Ο τελικός του Κόπα Αμέρικα αποτελεί ένα είδος απόδειξης ότι υπάρχει, ακόμα, κι ένα άλλο ποδόσφαιρο που δεν μπορείς να το πεις ακριβώς μοντέρνο, αλλά και που μικρή σχέση έχει με αυτό που κάποτε αποκαλούσαμε «λατινοαμερικάνικο». Κέρδισε το τρόπαιο η Αργεντινή, επικρατώντας της Κολομβίας με 1-0 με ένα γκολ του Λαουτάρο Μαρτίνες στην παράταση, αλλά πολλά στο ματς έμοιαζαν να έρχονται από άλλες εποχές – για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω ποιες ακριβώς. Δεν αναφέρομαι στην αγωνιστική εικόνα των ομάδων ή στους πρωταγωνιστές του ματς αλλά σε άλλα πολλά. Πρώτα από όλα το παιγνίδι ξεκίνησε με μια ώρα καθυστέρηση γιατί υπήρξαν συμπλοκές οπαδών πριν την είσοδο όλων στο γήπεδο, αλλά και μια προσπάθεια εκατοντάδων Κολομβιανών να μπουν στο γήπεδο χωρίς εισιτήριο – πράγμα που έφερε συγκρούσεις με την αστυνομία με τραυματίες, συλλήψεις και άλλα πολλά που σε τελικούς πλέον δεν γίνονται. Ωστόσο αυτό που θα έχω κυρίως να θυμάμαι είναι ότι για να χαρεί ο κόσμος την Σακίρα που τραγούδησε μετά το τέλος του πρώτου 45λετου, η διακοπή του ημιχρόνου κράτησε πάνω από μισή ώρα – πράγμα που ομολογώ πως δεν θυμάμαι να έχει ξανασυμβεί.

Το ματς ήταν στο 0-0, όλοι έμοιαζαν να περνάνε ωραία και είναι να απορείς πως η Σακίρα δεν βγήκε να τραγουδήσει άλλο ένα μισάωρο μετά το τέλος της κανονικής διάρκειας του ματς και πριν το ξεκίνημα της παράτασης. Το ενδιαφέρον στην ιστορία είναι ότι όλα (καθυστερήσεις, επεισόδια, διακοπές, κατάργηση του προβλεπόμενου τελετουργικού κτλ) έμοιαζαν απολύτως φυσιολογικά.

Η αρχή και το τέλος

Φυσικά υπήρξε και ποδόσφαιρο: αρκετό ποδόσφαιρο. Οι Κολομβιανοί μπήκαν για να αποδείξουν πως δεν ήταν τυχαία η παρουσία τους στον τελικό και το πέτυχαν. Το ματς ξεκινάει με τέσσερις φάσεις στο πρώτο εικοσάλεπτο – τρεις για την Κολομβία, που έχει δοκάρι με γυριστό σουτ τον Κόρντοβα νωρίς νωρίς. Οι δυο ομάδες παίζουν ένα 4-4-2 που έρχεται από την δεκαετία του ’90, με κόφτες, εξτρέμ γραμμής και «δεκάρια» που παίζουν όπου θέλουν και όσο θέλουν: ο Μέσι λίγο, αφού κινείται σαν δεύτερος κυνηγός, ο Χάμες Ροντρίγκες περισσότερο, αφού προσπαθεί να είναι όπου είναι η μπάλα.

Η Κολομβία είναι καλύτερη στο πρώτο ημίχρονο, ίσως αποσυντονίστηκε κομμάτι από την τεράστια διακοπή πριν την έναρξη του δεύτερου, αλλά το βέβαιο είναι ότι οι παίκτες της έμειναν από δυνάμεις και ο πάγκος της δεν ήταν πολύ γεμάτος. Το αντίθετο ισχύει για τους Αργεντινούς. Ανέβασαν την απόδοσή τους όσο η ώρα περνούσε και κυριάρχησαν μετά τις αλλαγές του Σκαλόνι. Ο Γκονζάλες έρχεται από τον πάγκο για να δημιουργήσει του κόσμου τις αναστατώσεις στην άμυνα της Κολομβίας και το ματς θα μπορούσε να έχει τελειώσει πριν την παράταση, αν ήταν πιο προσεχτικός. Από τον πάγκο έρχονται και οι τρεις που συνεργάζονται στη φάση του γκολ που κρίνει το ματς στο 113΄: κλέβει ο Παρέδες την μπάλα στην μεσαία γραμμή με ένα μαρκάρισμα στα όρια του φάουλ, πασάρει με την μία ο ΛοΣέλσο και ο Λαουτάρο Μαρτίνες που βρίσκει ένα στρέμμα άδειο γήπεδο μπροστά του νικάει τον Βάργκας που έχει σταματήσει τους Αργεντίνους σε δυο – τρεις περιπτώσεις. Ο σκόρερ παίκτης της Ιντερ έκανε ένα μίνι γύρο του θριάμβου πανηγυρίζοντας το γκολ μόνος του. Εγραψε ιστορία καθώς έγινε ο πρώτος παίκτης, που αν και πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης (με τελικά πέντε γκολ) δεν ξεκίνησε τον τελικό και τελικά τον έκρινε. Στα μυστήρια του ματς και η σχεδόν άρνηση του κόουτς Σκαλόνι να πανηγυρίσει το γκολ του παίκτη του – άγνωστο σε μένα το γιατί – αλλά ως εικόνα εντυπωσιακή.

Τα κίνητρα των πρωταθλητών

Η Κολομβία είχε από το 2011 να παίξει ένα τελικό, αλλά και η Αργεντινή είχε κι αυτή τα μεγάλα της κίνητρα να κερδίσει. Αυτό το τρόπαιο είναι το τρίτο μεγάλο στην σειρά (μετά το μουντιάλ και το Κόπα Αμέρικα που κέρδισε το 2021 στην Βραζιλία) και τρεις σερί κατακτήσεις τροπαίων δεν έχει να επιδείξει στην ιστορία καμία λατινοαμερικάνικη ομάδα. Ολοι ήθελαν επίσης να αποχαιρετήσουν τον Ντι Μαρία με ένα τρόπαιο: υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους παίκτες της Αργεντινής αυτά τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια – ένα υπόδειγμα σοβαρού επαγγελματία που δεν έλειψε ούτε σε θριάμβους, ούτε σε αποτυχίες. Φυσικά όλοι ήθελαν κι ένα ακόμα τίτλο για τον Λίο Μέσι που έφτασε τους 45 (!) στην καριέρα του. Κι ας ήταν μικρή η συμμετοχή του αυτή την φορά στην κατάκτηση του τρόπαιου.

Όταν βγήκε ο Μέσι

Η έξοδος του Μέσι εξαιτίας τραυματισμού στο 65΄ήταν από τα λίγα που συνέβησαν με αυτόν πρωταγωνιστή και μπορεί να θυμάσαι. Ο τραυματισμός του ήρθε μετά από ένα από τα λίγα σπριντ που έκανε στον αγώνα: πάτησε άσχημα και το πόδι του «γύρισε» - το θέαμα του πρησμένου του αστραγάλου είναι εντυπωσιακό. Ο κόσμος τον αποθέωσε βγαίνοντας, ο Λίο έκλαψε στον πάγκο, αλλά δεν είναι τυχαίο πως με την έξοδό του η Αργεντινή έγινε καλύτερη. Κακά τα ψέματα: και ο Μέσι έχει ένα ανάλογο πρόβλημα με τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Εστω και αν στην περίπτωσή του πολλά είναι διαφορετικά, υπάρχουν δυο κοινά στοιχεία: το πρώτο είναι ότι η παρουσία τους στην ενδεκάδα καταλήγει να γίνεται πρόβλημα καθώς οι προσδοκίες των υπόλοιπων παραμένουν μεγάλες και η αδυναμία τους να κάνουν την διαφορά φαίνεται και το δεύτερο είναι ότι και οι δυο μοιάζουν εγκλωβισμένοι στην αναζήτηση ενός επιλόγου αντάξιου της καριέρας τους.

Ο Ρονάλντο στο Euro κυνηγούσε μανιακά ένα γκολ, ο Μέσι στο Κόπα Αμέρικα προσπαθούσε να δείξει ότι μπορεί ακόμα με τρεις ενέργειες να είναι καθοριστικός – κανείς από τους δυο δεν τα κατάφερε γιατί ο χρόνος είναι σκληρός αντίπαλος. Ο Μέσι στην διάρκεια του Κόπα Αμέρικα τραυματίστηκε και επέστρεψε σε χρόνο ρεκόρ: δεν αμφισβητείται η θέλησή του να προσφέρει. Αλλά χωρίς τις επιταχύνσεις του με την μπάλα στα πόδια η Αργεντινή γίνεται στην επίθεση προβλέψιμη ενώ στον πάγκο έχει παίκτες που μπορεί να δώσουν πολλά: ο Γκονζάλες και ο Λαουτάρο δεν συγκρίνονται με τον μεγάλο Λίο, αλλά αυτοί έκριναν τον τελικό. Βέβαια μεταξύ του Ρονάλντο και του Μέσι υπάρχει μια διαφορά: για τον Λίο οι συμπαίκτες του μοιάζουν διαθετημένοι να πεθάνουν στο γήπεδο. Ο Κριστιάνο όταν δίνει μια ασίστ προκαλεί συζητήσεις για τον αλτρουισμό του καθώς όλοι μοιάζουν βέβαιοι ότι παίζει μόνος του.

Δεν χωρά αμφιβολία πως ο Μέσι θα αγωνιστεί και στο αμερικάνικο μουντιάλ: η υποψία μου είναι ότι ο Σκαλόνι χρησιμοποίησε το Κόπα Αμέρικα για να κάνει μια μεγάλη δοκιμή για το πως μπορεί η ομάδα του να κρύψει τις αδυναμίες του παίκτη που συχνά την κουβαλούσε στους ώμους του, άλλοτε επιτυχημένα και άλλοτε όχι, αλλά χωρίς ποτέ να κρυφτεί από την ευθύνη. Για χρόνια ο Μέσι έπαιξε για όλους: τώρα όλοι πρέπει να παίξουν για αυτόν.

Όταν τραγουδήσει η Σακίρα

Το μουντιάλ είναι βέβαια σε δυο χρόνια. Η Αργεντινή πανηγυρίζουν γιατί κατάφεραν να κερδίσουν ένα ακόμα τρόπαιο. Το προηγούμενο Κόπα Αμέρικα στην Βραζιλία τους βοήθησε να ξαναθυμηθούν πως είναι να κερδίζεις. Ετούτο το πήραν με την κεκτημένη τους ταχύτητα. Και με την Σακίρα να τραγουδά στο ημίχρονο δίνοντας την εντύπωση πως δεν θα κατεβεί ποτέ από την σκηνή.

Ο Στηβ Γιατζόγλου έλεγε ένα ματς δεν τελειώνει αν δεν τραγουδήσει η χοντρή. Ο πειρασμός να πεις ότι το εφετινό Κόπα Αμέρικα τελείωσε όταν τραγούδησε η Σακίρα είναι μεγάλος. Δεν ισχύει ακριβώς αλλά μήπως έχει δει κανείς και την χοντρή του Στηβ;