Θυμάμαι τα παλιά χρόνια, πριν τον ερχομό του Ιnternet δηλαδή, όταν οι αθλητικές εφημερίδες πουλούσαν δεκάδες χιλιάδες φύλλα καλοκαιριάτικα, η μόδα στις μεταγραφές ήταν τα «μεγάλα ονόματα». Μεγαλώσαμε με καλοκαίρια στα οποία στον ΠΑΟ ήρθε ο Χάτζι και στον Ολυμπιακό ο Σαβίσεβιτς. Όταν κάποια στιγμή άρχισαν πραγματικά να έρχονται μεγάλα ονόματα, (αρχικά ο Ντέταρι αλλά το πραγματικό πάρτι ξεκίνησε με τον ερχομό του Ζιοβάνι και του Ζάχοβιτς), κάθε όνειρο έμοιαζε εύκολο να γίνει πραγματικότητα και γιατί η χώρα κολυμπούσε στο δανεικό χρήματα.

Είναι αλήθεια ότι στις εφημερίδες γράφτηκαν εκατοντάδες παραμύθια, αλλά μεγάλα ονόματα ήρθαν σε όλους πολλά. Αλλους τέτοιους παίκτες ο κόσμος τους θυμάται ακόμα (τον Ριβάλντο, τον Σισέ, τον Γκαλέτι, τον Γκαμάρα, τον Ζιλμπέρτο Σίλβα κτλ) κι άλλους θέλει να τους ξεχάσει (τον Εσιέν, τον Μπερμπάτοφ, τον Ντάνι, τον Mπερμούδες κτλ). Αλλά όλοι αυτοί βοήθησαν για να περάσουμε ωραία καλοκαίρια περιμένοντας μεσσίες που θα περπατάνε στο νερό και θα κάνουν παπάδες – πολλοί όντως περπατούσαν αντί να τρέχου αλλά όχι στο νερό και η μόνη τελετουργία που έμαθαν ήταν τα μπουζούκια.  

Νόμιζα θα γλυτώσουμε

Οταν ήρθε το Internet και τα αποκλειστικά των εφημερίδων τελείωσαν άρχισα να πιστεύω ότι το καλοκαίρι θα γλυτώσουμε από ψυχώσεις που λέγονταν «Πεχλιβάνίδης», «Ζε Ρομπέρτο», «επιστροφή του Σκόκο» και άλλα πολλά. Η αμεσότητα της πληροφορίας πίστευα πως θα σακατέψει την τέχνη να ονειρεύεσαι. Το σκηνικό κομμάτι άλλαξε. Τα «μεγάλα ονόματα» απέκτησαν συμβόλαια για τις ελληνικές ομάδες κομμάτι απλησίαστα. Η κρίση αρχικά και η πανδημία στη συνέχεια, (σε συνδυασμό με κανα δυο χρεοκοπίες, ευρωπαϊκούς αποκλεισμούς μεγάλων ομάδων και υποβιβασμούς), έκαναν την προσοχή των ΠΑΕ στα οικονομικά απαραίτητη και μαζί με αυτή δημιουργήθηκαν νέοι μύθοι, όπως το «σκάουτινγκ» ή οι «μάγοι τεχνικοί διευθυντές» ή «η καθοριστικότητα των προπονητών» και η ανάγκη να έχεις τέτοιους ακριβούς κτλ.

Νόμιζα ότι το μεταγραφικό παζάρι θα γινόταν στην Ελλάδα κάτι σε γενικές γραμμές ασήμαντο αφού οι παίκτες που έρχονται είναι κομμάτι άγνωστοι κι όλα κρίνονται τελικά στο γήπεδο – αλλά δεν είναι έτσι. Τη μόδα της αποκάλυψης ονομάτων διαδέχτηκε στον ελληνικό Τύπο μια νέα τάση: ο ερχομός στις μεγάλες ομάδες κάθε καλοκαίρι ΜΟΝΟ ποδοσφαιριστών που θα κάνουν τη διαφορά. Αν κάποτε όλη η υπερβολή σταματούσε στα πρωτοσέλιδα για τον Λεβαντόφσκι και τον Ζαβάροφ, σήμερα όλη η πλάκα είναι οι περιγραφές των στοιχείων και των χαρακτηριστικών των παικτών που έρχονται.

Ερχονται μόνο παικταράδες

Αν σταθούμε σε αυτά που γράφονται για τους νεοφερμένους, όχι στα οπαδικά site που είναι μια κληρονομιά των οπαδικών εφημερίδων, αλλά στα άλλα τα «σοβαρά δημοσιογραφικά» που λένε, στην Ελλάδα έρχονται μόνο παικταράδες και είναι να απορείς πως δεν έχουν έρθει εδώ αντιπροσωπείες από την Πρέμιερ λιγκ, την Μπουντεσλίγκα, το Καμπιονάτο κτλ για να πάρουν μαθήματα για το πώς φτιάχνονται οι ομάδες και το πώς δεν γίνεται ούτε ένα λάθος στις μεταγραφές!

Γράφονται ψέματα; Το αστείο είναι πως όχι. Μόνο που αυτά που γράφονται είναι συνήθως μισές αλήθειες κι αυτό μπορεί να είναι χειρότερο από τα ψέματα. Συνήθως όποιος γράφει μπορεί να δει κάποιο βιντεάκι στο Youtube ή αν είναι μερακλής να δει και κάποιο ματς του νεοφερμένου. Αν αυτός έρχεται από κάποιο γνωστό πρωτάθλημα μπορεί να ακούσει και μια γνώμη κάποιου που εμπιστεύεται. Αρκούν αυτά για να γίνει μια αξιόπιστη παρουσίαση ενός παίκτη;  Νομίζω ούτε για αστείο. Αλλά στη δική μας περίπτωση το θέμα δεν είναι η παρουσίαση του παίκτη: είναι η παρουσίαση των αρετών του. Κι επειδή κάθε παίκτης έχει αρετές (ακόμα κι ο πιο μέτριος) στην Ελλάδα καλοκαιριάτικα διαβάζεις μόνο για αρετές παικτών και τίποτα άλλο. Ακόμα και για γνωστά και πασιφανή ιατρικά προβλήματα κανείς δεν γράφει το παραμικρό. Ο Ζερβίνιο που ήρθε στον Αρη και ο Μάγκνουσον που ήρθε στον ΠΑΟ πχ πέρυσι έπαιξαν ελάχιστα ματς λόγω προβλημάτων. Αλλά δεν αναφέρεται πουθενά. Δεν λέω ότι θα πρεπε όλοι να ξεκινάνε από αυτό, αλλά μια αναφορά θα πρεπε να υπάρχει τουλάχιστον για να γίνει κατανοητό ότι οι παίκτες αυτοί θέλουν το χρόνο τους. Αλλά γιατί καλοκαιριάτικα να λέμε στον κόσμο πράγματα που δεν θέλει να ακούει;

Γουέλτον, Ρονάλντο, Τσέρι

Μετά αρχίζουν οι ευρωπαϊκές διοργανώσεις και βλέπεις τα απίθανα: τον ΠΑΟΚ των δέκα μεταγραφών πχ στη Βουλγαρία τον διέλυσαν τρεις κυνηγοί που δεν τους ήξερε στην Ελλάδα άνθρωπος – οι Βραζιλιάνοι εξτρέμ Γουέλτον και Ρολάντο κι ένας Μαροκινός φορ, ο Μπιλάλ Μπάρι. Ο Γουέλτον αγωνιζόταν στην τρίτη ομάδα της Μποταφόγκο κι ο Ρονάλντο στη Β’ ομάδα της Μπαϊα, που δεν ξέρω αν έχει πρώτη. Ο Γουέλτον είναι στη Λέφσκι από τα Χριστούγεννα και στο Tranfertmarkt η αξία του είναι 300 χιλιάδες ευρώ – του Ρονάλντο δεν υπάρχει στον συγκεκριμένο ιστότοπο ούτε φωτογραφία. Κι ο Μπάρι έπαιζε σε μια ομάδα του πρωταθλήματος Βουλγαρίας πριν τον πάρει η Λέφσκι – κατά τα άλλα οι δικοί μας κάνουν σκάουτινγκ! Ομοίως ο Ολυμπιακός στη Χάιφα βρήκε τον μπελά του από ένα διάβολο 34 χρονών, τον Τσέρι, που έτρεχε τους μέσους του σε όλο το ματς. Που σημαίνει πως κάτι λάθος έχει κάνει κι αυτός στην αξιολόγηση των χαφ του κι άρχισε αμέσως από την επόμενη πάλι να ψάχνεται. Ενώ για ενισχύσεις στη μεσαία γραμμή δεν είχαμε ακούσει τίποτα, πέρα από όσα ακούγονται για «δεκάρια» που ο Ολυμπιακός ψάχνει από τότε που ήμουν δέκα χρονών και θυμάμαι.

 Τις αδυναμίες τους, αν έβλεπαν

Κάνουν τελικά καλές ή κακές μεταγραφές οι ελληνικές ομάδες; Δεν υπάρχει γενικός κανόνας: όπως δεν γίνεται όλες να κάνουν κακές, έτσι δεν γίνεται όλες να κάνουν καλές. Θα μπορούσα να σας προτείνω να διαβάσετε τι έχει γραφτεί πέρυσι για παίκτες όπως ο Ονιεκούρου, ο Γέφτιτς, ο Καγκάβα, ο Βιντάλ, ο Λόπεζ, ο ΕνΝτιαγιέ, ο Λούμκβιστ, αλλά δεν το κάνω γιατί δεν έχει νόημα. Θα σας πω απλά πότε οι ομάδες κάνουν καλές μεταγραφές: το κάνουν όταν αποκτούν παίκτες που σε κάνουν να ελπίζεις πως θα τις βελτιώσουν σε τομείς που πέρσι είχαν πρόβλημα – μόνο σε αυτή την περίπτωση. Το επισημαίνω διότι παραδόξως οι πιο πολλές φέτος δεν το κάνουν: είναι σαν να ξέχασαν τα περσινά τους προβλήματα, σαν στο περσινό πρωτάθλημα να μην πήραν μέρος ποτέ. Ο ΠΑΟΚ πχ ήθελε αμυντικούς – η άμυνα του πέρσι ήταν σουρωτήρι: να του λύσει το πρόβλημα ο Κάργας κι ο Ράφα Σουάρεθ το βλέπω δύσκολο. Ο Ολυμπιακός ήθελε ένα θηρίο στη θέση του Σεμέδο, ένα (τουλάχιστον) ακραίο μπακ και με επιθετικό παιγνίδι και φυσικά χαφ και εξτρέμ με γκολ στα πόδια τους. Ο Παναθηναϊκός ήθελε σέντερ φορ που να βάζει γκολ – φυσικά και να αντικαταστήσει με ανάλογα καλούς παίκτες τους πολλούς (Βιγιαφάνιες, Μαουρίσιο, Γκατσίνοβιτς, Χατζηζιοβάνη, Βιτάλ, Λούμκβιστ) που έφυγαν. Και η ΑΕΚ ήθελε μια νέα άμυνα – η περσινή ήταν όλη για πέταμα.  

Ολοι έχουν χρόνο να βρουν ό,τι πραγματικά χρειάζονται μέχρι τέλος Αυγούστου. Κι όλοι έχουν ανάγκη από κάτι που τους λείπει: ένα τουλάχιστον παίκτη με προσωπικότητα. Αλλά για αυτό θα γράψω προσεχώς. Τωρα θα διαβάσω για τον Χουάνγκ, τον Τσέριν, τον Νταντάς, τον Νταμπό, τον Γιόνσον από όσους τους παρακολουθούν από τότε που πήγαιναν μαζί σχολείο…