Ενώ συνεχίζεται σε όλη την Ευρώπη η συζήτηση για τις αρετές της Ρεάλ Μαδρίτης από όσα λέγονται ξεχωρίζω κάτι που μοιάζει αλλά δεν είναι δευτερεύον: τον τρόπο που η Βασίλισσα αποχαιρέτησε τον Τόνι Κρος. Ας θυμηθούμε μερικά πράγματα κι ας δούμε γιατί αυτό είναι σημαντικό.

O Kάρλο Αντσελότι αγαπάει αναμφίβολα τον Τόνι Κρος. Την προηγούμενη Κυριακή η πρωταθλήτρια Ισπανίας και πλέον και πρωταθλήτρια Ευρώπης έφερε μια ισοπαλία (0-0) κόντρα στην Μπέτις Σεβίλλη στο τελευταίο της παιχνίδι της σεζόν μπροστά στο κοινό της. Ο Αντσελότι είπε πως το μόνο που είχε σημασία στο συγκεκριμένο ματς ήταν ότι οι οπαδοί της Ρεάλ Μαδρίτης είχαν την ευκαιρία να αποχαιρέτησαν έναν αληθινό θρύλο: «καλύτερα που δεν βάλαμε γκολ και πήρε όλα τα χειροκροτήματα ο Τόνι» είπε.

Το Σάββατο το βράδυ μετά την κατάκτηση του Τσάμπιονς λιγκ ο Ιταλός είχε πάλι λόγια μόνο για αυτόν. Τον παρακάλεσε να το ξανασκεφτεί και να μην σταματήσει το ποδόσφαιρο. «Αν αλλάξει γνώμη θα είναι και του χρόνου βασικός» είπε τονίζοντας πως όλα αυτά τα χρόνια που τον είχε ποδοσφαιριστή ο Κρος δεν έχασε ούτε μια προπόνηση γεγονός που μάρτυρα τον επαγγελματισμό του. Ο Γερμανός ποδοσφαιριστής έζησε σίγουρα μια ονειρεμένη νύχτα. Στο τελευταίο του ματς με την Ρεάλ αποθεώθηκε για δεύτερη σερί φορά από τους Μαδριλένους αυτή τη φορά με την κούπα του Τσάμπιονς λιγκ στα χέρια.

Αντίο κλαίγοντας  

Μετά το ματς με την Μπέτις ο σκληρός Γερμανός δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του. Όταν ο σταρ της μεσαίας γραμμής του Αντσελότι έφυγε από το γήπεδο (ο Αντσελότι τον άλλαξε για να δώσει την δυνατότητα στον κόσμο να τον αποθεώσει) είδε τα τρία του παιδιά να τον περιμένουν στον πάγκο της ομάδας και άφησε κατά μέρους την σκληράδα του. «Ήμουν δυνατός μέχρι που είδα τα παιδιά μου. Αυτή η στιγμή με σκότωσε», είπε ο Κρος θεωρώντας μια από τις κορυφαίες στιγμές της καριέρας του τον συναισθηματικό αποχαιρετισμό του στη Βασίλισσα και το γύρο του θριάμβου στο Μπερναμπέου το βράδυ του Σαββάτου. «Σε αυτά τα δέκα χρόνια που είμαι στην Ρεάλ ένιωθα πάντα σαν στο σπίτι μου. Ήταν μια αξέχαστη στιγμή» είπε.

Οι Ισπανοί επισημαίνουν ότι σπάνια ένας παίκτης της Ρεάλ, και μάλιστα ξένος, είχε την τύχη να ζήσει μια τέτοια διπλή γιορτή αποχαιρετισμού. Ανέβηκε για χάρη του ένα τεράστιο πανό που έγραφε «Gracias Leyenda» («Σε ευχαριστούμε μύθε»). Οι συμπαίκτες του παρακινημένοι από τον Λούκα Μόντριτς πέταξαν τον 34χρονο Γερμανό στον αέρα ενώ στο Μπερναμπέου αντηχούσε ξανά και ξανά η κραυγή «Τόνι - Τόνι». Ο Κρος, που θα κλείσει την επαγγελματική του καριέρα μετά το Εuro όπου και θα φορέσει για τελευταία φορά την φανέλα της Εθνικής Γερμανίας, είχε ζητήσει ένα διακριτικό αντίο. Οι οπαδοί, οι συμπαίκτες του και η ομάδα είχαν άλλη γνώμη. Την περασμένη Κυριακή, συγκινημένος,  προανήγγειλε την κατάκτηση του Τσάμπιονς λιγκ στο Γουέμπλεϊ. «Το καλύτερο αντίο μου θα είναι αυτό να ρθει κερδίζοντας το δέκατο πέμπτο μεγάλο τρόπαιο», είπε. Η πρόβλεψη έγινε πράξη. Για τον Κρος το τρόπαιο στο Λονδίνο είναι το πέμπτο με τη φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης και το έκτο στην καριέρα του καθώς έχει κερδίσει και ένα Τσάμπιονς λιγκ με την Μπάγερν Μονάχου που όταν τον άφησε να φύγει δέκα χρόνια πριν έκανε ένα λάθος ασυγχώρητο. Συνολικά, ο παγκόσμιος πρωταθλητής με την Γερμανία το 2014, κατέκτησε 15 τίτλους με τη Ρεάλ.

Βαρέθηκε να κερδίζει

Το αντίο του συνόδεψαν και δηλώσεις συμπαικτών του, όπως συμβαίνει πάντα. «Είναι ένας παίκτης που έχει κάνει κάτι εξαιρετικό για αυτόν τον σύλλογο. Είναι το αντίο που του αξίζει. Είναι ένας από τους σπουδαιότερους με τον οποίο έχω υπάρξει συμπαικτης», είπε ο σύντροφος σε πολλές μάχες Λούκα Μόντριτς. «Είχε πάντα ελάχιστο εγωισμό και έπαιζε για την ομάδα. Μπορούμε να θεωρήσουμε τους εαυτούς μας τυχερούς που τον έχουμε εδώ για δέκα χρόνια» είπε ο αρχηγός Ντάνι Καρβαχάλ. Για τον Αντσελότι, ο Κρος ήταν η σοφία και η τάξη στον αγωνιστικό χώρο. Μαζί με τον Μόντριτς, σημάδεψαν μια εποχή στη μεσαία γραμμή της Ρεάλ.

Ο Κρόος κατέκτησε στην καριέρα του σχεδόν τα πάντα. Ωστόσο, εξακολουθεί να του λείπει ο τίτλος που για τους μεγάλους Γερμανούς θεωρείται η κατάκτησή του υποχρέωση: το τρόπαιο του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Είχε πει αντίο στην Εθνική, γύρισε γιατί του το ζήτησαν, κι από την επιστροφή του τον Μάρτιο, ο Κρόος είναι μόνιμα βασικός στην ομάδα του Τζούλιαν Νάγκελσμαν: τον επόμενο μήνα θα είναι αρχηγός της Εθνικής Γερμανίας. Ο προπονητής των Γερμανών είναι εντυπωσιασμένος από τη φυσική του κατάσταση: «Αν αγκαλιάσεις τον Τόνι Κρος, ακόμα κι αν δεν είναι πια 20 ετών, είναι σαν το ατσάλι» είπε πρόσφατα. Γιατί σταμάτησε σχετικά νέος;  Γιατί ελπίζει στην συνέχεια να βρει «ηρεμία και χρόνο για όσα αγαπάει». Παράλληλα με την ποδοσφαιρική καριέρα του κάνει ήδη πολλά. Εχει ένα εβδομαδιαίο podcast, ένα φιλανθρωπικό ίδρυμά, και σχεδιάζει και την δική του ακαδημία ποδοσφαίρου. Παίζοντας στην Ρεάλ ίσως βαρέθηκε να κερδίζει. Αλλά στις χωρίς τέλος γιορτές του αντίο του φαίνεται κι ένα από τα μυστικά της επιτυχίας της Βασίλισσας εδώ και πολλά χρόνια: η ικανότητα της να εντάσσει στην ίδια την ιστορία της ξένους παίκτες.

Η λατρεία για τους ξένους

Ηδη από τα χρόνια του 1960 η Βασίλισσα ενδιαφερόταν για το πώς θα αποκτήσει τους καλύτερους ξένους. Η Ρεάλ έδωσε μάχη με την Μπαρτσελόνα για να αποκτήσει τον Ντι Στέφανο, έγινε καταφύγιο για τον Πούσκας, έστησε κάποτε μια ομάδα γύρω από τον Σούστερ, πορεύτηκε για χρόνια με τον Ούγκο Σάντσες σέντερ φορ, γύρισε στην κορυφή της Ευρώπης με τον Ρομπέρτο Κάρλος, τον Μιγιάτοβιτς, τον Σούστερ και τον Ρεδόνδο, έφτιαξε τους Γκαλάκτικος που ήταν ένα είδος μεικτής κόσμου, στηρίχτηκε στον Κριστιάνο Ρονάλντο για να δημιουργήσει μια ηγεμονία και σήμερα ποντάρει στο να βρίσκει στην Λατινική Αμερική χαρισματικά πιτσιρίκια χωρίς να αδιαφορεί για τους καλύτερους ευρωπαίους: τον ΕμΠαπε τον περίμενε δυο χρόνια και δικαιώθηκε για την αναμονή της. Τους ξένους παίκτες δεν τους χρησιμοποιούν απλά για να κερδίζουν: τους κάνουν να νιώθουν μέλη της ομάδας και οπαδοί της - τους βλέπουν ως παιδιά για υιοθέτηση. Ο τρόπος που αποχαιρέτησαν τον Κρος θύμιζε τον τρόπο που αποχαιρέτησαν τον Μπουντραγκένιο, τον Μίτσελ, τον Χιέρο, τον Ραούλ: ίσως μάλιστα τον σκληρό Γερμανό να του διοργάνωσαν μια γιορτή αποχαιρετιστήρια ακόμα μεγαλύτερη. Ο Αντσελότι μιλά πάντα με θαυμασμό για την οικογένεια της Ρεάλ στην οποία δηλώνει ότι χαίρεται γιατί σε αυτή ανήκει. Κανείς δεν θυμάται ότι είναι Ιταλός…