Αν κάποιος που αγαπάει το ποδόσφαιρο δεν έχει δει τα δυο ματς που καθόρισαν το φινάλε του αγγλικού πρωταθλήματος (αυτό ανάμεσα στην Μάντσεστερ Σίτυ και την Αστον Βίλα κι αυτό ανάμεσα στην Λίβερπουλ και στη Γουλβς) και διαβάσει απλά την εξέλιξή τους θα καταριέται την ώρα και τη στιγμή που τα έχασε. Το ότι η Σίτυ έχανε με 0-2 και γύρισε το ματς σε ένα δεκάλεπτο καταλαβαίνεις πόσο θεαματικό είναι ως γεγονός – και χωρίς να δεις το παιγνίδι. Και ότι το ματς της Λίβερπουλ με την Γουλβς δεν ξεκολλούσε από το 1-1 μέχρι το 83΄ ενώ τα νέα από το Εντιχαντ ήταν καταπληκτικά για τους Κόκκινους πάλι θα σε κάνει να στεναχωριέσαι που έχασες τέτοιο θρίλερ. Αλλά όσο καλός κι αν είναι αυτός που μπορεί να περιγράψει τι έγινε, είναι αδύνατο να εκτιμήσει δια μέσου διηγήσεων αυτό το υπέροχο ποδοσφαιρικό σόου όποιος δεν το είδε. Γιατί στο κάδρο της προσοχής δεν υπήρχαν μόνο οι ανατροπές που έκριναν ένα πρωτάθλημα αλλά και άλλα πολλά, ίσως ακόμα πιο όμορφα.

Πολύ μακριά από τους υπόλοιπους

Ας πούμε μια μεγάλη αλήθεια: αυτό που είδαμε φέτος όλη τη σεζόν στην Αγγλία δεν έχει τίποτα το ανεξήγητο, ούτε τίποτα το πρωτόγνωρο. Διεκδίκησαν και φέτος το πρωτάθλημα όλες κι όλες δυο ομάδες που για απλούς και κατανοητούς λόγους είναι πολύ μακριά από όλες τις υπόλοιπες.

Η Σίτυ δεν κέρδισε όλα κι όλα εννέα ματς πρωταθλήματος – από αυτά έχασε μόνο τρία. Συγκέντρωσε 93 βαθμούς πράγμα που από μόνο του θα ήταν  εντυπωσιακό, αν προ τριετίας δεν είχε ξεπεράσει τους 100. Είναι η πλουσιότερη ομάδα στον κόσμο, έχει αστέρια που όλοι ζηλεύουν κι έχει προπονητή τον Πεπ Γκουαρντιόλα που πρωταθλήματα έχει κερδίσει σε τρεις χώρες: στο νησί  μόνο ο Σερ Αλεξ έχει από αυτόν περισσότερα.

Την κυνήγησε η Λίβερπουλ, καλύπτοντας το -9 στο οποίο κάποια στιγμή βρέθηκε, γιατί έκανε την καλύτερη σεζόν της : έπαιξε τελικούς στα δυο κύπελλα που διοργανώνονται στην Αγγλία και τους κέρδισε, έφτασε στον τελικό του Τσάμπιονς λιγκ κι έχασε ένα ματς λιγότερο από τη Σίτυ στο πρωτάθλημα! Το πρωτάθλημα το έχασε γιατί έκανε δυο ισοπαλίες παραπάνω. Η ισορροπία των αποτελεσμάτων της φέτος  είναι τρομακτική: ενώ της απομένει μόνο ένα ματς (ο τελικός με τη Ρεάλ για το Τσάμπιονς λιγκ στο Παρίσι) η Λίβερπουλ έχει εκτός έδρας 22 νίκες 6 ισοπαλίες και 2 ήττες (τέρματα 69-23) και εντός 23 νίκες 7 ισοπαλίες και μια ήττα (τέρματα 76-23)!

Μιλάμε για δυο ομάδες που τρέχουν με ταχύτητες που είναι αδύνατο να ακολουθήσει κάποιος τρίτος κι ένας Θεός κι ένας Μπενζεμά ξέρουν πως δεν θα αγωνιστούν και στον τελικό του Τσάμπιονς λιγκ αντιμέτωπες. Επομένως το ότι διεκδίκησαν τον τίτλο του πρωταθλητή μέχρι τέλους δεν θα πρεπε να είναι λόγος θαυμασμού: το έκαναν γιατί είναι απλησίαστες. Αλλά στην ιστορία αυτή υπάρχει ένα λάθος: δεν μετράμε τους αντιπάλους τους. Που ναι μεν δεν συγκρίνονται μαζί τους, πλην όμως χθες ήταν κι αυτές ομάδες πρωταγωνίστριες.

Κόμικς και πραγματικότητα

Το να λες ότι η Σίτυ και η Λίβερπουλ κέρδισαν στο φινάλε με ανατροπές και έπεσαν στο νήμα (με τη Σίτυ να κερδίζει τελικά το πρωτάθλημα για τέταρτη φορά σε πέντε χρόνια) είναι η μισή αλήθεια – που κρύβει τη μισή ομορφιά. Το κάδρο δεν είναι ολοκληρωμένο αν δεν πεις τι έγινε και με τους άλλους. Η Αστον Βίλα τελείωσε τη σεζόν στην 14η θέση. Αλλά πήγε στο Εντιχαντ για να χαλάσει τη γιορτή – ίσως γιατί έχει στον πάγκο της ένα θρύλο της Λίβερπουλ τον Στίβεν Τζέραρντ. Το όλο μοιάζει με ιστορία από το περιοδικό Αγόρι, όπου ο παλιός αρχηγός πάει για να δώσει ως προπονητής άλλης ομάδας, ένα τρόπαιο στην αγαπημένη του: πολύ ωραίο. Αλλά πόσες πιθανότητες υπάρχουν να το δούμε αυτό στην πραγματικότητα (κι όχι στις σελίδες εικονογραφημένου περιοδικού) όταν η διαφορά του μπάτζετ των δυο ομάδων είναι αυτή που είναι; Νομίζω καμία. Πουθενά. Εκτός από την Αγγλία. Στην οποία ένα κυριακάτικο απόγευμα, εντελώς απρόβλεπτα αλλά πολύ εγγλέζικα, κόμικς και πραγματικότητα γίνονται ένα. Η Αστον Βίλα γιγαντώνεται, η Σίτυ καταρρέει, τα πανηγύρια στην εξέδρα σβήνουν, στο 0-2 κόσμος τραβά τα μαλλιά του ή χτυπάει το κεφάλι του από απόγνωση. Γιατί είμαστε στο νησί.

Κι αν ωστόσο αυτό στο Εντιχαντ μπορεί να γίνει γιατί υπάρχει ο Τζέραρντ (και η μοίρα μπαίνει στον πειρασμό να στήσει μια ιστορία απίθανη…) πόσες άραγε πιθανότητες υπήρχαν να μπλέξει και η Λίβερπουλ με αντίπαλο την 10η στο πρωτάθλημα Γουλβς; Νομίζω καμία. Δεν υπήρχε  εδώ ούτε καν η χρυσόσκονη του Τζέραρντ! Κι όμως η Λίβερπουλ έμπλεξε. Κι έμπλεξε τόσο ώστε παρά τα καλά νέα από το Εντιχαντ δεν μπορούσε να βρει το δεύτερο  γκολ για να προηγηθεί κι ήταν μονίμως δεύτερη στη βαθμολογία ακόμα κι αν ο Τζέραντ έδειχνε να κάνει ό,τι μπορεί για να της χαρίσει ένα πρωτάθλημα που κάποτε έχασε γλιστρώντας. Η Γούλβς πάλευε κι αυτή με νύχια και με δόντια, τόσο ώστε ο Κλοπ να αναγκαστεί να ρίξει στο ματς τον κομμάτι ανέτοιμο Σαλάχ που βρήκε το γκολ του 2-1 κουτσαίνοντας, αλλά αργά: όταν στο Εντιχαντ ο Γκουντογκάν με το δεύτερο δικό του θύμισε πάλι ότι στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί παίκτες. Για τους προπονητές δεν ισχύει απαραίτητα.

Σκηνοθεσία απλά υπέροχη

Πουθενά δεν θα είχαν γίνει αυτά. Σε οποιοδήποτε άλλο πρωτάθλημα, με ή χωρίς τον Τζέραρντ προπονητή, η Αστον Βίλα που θα την λέγανε Σασουόλο ή Μάινς ή Μονπελιέ δεν θα έκανε τίποτα για να χαλάσει τη γιορτή των γηπεδούχων. Και την ίδια ώρα η Γουλβς, που θα τη λέγανε Κάλιαρι ή Μπράγκα ή Οβιέδο, θα πήγαινε μια ωραία εκδρομή στο Λίβερπουλ περιφέροντας την αδιαφορία της. Μόνο στην Αγγλία μπορεί να προκύψει ένα θρίλερ τελευταίας αγωνιστικής στο οποίο αυτός που υποφέρει δεν θα είναι ο φτωχός που πρέπει να τα βάλει με τα θηρία, αλλά τα ίδια τα θηρία που σπαράζουν από αγωνία σε παγκόσμια τηλεοπτική μετάδοσή τους. Μπράβο τους: και σκηνοθετημένο να ήταν όλο αυτό, (όπως μονίμως νομίζουν όσοι πιστεύουν ότι οι στοιχηματικές εταιρίες συνωμοτούν και στήνουν τα πάντα για να πάρουν τα δικά τους 5 ευρώ κάθε Κυριακή), η σκηνοθεσία υπήρξε μαγική και υπέροχη. Και το σενάριο τέλειο και γεμάτο απρόοπτα, αν και χωρίς εκπλήξεις. Ετσι άλλωστε γίνεται στα blockbuster.

Εδώ δείχνουν κάτι κοπέλες

Παρά τα εκατομμύρια των τηλεοπτικών συμβολαίων και τους δεκάδες ξένους που έχουν αλλοιώσει την ταυτότητα του, το αγγλικό ποδόσφαιρο παραμένει μια βιομηχανία αισθημάτων. Οι άνθρωποι πουλάνε ποδόσφαιρο. Μπορείς να το καταλάβεις κι από τα κοντινά που κάνουν οι σκηνοθέτες στις εξέδρες: μας δείχνουν πρόσωπα που ζουν αυτό που βλέπουν και για αυτό που βλέπουν – στο Λίβερπουλ πχ πανηγύριζαν στο 87΄γιατί νόμιζαν πως η Αστον Βίλα ισοφάρισε. Εδώ δείχνουν κάτι κοπέλες που μιλάμε η μία στην άλλη και λεν αγάπη μου με ολόιδιες φωνές…