Έβλεπα χθες το βράδυ την πρωταθλήτρια Ευρώπης Εφές να βασανίζεται και να χάνει από τον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ με 76-70 και παρόλα αυτά σκεφτόμουν ότι ο πλούτος του υλικού της είναι τέτοιος, που αν μπει στα play off μπορεί πάλι να κερδίσει την Ευρωλίγκα. Αν υποθέσουμε πως αυτή η ομάδα έχει δεύτερη πεντάδα, χθες από τον πάγκο της ήρθαν χθες ο Μπουμπουά, ο Ντάνστον, ο Κλάιμπερν, κι ο Μπράιαντ που πέρυσι είχε πληγώσει τον Ολυμπιακό στο Βελιγράδι, ενώ ο πραγματικά πολυτιμότερος παίκτης της στον τελικό στο Βελιγράδι με τη Ρεάλ Μαδρίτης, ο Πλάις, αγωνίστηκε χθες 28 δευτερόλεπτα. Εχω απεριόριστη εκτίμηση για τον Αταμάν και τα κατορθώματα του και φυσικά πιστεύω ότι το δίδυμο Μίσιτς – Λάρκιν είναι από τα καλύτερα που έχω δει στην Ευρώπη. Τους έχω συνηθίσει τόσο πολύ να πρωταγωνιστούν στα ευρωπαϊκά γήπεδα που χθες βράδυ μου έλειπε ο Σιμον. Αλλά συγχρόνως για μας, για την ελληνική μας πραγματικότητα δηλαδή, τους θεωρώ κακό παράδειγμα. Ευχαριστώ δεν θα πάρω, που λένε.

Το χρήμα θα μετρήσει

Για δεύτερη σερί χρονιά η Εφές προσεγγίζει την Ευρωλίγκα με ένα ανυπόφορο κυνισμό. Ξέρει ότι αν μπει στα play off, έστω κι όγδοη, θα είναι μεγάλο πρόβλημα για αυτόν που θα την αντιμετωπίσει έστω κι αν έχει τερματίσει πρώτος. Ο τρόπος που αντιμετωπίζει τα ματς της κανονικής περιόδου είναι εντελώς μπλαζέ: είναι ο τρόπος του πλούσιου που ξέρει ότι κάποια στιγμή το χρήμα του θα μετρήσει. Στον Αταμάν αυτή η νοοτροπία δεν αρέσει και πολύ, αλλά έχει συμβιβαστεί προσδοκώντας το καλό φινάλε που πάλι σαν σφουγγάρι θα τα σβήσει όλα. Χθες βέβαια ήθελε να κερδίσει. Η Εφές έπαιξε άμυνα, δεν έκανε τις τρέλες που είδαμε πρόσφατα στα ματς με την Μπασκόνια και την Μονακό και η τακτική της συμπεριφορά (ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο και μετά το 25΄) θύμιζε όσα είχε δείξει στη νίκη της στην Βαρκελώνη: αλλά αυτό δεν της έφτανε. Ο Αταμάν στο τέλος τα είχε με τον Κλάιμπερν και τον Μίσιτς και είπε πως δεν τους πληρώνουν για το τουρκικό πρωτάθλημα, αλλά για ματς σαν το χθεσινό. Όμως γνωρίζει καλά πως ο Ολυμπιακός που είχε απέναντι είναι ομάδα με ανώτερη νοοτροπία: δεν είναι το πρόβλημα οι παίκτες του. Ισα ίσα που αν έχει και φέτος μια τύχη να γυρίσει θεαματικά το πράγμα, η τύχη του είναι η ύπαρξή τους. Αλλά όλο αυτό δεν το ζηλεύω.

Μια υπόθεση εργασίας

Ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας. Ας πούμε πως ο Ολυμπιακός, ενισχυμένος ενδεχομένως κι από κάποια «ονόματα», κάνει του χρόνου μια σεζόν σαν αυτή της Εφές, ξεκινήσει δηλαδή με μεγάλο ενθουσιασμό και μετά αρχίσει να μετατρέπεται σε γοητευτικό μυστήριο – υπό την έννοια ότι δεν σε αφήνει ποτέ να φανταστείς ποια μπορεί να είναι η συμπεριφορά του, η προσέγγιση των παιγνιδιών του, η ίδια του η απόδοση. Ας υποθέσουμε πως παρόλο που θα έχει και κάποιες σημαντικές νίκες, περνά όλο τον χειμώνα με ήττες που τον στέλνουν να μάχεται για την είσοδο στην οκτάδα βολοδέρνοντας μεταξύ όγδοης και ενδέκατης θέσης. Κι ας δώσουμε στο παραμύθι αυτό ένα ευχάριστο τέλος – ας πούμε δηλαδή πως εκκινώντας από όγδοος, κάνει μια εποποιία στα play off και πάει στο Final 4. Θα αντάλλασσε κανείς μια τέτοια χρονιά με την σεζόν που κάνει φέτος ο Ολυμπιακός που – προσοχή – ούτε στην οκτάδα δεν έχει μπει ακόμα; Κατά τη γνώμη μου αυτό θα το έκανε μόνο όποιος δεν αγαπάει το μπάσκετ, πράγμα που πιθανότατα συμβαίνει με τα αστέρια της Εφές. Που αγαπούν τα συμβόλαια τους και ίσως και τα τρόπαια τους, αλλά όχι το μπάσκετ. Ενώ στον Ολυμπιακό τον εφετινό, αυτή η αγάπη είναι πρώτα από όλα που φαίνεται. Η αγάπη για το μπάσκετ ξεχειλίζει.

Μονάδες και ομάδα

Η διαφορά του Ολυμπιακού με την πρωταθλήτρια Ευρώπης στα δικά μου τα μάτια χθες βράδυ ήταν κυρίως αυτή. Από τη μια υπήρχε η Εφές και οι μονάδες της – η ικανότητα του Λάρκιν να βάλει ένα τρίποντο σουτάροντας από δέκα μέτρα, οι σταυρωτές του Μίσιτς που είναι έργο χορευτικό, η δύναμη του Ζίζιτς και του Ντάνστον, το απόλυτο παιγνίδι του Κλάιμπερν στην επίθεση με ή χωρίς τη μπάλα, η γλύκα του Μπουμπουά που αν ήταν στον Ολυμπιακό θα συζητούσαμε για το αν είναι ο MVP της διοργάνωσης. Από την άλλη όμως υπήρχε μια αληθινή πολεμική μηχανή – μια ομάδα που αντλούσε δύναμη ακόμα κι από τις απουσίες της και που από το πρώτο κιόλας λεπτό καταλάβαινες πως δεν θα αφήσει στους σολίστες του Αταμάν ούτε το δικαίωμα για δυο αναπνοές. Ο Βεζένκοφ, πέρα από τους 23 πόντους του που ήταν όλες μαχαιριές, πανηγύριζε κάθε άμυνα σαν να πάτησε το παρκέ για πρώτη φορά. Ο Γουόκαπ, παρότι έλειψε επιθετικά νόμιζες ότι όχι απλά θα τους σταματήσει όλους, αλλά αν χρειαστεί θα τους κλειδώσει και στα αποδυτήρια. Ο Παπανικολάου έκανε το Σίγκλετον να μοιάζει νεούδι, ο Λερεντζάκης έβρισκε τα σουτ της βραδιάς σαν ταχυδακτυλουργός και ο ΜακΚίσικ, που κάποια μέρα θα μας αποκαλύψει πως μεγάλωσε στα Μανιάτικα, έψαχνε ρακέτα για να την κατεδαφίσει. Απέναντι σε μια ομάδα με πρωταθλητές ράτσας, ο Ολυμπιακός αντέταξε και πάλι το παιγνίδι του Γιώργου Μπαρτζώκα, αυτό που του επιτρέπει να κερδίζει χωρίς τον Σλούκα και τον Πίτερς, με τον Κάναν πάλι δυστυχώς αόρατο, αλλά με τον κόσμο του ευτυχισμένο γιατί καμαρώνει μια ομάδα που τιμά τη διοργάνωση και κάνει τους πάντες να την ζηλεύουν. Πράγμα που για παράδειγμα δεν ισχύει με την Εφές.

Χίλιες φορές προτιμότερο

Είμαστε μια μικρή χώρα. Αγαπάμε τα σπορ, αλλά και τα πανηγύρια – ίσως τα πανηγύρια να τα αγαπάμε λίγο περισσότερο. Για μένα ό,τι βοηθά ώστε να γίνει περισσότερο εξαιρετικό (και κατά συνέπεια και πιο αγαπησιάρικο) οποιοδήποτε σπορ, είναι χίλιες φορές προτιμότερο από μεταγραφές αεροδρομίου, μεγάλες μονάδες, τρελούς προέδρους _ (όχι ότι οι Αγγελόπουλοι είναι πολύ καλά…). Ο Ολυμπιακός μπορεί να μπει στα play off και μπορεί και να μην μπει – ακόμα τίποτα δεν είναι βέβαιο κι ας είναι πρώτος: έχει αμέσως αμέσως τρία εκτός έδρας ματς στη σειρά. Μπορεί να έχει το πλεονέκτημα έδρας και μπορεί και όχι. Μπορεί να πάει ή να μην πάει στο Final 4. Όπως και να χει όμως προσφέρει, όχι απλά στους οπαδούς του, αλλά σε όλους όσους αγαπάνε το μπάσκετ ένα συναρπαστικό ταξίδι: τον επαινούν οι πάντες, τον ζηλεύουν οι προπονητές και τον χαίρονται χιλιάδες άνθρωποι που σε κάθε ματς κατακλύζουν το ΣΕΦ ζουν περιμένοντας το επόμενο παιγνίδι του για να δουν τον επόμενο πρωταγωνιστή του, που μπορεί να μην είναι κάποιος σκόρερ, αλλά κάποιος που στο τέλος κάνει σωστά τις «αλλαγές». Κι όλοι καταλαβαίνουν πως το παιγνίδι του Γιώργου Μπαρτζώκα μπορεί να κάνει ακόμα και το Μιχάλη Λούντζη να ζήσει τον προσωπικό του θρίαμβο κερδίζοντας ένα βράδυ την πρωταθλήτρια Ευρώπης, ενώ ο κόσμος τραγουδά το όνομά του.

Όλα αυτά αμφιβάλω αν ο Μίσιτς, ο Λάρκιν, ο Κλάιμπερν, ο Μπουμπουά κτλ θα τα καταλάβαιναν. Αλλά είναι η συνέπεια μιας αγάπης για το μπάσκετ: η Εφές κυνηγά με τον τρόπο της τρόπαια, ο Ολυμπιακός φέτος γράφει μια υπέροχη ιστορία αγάπης για το ίδιο το σπορ. Το τιμά, το αναδεικνύει, το κάνει κατανοητό στην πιο μοντέρνα εκδοχή του. Ο κόσμος που την ιστορία τη χαίρεται, νιώθοντας ότι είναι και κομμάτι της, δεν θα άλλαζε σε αυτή το παραμικρό. Κι όσο κι αν ακούγεται απίθανο, από το Λούντζη και τον Λάρκιν πχ, χθες βράδυ θα κρατούσε τον Λούντζη. Για να τον αποθεώσει.