάδα κερδίζει έχει «παιχταράδες», αν χάνει έχει παίκτες για πέταμα. Σκεφτόμουν τελευταία την περίπτωση του Χασάν. Μιλάμε για ένα παίκτη που σκοράρει διαρκώς από τα Χριστούγεννα και μετά, όταν και ξεπέρασε ένα τραυματισμό, που τον κράτησε έξω για ένα δίμηνο.

Ο Χασάν έχει βάλει γκολ σχεδόν σε όλα τα ματς που ξεκίνησε στην ενδεκάδα από τότε – δεν τα κατάφερε μόνο στο Κίεβο, αλλά φταίει λιγότερο από άλλους για αυτό. Εβαλε όμως γκολ στην ΑΕΚ, στην Ντινάμο στο πρώτο ματς, στη Λαμία στο πρώτο ματς, στον Πανιώνιο, στον ΟΦΗ, παντού – στην Τούμπα δεν ξεκίνησε. Αν συνεχίσει έτσι θα βάλει πάνω από δέκα γκολ στο πρωτάθλημα – σχεδόν όλα σε ένα γύρο. Κι όμως θα φύγει και θα περάσει στην ιστορία ως ένας χασογκόλης που δεν βοήθησε καθόλου: όχι γιατί δεν σκόραρε ή γιατί δεν έκρινε παιγνίδια, αλλά γιατί ο Ολυμπιακός δεν κέρδισε κάτι.

Κάποτε ο Κάμπελ  

Θα φέρω ένα παράδειγμα επιτυχημένου ποδοσφαιριστή στον Ολυμπιακό για να γίνει κατανοητό τι παράξενο πράγμα είναι οι κρίσεις: τον Τζόελ Κάμπελ, που πολλοί λαχταρούν. Το έχω γράψει και παλιότερα, αλλά είναι επίκαιρο. Κάποτε με παρότρυνση ενός φίλου αναγνώστη, με τον οποίο είχα μια σχετική συζήτηση, κάθισα και έψαξα ένα ένα τα παιγνίδια του Κάμπελ στον Ολυμπιακό: έχω κρατήσει το αποτέλεσμα αυτής της παλιάς έρευνας ως παράδειγμα για το πόσο παράξενα χτίζονται εντυπώσεις στο θυμικό του κόσμου. Την πρώτη αγωνιστική, στο ΟΑΚΑ με την Καλλονή ο Κάμπελ ήταν επιεικώς μέτριος. Την 2η κόντρα στον Ατρόμητο στο Καραϊσκάκη ήταν κακός. Κακός ήταν και στη Λειβαδιά την 3η αγωνιστική κι έγινε αλλαγή στο 58΄. Την 4η δεν χρησιμοποιήθηκε κόντρα στην Ξάνθη: δεν έλειψε από κανένα. Ηταν κακός την 5η στα 41 λεπτά που έπαιξε με τον Παναιτωλικό και την 6η κόντρα στον Πανιώνιο ξανακάθισε στον πάγκο. Την 7η έπαιξε ως αλλαγή κόντρα στη Βεροια και στα μόλις 33 λεπτά που αγωνίστηκε σκόραρε και έδειξε καλά στοιχεία, όμως τη 8η αγωνιστική, με τον Πλατανιά ήταν πάλι κακός κι έφυγε από το γήπεδο μετά από 45 λεπτά κι ενώ ο Ολυμπιακός έχανε με 1-0: η είσοδος του Φουστέρ και του Βάις βοήθησε τον Ολυμπιακό να κερδίσει 1-4. Τον ίδιο καιρό ο Ολυμπιακός έδινε ματς στο Τσάμπιονς λιγκ: σε όλα ο Κάμπελ συμπλήρωνε την αποστολή και απλά έπαιξε λίγο με την Παρί στο Καραϊσκάκη – η συμμετοχή του συνέπεσε με το διάστημα της κατάρρευσης! Μετά από δυο μήνες αγωνιστικών υποχρεώσεων ο Κάμπελ είχε να επιδείξει 33 καλά λεπτά κόντρα στη Βέροια και τίποτα άλλο.

Ξαφνικά έχουμε έκρηξη! Την 9η αγωνιστική κόντρα στον ΟΦΗ είναι τέλειος, όπως και την 11η με τον ΠΑΟΚ: είναι τόσο καλός, ώστε την κακή του εμφάνιση στη Λεωφόρο του την συγχωρούν όλοι. Εχοντας πλέον δείξει τι αξίζει κλείνει τον πρώτο γύρο με κάπως άχρωμες εμφανίσεις: την 12η αγωνιστική είναι μέτριος με τον Πανθρακικό και γίνεται αλλαγή, την 13η κάθεται στον πάγκο και είναι χρήσιμος, αλλά όχι πρωταγωνιστής στα ματς με τον Αστέρα στο Καραϊσκάκη (όπου πάλι γίνεται αλλαγή στο 65΄), και με τον ΠΑΣ την 16η αγωνιστική, όταν και σκοράρει. Στο Τσάμπιονς λιγκ παίζει 13 λεπτά στο Παρίσι και επιτέλους βασικός στο τελευταίο ματς με την Αντερλεχτ: στη φάση των ομίλων η συνολική του παρουσία είναι χειρότερη από παίκτες όπως ο Αφελάι π.χ– για να τον συγκρίνω με κάποιον που πέρασε και δεν ακούμπησε.

Στο δεύτερο γύρο, έχοντας πλέον προσαρμοστεί, κάνει καλούτσικα ματς με την Καλλονή (19η αγωνιστική), τον Λεβαδειακό (20η), την Ξάνθη (22η), τον Ατρόμητο (20η ) και είναι άψογος με τον Πλατανιά (26η), τον ΟΦΗ (27η) και τον Εργοτέλη (31η). Δεν είναι καλός κόντρα στον ΠΑΟ στο Καραϊσκάκη και φοβήθηκε τις καφρίλες στην Τούμπα στα δυο ματς με τον ΠΑΟΚ: δεν τον κακίζω. Τον τελευταίο μήνα, (στα ματς με Αστέρα, Αρη, ΠΑΣ και Απόλλωνα) δεν κάνει τίποτα, αφού κρατάει δυνάμεις για το μουντιάλ: κι αυτό λογικό. Στο ενδιάμεσο όλων αυτών κάνει το μαγικό ματς με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο Καραϊσκάκη και χάνεται στο Ολτ Τράφορντ. Η συνολική του παρουσία (28 ματς – 7 φορές αλλαγή και 8 γκολ) λέει ότι ήταν καλός, αφού προσαρμόστηκε. Λέει και κάτι άλλο, αλλά πρέπει να δει κανείς τις λεπτομέρειες για να το καταλάβει: ο Κάμπελ ήταν πολύ καλός σε ματς που συνολικά ο Ολυμπιακός ήταν πολύ καλος – το αντίθετο (δηλαδή καλό ματς του Κάμπελ, ενώ ο Ολυμπιακός είναι κακός ή μέτριος) σχεδόν δεν υπάρχει! Στα ματς που ο Κοσταρικανός σκίζει (ΠΑΟΚ, Μάντσεστερ Γουν, Βέροια, ΟΦΗ κτλ) ο Ολυμπιακός καλά καλά δεν έχει υστερήσαντες. Κι όμως μερικά χρόνια μετά όλοι θυμούνται τον Κάμπελ ως κάποιον που έχει κάνει τρομερά πράγματα (γιατί έπαιξε σε μια εξαιρετική για την ομάδα σεζόν) και οι ίδιοι θα θυμούνται τον Χασάν ως μια απογοήτευση (γιατί ο Ολυμπιοακός φέτος δεν κέρδισε τίποτα). Κι ας σκοράρει με συνέπεια από τη στιγμή που ξεπέρασε τον τραυματισμό του και προσαρμόστηκε: με τη Λαμία στο Καραϊσκάκη π.χ αν ο Μαρτίνς έκανε ένα λάθος είναι ότι δεν τον ξεκίνησε αφού, αρέσει δεν αρέσει, είναι ο μόνος που βρίσκει δίχτυα με συνέπεια φέτος.

Συνήθως γίνεται

Δεν λέω ότι ο Ολυμπιακός πρέπει να κρατήσει τον Χασάν κτλ, ας κάνει ό,τι θέλει. Όπως βλέπω εγώ το πράγμα ο προπονητής και οι ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού έχουν μπροστά τους μια δύσκολη αποστολή: όχι να χτίσουν μια τελευταία εντύπωση, αλλά να κερδίσουν την εμπιστοσύνη του κόσμου. Μπορεί να το κάνουν χωρίς ένα τίτλο; Φυσικά και μπορούν, αρκεί η ομάδα να υποστηρίξει με συνέπεια το ποδόσφαιρο που ξέρει και να κλείσει τη σεζόν δείχνοντας πρόοδο. Μόνο έτσι το καλοκαίρι θα συζητάνε όλοι για την ανάγκη να ενισχυθεί και όχι για την ανάγκη να αλλάξει. Το επισημαίνω γιατί αυτό που  όλοι συζητάνε είναι αυτό που συνήθως γίνεται.