Η επίθεση των κουκουλοφόρων στους Γερμανούς, που παρακολουθούσαν στο Ρέντη το παιγνίδι της ομάδας των Νέων της Μπάγερν με την αντίστοιχη του Ολυμπιακού έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά από περιστατικά που έχουν συμβεί τελευταία και που μαρτυρούν ότι ο χουλιγκανισμός όπως τον γνωρίζαμε έχει τελειώσει κι έχει μεταλλαχτεί. Όλα έχουν γίνει πλέον πολύ περισσότερο σύνθετα και πολύ πιο δύσκολα αντιμετωπίσιμα. Πέρα από την αυτονόητη καταδίκη των επεισοδίων, χρειάζεται να υπάρξει ένα σοβαρό επιχειρησιακό σχέδιο για το πώς το πράγμα θα αντιμετωπιστεί – όλα τα υπόλοιπα, συμπεριλαμβανομένης και της δημοσιογραφικής ηθικολογίας που είναι σχεδόν πάντα υποκριτική, πρέπει να καταλήξουν στα σκουπίδια. Τα δημοσιογραφικά μοιρολόγια, που γράφονται ανάλογα με το ποια ομάδα εμπλέκεται σε μια ιστορία, δεν έχουν νόημα και δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα. Χρειάζεται σοβαρή αστυνομική δουλειά: αυτή είναι που λείπει.      

Τι δεν πρέπει να κάνουν

Για την ώρα έχουμε κάτι χρήσιμο: μπορεί οι αρμόδιοι φορείς να μην ξέρουν τι πρέπει να κάνουν, ξέρουν όμως τι δεν πρέπει να κάνουν. Αυτό που πρώτα από όλα χρειάζεται είναι να μην κάνουν όσα έκαναν μέχρι τώρα. Και πρώτα πρώτα να κοιτάξουμε πως θα αλλάξει η προσέγγιση του προβλήματος και οι αντιλήψεις.

Ας μιλήσουμε πρώτα από όλα για λάθος τρόπους: είναι χρήσιμο. Τα προηγούμενα χρόνια η αστυνομία θεωρούσε τα κρούσματα χουλιγκανισμού ως νεολαιίστικες αντιπαραθέσεις, που έπρεπε να παρακολουθεί εξ αποστάσεως για να μην ρίχνει λάδι στη φωτιά: όπου η αστυνομία εμφανιζόταν, κατέληγε να συγκρούεται με χουλιγκάνους δημιουργώντας παντού παιδεία μάχης. Το αρμόδιο τμήμα αθλητικής βίας δεν έκανε ποτέ την απαραίτητη χαρτογράφηση των συνδέσμων παρά τους τσουβάλιαζε όλους – γεγονός που πάντα είναι χρήσιμο στους χειρότερους. Στόχος υπήρξε μόνο η καταστολή, ενώ οι σύνδεσμοι αποκτούσαν ολοένα και μεγαλύτερη οργάνωση και είχαν ολοένα και χειρότερη δράση. Έτσι το πράγμα άρχισε να ξεφεύγει και τελευταία είχαμε τραυματισμούς ΑΜΕΑ και ξυλοδαρμούς γονιών σε παιγνίδια πρωταθλήματος πόλο,  ραντεβού για ξύλο χουλιγκάνων σε πυκνοκατοικημένες περιοχές της Αθήνας, οργανωμένες επιθέσεις σε ακαδημίες ποδοσφαίρου με στόχο πιτσιρίκια – το τελευταίο είχε συμβεί στη Θεσσαλονίκη. Όλα αυτά έχουν μικρή σχέση με τον παραδοσιακό χουλιγκανισμό. Χουλιγκανισμός είναι τα επεισόδια που έγιναν στον τελικό του κυπέλλου ΑΕΚ – ΠΑΟΚ, ή τα επεισόδια που είχαμε πέρυσι στην Αθήνα όταν ήρθε ο Αγιαξ – στο ΟΑΚΑ απλά είχε παιχτεί η τελευταία πράξη ενός δράματος που είχε κρατήσει δυο μέρες.  Η επίθεση που έγινε στο Ρέντη (και μάλιστα στους Γερμανούς οπαδούς) δεν μοιάζει συνηθισμένο χουλιγκάνικο χτύπημα διότι ανταπαραθέσεις οπαδών του Ολυμπιακού με Γερμανούς δεν είχαμε στο διήμερο που αυτοί ήταν στην Αθήνα – στο δε ματς στο Καραϊσκάκη όλα κύλησαν υποδειγματικά ήρεμα. Η επίθεση μοιάζει περισσότερο με επίδειξη δύναμης – και το σε ποιόν είναι κάτι που πρέπει να απασχολήσει την αστυνομία. Θα λεγα μάλιστα να την απασχολήσει επιτέλους, διότι δεν έχει ποτέ ψάξει γιατί γίνεται κάτι: αν το κανε θα είχε και καλύτερα αποτελέσματα. Φυσικά πρέπει και να καταλάβουν οι επικεφαλής της πως ό,τι γίνεται δεν γίνεται τυχαία. Ας κάνουν έπιτέλους μια βόλτα στον κόσμο των Social Media και θα καταλάβουν πολλά. Η ας διαβάσουν όσα σχόλια γράφονται σε κείμενα που την οπαδική βία σχετίζονται. 

Τα οπαδικά και τα πολιτικά πιστεύω

Όπως τυχαία δεν είναι και η ολοένα και συχνότερη σύνδεση οπαδικών συνδέσμων (όλων των ομάδων…) με ακραίες πολιτικές οργανώσεις. Δεν είναι κάτι νέο, αφού είναι πάνω από μια δεκαετία που συμβαίνει, αλλά έχω μια υποψία ότι τον τελευταίο καιρό κάτι έχει αλλάξει προς το χειρότερο: νομίζω πως σε συγκεκριμένους συνδέσμους υπάρχει περισσότερη πολιτική από αγάπη στην όποια ομάδα. Είναι τελείως λογικό να είσαι οπαδός μιας ομάδας και να έχεις και πολιτικά πιστεύω. Ακραίοι αριστεροί και  ανάρχες, μπαχαλάκηδες και ακροδεξιοί (κι ό,τι άλλο βάλει ο νους σου…) μπορεί να είναι και οπαδοί μιας ομάδας και να ανήκουν σε συγκεκριμένους συνδέσμους: το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Είναι τελείως όμως άλλο πράγμα τα πολιτικά σου πιστεύω να σε κάνουν οπαδό συγκεκριμένων ομάδων: σε αυτή την περίπτωση η πολιτική κάνει την αγάπη για την ομάδα λόγο και όχημα πολιτικής στράτευσης. Ο,τι ακολουθεί αποτελεί συνέπεια της στράτευσης αυτής και τα πολιτικά πιστεύω γίνονται σημαντικότερα από τα οπαδικά. Είναι άλλο να λες «πάμε να τσακωθούμε με τους Παναθηναϊκούς» κι άλλο να λες πάμε «να τσακωθούμε με τους αναρχικούς (ή τους ακροδεξιούς ή όποιους άλλους) που συμβαίνει να είναι και Παναθηναϊκοί».  Αργά ή γρήγορα το αν είναι ή δεν είναι Παναθηναϊκοί αυτοί με τους οποίους θες να τσακωθείςμ ενδιαφέρει ελάχιστα. Εχω την υποψία ότι στο Ρέντη π.χ κάποιοι πήγαν να δείρουν Γερμανούς – μπορεί να ήταν οπαδοί του Ολυμπιακού, μπορεί κάποιοι να ήταν και κάποιοι να μην ήταν – ας τους βρει η αστυνομία. Το ότι έψαχναν ωστόσο Γερμανούς (και μάλιστα όχι Γερμανούς χούλιγκανς, αλλά απλά Γερμανούς) κάτι σημαίνει. Όχι για τα οπαδικά τους πιστεύω νομίζω.     

Η στοχοποίηση των συνδέσμων

Στις λάθος αντιλήψεις που πρέπει να αλλάξουν, μπας και μπει μια τάξη, είναι κι αυτές που θέλουν τις ΠΑΕ ικανές να αντιμετωπίσουν από μόνες τους το οποιοδήποτε πρόβλημα. Οι ΠΑΕ έχουν μόνο μια υποχρέωση: να συνεργάζονται με την αστυνομία και τις διωκτικές αρχές. Δεν μπορούν ούτε συλλήψεις να κάνουν, ούτε να επικηρύξουν όσους κάνουν επεισόδια. ΟΙ ΠΑΕ είναι όμηροι όλων αυτών των αληταράδων. Αν τα βάλεις μαζί τους, το κόστος που θα πληρώσεις είναι τεράστιο καθώς άνετα μπορούν να μπουν στο γήπεδο και να διακόψουν οποιοδήποτε παιχνίδι  – θυμηθείτε τα περσινά σουλάτσα στο ΟΑΚΑ στο Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός. Η λογική ότι «οι πρόεδροι συντηρούν στρατούς κτλ» ανήκει σε προηγούμενες δεκαετίες: τώρα κανείς δεν συντηρεί κανένα, απλά κανείς δεν θέλει και να τα βάλει και με τους οργανωμένους και δεν χρειάζεται και να το κάνει. Λάθος αντίληψη είναι και να τσουβαλιάζουμε τους πάντες: αν σε κάθε ομάδα υπάρχουν κάποια κλαμπ οπαδών γεμάτα από παιδιά με μπερδεμένα μυαλά, δεν μπορεί εξαιτίας τους να θεωρούνται ύποπτοι και χούλιγκανς όλοι οι υπόλοιποι, που απλά θέλουν να βλέπουν τα ματς σε ένα γήπεδο στη δική τους εξέδρα τραγουδώντας και υποστηρίζοντας την ομάδα τους. Οι γενικεύσεις κάνουν μόνο κακό γιατί στέλνουν στην αγκαλιά των ακραίων (που ελάχιστα τους νοιάζει το ποδόσφαιρο) πάρα πολλά παιδιά που μπορεί να νοιώσουν ότι στοχοποιούνται μόνο και μόνο γιατί αγαπούν τον Ολυμπιακό, τον ΠΑΟ, την ΑΕΚ, τον ΠΑΟΚ, τον Αρη, τον Πανιώνιο κτλ.

Ποιοι το εκμεταλλεύονται

Τέλος το ιδανικό θα ήταν να άλλαζαν εντελώς οι αντιλήψεις των ίδιων των παιδιών για το τι είναι το ποδόσφαιρο, να μπορούσαμε να ξυπνήσουμε ένα πρωί και να μας προκαλούσαν αναγούλα οι συζητήσεις για ξύλο σε εκδρομές, οι οπαδικές εκπομπές που όλοι ουρλιάζουν, τα χυδαία συνθήματα, οι ηρωϊκές εξιστορήσεις επεισοδίων κτλ κτλ. Αλλά αυτό δεν γίνεται: η κουλτούρα της οπαδικής τρέλας εμπεριέχει δυστυχώς και ένα είδος λατρείας για πράξεις εκτός λογικής – το αίμα των πιτσιρικάδων βράζει. Θα πρότεινα στην αστυνομία να αρχίσει να ψάχνει πρώτα πρώτα ποιοι είναι αυτοί που για να δημιουργήσουν εστίες κοινωνικής έντασης αυτό το εκμεταλλεύονται…