Προτιμώ να γράψω οτιδήποτε άλλο παρά για τις προκρίσεις και τους αποκλεισμούς των ομάδων στο κύπελλο Ελλάδος. Για παράδειγμα προτιμώ να γράψω κάτι για την μεταγραφική περίοδο που θα ξεκινήσει σε λίγο. Όχι δεν θα γράψω τα συνηθισμένα του τύπου σε ποιες θέσεις πρέπει να ενισχυθούν οι ελληνικές ομάδες: για μένα όλες χρειάζεται να ενισχυθούν σε όλες τις θέσεις! Προτιμώ αντί για αυτό να θυμίσω κάτι που πολλοί έχουν ξεχάσει. Διότι τον Ιανουάριο είναι κομμάτι δύσκολο να βρεις καλούς παίκτες στο εξωτερικό, ενώ είναι πιο απλό να πάρεις κάποιο καλό από το ελληνικό πρωτάθλημα. Κι εδώ υπάρχουν αρκετοί που αξίζουν.  

Ολοένα και πιο δύσκολη υπόθεση

Τα τελευταία χρόνια, με την άνοδο των τιμών των παικτών στην Ευρώπη, για τις ελληνικές ομάδες οι μεταγραφές «που σίγουρα θα βγουν» γίνονται ολοένα και πιο δύσκολη υπόθεση. Σε μας τα 5 εκατ για ένα παίκτη ακούγονται πολλά: εξω δίνονται για πλάκα. Κάποτε με τόσα έπαιρνες τον Ζιοβάνι, τώρα ουτε μιλάς με τη Μπαρτσελόνα που πουλάει είκοσι παίκτες. 

Ας πάρουμε τον Ολυμπιακό. Μοιάζει σαν να μην πέρασε μια μέρα από πέρυσι. Πέρσι τέτοιο καιρό στην ημερήσια διάταξη των συζητήσεων που αφορούσαν την ομάδα ήταν ότι έχουν δώσει λίγα σε σχέση με όσα αναμένονταν ο Ντρέγκερ, ο Τιάγκο Σίλβα, ο πολυδιαφημισμένος Bινάγκρε, ο Πέπε, ο Μπρούμα. Φέτος ανάλογη συζήτηση γίνεται κυρίως για τους εξτρέμ, αλλά όχι μόνο για αυτούς. Ο Λόπεζ σκόραρε στη Λειβαδιά και στο Ηράκλειο και ήταν καλούτσικος στα παιχνίδια με την Φενέρ, τον Βόλο, τον Αρη και τη Λαμία, αλλά απέχει ακόμα πολύ από το να βρει θέση στους διακριθέντες της σεζόν. Ο Ονιεκούρου δεν κατάφερε να κάνει τη διαφορά ούτε με αντιπάλους τον Βήχο και τον Τσάπρα. Ο Καρμπόβνικ είναι συχνά εκτός αποστολής μετά τον τραυματισμό του. Ο Κούντε έγινε αλλαγή στην Λειβαδια στο ημίχρονο. Κι ο Τικίνιο, που δεν μπορείς να πεις ότι δεν έχει προσφέρει, στη Λειβαδιά είχε χάσει πέντε ευκαιρίες για γκολ: εχθές απλά εξιλεώθηκε!

Ασιστ και γκολ όλοι

Είναι κακοί αυτοί οι ποδοσφαιριστές; Δεν μπορώ να το πω. Ας δούμε τι κάνουν αυτοί για τους οποίους πέρυσι τέτοιο καιρό μουρμούριζε ο κόσμος του Ολυμπιακού. Ο Πέπε στη Φομαλικάο είναι βασικός και αναντικατάστατος: εχει ένα γκολ και 5 ασίστ σε 13 ματς. Τόσο έχει παίξει κι ο Τιάγκο Σίλβα στην Γκιμαράες: έχει την ίδια σχεδόν προσφορά. Ο Βινάγκρε ήταν βασικός στην Σπόρτινγκ Λισσαβόνας μέχρι που ένας τραυματισμός του στοίχισε τη θέση: έχει πάντως παίξει ήδη πιο πολύ από όσο στον Ολυμπιακό.  Ο Μπρουμα έμεινε στην PSV και είναι ένα από τα μυστικά της πρωτιάς της στην Ολλανδία. Ο Ντρέγκερ είναι ο μόνος που ζορίζεται: η Νότιγχαμ είναι δύσκολη ομάδα.

Γιατί έκανα αυτή την αναφορά; Για να γίνει κατανοητό ότι οι παίκτες που δυσκολεύονταν πέρυσι είχαν κυρίως προβλήματα προσαρμογής - ο καθένας ολότελα διαφορετικά - αλλά δεν ήταν άχρηστοι. Κάποιοι δεν μπορούσαν την πίεση του πρωταθλητισμού – το παίζω για να κερδίζω κάθε εβδομάδα.

Πως λύνεται αυτό το πρόβλημα; Μόνο με ένα τρόπο. Αποκτώντας και κάποιους παίκτες από το ελληνικό πρωτάθλημα. Πράγμα που ο Ολυμπιακός έκανε παλιότερα. Και τα δυο τελευταία χρόνια δεν κάνει.

Κάποτε το έκανε

Δεν μιλάω ούτε για τη δεκαετία του ’80, ούτε για τη δεκαετία του ‘90. Αναφέρομαι στα χρόνια του Βαγγέλη Μαρινάκη. Επί των ημερών της τωρινής διοίκησης ο Ολυμπιακός απέκτησε τον Μανωλά, τον Τζεμπούρ και τον Χριστοδουλόπουλο που έμειναν ελεύθεροι από την ΑΕΚ, τον Σάμαρη, τον Ανσαριφάρντ  και τον Μασούρα από τον Πανιώνιο, τον Κοντρέρας από τον ΠΑΟΚ, τον Ρόι Κάρολ από τον ΟΦΗ:  όλοι πρόσφεραν, άλλος πολλά, άλλος λιγότερα. Απέκτησε φυσικά και άλλους πολλούς που δεν κατάφεραν να κάνουν την καριέρα που ήθελαν. Ο Μαρτίνεθ από το Παναιτωλικό, ο Iγκόρ από τον Αστέρα Τρίπολης, ο Μπρούνο από τον Ατρόμητο και αρκετοί άλλοι πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Αλλά σίγουρα στοίχισαν πολύ λιγότερο από πολλούς άλλους που ήρθαν από πρωταθλήματα πιο λαμπερά και έδωσαν λίγα. Το από πού προέρχεται ένας ποδοσφαιριστής δεν σημαίνει και πολλά. Ωστόσο όποιος προέρχεται από το ελληνικό πρωτάθλημα σίγουρα προβλήματα προσαρμογής έχει λιγότερα.

Κάτι πιο πολύ

Τα δύο τελευταία χρόνια παρατηρώ ότι ο Ολυμπιακός έχει σταματήσει να αποκτά ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται στην Ελλάδα. Νομίζω ότι αυτό πρέπει να το ξαναδεί διότι καλούς ποδοσφαιριστές έχει και το ελληνικό πρωτάθλημα, αλλιώς ο Τζόλης και ο Γιαννούλης δεν θα αγωνίζονταν στην Νόριτς, ο Γιακουμάκης δεν θα έβγαινε πρώτος σκόρερ στην Ολλανδία κι ο Μπακασέτας με τον Πέλκα θα είχαν ήδη γυρίσει από την Τουρκία. Κατανοώ ότι για τους Ελληνες παίκτες υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα δισταγμοί. Αλλά στο πρωτάθλημα μας υπάρχουν και ξένοι ποδοσφαιριστές που πιστεύω θα ήταν χρήσιμοι. Θυμάμαι ότι πέρσι στον Ολυμπιακό συζητούσαν (και πολύ…) την περίπτωση του Μάρκο Λιβάγια. Δεν τον απέκτησαν γιατί φοβήθηκαν τον χαρακτήρα του - κακώς διότι τα ίδια λέγανε όλοι κάποτε και για τον Τζεμπούρ και στον Ολυμπιακό μια χαρά μπάλα έπαιξε. Ο Λιβάγια από τους εφετινούς ακραίους του Ολυμπιακού κάτι πιο πολύ θα έκανε.

Θα βρεθούν τρεις

Το πρόβλημα της προσαρμογής των νεοφερμένων δεν το έχει μόνο ο Ολυμπιακός: απλά στον Ολυμπιακό γίνεται μεγάλη συζήτηση. Δυσκολίες έχουν στον ΠΑΟΚ όσοι ήρθαν το περασμένο καλοκαίρι πλην του Κούρτιτς – δεν βάζω τον Ακπομ γιατί αυτός απλά επέστρεψε, όπως επέστρεψαν κι ο Αραούχο κι ο Βράνιες στην ΑΕΚ, που έχουν δώσει περισσότερα από τον ΛεΤαλέκ, τον Γέφτιτς, τον Ρότα, τον Μισελέν. Η ΑΕΚ πήρε το καλοκαίρι 14 παίκτες. Αν πάρεις τόσους, θα βρεθούν σίγουρα τρεις που θα σε βοηθήσουν αμέσως: αλλά τον Ιανουάριο αυτά δεν γίνονται. Τον Ιανουάριο πρέπει ο παίκτης που θα ρθει να γνωρίζει την ομάδα και τις απαιτήσεις της ή να τον ξέρει πολύ καλά ο προπονητής. Για αυτό πχ στον ΠΑΟ είναι διστακτικός ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς να δώσει εγκρίσεις για παίκτες που δεν γνωρίζει καλά. Ειδικά στον ΠΑΟ το ότι μπορεί να βρεθούν λύσεις από την εσωτερική αγορά το ξέρουν: ο Κουρμπέλης, πριν χαθεί μυστηριωδώς, ο Διούδης, ο Μαουρίσιο κι ο Βέλεθ έχουν δώσει πολλά περισσότερα από ξένους που δεν θυμόμαστε ούτε τα ονόματα τους.     

Ατυπη συμφωνία κυρίων

Υπάρχει προφανώς κάποιου τύπου άτυπη συμφωνία μεταξύ των μεγάλων ομάδων να μην «χτυπάνε» παίκτες ο ενό  ς του άλλου αν αυτοί δεν μένουν ελεύθεροι και ίσως για αυτό φέτος ο Ολυμπιακός δεν προσπάθησε να δελεάσει το Ζίφκοβιτς πριν ανανεώσει το συμβόλαιό του με τον ΠΑΟΚ: παραμένει ο καλύτερος εξτρέμ του πρωταθλήματος. Τώρα δεν μοιάζει να τον ενδιαφέρει ο Ινγκασον, μολονότι ο Ισλανδός με τον ΠΑΟΚ δεν μοιάζει έτοιμος να συμφωνήσει. Δεν αποκλείω αυτοί κάποια στιγμή να φύγουνε από τον ΠΑΟΚ, να πάνε σε κάποια άλλη ομάδα και να γίνουν στόχοι του Ολυμπιακού αργότερα, όπως συνέβη με τον Γκάρι Ροντρίγκες πχ. Διακινείται μια άποψη πως στην Ελλάδα καλοί παίκτες υπάρχουν μόνο στον Ολυμπιακό, την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ: διαφωνώ. Για μένα ο Αρης έχει δυο από τα καλύτερα σέντερ μπακ του πρωταθλήματος: τον Φαμπίνιο και τον Μπράμπετς. Είναι επίσης εξαιρετικοί ο Σάσα, ο ΕνΝτιαγιέ, ο Μπερτόλιο, ο Σούτγκρεν – κι ας είναι λίγο μεγαλούτσικος.

Αλλά παίκτες καλοί υπάρχουν και σε άλλες ομάδες. Στον Αστέρα Τρίπολης ο Σόνι βγάζει μάτια: είναι παράξενος ο ρόλος του (δεν είναι ούτε χαφ, ούτε φορ, ούτε εξτρέμ), αλλά μπάλα ξέρει, όπως άλλωστε και ο Σίτο. Και είναι καταπληκτικός στον ΟΦΗ τον τελευταίο μήνα ο Τζον Τοράλ, που κάποτε απέκτησε με τον Μπεγερίν ο Αρσέν Βενγκέρ κι αν δεν είχε ταλαιπωρηθεί από τραυματισμούς θα έπαιζε σίγουρα στην Αγγλία ακόμα. Και φυσικά είναι έτοιμος να δοκιμάσει σε μια ομάδα μεγαλύτερη ο Σάλιαγκας, ίσως και ο Εραμούσπε και ο Πίρσμαν: δεν βλέπω άλλωστε και πολλούς αριστερούς μπακ της προκοπής, όχι στην Ελλάδα, αλλά στον κόσμο. Αν δυο ελληνόπουλα παίζουν στην Πρέμιερ λιγκ καταλαβαίνεις πόσο δυσεύρετοι είναι οι καλοί ακραίοι.    

Χρυσάφι και χρυσόσκονη

Η Μπάγερν Μονάχου χρόνια τώρα χτενίζει πρώτα από όλα την γερμανική αγορά και παίρνει ό,τι καλύτερο μπορεί από την Μπουντεσλίγκα. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το έκανε σωστά τον καιρό του Σερ Αλεξ. Η Γιούβε το κάνει πάντα. Δεν είναι λάθος να ψάχνεις τους καλύτερους έστω και σε μια μικρή αγορά. Ακόμα κι αν δεν βρεις χρυσάφι σίγουρα γλυτώνεις την χρυσόσκονη…