Συνήθως γράφω για τα ματς της κάθε αγωνιστικής την Δευτέρα γιατί προτιμώ να γράφω για όλες τις ομάδες μαζί – εκτός αν υπάρχει κάποιο ντέρμπι σαββατιάτικα, πράγμα απίθανο. Αλλά επειδή καιρό τώρα ήθελα να γράψω κάτι για τον Ολυμπιακό και ειδικά για τις επιθετικές δυσκολίες του (που χαρακτηρίζουν φέτος μέχρι τώρα την σεζόν του) δράττομαι της ευκαιρίας. Όπως λέγεται άλλωστε στην Ελλάδα η κριτική στις νίκες είναι ευκολότερη γιατί συνήθως γίνεται χωρίς υστερίες. Δεν την λαμβάνει υπόψιν του κανένας βέβαια σε αυτές τις περιπτώσεις (διότι στην Ελλάδα αν μια ομάδα κερδίζει είναι καταπληκτική…) αλλά εγώ θέλω να έχω την συνείδησή μου ήσυχη.

Το δύσκολο πρόβλημα του γκολ

Ο Ολυμπιακός κέρδισε τον Πανσερραϊκό με 2-1 και όλοι έφυγαν από το γήπεδο περισσότερο ανακουφισμένοι παρά χαρούμενοι. Το ματς έμοιαζε διάφορα προηγούμενα: είχε τον ίδιο ρυθμό και το ίδιο αγωνιστικό σενάριο που είχε εκείνο με την Καλλιθέα (του οποίου το αποτέλεσμα είναι ίδιο) και αν ο Ντέλετις ήταν προσεχτικότερος στις καθυστερήσεις θα είχε και το αποτέλεσμα που είδαμε στο ματς με τον Λεβαδειακό (2-2) στο οποίο επίσης ο Ολυμπιακός είχε προηγηθεί νωρίς. Δεν θύμιζε το ματς με τον Παναιτωλικό γιατί σε εκείνο η ομάδα του Πετράκη είχε παίξει καλύτερη άμυνα και ο Ολυμπιακός αγχώθηκε περισσότερο.

Χθες ο Ολυμπιακός δεν είχε άγχος, είχε όμως μια παράξενη συμπεριφορά. Στο πρώτο ημίχρονο μετά το γκολ του Βέλντε σήκωσε γρήγορα το πόδι από το γκάζι για να χάσει απλά δυο ευκαιρίες στο τέλος του, όταν ο Κοστίνια είχε δοκάρι και ο Ζέλσον μόνος απέναντι στον τερματοφύλακα των φιλοξενούμενων, αν και λίγο πλάγια, δεν βρήκε εστία. Αν στο πρώτο ημίχρονο του Ολυμπιακού του έλειψε η διάθεση για να βρει το δεύτερο γκολ, στο δεύτερο ημίχρονο νόμιζες ότι δίνει ένα φιλικό και δοκιμάζει ένα ιδιότυπο «γύρω - γύρω -όλοι - από -την -περιοχή» που ούτε ο Μεντιλίμπαρ δεν αποκάλεσε τρόπο ανάπτυξης. Ο Πανσερραϊκός τιμώρησε το πρώτο λάθος του Ρέτσου και την αδυναμία του Κάρμο να σταματήσει τον γρήγορο Σαλαζάρ και ισοφάρισε στο 65΄. Ο Μεντιλίμπαρ ετοιμάστηκε να βγάλει τον Ροντινέι κι ο Ολυμπιακός ήταν τυχερός που δεν πρόλαβε: η μοναδική καλή σέντρα του Βραζιλιάνου στο ματς έδωσε στον ΕλΚαμπί την δυνατότητα να κάνει στο 68΄το 2-1. Κι ο Ντέλετιτς που στις καθυστερήσεις έχασε μετά από γύρισμα του Σοφιανού ένα γκολ που δεν χάνεται έγραψε τον επίλογο. Η ομάδα του Μεντιλίμπαρ δεν σκοράρει και για αυτό αγκομαχεί. Το θέμα είναι γιατί συμβαίνει αυτό. Ακούω ότι αυτό συμβαίνει γιατι πριν τα ευρωπαϊκά ματς όλοι έχουν το μυαλό τους σε αυτά και μετά τα ευρωπαϊκά ματς όλοι είναι κουρασμένοι. Συγνώμη αλλά αυτά θα ίσχυαν σε μια ομάδα που δεν δίνει ευρωπαϊκά ματς – ο Ολυμπιακός μόλις πέρυσι πήρε το Conference League. Καταλαβαίνω το να υπάρχει μεγαλύτερη προσοχή στα ματς της Ευρώπης. Αλλά δεν είναι αυτός λόγος που από την αρχή της χρονιάς βλέπει κανείς το ίδιο ακριβώς παιγνίδι – ειδικά στο Καραϊσκάκη. Εκτός έδρας το πράγμα είναι ακόμα πιο απλό: αν ο Ολυμπιακός προηγηθεί μπορεί να κερδίσει. Αν προηγηθεί ο αντίπαλος χάνει. Εκτός έδρας δεν υπάρχουν χτυποκάρδια.    

Βιογραφικά και τρόποι

Μια ομάδα φτιαγμένη για πρωταθλητισμό πρέπει να σκοράρει: πέρα από ένα μεγάλο ρόστερ αυτό είναι το πρώτο και βασικότερο. Για να έχεις μια ομάδα που σκοράρει πρέπει να υπάρχουν δυο πράγματα: να υπάρχουν στην εντεκάδα της  ποδοσφαιριστές που κουβαλάνε στο βιογραφικό τους πολλά γκολ και η ομάδα να έχει και τρόπους επίθεσης.

Πάμε να δούμε το πρώτο. Ο Πέδρο Μαρτίνς, ο τελευταίος δηλαδή που κέρδισε ένα πρωτάθλημα με τον Ολυμπιακό, μετά τον πρώτο του χρόνου στο Ρέντη, πρόσθεσε στους Γκερέρο και Χασάν ένα σεσημασμένο σκόρερ όπως ο Ελ Αραμπι. Ενώ στην ομάδα του είχε ήδη παίκτες όπως ο Φορτούνης, ο Χριστοδουλόπουλος, ο Ποντενσε που είχαν γκολ στα πόδια τους, έφερε και τον Σουντανί (που τραυματίστηκε) και που είχε επίσης 15 γκολ όπου κι αν έπαιζε. Στην ομάδα του εκείνη υπήρχαν και δημιουργοί. Στο ελληνικό πρωτάθλημα ο υποψήφιος πρωταθλητής έχει κάθε Κυριακή μπροστά του μία δοκιμασία: το πως θα ανοίξει μια κλειστή άμυνα. Για να το κάνει χρειάζεται ποδοσφαιριστές που μπορούν να μοιράσουν ασίστ και να πλαγιοκοπήσουν. Ο Μαρτίνς τον δεύτερο χρόνο του στην Ελλάδα έφερε τον Βαλμπουενά και τον κράτησε για χρόνια.

Ολόκληρη την τριετία που κέρδιζε πρωταθλήματα ο Πορτογάλος είχε πάντα δυο φορ που τα βιογραφικά τους έλεγαν ότι έβαλαν την προηγούμενη σεζόν γκολ πολλά (ο Ελ Αραμπί είχε αναπληρωματικό τον Χασάν, τον Τσικίνιο, τον Κάιπερς κτλ) και είχε δυο τουλάχιστον δημιουργούς. Αν ο Μαρτίνς είχε μέσους κι ακραίους που πατούσαν περιοχή και μπορούσαν να είναι κι αυτοί απειλητικοί (Γκιγιέρμε, Μπρούμα, Αγκιμπού Καμαρά, Μασούρας, Χριστοδουλόπουλος, Σουντανί, Τσιμίκας, Ελαμπντελαουί κτλ) ο Ολυμπιακός έπαιζε και ωραίο ποδόσφαιρο. Αν δεν τους είχε, (γιατί οι διάφοροι Ονιεκούρου, Ροντρίγκεζ, Ζιλ Ντίαζ, Λόπεζ, Κένι Λαλά δεν πρόσφεραν τα αναμενόμενα) έπρεπε οι κυνηγοί να έχουν πάντα στο μυαλό τους το γκολ- κι έτσι συνέβαινε. Για αυτό και όλοι όσοι έρχονταν το καλοκαίρι έπρεπε για τον προπονητή τους να έχουν στα βιογραφικά τους γκολ, ασίστ και φυσικά συμμετοχές σε πολλά ματς.

Εφυγαν πολλοί, ήρθαν πολλοί

Το περασμένο καλοκαίρι έφυγαν πολλοί. Ολοι στέκονται στην απουσία του Ποντένσε (τον οποίο στον Ολυμπιακό λανθασμένα περίμενα όλο το καλοκαίρι) αλλά και στην απουσία του Φορτούνη (που δεν θα έμενε ποτέ αφού κυνηγούσε ένα συμβόλαιο στην Αραβία). Αλλά από τον Ολυμπιακό μέχρι στιγμής λείπουν τα 20 γκολ που έδωσαν πέρυσι ο Ναβάρο, ο Γιόβετιτς, ο ΕλΑραμπί κι ο Μπιέλ. Δεν ξέρω ποιοι κατά τον Μεντιλίμπαρ θα τα έβαζαν φέτος. Το λέω γιατί ο Τσικίνιο πέρυσι είχε 1 γκολ, ο Ζέλσον 2, ο Γιάρεμτσουκ στη Λίγκα 3, ο Γουίλιαν στην Πρέμιερ λιγκ 4, κι ο Κωστούλας είναι 17,5 χρονών. Συμπαθητικά γκολ είχε μόνο ο Βέλντε, 10. Αλλά στο πολωνικό πρωτάθλημα. Δεν αποκλείεται να τα βάλει κι εδώ. Εχει ήδη τρία, μολονότι δεν τελειώνει ενενηντάλεπτο. Στην Καλλιθέα καλά καλά δεν πανηγύρισε σημάδι πως δεν είναι πολύ ευχαριστημένος. Χθες πανηγύρισε λίγο περισσότερο. Ισως αδικείται. Σίγουρα πρέπει να κάνει πολλά παραπάνω.

Ακούγονται πολλά για την αξία των νεοφερμένων κτλ. Εγω δεν λέω ότι οι παίκτες αυτοί είναι κακοί, άθλιοι, ότι πρέπει να φύγουν κτλ. Πρέπει όμως να αξιοποιηθούν. Ο Γιάρεμτσουκ πχ είναι καλός στο ψηλό παιγνίδι, αλλά δεν έχω δει να παίρνει μια σέντρα της προκοπής. Ο Βέλντε χθες σε δυο φάσεις δεν πάσαρε – κατανοώ την ανάγκη του να ξεμπλοκαριστεί, αλλά πρέπει να υπάρχει και ένα πλάνο. Υπάρχει; Δεν το βλέπω.

Ας μιλήσουμε και λίγο για τρόπους. Ο Ολυμπιακός επιτίθεται με τρεις όλους κι όλους. Ο πρώτος είναι το γνωστό πρέσινγκ ψηλά: χρήσιμο είναι, αλλά στο Καραϊσκάκη με ομάδες που σε περιμένουν δεν έχει μεγάλο νόημα. Ο Ολυμπιακός ανακτά τη μπάλα και όποιος το κάνει βλέπει επτά παίκτες των αντιπάλων να περιμένουν. Ο δεύτερος τρόπος είναι η βαθιά μπαλιά στον ΕλΚαμπί: σωστά γίνεται γιατί εντός περιοχής ο σεσημασμένος φορ είναι καταπληκτικός, αλλά αυτός ο τρόπος ακυρώνει όλους τους υπόλοιπους – ο Βέλντε, ο Ζέλσον, ακόμα κι ο Μασούρας κι ο Κωστούλας θέλουν την μπάλα στα πόδια και κίνηση των συμπαικτών τους. Ο τρίτος τρόπος είναι οι ατομικές προσπάθειες: ο Μεντιλίμπαρ τις ενθαρρύνει και για αυτό βάζει τον Ροντινέι να παίζει εξτρέμ. Αλλά ως λύση κι αυτή είναι αμφίβολη διότι εξαρτιόνται τα πάντα από τις διαθέσεις, την φόρμα, το μυαλό κτλ. Χθες ο ΕλΚαμπί πήγε με ψαλίδι να βάλει το γκολ της χρονιάς. Θα του λέγαμε μπράβο. Αλλά δεν συνιστά επιθετικό παιγνίδι ομάδας η έμπνευση.

Ιδιο με το προηγούμενο   

Μετά από εννέα αγωνιστικές δεν φαίνεται να υπάρχει τίποτα προσχεδιασμένο κι όλοι μιλάνε για παίκτες: άλλοι για αυτούς που ήρθαν και δεν προσφέρουν, άλλοι για αυτούς που έφυγαν κι άλλοι για αυτούς που θα ρθουν τον Γενάρη και θα λύσουν τα προβλήματα. Στο μεταξύ ο Ολυμπιακός δεν βάζει γκολ από στημένη φάση εδώ και μήνες, αλλάζει την επίθεσή του κάθε εβδομάδα αναζητώντας ήρωες, δεν υπάρχουν στο παιγνίδι του όχι κάθετες πάσες, αλλά σιγά σιγά ούτε τα συνηθισμένα overlap. Ο Μεντιλίμπαρ αποθεώνεται κι αναλαμβάνει την ευθύνη μετά από κάθε στραβοπάτημα. Πολύ ωραία. Αλλά στο παιγνίδι υπάρχει μόνο στασιμότητα. Για αυτό άλλωστε και κάθε ματς είναι ίδιο με το προηγούμενο…