Στο τέλος του ματς του ΠΑΟΚ με τον Ολυμπιακό μου ήρθε στο μυαλό ένα από τα λαϊκά τραγούδια που αγαπάω: λέγεται «τυφλές ελπίδες» και μιλά για κάποιον που παραδέχεται πως αυτές τον πλημύρισαν. Υποθέτω πως δεν το ξέρει ούτε ο Πάμπλο Γκαρσία, ούτε ο Πέδρο Μαρτίνς.

Φεστιβάλ λαθών στην άμυνα

Ο Πάμπλο Γκαρσία πίστεψε σίγουρα κάποια στιγμή πως θα είναι ο μεγάλος θριαμβευτής στην μάχη της Τούμπας: ο ΠΑΟΚ του με πολύ τρέξιμο σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του γηπέδου κέρδιζε τον Ολυμπιακό με 1-0 κι έμοιαζε να τον  έχει ακυρώσει. Ο Ολυμπιακός δεν μπορούσε να αντιδράσει μετά το γκολ που δέχτηκε στο 50’ από τον Ινγκασον: στο β΄ ημίχρονο δεν μπορούσε ούτε τη μπάλα να κρατήσει. Αλλά στο 77΄ο Φορτούνης χτύπησε αριστοτεχνικά ένα κόρνερ κι ο Μπα νικώντας τους πάντες έκανε το 1-1. Και οι ελπίδες του ΠΑΟΚ να κερδίσει μειώθηκαν μολονότι η ομάδα του Γκαρσία εξακολούθησε να παλεύει: ένα σουτ του Τζόλη στο δοκάρι στο 92΄επιτρέπει στους γηπεδούχους να επικαλούνται και την έλλειψη τύχης. Όπως συχνά συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις το πώς τελειώνεις ένα ματς διαμορφώνει και μια εντύπωση. Ο ΠΑΟΚ κέρδισε ίσως τις εντυπώσεις. Αλλά ο Ολυμπιακός επέστρεψε από την Τούμπα κρατώντας το +10. Το καλό για αυτόν είναι ότι δεν έχασε. Το κακό ότι τελευταία έχει συνηθίσει να παίρνει το αποτέλεσμα που θέλει κάνοντας ελάχιστα σωστά: καλά καλά ούτε τα στοιχειώδη. Χθες π.χ στη φάση του γκολ που δέχεται υπάρχει ένα φεστιβάλ λαθών χωρίς προηγούμενο. Τρεις παίκτες κοιτάζουν τον Ζίφκοβιτς μετά την εκτέλεση του κόρνερ και τον αφήνουν να σεντράρει ανενόχλητος. Κανείς απο τα στόπερ δεν βρίσκεται στον Ινγκασον που άνετος κι ωραίος σκοράρει, μετά το ριμπάουντ. Όλα αυτά είναι λάθη ασυγχώρητα: σχεδόν όσο και η έξοδος του Πασχαλάκη στην εξαιρετική εκτέλεση κόρνερ του Φορτούνη που φέρνει την ισοφάριση. Αλλά ο Πασχαλάκης αυτός είναι: επανήρθε κάτω από τα δοκάρια του ΠΑΟΚ, μάλλον γιατί ελπίζουν πως παίζοντας θα πουληθεί. Από τους αμυντικούς του Ολυμπιακού, που παίζουν δυο χρόνια στο Τσάμπιονς λιγκ, περιμένεις κάτι καλύτερο.   

Συμβαίνει μια ομάδα να έχει μια κακή βραδιά, αλλά δεν επιτρέπεται να ξεχνά ότι τα ματς αυτά χρειάζονται μεγαλύτερο κυνισμό. Διότι αν δεν προηγηθείς, όταν έχεις την ευκαιρία σου, μπορεί να τα χάσεις: ο Ολυμπιακός στο πρώτο ημίχρονο είχε ένα διπλό δοκάρι (με τον Εμβιλά και τον Καμαρα), έλεγχε το ματς και ήταν και πιο επικίνδυνος, αλλά δεν ανέβασε ποτέ ένταση. Και παραλίγο να χάσει απλά από μια ομάδα που προσπάθησε περισσότερο.    

Προετοιμασία ποδοσφαιριστών, όχι ομάδας

Και οι δυο προπονητές ίσως μετάνιωσαν για τις αρχικές επιλογές τους. Ο Γκαρσία άφησε εκτός αρχικής ενδεκάδας τον Τζόλη για να χρησιμοποιήσει τον Μουργκ: είναι παράδοξο διότι αν παρακολουθείς τον Ολυμπιακό ξέρεις ότι ο Ραφίνια δεν κατεβαίνει σχεδόν ποτέ. Ο Γκαρσία έδειξε να καταλαβαίνει πως πρέπει να παίζεις αυτά τα ματς αν είσαι ποδοσφαιριστής, ίσως γιατί ποδοσφαιριστής παραμένει. Παράταξε τον ΠΑΟΚ χωρίς κόφτη όμως όλοι οι παίκτες που χρησιμοποίησε μάρκαραν όπως πρέπει: αυτό είναι πάντα το σημαντικό. Ο ΠΑΟΚ ξόδεψε πολλά φάουλ στην αναχαίτηση του Φορτούνη (κυρίως) και πίεσε τη μπάλα: οι παίκτες του εκμεταλλεύτηκαν το ότι ο Ιταλός διαιτητής Φάμπρι δεν έβγαζε κίτρινες κάρτες – έμοιαζαν σαν να το ήξεραν, πιθανότατα γιατί ο Ιταλός έχει ξαναδιευθύνει δικό τους ματς. Ο ΠΑΟΚ ήταν επίσης σωστά προετοιμασμένος στο να εκμεταλλευτεί στημένες φάσεις: οι παίκτες του έψαχναν κόρνερ και φάουλ στα πέριξ της περιοχής. Όλα αυτά μαρτυρούν ωστόσο προετοιμασία ποδοσφαιριστών κι όχι προετοιμασία του ματς: αυτό είναι κάτι άλλο. Ο Γκαρσία δεν είναι ακόμα κανονικός προπονητής – δεν έχει ξεκινήσει μια σεζόν στον πάγκο κάνοντας προετοιμασία και φυσικά δεν έχει ακόμα ολοκληρώσει καμία. Αυτή η έλλειψη πείρας φαίνεται. Οι αρχικές του επιλογές πολλές φορές δεν υπακούν σε προπονητικούς κανόνες και όταν πρέπει να παρέμβει στο ματς αργεί από ανασφάλεια. Χθες ήθελε να βάλει τον Βαρέλα: άργησε πολύ. Ήθελε επίσης να χρησιμοποιήσει τον Τζόλη: επίσης άργησε. Ο ΠΑΟΚ στο καλό του β ημίχρονο είχε ενιαία θέληση (όλοι ήθελαν να κερδίσουν) αλλά όχι ενιαία σκέψη (κάποιοι έπαιζαν για να κρατήσουν το 1-0 και κάποιοι για να το διευρύνουν). Στο πρώτο ημίχρονο αντιθέτως απλά παρακολουθούσε: το διπλό δοκάρι του Ολυμπιακού (με Ενβιλά και Καμαρά) και το σουτ φάουλ του Φορτούνη τον φόβισαν τόσο πολύ, ώστε η αποκλειστική του πρόθεση ήταν πως θα περιορίσει τον Ολυμπιακό. Στην Τούμπα. Και σε ένα ματς με υποχρέωση να κερδίσει.     

Διαχείριση σημαίνει ελλείψεις  

Κακός ο βαθμός και του Ολυμπιακού, μολονότι τον βαθμό που ήθελε τον πήρε. Ο Μαρτίνς πριν το ματς θέλει να πάρει μια ισοπαλία ή για να το πω διαφορετικά πιστεύει πως μπορεί να κερδίσει 0-1: σε κάθε περίπτωση παρουσιάζει μια ομάδα που παίζει για να κρατήσει το «μηδέν». Θέλει να το κάνει με κατοχή μπάλας – για αυτό και παίζει με τον Βαλπουενά και τον Φορτούνη μαζί και για αυτό προτιμάει τον Βρουσάι από τον Μασούρα π.χ. Ο Φορτούνης και ο Βαλμπουενά πρέπει να «κοιμίσουν» τον ΠΑΟΚ, ο Βρουσάι πρέπει να κινηθεί περιφερειακά και να κρατήσει τη μπάλα κερδίζοντας φάουλ στα ένας εναντίον ενός, κάτι που ο Μασούρας π.χ δεν κάνει. Όλα αυτά όμως είναι μόνο θεωρία, γιατί στην πράξη προκύπτει ένας Ολυμπιακός που απειλεί μόνο όταν του το επιτρέπει η άμυνα του ΠΑΟΚ και τα λάθη της. Ο Ελ Αραμπί δεν παίρνει τη μπάλα ποτέ. Ο Φορτούνης μένει μακριά από την περιοχή. Ο Βρουσάι παίζει λίγο και ο Βαλμπουενά καθόλου. Ο δε Καμαρά μένει πολύ πίσω (υποχρεωτικά) και ο Εμβιλά δεν έχει γκολ. Το ελαφρυντικό του Μαρτίνς είναι ότι δεν έχει πολλές άλλες επιλογές. Στα εξτρέμ π.χ από την αρχή διαχειρίζεται μια κατάσταση δύσκολη: η διαχείριση είναι από μόνη της απόδειξη ελλείψεων. Ο Μπρουμα είναι ευπαθής και για αυτό δυστυχώς δεν έχει κάνει την καριέρα που θα πρεπε. Ο Μασούρας  είναι χρήσιμος μέσα στην περιοχή. Ο Ρατζέλοβιτς δεν έχει συνέρθει μετά την περιπέτεια με τον κορωνοϊό. Τα χρόνια του Βαλμπουενά φαίνονται: δύσκολα θα σε βοηθήσει ως εξτρέμ. Το στοίχημα Λοβέρα για την ώρα χάθηκε κι ο Βρουσάι είναι ακόμα άγουρος. Χωρίς εξτρέμ δεν υπάρχει δημιουργία, η ομάδα δεν αξιοποιεί το πλάτος του γηπέδου, τα χαφ εγκλωβίζονται. Το αντίδοτο στη δυσκολία είναι η πίεση ψηλά, αλλά δεν έχει γίνει καλοκαιρινή προετοιμασία και οι μπαταρίες είναι άδειες.

Ο Ολυμπιακός κάνει ένα πρωτάθλημα ηρωϊκό, βασισμένος κατά βάση στη σοβαρότητα του και στη νοοτροπία του. Αλλά δεν θα το κερδίσει εύκολα όπως κάποιοι νομίζουν: δεν μου προκύπτει από πουθενά. Οι ελπίδες όλων είναι ότι κάποια στιγμή ίσως αρχίσει να τρέχει – τυφλές ελπίδες. Δείτε τι γίνεται στο εξωτερικό. Όποιος δεν έκανε καλοκαιρινή προετοιμασία αγκομαχεί: η Μπάγερν αποκλείστηκε από μια ομάδα β΄ Εθνικής, η Λίβερπουλ χάνει παίκτες, η Γιούβε βασανίζεται. Δεν συγκρίνω τις ομάδες αυτές με τον Ολυμπιακό, απλά θυμίζω το γιατί έχουν προβλήματα. Τέτοια προβλήματα έχει κι ο Ολυμπιακός γιατί δεν μπορεί να τα αποφύγει: οι μυϊκοί τραυματισμοί του Μπουχαλάκη, του Βαλμπουενά, του Χολέμπας, του Μπρούμα είναι η απόδειξη.

Εβγαλε το λόγο του

Ο Γκαρσία πίστευε στη νίκη και το έδειξε. Είχε προετοιμάσει και το λόγο του στο τέλος: τον έβγαλε, λέγοντας ότι ο ΠΑΟΚ απέδειξε ότι ο Ολυμπιακός δεν είναι καλύτερος, κι ας μην κέρδισε. Τον συμπαθώ, όπως όλες τις cult φιγούρες, αλλά στο επόμενο στραβοπάτημα θα θυμηθούν ότι δεν κέρδισε αυτό που για τον ΠΑΟΚ ήταν το ματς της χρονιάς κι ο πάγκος του θα τρίξει.

Ο Μαρτίνς πρέπει να βρει άκρη με προβλήματα που δεν έχει αντιμετωπίσει ξανά. Ο Ολυμπιακός κερδίζει αγκομαχώντας. Αν δεν καταφέρει να πάρει ακόμα πιο πολλά από τους αναπληρωματικούς του και δεν βρει τρόπο να πείσει τους παίκτες του πως τίποτα δεν τελείωσε, όλα θα γίνουν ακόμα πιο δύσκολα. Φοβάμαι, όμως, ότι κι αυτές οι προσδοκίες είναι κομμάτι τυφλές ελπίδες…