Από όλους τους αποκλεισμούς που έχει γνωρίσει ο Πεπ Γκουαρντιόλα στην προσπάθειά του να φτάσει σε ένα τελικό του Τσάμπιονς λιγκ από τη μέρα που έφυγε από τη Βαρκελώνη, ο χθεσινός από τη Λιόν του Ρούντι Γκαρσια πρέπει να είναι ο χειρότερος. Η Μάντσεστερ Σίτυ είχε σημαντικές ελλείψεις (Αγκουέρο και Σανέ δεν υπάρχουν πολλοί…), ο Στέρλινγκ χάνει σίγουρα τη μεγαλύτερη ευκαιρία της χρονιάς, τα δυο γκολ της Λιόν σηκώνουν συζήτηση (αλλά αν είσαι στα δικαστήρια με την UEFA αυτά συμβαίνουν…) και σαφώς η εικόνα του ματς δεν δικαιολογεί την ήττα με 3-1. Αλλά πέρα από όλα αυτά όποιος είδε το ματς, το έβλεπε το κακό (για τη Σίτυ) να πλησιάζει κι αυτό κάνει τον αποκλεισμό της ασυγχώρητο: ο Πεπ πήγαινε γυρεύοντας. Κι όταν δεν κάνεις κάτι για να αποφύγεις μια ήττα, την χρεώνεσαι.

Η συζήτηση για τον Γκουαρντιόλα δεν μπορεί προφανώς να αφορά μόνο το χθεσινό ματς: είναι γενικότερη. Είναι μια συζήτηση που δεν έχει να κάνει με τη Σίτυ, αλλά είναι δική μας: εννοώ μπορεί να γίνει από όσους αγαπούν το ποδόσφαιρο και βλέπουν τους αποκλεισμούς των ομάδων του Πεπ ως κάτι που χρήζει ανάγκη εξήγησης – η Σίτυ δεν έχει τον παραμικρό προβληματισμό καθώς ό,τι και να γίνει είναι ευχαριστημένη πιστεύοντας πως έχει ένα προπονητή μεγαλύτερο από τα κυβικά της. Οσο ο καιρός περνά και οι αποκλεισμοί του Πεπ αθροίζονται καταλήγω στο συμπέρασμα ότι ο δημοφιλής κόουτς δύσκολα θα ξανακερδίσει κάποτε το Τσάμπιονς λιγκ. Για ένα λόγο πολύ απλό: γιατί έχει πάρα πολλά χρήματα για να σκορπά κάθε χρόνο. Και το να σκορπάς χρήματα δεν είναι τρόπος να κερδίσεις αυτή ειδικά τη διοργάνωση. Τρόπος είναι να τα ξοδεύεις σωστά.

Πολλοί ακριβοπληρωμένοι, καμία προσωπικότητα

Ξέρουμε όλοι ότι η Σίτυ έχει ξοδέψει τα τελευταία χρόνια τα περισσότερα χρήματα από οποιαδήποτε άλλη ομάδα στην Ευρώπη. Προσέξτε όμως κάτι: κανένας από τους ποδοσφαιριστές που αγόρασε δεν είναι η ακριβότερη μεταγραφή της χρονιάς. Το λογικό από την ομάδα με το μεγαλύτερο πορτοφόλι στον κόσμο θα ήταν να αγόραζε τους ακριβότερους: ο Πεπ, όμως, ένας από τους ελάχιστους προπονητές που έχει αποκλειστικό λόγο στις μεταγραφές, αυτό δεν το κάνει ποτέ. Προτιμά σχεδόν πάντα να επενδύει σε ανερχόμενους χαρισματικούς, παρά σε παίκτες που έχουν κερδίσει τίτλους σημαντικούς. Η Σίτυ δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ σοβαρά για τον Ρονάλντο ή το Νεϊμάρ. Δεν έδωσε τα χρήματα που ήταν απαραίτητα για τον Φαν Ντάικ. Δεν χτύπησε την πόρτα της Ατλέτικο για τον Γκριεσμάν. Δεν μπήκε στην διαδικασία να αποκτήσει τον Εμ Παπέ ή τον Λεβαντόφσκι.

Της έλειψε το ρευστό; Όχι φυσικά. Απλά είναι γνωστό από τα χρόνια που ο Πεπ έδιωχνε από τη Μπαρτσελόνα τον Ζλάταν Ιμπραίμοβιτς πως ο Καταλανός προπονητής δεν θέλει ποδοσφαιριστές με μεγαλύτερο εγώ από το δικό του. Κατανοητό. Αλλά τα μεγάλα ματς τα κερδίζουν οι παίκτες με προσωπικότητα – η διαχείριση της δυσκολίας είναι συχνά δική τους υπόθεση. Οταν τέτοιες προσωπικότητες δεν υπάρχουν, το πλάνο γίνεται το μόνο καταφύγιο. Ομως καμία ομάδα ποτέ δεν κέρδισε το Τσάμπιονς λιγκ μόνο και μόνο γιατί ένα πλάνο προπονητή υπηρετήθηκε πιστά. Ισα ίσα: πολλές ομάδες πλήρωσαν δογματισμούς και ξεροκεφαλιές προπονητών. Ανάμεσα σε αυτές είναι σίγουρα και μερικές του Γκουαρντιόλα. Ο οποίος, από την άλλη, έχοντας στη διάθεσή του τα χρήματα των Αράβων έχει σταματήσει να χρησιμοποιεί και το μυαλό του όσο κάποτε. Ποτέ πια δεν θα δούμε σε μια ομάδα του τον Μασεράνο λίμπερο ή τον Μέσι «ψεύτικο εννιάρι». Γιατί να σκεφτεί τέτοιες εκπληκτικές λύσεις όταν μπορεί να αγοράζει παίκτες που μπορεί κατά τη γνώμη του να κάνουν τη δουλειά;  

Ακριβοπληρωμένα στρατιωτάκια

Η Σίτυ στο ματς με τη Λιόν ισοφαρίζει με τον Ντε Μπρόιν και εξακολουθεί να βρίσκεται με οκτώ παίκτες πάνω από τη σέντρα κόντρα στη λογική που λέει πως η επιμήκυνση του αγώνα είναι υπέρ της ομάδας που έχει μεγαλύτερη ποιότητα, πιο πολλές λύσεις από τον πάγκο και καλύτερη κατοχή μπάλας. Η Σίτυ βιάζεται να κερδίσει ξεχνώντας ότι απέναντί της υπάρχει μια ομάδα με γρήγορους κυνηγούς: ο προπονητής της ποτέ δεν νοιάζεται για τον αντίπαλο κι αυτό ήταν πάντα το μυστικό της επιτυχίας του. Αλλά όλοι οι αντίπαλοί του πλέον ασχολούνται πρώτα από όλα μαζί του: ξέρουν τι θα κάνει αυτός και γνωρίζουν πως είναι απίθανο η ομάδα του να κάνει κάτι διαφορετικό από αυτό που αυτός θέλει, γιατί η ομάδα του απαρτίζεται βασικά από ακριβοπληρωμένα στρατιωτάκια. Ο Πεπ δεν αιφνιδιάζει τακτικά κανένα παραμένοντας συνεπής στο μεγάλο πλάνο, αλλά πλέον το 90% των αντιπάλων του επιχειρεί να τον σταματήσει με τον ίδιο πάντα τρόπο: πρώτα από όλα αντέχοντας στην πίεσή. Η Λιόν π.χ περισσότερο και από οργάνωση στις αντεπιθέσεις έδειξε απολύτως σωστά προετοιμασμένη στο να σπάει την πίεση των παικτών του Πεπ: το δικό της μπιλντ απ ήταν απλοϊκό, αλλά αποτελεσματικό – η ομάδα του Γκαρσια μεταφέροντας τη μπάλα στο πλάι φρόντιζε όχι τόσο το πώς θα χτίσει επιθέσεις, όσο το πώς δεν θα πάθει κάποια ζημιά αν ο Ντε Μπρόιν και οι υπόλοιποι κλέψουν τη μπάλα.

Οι ομάδες του Πεπ βρίσκονται μπροστά σε μια διπλή δυσκολία: κινδυνεύουν να βραχυκυκλώσουν όταν αντιμετωπίζουν ομάδες με παίκτες με μεγαλύτερη προσωπικότητα (η Μπάγερν επί των ημερών του έχει διαλυθεί από τη Μπάρτσα του ΜΣΝ και οι κυνηγοί της Λίβερπουλ έχουν κάνει πάρτι στο Τσάμπιονς λιγκ με την άμυνα της Σίτυ), αλλά μπορεί και απλά να χάσουν από ομάδες κατώτερες, πλην όμως τακτικά διαβασμένες κι έτοιμες για μάχη αντοχής. Αυτό που έκανε η Λιόν το έχουν κάνει κόντρα σε ομάδα του Γκουαρντιόλα η Ιντερ, η Τσέλσι, η Μονακό, η Αρσεναλ πριν λίγες μέρες: καμία από αυτές δεν ήταν καλύτερη, όλες όμως ήταν καλύτερα τακτικά προετοιμασμένες.

Δίνει ελπίδες σε όλους

Αρκεί η τακτική προετοιμασία για να κερδίζεις μια ομάδα του Πεπ; Φυσικά και όχι: αν αυτή η κατενατσιάρικη αντιμετώπιση (που μεταξύ μας είναι και κομμάτι απλοϊκή…) αρκούσε, η Σίτυ δεν θα κέρδιζε κανένα ματς! Απλά ακόμα και για μια καλή ομάδα όπως η Σίτυ είναι δύσκολο να περνά κάθε φορά την ίδια ακριβώς δοκιμασία με άριστα: μια φορά που δεν θα είναι όσο καλή απαιτείται να είναι, θα σκοντάψει όποιος κι αν είναι ο αντίπαλός της. Γιατί δεν γίνεται να κερδίζεις πάντα με 4-0 και 5-1 κι αν δεν ξέρεις να κερδίζεις με 1-0 ή 2-1 την βραδιά που το χρειάζεσαι, αυτό θα το πληρώσεις. Και μετά ενδεχομένως θα βάλεις πάλι τέσσερα γκολ στη Λίβερπουλ, πέντε στην Αρσεναλ, δέκα στη Μπέρνλεϊ ή θα κερδίσεις τη Ρεάλ Μαδρίτης δυο φορές. Όχι όμως σε ένα ημιτελικό του Τσάμπιονς λιγκ. Γιατί σε αυτόν χρειάζεται τη διαφορά να την κάνουν οι προσωπικότητες.

Θα κερδίσει ποτέ ξανά το Τσάμπιονς λιγκ ο Γκουαρντιόλα; Είναι δύσκολο. Θα του ήταν πιο εύκολο να το αγοράσει. Η Σίτυ θα ήταν πανεύκολο να αγωνίζεται με τον Νεϊμάρ, τον Εμ Παπέ και τον Λεβαντόφσκι στην κορυφή της επίθεσης ή να έχει στην άμυνα τον Φαν Ντάικ και τον Ντε Λιχτ: όλοι πωλούνται, όλοι αγοράζονται. Αλλά σε αυτή την περίπτωση δεν θα μιλούσαμε για τον Πεπ, αλλά για αυτούς ή για τους Αραβες που τους αγόρασαν. Εν τέλει είμαστε τυχεροί που ο Πεπ βάζει μπροστά το εγώ του: συντηρεί το μύθο ότι τα μπάτζετ δεν κάνουν πάντα τη διαφορά και δίνει ελπίδες θριάμβων σε όλους τους υπόλοιπους…