Η FIFA έδωσε πριν τέσσερις μέρες την δεκάδα των καλύτερων ποδοσφαιριστών της χρονιάς: από αυτούς θα προκύψει ο εφετινός νικητής. Πέρυσι ως γνωστόν αυτός ήταν ο Λούκα Mόντριτς, που είχε κερδίσει όλα τα ατομικά βραβεία, που θα μπορούσε να κερδίσει ποδοσφαιριστής στη σεζόν 2018-19. Ενα χρόνο μετά ο Κροάτης δεν βρίσκεται στη δεκάδα των υποψηφίων καλύτερων τη σεζόν. Ξέχασε τη μπάλα; Όχι. Απλά πλήρωσε την κακή σεζόν της Ρεάλ. Η περίπτωσή του είναι και απόδειξη του πόσο συζητήσιμες είναι αυτές οι διακρίσεις. Νομίζω, όταν το καλοκαίρι δεν έχουμε τελικά μουντιάλ ή έστω τελικά Euro, θα ήταν πλέον καλύτερο να μην ψηφιζόταν κάποιος ως καλύτερος της χρονιάς, αλλά στη θέση του να κέρδιζε μια ομάδα που να είχε κάνει κάτι αξιοπρόσεχτο. Φέτος πχ θα μπορούσε να το πάρει το βραβείο η Λίβερπουλ.

Ιστορίες αποτυχιών

Στη δεκάδα των καλύτερων η Λίβερπουλ έχει τρεις παίκτες: τον Φαν Ντάικ, τον Μανέ και τον Σαλάχ. Και οι τρεις είχαν,  όμως, αποτυχίες με τις Εθνικές τους ομάδες. Του Σαλάχ είναι η μεγαλύτερη: η Αίγυπτος φιλοξένησε το κύπελλο Εθνών Αφρικής και αποκλείστηκε από αυτό αμέσως μετά τη φάση των ομίλων. Ο Μανέ έφτασε τουλάχιστον στον τελικό με τη Σενεγάλη, αλλά δεν το κέρδισε. Ένα τελικό έπαιξε και ο Φαν Ντάικ: με την Ολλανδία κόντρα στους Πορτογάλους για το UEFA Nations League – κι αυτός το τρόπαιο δεν το πήρε. Και οι τρεις δεν κέρδισαν και το πρωτάθλημα Αγγλίας – είναι συζητήσιμο αν θα βρίσκονταν στην σχετική δεκάδα αν δεν είχε κάνει η Λίβερπουλ την ανατροπή της χρονιάς με τη Μπαρτσελόνα. Μπορεί ένα ματς τελικά να σου δώσει τον τίτλο του καλύτερου της χρονιάς; Μπορεί, αλλά δεν ξέρω πόσο δίκαιο είναι αυτό.

Η ίδια η δεκάδα πάντως είναι φέτος γεμάτη από διάσημους «αποτυχημένους». Οι δυο πιτσιρικάδες που έπαιζαν πέρυσι στον Αγιαξ, ο Ντε Λιχτ και ο Ντε Γιόνγκ, λύγισαν στον ημιτελικό του Τσάμπιονς λιγκ με την Τότεναμ. Ο Χάρι Κέιν, που βρίσκεται στην δεκάδα για να μας θυμίσει τη μεγάλη σεζόν των Λονδρέζων στα σπουδαία ματς της ομάδας του Ποκετίνο στην Ευρώπη έλειπε: επέστρεψε στον τελικό, στον οποίο αγωνίστηκε ανέτοιμος. Ο Αζαρ πήρε το Γιουρόπα λιγκ με την Τσέλσι, όμως την κορυφή του πρωταθλήματος Αγγλίας δεν την πλησίασε με την ομάδα του ποτέ του. Ο Εμ Παπέ κουβαλάει τον αποκλεισμό τη Παρί σε χρόνο ρεκόρ στο Τσάμπιονς λιγκ. Ποιοι μένουν; Ο Μέσι και ο Ρονάλντο, που κι αυτοί είχαν πικρές αποτυχίες μέσα στη σεζόν. Την οποία όμως πάλι σφράγισαν: η συνολική τους παρουσία είναι σαφώς εντυπωσιακότερη από των υπόλοιπων – όλος ο κόσμος πάλι ασχολήθηκε μαζί τους. Αν έχετε αντίρρηση σκεφτείτε τι σας έμεινε από την περσινή χρονιά και θα δείτε πως αυτοί οι δυο ήταν πάλι παντού.

Μεταγραφή και οne man show

Ο Ρονάλντο έκανε πέρυσι το καλοκαίρι τη μεταγραφή της χρονιάς αφήνοντας την Ρεάλ Μαδρίτης για την Γιουβέντους. Η φυγή του από τη Βασίλισσα έβαλε τέλος στην ευρωπαϊκή της ηγεμονία: το κενό του δεν το κάλυψαν ποτέ. Με τη Γιουβέντους δεν κέρδισε το Τσάμπιονς λιγκ, αλλά μέσα στη χρονιά είχε δυο τουλάχιστον βραδιές σε διεθνή παιγνίδια που έκαναν τον κόσμο να τον χειροκροτήσει αναγνωρίζοντας του χαρίσματα σπάνια: η «νίκη – πρόκριση» της Κυρίας επί της Ατλέτικο Μαδρίτης με 3-0 και η νίκη της Πορτογαλίας στον ημιτελικό του Nations League με τους Ελβετούς ήρθαν μετά από δικά του one man show, που όμοιά τους δεν είδαμε μέσα στη σεζόν παρά μόνο από το Μέσι που στα παιγνίδια της Μπαρτσελόνα με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και την Λίβερπουλ στο Καμπ Νου ήταν μια ομάδα μόνος του. Συγχωρείστε με, αλλά στην δεκάδα των καλύτερων της χρονιάς, ένα ποδοσφαιριστή με αντίστοιχη απόδοση σε τόσο μεγάλα ματς δεν βλέπω.

Ο Αζάρ ήταν καλός στον τελικό του Γιουρόπα λιγκ, όχι όμως τόσο εκθαμβωτικός – ίσως φταίει και η ίδια η διοργάνωση. Ο Σάλαχ στο ματς εποποιία της Λίβερπουλ με την Μπαρτσελόνα απουσίαζε. Ο Μανέ είναι ένας υπέροχα αποτελεσματικός τσαπατσούλης, που ποτέ δεν θα σε κάνει να πεις το όνομά του στην ερώτηση «ποιος είναι ο καλύτερος της χρονιάς». Οι μικροί που ο Αγιαξ πούλησε έχουν μέλλον, αλλά είναι παίκτες – εργαλεία. Κι Ο Φαν Ντάικ που τελικά θα κερδίσει για την επιδραστικότητα του (κι όχι για την ποιότητα ή την κλάση του) είναι ένας σπουδαίος παίκτης που αμφιβάλω όμως αν θα βρει θέση στην ενδεκάδα των κορυφαίων του σπορ μετά το αντίο του. Ενώ ο Μέσι κι ο Ρονάλντο κι αύριο αν σταματήσουν θα μνημονεύονται για τα κατορθώματα τους για δεκαετίες: στην χειρότερη χρονιά τους κέρδισαν το πρωτάθλημα της χώρας στην οποία αγωνίζονται κάνοντας περίπατο και οι αποτυχίες τους συζητήθηκαν πολύ περισσότερο από τις επιτυχίες όλων των υπόλοιπων.

Κατώτεροι της ιστορίας τους

Θα πρεπε να κερδίσουν;  Όχι, διότι πέρυσι ήταν κατώτεροι της ιστορίας τους: παρά την προσπάθειά τους έκαναν λιγότερα θαύματα από αυτά που μας είχαν συνηθίσει – ίσως γιατί μεγαλώνουν κιόλας. Ο Ρονάλντο δεν έφτασε με τη Γιούβε σε ένα ημιτελικό έστω του Τσάμπιονς λιγκ κι ο Μέσι έπρεπε να πάει με τη Μπάρτσα στη μεγάλη γιορτή της Μαδρίτης μετά τη νίκη με 3-0 στο πρώτο ματς και δεν τα κατάφερε. Είχαν μερίδιο σε αυτές τις αποτυχίες; Ναι, γιατί μιλάμε για αυτούς τους δυο: τα κριτήρια για την αξιολόγηση όλων των υπόλοιπων είναι απολύτως διαφορετικά – αν οι δυο είχαν κάνει τη σεζόν του Χάρι Κέιν δύσκολα θα ήταν στην δεκάδα. Αλλά η σταθερότητα τους σε αυτό το επίπεδο είναι κάτι τόσο εξωπραγματικό που δύσκολα μπορεί κάποιος να κερδίσει το σχετικό βραβείο και να συγκριθεί μαζί τους. Σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι βρίσκονται στη σχετική λίστα χάρη στις ομάδες τους: αν η Λίβερπουλ του χρόνου αποκλειστεί νωρίς από το Τσάμπιονς λιγκ και δεν κερδίσει έστω το πρωτάθλημα Αγγλίας, αμφιβάλω αν κάποιος από τους παίκτες της θα είναι στο δεκάδα. Ενώ ο Μέσι και ο Ρονάλντο, απλά επαναλαμβάνοντας την εφετινή «αποτυχημένη» χρονιά τους θα είναι πάλι εκεί.

Τρομερό ενδιαφέρον

Η λύση θα ήταν να τους έβγαζαν εκτός συναγωνισμού. Να ψήφιζαν για τον καλύτερο παίκτη της χρονιάς και μετά να υπήρχε πάντα μια ψηφοφορία ανάμεσα στους δυο για το ποιος ήταν την τελευταία σεζόν ο καλύτερος. Αυτή η ψηφορία φέτος π.χ θα είχε τρομερό ενδιαφέρον…