Η τρίτη αγωνιστική δεν έχει ντέρμπι, έχει όμως κάτι σπάνιο: οι τέσσερις διεκδικητές του τίτλου αγωνίζονται όλοι εκτός έδρας. Από το ξεκίνημα του πρωταθλήματος δεν καταγράφεται αγωνιστική που να έχουν κερδίσει και οι τρεις  – ο ΠΑΟ στα χαρτιά είχε την πιο εύκολη δουλειά, αφού στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας ήταν τυπικά και μόνο φιλοξενούμενος: κι όμως ήταν αυτός που πάλι στραβοπάτησε.

Για τον Ολυμπιακό έγραψα χθες, αφού αγωνίστηκε το Σάββατο και κέρδισε τη Λαμία. Σήμερα μερικές επισημάνσεις για όλους τους υπόλοιπους.   

Στις αγαπημένες καθυστερήσεις

Ο Ρασβάν Λουτσέσκου γνωρίζει ότι ένας Γολγοθάς περιμένει μετά την διακοπή τον πρωταθλητή ΠΑΟΚ που γεμίζει παίκτες: αν έρθει ο Χατζηδιάκος θα είναι μια σπουδαία προσθήκη που του χρειάζεται, γιατί στο Περιστέρι ο ΠΑΟΚ δεν ήταν σίγουρος στα μετόπισθεν κι όταν από την επίθεση λείπουν παίκτες όπως ο Τάισον και ο Τόμας αυτό μπορεί να του στοιχίσει. Χθες έπαιξε με την φωτιά. Μετά από ένα υποτονικό πρώτο 45λεπτο ο ΠΑΟΚ άνοιξε το σκορ με τον Ζίφκοβιτς στο αγαπημένο διάστημα του παιγνιδιού του: στις καθυστερήσεις του πρώτου ημιχρόνου μετά από μια συνεργασία των Σοτερίρε και Κωνσταντέλια. Οι δυο μικροί συνεργάστηκαν καλά και στο 67΄ - σε μια φάση που άνοιξε ο πρώτος, συνέχισε ο δεύτερος και ο Τσάλοφ είχε την δυνατότητα να βγάλει τον Ζίφκοβιτς πάλι απέναντι από τον Κοσέλεφ και να σκοράρει, αλλά το γκολ ακυρώθηκε για αγκωνιά του Μπάμπα στο ξεκίνημα. Ο Λουτσέσκου έκανε τις συνηθισμένες αλλαγές του φρεσκάροντας την επίθεση καταλαβαίνοντας πως ο ΠΑΟΚ για να μην μπλέξει χρειαζόταν ένα δεύτερο γκολ, αλλά η κούραση από το ταξίδι στο Δουβλίνο φαινόταν. Σαν να μην έφτανε αυτό στο 82΄η άμυνα του ΠΑΟΚ παραχώρησε πέναλτι χωρίς να της ασκείται κάποια πίεση, όταν ο Οττο βρήκε την μπάλα με το χέρι: ο Γουάρντα ισοφάρισε. Αλλά υπήρχαν πάνω από 10 λεπτά κι αυτά στον ΠΑΟΚ αρκούν για να βάλει γκολ σε μια ομάδα που μόνο αμύνεται. Στο 90΄μετά από ένα χτύπημα φάουλ του Ντεσπότοφ ο Μαντί Καμαρά έκανε με κεφαλιά το 1-2. Ο ΠΑΟΚ πήρε άλλη μια φορά ιδρώνοντας την νίκη δείχνοντας ωστόσο χαρακτήρα. Και τώρα πρέπει να μεγαλώσει το ρόστερ του.

Ο Λουτσέσκου γκρίνιαξε για την διαιτησία. Δεν κατάλαβα γιατί. Οι φάσεις δικαιώνουν τους διαιτητές που ήταν καλοί. Ο Ζαμπαλάς δεν έδειξε να φοβάται τίποτα. Και έτσι πρέπει.   

Με λάθη και πάθη

Η ΑΕΚ πέρασε από την Λειβαδιά χωρίς να ενθουσιάσει. Ο Αλμέιδα ξεκίνησε τον ΛαΜέλα, αλλά αυτός δεν έφτανε για να κάνει την ΑΕΚ λειτουργικότερη. Ειδικά στην αρχή του ματς, η ΑΕΚ γλύτωσε το γκολ χωρίς μάλιστα ο Λεβαδειακός να έχει σωρεία ευκαιριών ή να κάνει κατοχή μπάλας. Εφταιγε κυρίως ότι ο Στρακόσια, και η άμυνα της, δεν έδιναν την παραμικρή ηρεμία και χωρίς αυτή γινόταν δύσκολο οι πολλοί και καλοί μεσοεπιθετικοί που χρησιμοποιήθηκαν να γίνουν απειλητικοί: μια λάθος πάσα φαινόταν πως μπορεί να στοιχίσει. Ωστόσο στο 43΄ η ΑΕΚ άνοιξε το σκορ γιατί ο Κοϊτά έχει την καλή συνήθεια να σουτάρει και είναι ο μόνος που το κάνει σταθερά σε μια ομάδα που οι πιο πολλοί ψάχνουν πάσες και ντρίπλες. Το γκολ έδιωξε κάθε άγχος: στην επανάληψη χωρίς η ΑΕΚ να κάνει εντυπωσιακά πράγματα διεύρυνε το σκορ με ένα ωραίο (και σπάνιο) τελείωμα του Ελίασον στο 53΄ και μια κεφαλιά του Γκατσίνοβιτς στο 83΄. Ωστόσο το ματς πέρασε στην ιστορία για την απόφαση του Πολυχρόνη να μην δώσει πέναλτι σε χέρι του Μουκουντί στο 15΄κι ενώ η εστία ήταν άδεια μετά από ένα λάθος του Στρακόσια. Είναι από τα σπάνια ότι ο Λεβαδειακός που έκανε επί της ουσίας δυο τελικές προσπάθειες σε όλο το ματς ζητά τρία (!) πέναλτι: τα τηλεοπτικά στιγμιότυπα προκαλούν μεγάλη συζήτηση. Φυσικά η πιο περίπλοκη φάση είναι η επέμβαση του Μουκουντί με το χέρι – επαγγελματική και άψογη, αλλά επειδή δεν υπάρχει τερματοφύλακας (ο Στρακόσια έχει χαθεί στο λάθος του) προκαλεί συζήτηση. Μπορεί οι διαιτητές να έχουν δίκιο στην τελική κρίση (το χέρι – πέναλτι έχει γίνει υποκειμενική υπόθεση), αλλά θα έχει το πλάκα το τι θα ακούσουμε μελλοντικά όταν η φάση αυτή προκύψει σε άλλο ματς μεγάλης ομάδας. Είναι βέβαιο ότι όσοι λένε σήμερα κάτι, τότε θα λένε το ακριβώς αντίθετο, διότι στην Ελλάδα δεν έχει σημασία τι γίνεται, ούτε τι λέει ο κανονισμός, αλλά ποια ομάδα εμπλέκεται!     

Μάχη στην Λεωφόρο

Πιο επεισοδιακό και όμορφο από όλα τα ματς των μεγάλων το Καλλιθέα – Παναθηναϊκός. Η τυπικά γηπεδούχος ήταν πολύ ανώτερη στο πρώτο ημίχρονο κι άνοιξε το σκορ με τον Μουτίνιο στο 28’ αφού προηγουμένως είχε ακυρωθεί ένα γκολ του Πασσαλίδη για φάουλ στον Κότσιρα που δεν προκύπτει στα τηλεοπτικά ριπλέι. Η Καλλιθέα είχε δοκάρι με τον Μουτίνιο, 17 τελικές (!) προσπάθειες κι αρκετές ευκαιρίες σε ένα ημίχρονο, αφού ο Ντεμέτριους, ο Μουτίνιο και ο Μανθάτης χτυπούσαν τον ΠΑΟ, κυρίως στα πλάγια και στις αντεπιθέσεις ανελέητα. Ο Τζούρισιτς ισοφάρισε στο 35΄με μια κεφαλιά μετά από κόρνερ κι αφού προηγουμένως είχαν χάσει ευκαιρίες και ο Τετέ και ο Ιωαννίδης. Το ροντέο συνεχίστηκε και στο δεύτερο ημίχρονο, όπου ο ΠΑΟ ελάχιστα διορθώθηκε ενώ η Καλλιθέα μετά την είσοδο του αγέραστου Βαλμπουενά έγινε απειλητικότερη και στο 82΄όταν ο Γάλλος σκόραρε έμοιαζε πως θα κερδίσει. Ο Αλόνσο έριξε στο ματς τους Μπακασέτα, Σπόραρ και Πελίστρι κι ο τελευταίος με μια σέντρα σουτ στο 93΄΄έδωσε στον Τετέ την δυνατότητα να κάνει το 2-2. Αλλά δεν έδωσε ο Βραζιλιάνος τον βαθμό: αυτό το έκανε ο Ντραγκόφσκι που στο 95΄σταμάτησε τον Μουτίνιο που μετά από μια κάθετη του Βαλμπουενά βγήκε μόνος απέναντί του κι επιχείρησε να τον νικήσει με ψιλοκρεμαστό πλασέ.

Η εικόνα του ματς δεν είναι ανεξήγητη. Ο Αλόνσο χρησιμοποίησε τον Τετέ ως «δεκάρι» με μια τριάδα κυνηγών (Τζούρισιτς, Μαντσίνι, Ιωαννίδης) που ούτε γυρνούσαν ούτε πρέσαραν: ο ΠΑΟ έπαιζε χωρίς μεσαία γραμμή απέναντι σε μια ομάδα που ξέρει να παίζει αντεπιθέσεις. Η εικόνα δεν άλλαξε πολύ και γιατί όσοι ήρθαν από τον πάγκο (Μπακασέτας, Πελίστρι) έδειξαν να έχουν όρεξη μόνο με την μπάλα στα πόδια αλλά χρειάζονται κι άλλα για να παίξεις ποδόσφαιρο. Ο ΠΑΟ γλύτωσε και η κούραση από το ματς με την Λανς είναι μια μάλλον μικρή δικαιολογία: αν υποφέρει δίνοντας τρια ματς την εβδομάδα, η συνέχεια θα είναι δύσκολη αφού τόσα θα δίνει μετά την διακοπή μέχρι τις αρχές του Δεκέμβρη – έχει εύκολους μεν αντιπάλους, πλην όμως απαιτητικά ταξίδια. Θα γράψω κάτι αύριο για τις πρώτες μέρες του Αλόνσο προσπαθώντας να βάλω τα όποια μυστήρια σε τάξη: εξηγήσεις εν προκειμένω υπάρχουν.  

Δικαιώθηκαν ο Δέλλας και ο Πετράκης

Κατά τα άλλα ο ΟΦΗ με σούπερ εμφάνιση του Ταξιάρχη Φούντα, που έλειψε πολύ από το πρωτάθλημά μας, πέρασε από το Βόλο με μια θεαματική νίκη με 3-1: θα ανεβεί κι άλλο γιατί αποδείχτηκε πως έχει παίκτες που στα πρώτα ματς δεν έπαιξαν και θα βοηθήσουν, όπως πχ ο Σενγκέλια. Ο Τραϊανός Δέλλας ορθά καθησύχαζε τον κόσμο: υπάρχει καλό υλικό.  

Το Σάββατο ο Αρης έφερε ισοπαλία με τον Αστέρα και ο Παναιτωλικός διέλυσε τον Πανσερραϊκό. Ο Αρης δεν ήταν καλύτερος από τον Αστέρα στο άδειο λόγο τιμωρίας Βικελίδης, αλλά με τον Μορόν για πρώτη φορά ορεξάτο κατάφερε να προηγηθεί στο δεύτερο ημίχρονο. Ωστόσο είχε από την αρχή προβλήματα στην άμυνα του κι αυτά πληρώθηκαν: ισοφάρισε ο Ρεγκίς παίρνοντας ένα ριμπάουντ σε φάση διαρκείας. Διαβάζω ότι ο Καρυπίδης ήταν έξαλλος με την διαιτησία του Παπαδόπουλο αλλά δεν ξέρω γιατί ακριβώς. Το γκολ που πέτυχε ο Αρης στο τέλος σωστά ακυρώθηκε γιατί ο Ζαμόρα βρήκε την μπάλα με το χέρι – όταν η μπάλα καταλήγει στα δίχτυα μετά από χέρι, δεν τίθεται θέμα αξιολόγησης της θέσης του χεριού του σκόρερ όπως πχ στα πέναλτι. Ο Αστέρας έμεινε με δέκα παίκτες – για μυστηριώδεις λόγους, αλλά είχε μια τεράστια ευκαιρία με τον Παλάσιος για να κερδίσει και δείχνει ότι ειδικά εκτός έδρας θα κάνει ζημιές. Ο Ακης Μάντζιος πρέπει να δώσει στους παίκτες του να καταλάβουν πως δεν γίνεται να κερδίζονται όλα τα ματς με 1-0: χρειάζεται περισσότερη συνεργασία, αλλά και πρωτοβουλία στην επίθεση. Ο Παναιτωλικός αυτή τη φορά ήταν προσεχτικός κερδίζοντας ένα ματς στο οποίο ο αντίπαλός του ξεκίνησε πολύ καλύτερα! Αρκούσαν οι εμπνεύσεις του Ντίαζ και του Λομόνακο: ο Πετράκης ήταν πολύ σίγουρος ότι όλα θα πάνε καλά. Δικαιώθηκε...