Δεν θυμάμαι ποτέ το ελληνικό μας πρωτάθλημα ποδοσφαίρου να έχει ξεκινήσει στις 17 Αυγούστου, δηλαδή τόσο νωρίς. Ισως έχει συμβεί μια φορά χρόνια πριν – δεν είναι πάντως κάτι συνηθισμένο. Κατά τη γνώμη μου δεν είναι μια καλή ιδέα αφού θα δούμε πολλά άδεια γήπεδα σήμερα και αύριο. Σε λίγο η Σουπερλίγκα μας θα ξεκινάει πριν την Πρέμιερ λιγκ: δεν πρόκειται φυσικά για καπρίτσιο, οι μεγάλες ελληνικές ομάδες το θεωρούν αναγκαίο. Εχοντας προκριματικούς ευρωπαϊκών διοργανώσεων κάθε καλοκαίρι θέλουν το πρωτάθλημα να ξεκινά πλέον νωρίς. Η έναρξη του πρωταθλήματος είναι ένα είδος ορόσημου: πρέπει τότε να είναι όλοι έτοιμοι. Το πρωτάθλημα ξεκινά σήμερα. Αλλά έτοιμος δεν μου μοιάζει κανείς.
Πέρυσι ήταν κάπως αλλιώς
Τι πρωτάθλημα θα δούμε φέτος; Πιστεύω ένα πρωτάθλημα που θα μοιάζει πολύ με τα δυο προηγούμενα αυτά που κρίθηκαν στα play off και ονομάστηκαν «ανταγωνιστικά» διότι στην διάρκεια της κανονικής περιόδου δεν ξεχώρισε καμία από τις τέσσερις ομάδες που παραδοσιακά διεκδικούν το ελληνικό πρωτάθλημα. Μια υποψήφια πρωταθλήτρια ξεχωρίζει όταν τρέχει ένα μεγάλο σερί από νίκες απέναντι σε ομάδες ποιοτικά κατώτερες, κερδίζοντας και τα ντέρμπι που πλέον και χάρη στα play off είναι πολλά. Στο περσινό πρωτάθλημα αληθινά μεγάλο σερί δεν έτρεξε κανείς. Ο πρωταθλητής ΠΑΟΚ πχ έχασε από τον ΟΦΗ, δεν κέρδισε στην έδρα του τον Αρη δυο φορές, έφερε ισοπαλία με την Λαμία στα play off, την ΑΕΚ την κέρδισε μια φορά σε τέσσερα ματς – κι όμως ήταν καλύτερος όλων. Η δεύτερη ΑΕΚ πέταξε βαθμούς με τον Πανσερραϊκό, τον Παναιτωλικό, τον ΟΦΗ, την Κηφισιά. Ο Ολυμπιακός έχασε από την Λαμία, δεν κέρδισε τον Βόλο και τον Ατρόμητο, είχε μετριότατα αποτελέσματα στα ντέρμπι. Ο ΠΑΟ στραβοπάτησε εντός έδρας με την Λαμία και την Κηφισιά και μέχρι να ρθει ο Τερίμ δεν είχε κερδίσει ντέρμπι κι αυτός.
Καμία αληθινά δυνατή ομάδα
Η παραδοξότητα της Σουπερλίγκας μας αυτά τα δυο τελευταία χρόνια είναι η εξής: υπάρχουν τέσσερις ομάδες (ο ΠΑΟΚ, η ΑΕΚ, ο Ολυμπιακούς και ο ΠΑΟ για να θυμηθούμε τη σειρά που τερμάτισαν πέρυσι) που είναι αρκετά μπροστά από τις υπόλοιπες – όλοι ξέρουν πως το να μπει κάποιος σφήνα στο κουαρτέτο αυτό μοιάζει κομμάτι απίθανο. Την ίδια στιγμή καμία από αυτές τις ομάδες δεν είναι πραγματικά δυνατή ώστε και να ξεχωρίσει και να ξεφύγει. Ο συνδυασμός από την μια ελλειμάτων ποιότητας των μεγάλων και από την άλλη η σημαντική υπεροχή τους απέναντι στους μικρότερους δημιουργεί την εικόνα των πρωταθλημάτων που είδαμε πέρυσι και πρόπερσι. Τι είδαμε; Και τις δυο σεζόν ένα πρωτάθλημα με ασταθείς πρωτοπόρους και κάμποσους κομπάρσους. Που σε πολλές περιπτώσεις φάνηκαν και να διαλέγουν ματς ανάλογα με παραγοντικές φιλίες κτλ κτλ.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι πρωταθλητές αυτών των ανταγωνιστικών πρωταθλημάτων δεν μπήκαν στο Τσάμπιονς λιγκ. Οι ελληνικές ομάδες που μπαίνουν σε αυτό, συνήθως στο ελληνικό πρωτάθλημα κάνουν περιπάτους.
Λογικά πάλι όλα θα κριθούν στο φινάλε
Θα αλλάξει κάτι φέτος; Είναι αρκετά δύσκολο να το πεις. Πρώτα από όλα, μολονότι το πρωτάθλημα σήμερα αρχίζει, η γενική αίσθηση που υπάρχει (κι όχι άδικα) είναι ότι μέχρι την ολοκλήρωση της μεταγραφικής περιόδου οι διεκδικήτριες ομάδες μπορεί να αλλάξουν αρκετά είτε γιατί μπορεί να αποκτήσουν παίκτες είτε γιατί μπορεί και να πουλήσουν. Ο Παναθηναϊκός δέχεται προτάσεις για τον Ιωαννίδη, ο ΠΑΟΚ για τον Κουλιεράκη και τον Κοτάρσκι, η ΑΕΚ δεν θέλει να πουλήσει τον Πινέδα αλλά οι Μεξικάνοι πιέζουν και ο Ματίας Αλμέιδα είδε τόνισε μετά τον αποκλεισμό από την Νόα πως έχει πολλούς παίκτες για μια σεζόν στην οποία η ομάδα του θα αγωνίζεται τελικά μόνο στην Ελλάδα.
Ολες οι ομάδες μπορεί να χρειαστεί να κάνουν σημαντικές προσθήκες στο τέλος του Αυγούστου και το πόσο δυο τρεις στοχευμένες προσθήκες σε μια μεταγραφική περίοδο μπορεί να αλλάξουν εντυπωσιακά μια ελληνική ομάδα το είδαμε πέρυσι τον Ιανουάριο: ο Ολυμπιακός αποκτώντας τον Κάρμο που βελτίωσε την άμυνα του, τον Τσικίνιο που άλλαξε την μεσαία του γραμμή και τον Ορτα που πρόσθεσε ποιότητα και κατέκτησε το Europa Conference League ενώ μέχρι τον Ιανουάριο δεν είχε κερδίσει ελληνικό ντέρμπι!
Η περσινή σεζόν μαρτυρά πως οι προσθήκες του τέλους μπορεί να είναι καθοριστικές. Ο ΠΑΟ βρήκε τις τελευταίες μέρες των μεταγραφών τον Αράο που τον βοήθησε πιο πολύ από τον Βιλένα και τον Τζούρισιτς που αποκτήθηκαν νωρίς. Ο Ποντένσε ήταν αναμφίβολα ο καλύτερος παίκτης που ήρθε στον Ολυμπιακό πέρυσι το καλοκαίρι και ήρθε στο τέλος Αυγούστου. Ο Μεϊτέ ήρθε στον ΠΑΟΚ αργά και δανεικός από την Μπενφίκα κι αποδείχτηκε ένας από τους ΜVP της σεζόν του.
Δεν υπάρχουν φαβορί
Είναι δύσκολο ειδικά αυτή την εποχή να μιλήσεις για φαβορί. Πριν δυο χρόνια ο Ολυμπιακός που έρχονταν από την κατάκτηση τριών σερί πρωταθλημάτων έμοιαζε ένα βήμα πιο μπροστά από όλους, αλλά Αυγουστιάτικα ήρθε το διαζύγιο με τον κόουτς Μαρτίνς κι αυτό άλλαξε τα πάντα. Πέρυσι η ΑΕΚ έμοιαζε ένα βήμα πιο μπροστά από όλους καθώς είχε κάνει το νταμπλ, έμπαινε στο πρωτάθλημα με ένα αέρα υπεροχής κι ενώ ευρωπαϊκές υποχρεώσεις, δηλαδή παιγνίδια σε ομίλους μέχρι τον Δεκέμβριο, είχαν αρχικά όλοι. Η δική μου εντύπωση είναι ότι τα δυο τελευταία πρωταθλήματα περισσότερο χάθηκαν παρά κερδίθηκαν: θέλω να πω πως πρόπερσι η ΑΕΚ έπαιξε σαφώς καλύτερη μπάλα από όλους, αλλά ήταν ο ΠΑΟ αυτός που στα play off αυτοκτόνησε, ενώ πέρυσι ο ΠΑΟΚ εντυπωσίασε με τις τέσσερις σερί νίκες του στα τελευταία του τέσσερα ντέρμπι, αλλά η ΑΕΚ πέταξε το πρωτάθλημα χάνοντας στην Τούμπα με 3-2 ένα ματς στο οποίο είχε προηγηθεί με 1-2 κι αφού προηγουμένως είχε επιτρέψει στον ΠΑΟΚ να φύγει από την OPAP Arena με μια ισοπαλία με 2-2 ενώ έχανε με 2-0.
Η ύπαρξη των play off μοιάζει να αδυνατίζει την αξία της κανονικής περιόδου, αλλά το συμπέρασμα είναι μάλλον τραβηγμένο. Ο Ολυμπιακός κέρδισε με τον Μαρτίνς τρία πρωταθλήματα εκ των οποίων στα δυο τελευταία η παρουσία του στα play off ήταν μάλλον μέτρια – μπήκε σε αυτά για να βρει το ελάχιστο των βαθμών που θα του έδιναν το πρωτάθλημα ακριβώς γιατί οι διαφορές που είχε χτίσει στην κανονική περίοδο από τους διώκτες του ήταν τεράστιες. Μπορεί διάφοροι να ενθουσιάζονται μιλώντας για ανταγωνισμούς κτλ, αλλά το ελληνικό πρωτάθλημα το κερδίζεις όταν δεν πετάς βαθμούς με τους μικρότερους. Αν πετάς, συμμετέχεις σε μια ανταγωνιστική διαδικασία γιατί έχεις κάνει τα ίδια λάθη με τους άλλους. Τα πολλά λάθη δημιουργούν ανταγωνισμούς. Αλλά όχι και σταθερές ομάδες.
Μεγάλα μυστήρια οι υπόλοιποι
Αν δεν υπάρχει η τελική εικόνα των διεκδικητών, δεν μοιάζει απολύτως έτοιμος και κάποιος από τους υπόλοιπους. Ο Αρης, που είναι ο μόνος κοντά στους τέσσερις, πέρυσι έκανε βήματα πίσω. Ψάχνει αγοραστή για τον Μορόν, έχει βάλει ως συνήθως ένα – δυο ωραία στοιχήματα, (ο Μόντσου και ο Μάγιο έχουν καλά βιογραφικά), αλλά το σημαντικό είναι ότι συνεχίζει στον πάγκο του ο Ακης Μάντζιος και ότι η ομάδα του δεν άλλαξε πάρα πολύ. Αυτό το τελευταίο δεν μπορείς να το πεις για τους υπόλοιπους. Δεν υπάρχει ελληνική ομάδα που να έχει κάνει λιγότερες από δέκα (!) μεταγραφικές προσθήκες – το «φύγε -εσύ -έλα -εσύ» είναι τρόπος ζωής κι όχι απλά διοίκησης. Κι όμως παρά τις πολλές αλλαγές μερικά πράγματα μοιάζουν εύκολα να τα προβλέψεις. Ο Αστέρας, ο ΟΦΗ, ο Βόλος, ο ανανεωμένος Ατρόμητος μοιάζουν να έχουν ομάδες «οκτάδας», η Λαμία και ο Πανσερραϊκός θα πάνε μάλλον χειρότερα από πέρυσι, η Καλλιθέα, ο Λεβαδειακός και ίσως ο Παναιτωλικός θα δώσουν την μάχη της παραμονής, μάλλον από συνήθεια. Τι άλλο καινούργιο υπάρχει; Ενας αρχιδιαιτητής. Ο Γάλλος Στεφάν Λανουά ήρθε από την UEFA με τους συνεργάτες του. Τουλάχιστον είναι εδώ – τον προηγούμενο τον ψάχνανε όλοι στην Σουηδία και περίμεναν πότε θα πάρει το τροχόσπιτό του να ρθει. Ο Λανουά ανακάλυψε με το καλημέρα ότι η τοποθέτηση ενός διεθνούς διαιτητή, του Τάσου Σιδηρόπουλου, σε ένα παιγνίδι (ΠΑΟ- Αστέρας) είναι λόγος για να διαμαρτύρονται και οι δυο ομάδες: έχει να μάθει πολλά.
Μαζί του κι εμείς. Πρέπει σύντομα να αποκαλύψουμε τα μυστικά ενός πρωταθλήματος στο οποίο ενώ όλα είναι ίδια, μπορεί να είναι κομμάτι διαφορετικό…
