Στην επιστροφή του Τσάμπιονς λιγκ είδαμε τέσσερις μεγάλες νίκες. Η Μπενφίκα με την νίκη της στο Βέλγιο με 2-0 πήρε το εισιτήριο της πρόκρισης με συνοπτικές διαδικασίες. Η Μπάγερν Μονάχου κερδίζοντας στο Παρίσι απέκτησε ένα μεγάλο αβαντάζ πρόκρισης. Η Μπορούσια Ντόρτμουντ με το δικό της 1-0 προίκα θα πάει στο Λονδίνο για να παλέψει με την Τσέλσι. Ιδια διαδρομή και αποστολή έχει και η Μίλαν, που την Τρίτη το βράδυ κέρδισε με 1-0 την Τότεναμ. Η  Μίλαν βρέθηκε στη φάση των 16 του Τσάμπιονς λιγκ μετά από εννέα χρόνια: οι δυο γερμανικές ομάδες και η Μπενφίκα την παρουσία τους στους 16 την έχουν σχεδόν δεδομένη. Για τη Μίλαν η νίκη αυτή είναι κατά κάποιο τρόπο ιστορική: κι αν αποδειχτεί αδύνατο να την υπερασπιστεί στο Λονδίνο, εν τούτοις οι Ιταλοί τη χάρηκαν – κι όχι μόνο οι οπαδοί της.  Ένα τεράστιο κομμάτι της ποδοσφαιρικής Ιταλίας την Τρίτη τη χειροκρότησε. Αυτό τουλάχιστον κατάλαβα διαβάζοντας όσα γράφτηκαν μετά από το παιχνίδι: μιλάμε για πράγματα που ξεπερνούν και τις συνηθισμένες ιταλικές υπερβολές.

Είναι μάλιστα ενδιαφέρον ότι οι Ιταλοί δεν μετρίασαν καθόλου τα μπράβο τους μολονότι στον πάγκο της Τότεναμ βρίσκεται ένα δικό τους παιδί ο Αντόνιο Κόντε, για τον οποίον το Τσάμπιονς λιγκ είναι ένα είδος εφιάλτη. Ο Κόντε που είναι μάλιστα υποψήφιος να αναλάβει την Μίλαν το ερχόμενο καλοκαίρι και να γίνει ένας από τους λίγους που το βιογραφικό που θα γράφει ότι δούλεψε και στη Γιουβεντους  και στην Ιντερ και στους Ροσονέρι ήταν για ένα βράδυ εχθρός μιας χώρας που φώναξε Forza Milan,  όπως παλιά.

Από το κλίμα των υπερβολών δεν κατάφερε να διαφοροποιηθεί ούτε ο πάντοτε εγκρατής Αρίγκο Σάκι. Βλέποντας την νίκη της στο ματς με τους Λονδρέζους δήλωσε ότι αυτή η ομάδα του Πιόλι του θυμίζει πολύ την δική του, δηλαδή την Μίλαν των τριών Ολλανδών. Χωρίς πάντως, εν προκειμένου, να εξηγήσει ποιος είναι ο Βαν Μπάστεν, ποιος ο Γκούλιτ και ποιος ο Ράικαρντ σήμερα - πιθανότατα γιατί τέτοια ποδοσφαιριστές στην τωρινή Μίλαν δεν υπάρχουν.

Εκαναν την καρδιά τους πέτρα

Παρόλο που υπήρξε ένας πραγματικός ανταγωνισμός για το ποιος θα γράψει τα εντυπωσιακότερα κομπλιμέντα για την εμφάνιση των Ροσονέρι (που, μεταξύ, μας ήταν μεν εξαιρετικά μαχητικοί, αλλά όχι και εντυπωσιακοί) εντούτοις στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι οι δημοσιογράφοι αυτοί που έσυραν το χορό των υπερβολών: θα ‘λεγα ότι όπως συνήθως συμβαίνει στην εποχή των social media οι δημοσιογράφοι περισσότερο προσπάθησαν να καβαλήσουν το ρεύμα. Έχω την εντύπωση ότι εξαιρουμένων κάποιων φανατικών οπαδών άλλων ομάδων (που με τις επιτυχίες της Μίλαν μπορεί και να αρρωσταίνουν…) η πλειοψηφία των Ιταλών ποδοσφαιρόφιλων χάρηκε με την εμφάνιση και τη νίκη και θα ήθελε να δει επιτέλους μετά από χρόνια την Μίλαν να διακρίνεται στη διοργάνωση. Πρώτοι απ’ όλους αντιμετώπισαν το παιχνίδι με την Τότεναμ ως το σημαντικότερο ματς της χρονιάς (μέχρι το επόμενο που έλεγε κι ο Γκάλης) οι ίδιοι οι οπαδοί της. Έκαναν την καρδιά τους πέτρα, διέγραψαν την πικρή ήττα από την Ίντερ στο πρόσφατο ντέρμπι γοήτρου, ξέχασαν το κάκιστο σερί αποτελεσμάτων της ομάδας μετά την επανέναρξη του καμπιονάτο και γέμισαν το Σαν Σιρο όσο ποτέ φέτος: στο παιχνίδι έγινε ρεκόρ εισπράξεων! Η δε υποστήριξη που είχε η Μίλαν από τον κόσμο της ήταν την Τρίτη τουλάχιστον εντυπωσιακή, τόσο ώστε η τελική της επικράτηση με το φτωχό 1-0 να μοιάζει σε μένα τουλάχιστον ως μια τεράστια χαμένη ευκαιρία. Δύσκολα θα πάρουν το εισιτήριο στη ρεβάνς. Αλλά τουλάχιστον βοήθησαν τη χώρα να θυμηθεί τις παλιές ωραίες μέρες. Τα χρόνια του Βαν Μπέστεν - μια Ιταλία που κέρδιζε.

Τα χρόνια της ηγεμονίας

Πρέπει να πω ότι παρακολουθώ όλο αυτό το συναισθηματικό ιταλικό πανηγύρι με μια τεράστια συμπάθεια. Έχω ζήσει τα χρόνια της ηγεμονίας της Μιλάν και τα θυμάμαι καλά. Η Μίλαν με έκανε πολλές φορές να νιώσω ένα αγνό θαυμασμό για το παιχνίδι της κι άλλες φορές με θύμωνε για την εξωφρενική σπατάλη της. Ωστόσο αυτό που κυρίως είχε σημασία ήταν ότι εκπροσωπούσε στα χρόνια του τελευταίου μεγάλου κύκλου της την τότε τεράστια πρόοδο του ιταλικού ποδοσφαίρου – κι αυτό είναι νομίζω πως οι Ιταλοί ποδοσφαιρόφιλοι ακόμα θυμούνται.

Η Μίλαν υπήρξε η ατμομηχανή του ιταλικού ποδοσφαίρου της δεκαετίας του 90. Τράβηξε τους πάντες. Εκανε κατανοητό στους Ιταλούς ότι ποντάροντας σε ένα παιγνίδι πιο δυναμικό, πιο δημιουργικό και πιο επιθετικό καμία ευρωπαϊκή διάκριση δεν απαγορεύεται. Την ακολούθησαν λίγο πολύ όλοι: στα χρόνια της ακμής της κέρδισαν ευρωπαϊκά τρόπαια όσες ομάδες προσπάθησαν να την ανταγωνιστούν στο πρωτάθλημα – όχι μόνο η Ιντερ, η Γιουβέντους και η Νάπολι, αλλά και η Σαμπντόρια, η Πάρμα και η Λάτσιο. Κι έπαιξαν τελικούς η Φιορεντίνα, η Ρόμα, η Τορίνο - καθόλου τυχαία. Ακόμα και η Εθνική Ιταλίας εκείνα τα χρόνια των ανίκητων Ροσονέρι έπαιξε ένα ημιτελικό κι ένα τελικό στο μουντιάλ, πριν το κατακτήσει το 2006. Σήμερα το μουντιάλ οι φρατέλοι το βλέπουν από τον καναπέ τους. Όχι τυχαία.

Μόνο αυτή μπορεί

Αυτή η ξαφνική λατρεία για την ευρωπαϊκή Μίλαν που προέκυψε την Τρίτη το βράδυ είναι η απόδειξη ότι οι Ιταλοί νοσταλγούν εκείνους τους καιρούς – ανομολόγητα πιστεύουν πως μια επιστροφή της Μίλαν στις ευρωπαϊκές διακρίσεις μπορεί να έχει μια γενικότερα ευεργετική επίδραση στο ποδόσφαιρό τους. Κι άλλες ιταλικές ομάδες διακρίθηκαν μετά την παρακμή της Μίλαν: η Γιούβε, μετά το 2008 που η Μίλαν διακρίθηκε για τελευταία φορά στο Τσάμπιονς λιγκ, έπαιξε δυο τελικούς στη διοργάνωση, η Ιντερ το κατέκτησε το 2010 – καμία από τις δυο όμως δεν άνοιξε κάποιο μεγάλο κύκλο και καμία δεν τράβηξε τους υπόλοιπους. Από το ιταλικό ποδόσφαιρο λείπει η ομάδα που θα τραβήξει τους πάντες: αυτή είναι μόνο η Μίλαν. Γιατί το κατάφερε; Όχι μόνο γιατί ήταν για μια εικοσαετία περίπου πάντα αξιόπιστη αλλά κυρίως γιατί επέβαλε συνθήκες ανταγωνισμού σε ευρωπαϊκό επίπεδο: μείωσε την αξία των εγχώριων τίτλων (η Μίλαν του Βαν Μπάστεν δεν κατέκτησε ποτέ το κύπελλο Ιταλίας πχ) κι έκανε την διάκριση στην Ευρώπη αυτοσκοπό. Και με την γενικότερη συμπεριφορά των ανθρώπων της έλεγε πάντα στους άλλους ότι η ευρωπαϊκή διάκριση δημιουργεί ιστορία: όλα τα άλλα είναι εγχώρια κατανάλωση.

Η δύναμη του ανταγωνισμού

Ο ανταγωνισμός των ομάδων σε ευρωπαϊκό επίπεδο είναι ο μόνος δρόμος κάθε χώρας για ένα καλύτερο ποδόσφαιρο. Οι Ιταλοί χωρίς αυτό τον ανταγωνισμό δεν προκρίνονται ούτε στα μουντιάλ. Μόνο όποιοι θεωρούν πεδίο ανταγωνισμού την Ευρώπη προοδεύουν. Τους Αγγλους τους τράβηξαν στον ευρωπαϊκό δρόμο των επιτυχιών η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η Τσέλσι και η Λίβερπουλ. Χάρη στην Μπάγερν υπάρχουν φέτος στους 16 του Τσάμπιονς λιγκ άλλες δυο γερμανικές ομάδες. Στην Πόρτο και στη Μπενφίκα το πρωτάθλημα Πορτογαλίας δεν αρκεί πια. Η Ρεάλ Μαδρίτης και η Μπαρτσελόνα και τα όσα κάνουν στην Ευρώπη είναι ο λόγος που βλέπουμε τη Σεβίλλη να κάνει συλλογές από Γιουρόπα λιγκ, την Ατλέτικο Μαδρίτης να παίζει τελικούς και τις άλλες ισπανικές ομάδες να μην φοβούνται τίποτα και κανένα. Όταν στην Ευρώπη είναι δυνατός ο Αγιαξ, κάτι κάνουν και οι υπόλοιποι Ολλανδοί.

Παντού έτσι συμβαίνει. Μόνο στην Ελλάδα δεν μας απασχολούν τα γιατί του ευρωπαϊκού μας κατήφορου. Αλλά εδώ έχουμε ένα συναρπαστικό πρωτάθλημα. Που θα κριθεί στο CAS: κι αυτό Ευρώπη είναι. Ελπίζω στις εκδικάσεις εκεί να επιτραπεί και παρουσία κόσμου και να γίνουν εκδρομές…