Κάπου πήρε το μάτι μου ότι η ΚΑΕ Παναθηναϊκός ισχυρίζεται πως ο Δημήτρης Διμαντίδης δεν έφυγε τελικά από το ΟΑΚΑ, αλλά άλλαξε, λέει, θέση. Αλλοι γράφουν ότι πήγε στο γραφείο και είδε το υπόλοιπο του ματς κι άλλοι ότι έμεινε στη φισούνα και παρακολουθούσε το ματς με τον Φραγκίσκο Αλβέρτη. Είναι φανερό ότι στον ΠΑΟ προσπάθησαν με τέτοιου είδους διαρροές να την σβήσουν αυτή τη σκηνή που κατέγραψαν οι τηλεοπτικές κάμερες, αλλά δύσκολα θα τα καταφέρουν γιατί, αρέσει δεν αρέσει, η δύναμη της εικόνας είναι μεγαλύτερη από αυτή των διαρροών.

Η σκηνή που ο Δημήτρης Διαμαντίδης (μοιάζει να..) αποχωρεί από το γήπεδο κατά τη διάρκεια του παιγνιδιού του ΠΑΟ με την Ζενίτ είναι η χειρότερη εφετινή σκηνή που είδα σε ματς του ΠΑΟ. Ισως και μια από τις πιο πικρές στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Μια σκηνή παραίτησης πραγματικά αφόρητη. 

Ζηλεύαμε τους ξένους

Ανήκω σε μια γενιά που δεν είχε ποτέ πρόβλημα να κριτικάρει πολυπράγμονες παράγοντες, που κατά καιρούς ασχολούνται με τις ΠΑΕ και τις ΚΑΕ, όσο κι αν κάποιοι από δαύτους έχουν αποδειχτεί αποτελεσματικοί, καλοί διαχειριστές κι έχουν βάλει και τα ωραία τους χρήματα. Η δική μου γενιά ήταν αυτή που αμφισβήτησε πρώτη την πρωτοκαθεδρία του παράγοντα. Το κάνανε οι σχολιαστές της γενιάς μου στις εφημερίδες και οι οργανωμένοι οπαδοί στα γήπεδα πολύ πριν εμφανιστούν τα social media, όπου αυτό γίνεται πλέον συχνότατα. Οσοι αγαπούσαμε τα σπορ, μετά τη δεκαετία του 80 ειδικά., είχαμε σοβαρές αμφιβολίες για το αν το γεγονός ότι όποιος βάζει τα λεφτά του είναι και μεγάλος γνώστης του πως οι ομάδες διοικούνται.   

Για πολλούς από μας οι ομάδες έπρεπε να στηρίζονται σε ανθρώπους που ξέρουν – οι παράγοντες έπρεπε από αυτούς να μαθαίνουν και σίγουρα δεν τα ήξεραν όλα μόνο και μόνο γιατί αποκτούσαν τον τίτλο του προέδρου ή του «αφεντικού». Οι πιο πολλοί μεγαλώσαμε με την βεβαιότητα ότι τις ομάδες του εξωτερικού, που ζηλεύαμε, τις έφτιαχναν πάντα ειδήμονες που μπορούσαν να συμβουλεύουν μεγαλομετόχους να ξοδεύουν σωστά τα χρήματα τους και θέλαμε και στις δικές μας ομάδες να βλέπουμε τέτοιους.

Αυτή την θέλησή μας επιβεβαίωσαν και κάμποσες ελληνικές επιτυχίες – ειδικά στο μπάσκετ. Τα καταπληκτικά πράγματα που έκανε κάποτε ο Αρης τα πιστώθηκε ο Γιάννης Ιωαννίδης, όχι κάποιος γίγαντας πρόεδρος. Ο Ιωαννίδης έμαθε στον Σωκράτη Κόκκαλη να ξοδεύει σωστά τα χρήματα του και ο Ντούσαν Ιβκοβιτς έδειξε, όπου δούλεψε, ότι για να έχεις επιτυχίες, η γνώση μετρά πιο πολύ από το μεγάλο πορτοφόλι. Ο ίδιος ο ΠΑΟ του Ζέλικο Ομπράντοβιτς ήταν ένα εργαστήρι που λειτουργούσε υποδειγματικά χάρη στις ιδέες και τη δουλειά του προπονητή, που έπειθε τους Γιαννακόπουλους να τον ακούνε. Μικροί ζηλεύαμε τους Γιουγκοσλάβους που σε όλες τις θέσεις της Εθνικής τους (και όχι μόνο…) είχαν πρώην παίκτες, γνώστες και ειδήμονες του σπορ. Στο μυαλό μας οι πρώην παίκτες είχαν γνώσεις που έψαχναν όσοι έβαζαν τα λεφτά τους. Στον ακήρυχτο υπόγειο πόλεμο των παραγόντων με τους παίκτες οι πιο πολλοί από ματς προτιμούσαμε τους παίκτες. Που ήταν και ήρωες των παιδικών (κι όχι μόνο) χρόνων μας.  

Αισιοδοξία δημιουργούσε η παρουσία τους

Όταν πέρυσι το καλοκαίρι τον ΠΑΟ τον ανέλαβαν ο Δημήτρης Διαμαντίδης και ο Φραγκίσκος Αλβέρτης, η αισιοδοξία των φίλων της ομάδας υπήρξε διάχυτη γιατί αυτοί οι δυο πρώην παίκτες μπάσκετ ξέρουν. Ο ΠΑΟ δεν είχε για ξόδεμα τα χρήματα της Ρεάλ Μαδρίτης, της ΤΣΣΚΑ, της Μακάμπι, αλλά είχε στο τιμόνι δυο ανθρώπους του μπάσκετ, από αυτούς που πάντα θέλαμε στις ομάδες. Αυτοί θα πρεπε να δημιουργήσουν κάτι καλό. Σε τελική ανάλυση και η Ζαλγκίρις και ο Ερυθρός Αστέρας και η Βιλερμπαν δεν έχουν μπάτζετ μεγαλύτερο. Αλλά τον ΠΑΟ τον κερδίσανε.        

Ο Παναθηναϊκός, που προέκυψε ως αποτέλεσμα της δουλειάς του Διαμαντίδη και του Αλβέρτη, είναι για την ώρα μια απογοήτευση κι όχι γιατί δεν τα πάει καλά στην Ευρωλίγκα: το αληθινά ανεξήγητο είναι η προχειρότητα της κατασκευής του. Οι ανορθογραφίες είναι τεράστιες. Το μόνο πλέι μέικερ είναι ο Μποχωρίδης. Οι παίκτες που επιλέχτηκαν για να δημιουργήσουν μια ομάδα που να παίζει σκληρή άμυνα, δεν είναι αθλητικοί. Πίσω απο τον Παπαγιάννη δεν μοιάζει να υπάρχει κανείς ικανός να αγωνιστεί αξιοπρεπώς δέκα λεπτά ως σέντερ. Ο ΠΑΟ έχει καταλήξει να χάνει συνέχεια με τον ίδιο τρόπο: δέχεται 60 πόντους από το Λαύριο, ξεκινά κάθε ματς στην Ευρωλίγκα χάνοντας τη μπάλα στο πρώτο δεκάλεπτο, περιμένει από τον Νέντοβιτς και τον Παπαπέτρου να βάλουν 30 πόντους ο ένας σε κάθε ματς. Κι αν υποθέσουμε ότι για όλα αυτά φταίει ο Γιώργος Βόβωρας να θυμίσω πως κι αυτός δεν ανέλαβε την ομάδα με το έτσι θέλω. Κάποιος του έδωσε το τιμόνι, δηλαδή τον διάλεξε.    

Να τους κοιτάξει στα μάτια

Η εικόνα του Διαμαντίδη που φεύγει από το ΟΑΚΑ, όταν ο ΠΑΟ χάνει από την Ζενίτ του Πασκουάλ με 20 πόντους είναι μια κακή εικόνα γιατί δείχνει παραίτηση. Ο διοικητικός ηγέτης δεν έχει δικαίωμα να αφήσει την ομάδα και να φύγει σε μια στιγμή που αυτή παραπαίει: είναι συνυπεύθυνος για τις τύχες της και δεν μπορεί να εκφράζει την πίκρα του με αυτό τον τρόπο. Πρέπει να δείξει πως είναι δίπλα στους παίκτες, όσο κι αν με την απόδοσή τους τον πληγώνουν. Εχει το δικαίωμα να είναι μαζί τους επικριτικός ή αυστηρός ή μπορεί απλά να τους συμπαρασταθεί και να τους πει ότι πάντα θα πιστεύει πως μπορεί να σηκώσουν κεφάλι. Αλλά δεν επιτρέπεται να στείλει ένα μήνυμα ότι τους αφήνει γιατί είναι οι παίκτες του και οφείλει να τους συμπαρασταθεί. Επρεπε να μείνει στη θέση του.

Αν, από την άλλη, οι επιλογές δεν είναι δικές του κι αν έχει υποχρεωθεί να παριστάνει τον διοικητικό παράγοντα σε μια ομάδα που η γνώμη του δεν μετράει όσο ο κόσμος νομίζει, τότε πρέπει να βρει τη δύναμη να μιλήσει στους οπαδούς της ομάδας και να τους εξηγήσει τι συμβαίνει. Γιατί είναι ο Δημήτρης Διαμαντίδης, ένας θρύλος του ΠΑΟ και του ελληνικού μπάσκετ, που μπορεί να τους κοιτάξει όλους στα μάτια. Και να τον ακούσουν. Χωρίς ενστάσεις μάλιστα.

 Εχει γεμίσει ο τόπος

Ο διοικητικός ηγέτης δεν φεύγει από τη θέση του τη στιγμή που  η ομάδα του υποφέρει: αυτό μαρτυρά αποστασιοποίηση και παραίτηση λόγω πίκρας. Ο Διαμαντίδης δεν χρειάζεται να δείξει την πίκρα του: χρειάζεται να δείξει την ψυχραιμία του. Ο ηγέτης μένει στο γήπεδο, ζει το δράμα μέχρι τέλους, δείχνει την αντοχή του γιατί αυτή την αντοχή την έχει ανάγκη η ομάδα του. Τιμά με την παρουσία του την προσπάθεια των παικτών – μικρή ή μεγάλη δεν έχει σημασία. Και καθησυχάζει τους οπαδούς δείχνοντας δύναμη: σε αυτή τη δική του δύναμη πρέπει να στηριχθεί η δική τους πίστη.

Ο Διαμαντίδης, που αποχωρεί αμίλητος, κλονίζει την πεποίθησή μας ότι οι άνθρωποι που ξέρουν μπορούν να φτιάξουν ομάδες χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να ξοδέψουν εκατομμύρια. Περπατώντας σκυφτός σε ένα άδειο γήπεδο, συμπεριφέρεται όπως οι παράγοντες που κάνουν στις ομάδες το κέφι τους και θυμώνουν όταν τα παλιόπαιδα οι παίκτες δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες τους. Ο Διαμαντίδης δεν έχει σχέση με δαύτους. Από τύπους που λένε «φεύγω», τάχα μου πληγωμένοι, έχει γεμίσει ο τόπος…