Περιμένω ν αρχίσει το Μουντιάλ για να έχουμε τίποτα το σοβαρό ν ασχολούμαστε, γιατί βαριέμαι απερίγραπτα την ιστορία που λέγεται «μεταγραφές των ελληνικών ομάδων». Για να πω την αλήθεια βαριέμαι γενικά την ιστορία που λέγεται μεταγραφές, απλά αυτές των ελληνικών ομάδων είναι εδώ και μερικά χρόνια εντελώς ανυπόφορες – ένα είδος παραγωγής θορύβου σχεδόν για το τίποτα. Στο εξωτερικό μπορεί να συμβούν εντυπωσιακά πράγματα – αν π.χ φύγει από τη Ρεάλ ο Ρονάλντο ή αν η Μπαρτσελόνα αποκτήσει τον Γκριεζμάν, θα συζητάμε για εξελίξεις, που μπορεί ν αλλάξουν τον ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό χάρτη. Εδώ, ό,τι κι αν συμβεί, δύσκολα θα προκύψουν ομάδες με ποδοσφαιρικό ενδιαφέρον. Φέτος η ΑΕΚ πήρε το πρωτάθλημα βάζοντας 47 γκολ: αυτό νομίζω τα λέει όλα. Είτε κάνουν τις καλύτερες, είτε τις χειρότερες μεταγραφές το πρωτάθλημα θα το διεκδικήσουν ο ΠΑΟΚ και η ΑΕΚ και ο Ολυμπιακός, όσο του επιτραπεί να το διεκδικήσει. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα: το θέμα είναι η βαρετή διασκέδαση που ακούει στο όνομα μεταγραφές.  

Να γελάς και να κλαις

Τα τελευταία χρόνια υπάρχουν δυο πράγματα που με κάνουν καλοκαιριάτικα να γελάω – συνήθως πικρά. Το ένα είναι ότι τους παίκτες που αγωνίζονται στην Ελλάδα τους θέλουν ξαφνικά κάποιες μεγάλες και πλούσιες ευρωπαϊκές ομάδες έτοιμες να δώσουν εκατομμύρια. Το δεύτερο ότι το καλοκαίρι (και όχι μόνο…) στην Ελλάδα έρχονται μόνο «παικταράδες ολκής», που έγραφε και παλιά το «Φως». Χρόνια έχω να διαβάσω για κάποιον νεοφερμένο ότι είναι ερωτηματικό, κουβαλάει προβλήματα, είναι κακός και περίεργος χαρακτήρας – αν κάτι τέτοιο γράφεται είναι στα ψιλά. Και δεν φταίνε για αυτό οι δημοσιογράφοι: φταίει ο κόσμος που γουστάρει παραμύθια.

Οι χειρότερες της ιστορίας

Τον Ιανουάριο πρέπει οι ελληνικοί σύλλογοι να έκαναν τις χειρότερες μεταγραφές στην ιστορία τους: σχεδόν όλοι! Στην ΑΕΚ δηλώνουν ευχαριστημένοι με τον Χουλτ – για μένα στον ΠΑΟ έπαιξε καλύτερα κι ο Λόπεζ μου μοιάζει πιο στρωτός αμυντικά, αλλά ας πούμε ότι ο Σουηδός βγήκε: δεν βγήκαν ούτε ο Μασουντ, ούτε ο Μοράν, που μάλιστα μας προέκυψε χάρη στο σκάουτινγκ. Ο ΠΑΟΚ πήρε τον Ασεβέδο (και συνέχισε να παίζει αριστερό μπακ ο Βιερίνια), κάποιον Μουλέν και κάποιον Μιχόγεβιτς – που αμφιβάλω αν στη Θεσσαλονίκη έτσι και τους δουν στο δρόμο τους γνωρίζουν. Ο Ολυμπιακός έφερε τον Μιραλάς (με τα γνωστά ολέθρια αποτελέσματα και για τους δυο…), αλλά και τον Ιγκόρ, τον Χατζισαφί και κάποιον Κροάτη τερματοφύλακα, που μου τον δείξανε στη Γλυφάδα και πραγματικά χάρηκα για το γούστο του στις καφετέριες.  Για να μην λέμε μόνο για τις μεγάλες ομάδες, θέλω να υπογραμμίσω ότι αυτό που έγινε τον Ιανουάριο είναι απίστευτο: αποκτήθηκαν συνολικά 69 ποδοσφαιριστές και είναι ζήτημα κάτι να πρόσφεραν οι 10 και δεν υπερβάλω καθόλου! Μάλιστα αν σταθούμε αποκλειστικά σε όσους ήρθαν από το εξωτερικό το ποσοστό είναι στα όρια του 2%: μιλάμε για τις πλέον αποτυχημένες μεταγραφές στην ιστορία του ποδοσφαίρου! Αν οι ελληνικές ομάδες έκαναν διαγωνισμό για το ποιος θα διαλέξει τους χειρότερους, έστω και κατά λάθος πέντε παίκτες της προκοπής θα έφερναν. Μια χρονιά πριν η ΑΕΚ πήρε τον Αραούχο, ο Ολυμπιακός τον Ανσαριφάρντ, ο ΠΑΟΚ τον Πρίγιοβιτς, ο ΠΑΟ τον Κουρμπέλη – δεν είναι δύσκολο να κάνεις καλές μεταγραφές. Αλλά πέρυσι πιάσαμε πάτο!     

Η Κέρκυρα κι ο Πλατανιάς π.χ πήραν οκτώ παίκτες και πέσανε πριν το Πάσχα. Ο Πανιώνιος πήρε πέντε και κλαίει τα λεφτά που τους έδωσε για τυρόπιτες. Ο Ατρόμητος, που ήθελε μια μικρή ενίσχυση, καταριέται την ώρα και τη στιγμή που διάλεξε τους τρεις που ήρθαν. Η ΑΕΛ πήρε έξι κι ένας μόνο βοήθησε. Στον Απόλλωνα πρόσφεραν πολλά μερικοί, αλλά γιατί ήρθαν από το ελληνικό πρωτάθλημα: ο Τσουκαλάς, ο Ζησόπουλος, ο Ντεβέσα, ο Στάθης, ο Ναδάλες είναι γνωστοί παίκτες – δυο ήρθαν από το εξωτερικό (ο Στόουκς και ο Αλιβόντιτς) και αγνοείται η τύχη τους. Αναρωτιέμαι με ποια ακριβώς πίστωση εμπιστοσύνης, αυτοί που έκαναν τις μεταγραφές του Ιανουαρίου θα κάνουν κι αυτές του καλοκαιριού. Είναι νομίζω φανερό ότι η παταγώδης αποτυχία του χειμώνα τους κάνει όλους να κοιτάζουν την ελληνική αγορά από φόβο μήπως «κάψουν» κι άλλα χρήματα. Ετσι ο ΠΑΟΚ θέλει τον Κόντε από τον ΠΑΣ, ο Ολυμπιακός πήρε τον Γιαννιώτη, τον Χριστοδουλόπουλο και τον Φετφατζίδη και κοιτάζει τι θα γίνει με τον Μολέδο, η ΑΕΚ πήρε τον Αλμπάνη και ήθελε τον Κάιπερς από τον Εργοτέλη, ο ΠΑΟ ψάχνει έτσι κι αλλιώς μικρούς – δεν έχει τέτοια προβλήματα. Είναι κακός αυτός ο φόβος; Αν στη βάση της συζήτησης υπάρχει ένα κριτήριο οικονομικό, όχι. Αλλά έχω μεγάλες αμφιβολίες για το αν αποκτώντας παίκτες από το ελληνικό πρωτάθλημα (ή κάποιους που από αυτό έχουν περάσει αφήνοντας καλές εντυπώσεις) μπορεί να φτιάξεις μια σπουδαία ομάδα. Το παπούτσι από τον τόπο σου είναι ως γνωστόν μπαλωμένο.

Δεν υπάρχουν κορόιδα

Το δεύτερο αστείο των ημερών είναι το ενδιαφέρον για Ελληνες παίκτες από ομάδες του εξωτερικού. Τα τελευταία χρόνια κάμποσοι Ελληνες παίκτες αποκτήθηκαν από καλές ομάδες: ο Μαυροπάνος π.χ έφτασε στην Αρσεναλ. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται στην Ελλάδα μπορεί να πάνε σε μεγάλα πρωταθλήματα: ο αριθμός ακόμα και τώρα παραμένει μικρός. Ακόμα πιο δύσκολο είναι να πάρεις σοβαρά χρήματα πουλώντας παίκτες από το ελληνικό πρωτάθλημα. Για ένα Ρέτσο που πηγαίνει στη Λεβερκούζεν για 15 εκατ ευρώ, υπάρχει ένας σπουδαίος Γκάρι Ροντρίγκεζ που πάει στη Γαλατά για 3. Δεν είναι απίθανο να βρεις ένα αγοραστή για τον Φορτούνη ή για τον Πέλκα ή για τον Πασχαλάκη: απίθανο μου φαίνεται να δώσει κάποιος για αυτούς πάνω από 3 εκατ ευρώ. Εδώ και κάτι καλοκαίρια, επειδή ο Ολυμπιακός πήρε σοβαρά χρήματα από τον Μήτρογλου, τον Μανωλά, τον Σάμαρη και τον Ρέτσο, τα εκατομμύρια για Έλληνες παίκτες πέφτουν βροχή: μόνο που δεν τα βλέπει κανείς. Ο ΠΑΟ π.χ για παίκτες σπουδαίους όπως ο Μπέργκ, ο Ζέκα, ο Βιγιαφάνιες πήρε ό,τι του δώσανε, διότι οι ομάδες που τους απέκτησαν είχαν φτάσει σε συμφωνίες με τους παίκτες και μιλούσαν έχοντας τη σιγουριά της υπογραφής τους.

Παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα δεν υπάρχουν στο εξωτερικό κορόιδα να κάνουν τις ελληνικές ομάδες πλούσιες σε ένα καλοκαίρι και κανείς δεν πετάει χρήματα από το παράθυρο. Διαβάζω π.χ ότι ο Ολυμπιακός έχει μια πρόταση για τον Νικολάου. Δεν ξέρω τι πρόταση είναι αυτή και ποιος την κάνει, αλλά αν καταφέρουν να πάρουν χρήματα από την πώληση του Νικολάου πρέπει να τα βάλουν στο Μουσείο του Ολυμπιακού και να τα προσκυνάνε όσοι το επισκέπτονται: μιλάμε για θαύμα! Ισως το παιδί σε ένα ή δυο χρόνια να γίνει καταπληκτικός και σπουδαίος: σήμερα απλά απορείς πως κλήθηκε στην Εθνική – όχι ότι είναι ο μόνος.

Μια τεράστια βαρεμάρα

Βαριέμαι να βλέπω βίντεο στο Youtube όπου ο Καρσελά και ο Ελ Καντουρί ντριπλάρουν το σύμπαν, Βαριέμαι να διαβάζω για τα κατορθώματα του Ζιλέ όταν ήταν 25 χρονών. Ξέρω ότι ο Τρίστανσον δεν θα χαλάσει κόσμο και ότι αν ψωνίζεις από την Ιταλία την τελευταία εβδομάδα των μεταγραφών, όπως ο ΠΑΟ πέρυσι, θα κλαις τα λεφτά σου, πριν χρεοκοπήσεις. Θέλω ν αρχίσει το μουντιάλ: όσες μεταγραφές κι αν γίνουν ξέρω ότι το επόμενο ελληνικό πρωτάθλημα, χάρη και σε αυτούς που το διοικούν, λογικά θα ναι ακόμα χειρότερο…