Η ομοσπονδία του μπάσκετ κατάφερε να διοργανώσει μια γιορτή για τα τριάντα χρόνια που συμπληρώθηκαν από την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ του 2017 – μπορεί να μην πήγαν ο Γκάλης και ο Γιάννακης, αλλά μια γιορτή έγινε. Πολύ φοβάμαι πως η επόμενη γιορτή που θα διοργανώσει θα είναι για τα δέκα χρόνια από την τελευταία επιτυχία της Εθνικής, που κάποτε έφτανε στα ημιτελικά των μεγάλων διοργανώσεων κάνοντας απλά την δουλειά της. Πλησιάζουμε στην δεκαετία και δεν θα χρειαστεί και να περιμένουμε και πολύ: το 2009 η Εθνική μας πήρε το χάλκινο μετάλλιο στο Κατοβίτσε της Πολωνίας. Εκτοτε ακολουθεί σκοτάδι πυκνό: ήταν έκτη στο Πανευρωπαϊκό του 2011, ενδέκατη σε αυτό του 2013 και πέμπτη σε αυτό του 2015, όταν πήγε στη Γαλλία με στόχο το μετάλλιο. Ηταν επίσης ενδέκατη στο Παγκόσμιο του 2010 και ένατη σε αυτό του 2014, και απούσα από τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου και του Ρίο.

Μια παγκόσμια πρωτοτυπία

Δυστυχώς παγκοσμίως δεν εκτιμάται η νέα ριζοσπαστική πολιτική του Γιώργου Βασιλακόπουλου, που διοικεί μια ομοσπονδία που έχει πετύχει τη παγκόσμια πρωτοτυπία αυτή τη στιγμή, δυόμισι μήνες πριν το Πανευρωπαϊκό, η Εθνική ομάδα να μην έχει προπονητή. Λένε ότι ο Γιώργος Βασιλακόπουλος δεν συμπαθούσε πολύ ποτέ ιδιαίτερα τους προπονητές – μάλλον είχε τους λόγους του. Ελπίζω ο λόγος να μην είναι ότι δεν τον άκουγαν κατά πως λέγεται, διότι αν δεν τον άκουγαν όταν ήταν νέος και πανίσχυρος δύσκολα θα τον ακούν τώρα. Οι άνθρωποι μεγαλώνοντας πολλές φορές βάζουν στο κεφάλι τους διάφορες παραξενιές και καμιά φορά προσπαθούν να πετύχουν όσα μικροί δεν κατάφεραν. Ελπίζω, τώρα που πέρασε τα 75, ο Βασιλακόπουλος να μην έχει βάλει στόχο να στείλει στο Πανευρωπαϊκό μια ομάδα χωρίς προπονητή για να καταπλήξει και να μιλάει όλος ο κόσμος για την επιλογή του. Ούτε θέλω να πιστεύω πως αποφάσισε να καθίσει στον πάγκο αυτός για να δείξει στους προπονητές που είχε – στον Παναγιώτη Γιαννάκη πρώτο από όλους – πόσο λάθος έκανε που δεν τον άκουγε. Ισως, τον καιρό του Γκάλη και των υπόλοιπων, αλλά κι όταν η Εθνική είχε τον Διαμαντίδη, τον Σπανούλη, τον Παπαλουκά, τον Ζήση, ο πρόεδρος να είχε λόγους να πιστεύει πως μια χαρά θα έκανε τη δουλειά του εκάστοτε προπονητή κι ο ίδιος, αλλά σε τούτη την Εθνική δύσκολα θα τα καταφέρει. Γιατί ετούτη η ομάδα έχει ανάγκη από καθοδήγηση στιβαρή και σοβαρή και κυρίως μοντέρνα. Χρειάζεται κάποιον που να ξέρει το μπάσκετ του σήμερα κι όχι του χθες.  

Υλικό υπάρχει, αλλά…

Οι Εθνικές ομάδες της Ελλάδας που έχουν πετύχει σπουδαία πράγματα ήταν ομάδες που προέκυπταν από το ελληνικό πρωτάθλημα. Αποτελούνταν από παίκτες που κατά κάποιο τρόπο είχαν τον ίδιο προπονητή – πίστευαν περίπου στο ίδιο μπάσκετ. Στο μεταξύ ο κόσμος άλλαξε και δυστυχώς (και για τον Βασιλακόπουλο…) δεν είμαστε ούτε στο 1987, ούτε στο 2005. Σήμερα στην Εθνική μπορεί να έχουμε παίκτες που στην Α1 δεν έχουν παίξει ποτέ, δηλαδή τους δυο Αντετοκούνμπο, τον Ντόρσεϊ και τον Κουφό. Μπορεί να έχουμε τον αμερικανοθρεμένο Καλάθη, τον Παπαγιάννη που στο ΝΒΑ καθιερώθηκε, τον Σλούκα που παίζει με τον Ομπράντοβιτς στην Τουρκία και ίσως τον Μπόγρη, που στην Ισπανία έχτισε την καριέρα του. Δεν έχει κακό υλικό αυτή η ομάδα: ίσα ίσα που θα ναι πονοκέφαλος για τον προπονητή ποιον θα κόψει. Η ομάδα έχει, εκτός από αυτούς που προανέφερα, και «γερόλυκους» με πείρα τεράστια, (τον Μπουρούση και τον Πρίντεζη), και παιδιά που στο μεταξύ ωρίμασαν (τον Μάντζαρη, τον Παππά). Εχει τον Παπανικολάου στα καλύτερά του, έχει τον Παπαπέτρου, τον Αγραβάνη, τον Χαραλαμπόπουλο και ίσως κι άλλους, που ένας προπονητής μπορεί να εκτιμήσει ότι του χρειάζονται. Δεν έχει, όμως, συνοχή, δεν έχει ένα ηγέτη, δεν είναι στημένη πάνω στο τρομερό ταλέντο του Γιάννη Αντετοκούνμπο – αυτά μόνο αν αποκτήσει ένα προπονητή μπορεί να περιμένουμε να τα δούμε.

Κάποιος να υπάρχει στον πάγκο

Ο Βασιλακόπουλος μαδάει τη μαργαρίτα μήνες τώρα. Ηθελε τον Ιτούδη, αλλά δεν ήθελε η ΤΣΣΚΑ να του δώσει το δικαίωμα να έχει και συμπληρωματική δουλειά και τζάμπα έγινε το ταξίδι στη Μόσχα – πάλι καλά που δεν κρύωσε κι ο πρόεδρος, που είναι μεγάλος άνθρωπος. Εκτοτε ακούγονται μόνο ονόματα που κανένας δεν ξέρει αν πραγματικά ενδιαφέρουν. Ο Γιαννάκης κι ο Μπαρτζώκας κόπηκαν μάλλον γιατί έχουν περάσει από τον Ολυμπιακό - πράγμα χειρότερο κι από το προπατορικό αμάρτημα. Ο Πρίφτης μοιάζει καλός γιατί έχει περάσει από τον ΠΑΟ – ξένοι απαγορεύονται γιατί είναι δύσκολο να συνεννοηθούμε μαζί τους, άλλωστε οι Ελληνες είναι οι καλύτεροι της γης, λέμε. Κανονικά η Εθνική χρειάζεται κάποιον να καταλάβει και να αξιοποιήσει τους αμερικανοθρεμένους: ο Αντετοκούνμπο, ο Παπαγιάννης, ο Κουφός και σιγά σιγά ο Ντόρσεϊ είναι όπλα μεγάλα και θα χει πλάκα να τους δούμε να παίζουν το τσουκου τσούκου μπάσκετ του Πρίφτη που θεωρεί κι αυτός την επίθεση ποινικό αδίκημα. Αλλά αν είναι να μείνει κι άλλο η ομάδα χωρίς προπονητή, ας έρθει κι ας παίζει η ομάδα κοντρόλ μπάσκετ με τον Αντετοκούνμπο σαν θηρίο στο κλουβί: από το να μην υπάρχει κανένας, είναι χίλιες φορές καλύτερο να υπάρχει τουλάχιστον ο Πρίφτης.

Ακου πρόεδρε

Πρόεδρε σου θυμίζω πως χρειάζεται ένας προπονητής, που πριν το Πανευρωπαϊκό θα κάνει στην ομάδα μια προετοιμασία: ναι, μην ανησυχείς θα παίξουμε και στο Ακρόπολις. Χρειάζεται ένας προπονητής να διαλέξει συνεργάτες, να κλείσει φιλικά, να μιλήσει με τους προπονητές των παικτών, να μελετήσει αντιπάλους, να κάνει μια δουλειά που αυτή τη στιγμή στην ομοσπονδία δεν κάνει κανένας. Χρειάζεται ένας προπονητής να ορίσει προτεραιότητες και ιεραρχίες. Χρειάζεται ένας προπονητής, για να μην φτάσουμε να κάνουμε και τη γιορτή της δεκαετίας από το ασημένιο στην Πολωνία. Χρειάζεται ένας προπονητής γιατί όλες οι ομάδες έχουν ένα - αλλιώς δεν γίνεται να λειτουργήσουν. Δεν πρέπει να έχει περάσει από τον Ολυμπιακό, δεν θα είναι επ ουδενί σημαντικότερος από τον ισχυρό άντρα της ομοσπονδίας, χάρη στον οποίο όλα γίνονται, αλλά χρειάζεται. Στο ορκίζομαι στο όνομα του Αναστόπουλου, του Μάνου και του Ανδρικόπουλου, ότι είναι απαραίτητος…