Ακουσα χθες στην συνέντευξη Τύπου που γίνεται πριν τα ματς του Τσάμπιονς λιγκ τον Πέδρο Μαρτίνς να ισχυρίζεται πως «στον όμιλο υπάρχει ένα φαβορί, (εννοώντας  πιστεύω την Μάντσεστερ Σιτι) και τρεις ομάδες που θα παλέψουν για τη δεύτερη θέση». Ομολογώ ότι χάρηκα για την πίστη του στην ομάδα του – είναι απαραίτητη όταν υπάρχει μπροστά μια δυσκολία τεράστια. Στα δικά μου μάτια ο Ολυμπιακός βρίσκεται σε ένα όμιλο δυσκολότερο από πέρυσι, διότι ναι μεν δεν έχει την Μπάγερν, πλην όμως δεν έχει και τον Ερυθρό Αστέρα – θέλω να πω ότι δεν υπάρχει καμία ομάδα του χεριού του. Η Ολιμπίκ Μαρσέιγ π.χ που θα αντιμετωπίσει απόψε, είναι όντως ομάδα που μπορεί να διεκδικήσει την πρόκριση. Όχι τόσο γιατί έχει μερικές εξαιρετικές μονάδες (παίκτες που από τον ίδιο τον Ολυμπιακό είναι απλησίαστοι) όσο γιατί κάνει κάτι που από τους Ερυθρόλευκους δεν έχω δει ακόμα: τρέχει και τρέχει πολύ.

Οποιος είδε το σαββατιάτικο παιγνίδι της με την Μπορντό θα το κατάλαβε. Η Μαρσέιγ είναι σε εξαιρετική κατάσταση, όχι γιατί κέρδισε την Μπορντό με 3-1 (κι έχασε και πέναλτι…) αλλά γιατί πιέζει, βγάζει αντεπιθέσεις, αλλάζει ταχύτητα στην διάρκεια του ματς ως κανονική ομάδα ποδοσφαίρου και μάλιστα τα κάνει αυτά για 90 λεπτά. Ο Ολυμπιακός φέτος δεν έχει κάνει αντίστοιχα πράγματα ποτέ κι όχι γιατί δεν το χρειάστηκε. Θα ήθελε σίγουρα να μην πετάει ημίχρονα π.χ. Η ελπίδα του είναι να καταφέρει να παίξει απόψε ένα ματς, όπως τα περσινά του.

Ο 17ετής προπονητής

Το ματς με την Μαρσέιγ είναι αιτία για να θυμηθούμε το κάποτε παιδί θαύμα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, τον Αντρέ Βίλας Μπόας που κάθεται στον πάγκο της. Η περίπτωσή του θυμίζει μυθιστόρημα από τα σπάνια.

Για τον Βίλας Μπόας λέγονται πολλά και τρομερά: οι Πορτογάλοι ισχυρίζονται ότι στα 16 του έδινε συμβουλές στον Μπόμπι Ρόμπσον, προπονητή της Πόρτο – του ζητούσε πχ να δώσει περισσότερες ευκαιρίες στον τότε νεαρό Ντομίνγκος Πασιένσια. Αλλά πέρα από τις φήμες που τον συνοδεύουν υπάρχουν τα όσα πραγματικά έχει κάνει. Υπήρξε μέλος του τμήματος σκάουτινγκ της Πόρτο στα 16 του χρόνια γιατί ο Ρόμπσον εντυπωσιάστηκε από τις κρίσεις του. Πήρε δίπλωμα προπονητή UEFA Β στη Σκοτία στα 17 του: βρέθηκε εκεί επειδή στην Πορτογαλία οι σχολές της ομοσπονδίας δεν τον δέχονταν. Όταν αποφοίτησε έγινε προπονητής της εθνικής ομάδα Νέων των Βρετανικών Παρθένων Νήσων, με υποτροφία της σκωτσέζικης ομοσπονδίας που τον αντιμετώπισε σαν «παιδί θαύμα» στα 19 του. Ηταν 24 χρονών όταν ξαναγύρισε στην Πόρτο ως βοηθός του Ζοζέ Μουρίνιο, τον οποίο ακολούθησε στις Τσέλσι και Ίντερ, πριν αναλάβει σε ηλικία 32 χρονών την Ακαντέμικα. Την ανέλαβε τελευταία (μάλλον γιατί κανείς άλλος δεν πίστευε πως μπορεί να σωθεί) την έφτασε στη δέκατη θέση της βαθμολογίας και παραλίγο να φτάσει μαζί της και στον τελικό του κυπέλλου. Τον απέκλεισε η Πόρτο, κι αμέσως μετά την απομάκρυνση ενός γνωστού μας, του Ζεσουάλντο Φερέιρα, τον προσέλαβε στα 33 του ως προπονητή.  

Απίθανα ρεκόρ με το καλημέρα

Εκεί πέτυχε πολλά που παραμένουν εντυπωσιακά. Τον πρώτο του χρόνο κέρδισε όλες τις διοργανώσεις στις οποίες πήρε μέρος! Στις 7 Αυγούστου του 2010, πανηγύρισε το πρώτο του τρόπαιο, όταν η Πόρτο κερδίζει την Μπενφίκα με 2-0 στον τελικό του πορτογαλικού Σούπερ καπ κι ακολούθησαν οι κατακτήσεις του πρωταθλήματος Πορτογαλίας, του Γιουρόπα Λιγκ και του Κυπέλλου Πορτογαλίας, με μια σειρά από ρεκόρ που έκαναν την Ευρώπη να τον παρακολουθεί άφωνη. Είναι ο νεότερος προπονητής που έχει κερδίσει ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο: όταν κέρδισε το Γιουρόπα λίγκ ήταν  33 χρονών και 213 ημέρες. Κράτησε την Πόρτο αήττητη για 36 αγώνες, σπάζοντας το ρεκόρ που κατείχε προηγουμένως ο Ζοζέ Μουρίνιο με 33. Τέλος είναι ο προπονητής με τις περισσότερες νίκες στην Ευρώπη σε μία σεζόν στο τιμόνι ενός πορτογαλικού συλλόγου: στο Γιουρόπα λιγκ έκανε 14 νίκες σε ένα χρόνο! Στα 34 του είχε κάνει πράγματα που άλλοι δεν κάνουν σε είκοσι χρόνια. Και μετά μάλλον ζαλίστηκε από τα χρήματα που πετάχτηκαν μπροστά του.

Στις 21 Ιουνίου του 2011 η Τσέλσι πλήρωσε στην Πόρτο το ποσό των 15 εκατομμυρίων ευρώ για να τον αφήσει ελεύθερο και να τον προσλάβει. Στο τέλος της σεζόν η Τσέλσι του κατέβαλε 10 εκατ ευρω αποζημίωση για να φύγει. Βρήκε αμέσως δουλειά στην Τότεναμ, την οδήγησε τη σεζόν 2012/13 στην πέμπτη θέση της Πρέμιερ λιγκ και κάτι μήνες αργότερα πάλι αποζημιώθηκε κι έφυγε! Πήγε με ένα σούπερ συμβόλαιο στην Ζενίθ της Αγίας Πετρούπολης, κατέκτησε ένα πρωτάθλημα και ένα κύπελλο, παραιτήθηκε λέγοντας ότι το κάνει για οικογενειακούς λόγους, αλλά στην πραγματικότητα έφυγε γιατί η κινέζικη ομάδα Σαγκάη SIPG, του πρότεινε 12 εκατ ευρώ το χρόνο για να αντικαταστήσει τον Σβέν Γκόραν Έρικσον.

Κάτι που λίγοι μπορούσαν

Όταν πέρυσι γύρισε στην Ευρώπη ο Βιλας Μποας διάλεξε την Μαρσέιγ για να ξεκινήσει πάλι από λίγο πιο χαμηλά και να ξαναχτίσει το όνομά του. Ηθελε να πιστωθεί αμέσως μια επιτυχία: του έλειπε. Έβγαλε πέρυσι την Ολιμπίκ στο Τσάμπιονς λιγκ (χάρη και στη διακοπή του πρωταθλήματος) και μολονότι είχε μονοετές συμβόλαιο το ανανέωσε νομίζω για ένα απλό λόγο: γιατί στη Γαλλία φέτος μπορούσε να δουλέψει κανονικά. Είχε το καλοκαίρι την δυνατότητα να κάνει κάτι που λίγοι προπονητές στην Ευρώπη μπορούσαν να κάνουν, δηλαδή κανονικό προγραμματισμό: στη Γαλλία το περσινό πρωτάθλημα σταμάτησε τον Μάρτιο, οι ομάδες φέτος ξεκίνησαν προετοιμασία τον Ιούλιο και η Μαρσέιγ σήμερα είναι στην καλύτερή της κατάσταση. Πριν το ματς με την Μπορντό είχε κερδίσει την Παρί (που βασανίζεται γιατί κι αυτή προετοιμασία δεν έκανε) και μετά είχε τρεις ισοπαλίες στη σειρά, αλλά ο Πορτογάλος δεν ανησύχησε ποτέ του. Είχε πει ότι η ομάδα του θα είναι έτοιμη όταν αρχίσουν οι υποχρεώσεις στο Τσάμπιονς λιγκ. Και μοιάζει να είναι.

Δύσκολη η δουλειά 

Το αν είναι έτοιμος ο Ολυμπιακός, αντιθέτως, δεν το έχω καταλάβει. Η Μαρσέιγ έχει μερικούς πολύ καλούς παίκτες που απαιτούν κάποιοι παίκτες του Ολυμπιακού απόψε να ξεπεράσουν τον εαυτό τους – να κάνουν δηλαδή το καλύτερο εφετινό παιγνίδι τους. Ο δεξιός εξτρέμ της Φλοριάν Τοβέν, είναι δημιουργός και σκόρερ: ο Χολέμπας θα χει δύσκολη δουλειά και κάποιος πρέπει να τον βοηθήσει. Ο Ντμίτρι Παγιέτ είναι ηγέτης – η απουσία του Καμαρά θα είναι και για αυτό μεγάλο πρόβλημα. Ο Ντάριο Μπενεντέτο στην πρώτη χρονιά στην Ευρώπη ήταν πέρυσι εξαιρετικός: ο Μπα θα χει ένα αντίπαλο πολύ δύσκολο. Η ομάδα του Βίλας Μπόας κερδίζει συνήθως βάζοντας ένα γκολ παραπάνω από τον αντίπαλο: δεν έχει σούπερ άμυνα – είναι το μεγάλο της πρόβλημα μολονότι ο Ματαντά έχει πείρα που έχουν λίγοι τερματοφύλακες στο Τσάμπιονς λιγκ. Αλλά το θέμα είναι κυρίως ο Ολυμπιακός.   

Δυστυχώς πάλι χωρίς κόσμο

Ο Μαρτίνς δεν κατάφερε να βρει χρόνο συμμετοχής για κάποιους νεοφερμένους, χωρίς να φταίει απαραίτητα ο ίδιος: νέους παίκτες στην αρχική ενδεκάδα δεν περιμένω όσο κι αν υπάρχει ανάγκη. Η περσινή ομάδα του Μαρτίνς θα ακύρωνε τους Γάλλους στη μεσαία γραμμή πρεσάροντας και είναι δεδομένο ότι ο Τσιμίκας θα χτυπούσε σε κάθε ευκαιρία τη δεξιά πλευρά της Μαρσέιγ – ο καλός Τοβέν δεν επιστρέφει ποτέ. Αλλά τον περσινό Ολυμπιακό τον ξέραμε καλά, ενώ τον εφετινό δεν τον έχουμε δει ακόμα. Η μόνη βεβαιότητα που υπάρχει είναι ότι αν δεν τρέξουν κάποιοι τα χιλιόμετρα του Καμαρά, το ματς θα είναι δοκιμασία σκληρή. Και γιατί το Καραϊσκάκη δυστυχώς θα ναι πάλι άδειο…