Πιστεύω ακράδαντα πως στον αθλητισμό υπάρχει στην ιστορία των ομάδων αυτό που λέμε «παράδοση» - και καλή και κακή. «Παράδοση», ως γνωστόν, είναι ένα σερί νικηφόρων αποτελεσμάτων μιας ομάδας, που σε συγκεκριμένα γήπεδα κρατάει καιρό. Την ύπαρξη παράδοσης την πιστεύω γιατί πρόκειται για κάτι το οποίο το συναντάς σχεδόν σε όλες τις χώρες του κόσμου. Παντού υπάρχουν ομάδες που παίζοντας εκτός έδρας σε κάποια συγκεκριμένα γήπεδα κερδίζουν εύκολα για μεγάλο χρονικό διάστημα και σε άλλα γήπεδα, επίσης για πάρα πολύ καιρό, μπορεί να χάνουν συνεχώς. Συνήθως σε αυτά τα σερί υπάρχει εξήγηση, όχι απαραίτητα αγωνιστική, αλλά το ξέρουμε πως αν στον αθλητισμό εξηγούνταν όλα καθαρά αγωνιστικά, τα σπορ θα ήταν μία μάλλον βαρετή ιστορία.

Ο βασικότερος λόγος που αυτά τα σερί δημιουργούνται, είναι ότι οι συνεχόμενες νίκες δημιουργούν αυτό που λέμε καλή ψυχολογία, (δηλαδή ένα είδος σιγουριάς ότι για μια ακόμα φορά όλα θα πάνε καλά), ενώ οι συνεχόμενες ήττες δημιουργούν κακή ψυχολογία (δηλαδή μια παράξενη βεβαιότητα ότι το ματς θα χαθεί, όπως και να ‘χει, διότι πάντα χάνεται). Ωστόσο ενώ όλα αυτά μοιάζουν λογικά, στην περίπτωση της σχέσης του Ολυμπιακού με την Κωσταντινούπολη, το πράγμα μοιάζει πραγματικά ανεξήγητο. Διότι στην προκειμένη περίπτωση δεν έχουμε να κάνουμε με την περίπτωση μιας ομάδας, η οποία πηγαίνει σε ένα γήπεδο και κερδίζει, αλλά βρισκόμαστε μπροστά σε μία ιστορία ατελείωτων και συνεχόμενων θαυμάτων - το τελευταίο εκ των οποίων είδαμε χθες βράδυ.

Μίλια μακριά

Ο φετινός Ολυμπιακός στην Ευρωλίγκα μπορεί να κερδίσει την Φενέρ σε οποιοδήποτε γήπεδο διότι είναι σε όλα καλύτερη ομάδα – δεν είναι τυχαίο πως την συνέτριψε και στο ΣΕΦ. Όμως το να πάει στην Κωνσταντινούπολη χωρίς τον Σλούκα κι έχοντας χάσει και τον Πίτερς πριν από το παιχνίδι, και να κάνει αυτή την επίδειξη δύναμης που είδαμε χθες βράδυ σε ένα κατάμεστο από Τούρκους γήπεδο, είναι κάτι που δε νομίζω πως μπορούσε να το φανταστεί και ο πιο αισιόδοξος και φανατικός υποστηρικτής του. Ο Ολυμπιακός δεν έχει κερδίσει απλά : το ό,τι χθες δεν φιλοδώρησε την Φενέρ με μία μεγαλοπρεπέστατη κατοστάρα οφείλεται στην κούραση των παικτών του στο τέλος, καθώς απόντος του Σλούκα και του Πίτερς αρκετοί υποχρεώθηκαν να δώσουν πολλά παραπάνω. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας, που πρέπει κι ο ίδιος να έτριβε τα μάτια του με την απόδοση της ομάδας του ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, έχει τραβήξει στον πάγκο τον Γουόκαπ, πιθανότατα έχοντας στο μυαλό του και το ματς με την Εφές που ακολουθεί: αν απλά είχε αφήσει τον Αμερικανό στο γήπεδο η κατοστάρα θα ήταν βέβαιη και το τελικό σκορ θα έφτανε σε επίπεδα ρεκόρ. Βέβαιο είναι επίσης πως αν το είχε ανάγκη ο Ολυμπιακός θα μπορούσε άνετα να δεχτεί λιγότερους από 60 πόντους, καθώς το ό,τι τελικά δέχτηκε 73 κι αυτό οφείλεται στην χαλαρότητα του τέλους. Είμαι ένθερμος και φανατικός οπαδός της λογικής, αλλά το ματς που είδαμε χθες βράδυ ξεφεύγει από κάθε λογική προσέγγιση. Και προφανώς δεν οφείλεται τίποτα σε κάποιου τύπου κακό βράδυ της ομάδας του Δημήτρη Ιτιούδη: πολύ τίμια στο τέλος του ματς ο προπονητής της Φενέρ παραδέχτηκε πως η ομάδα του για να φτάσει τον Ολυμπιακό έχει μίλια να διανύσει.  

Τα μικρά θαύματα

Εντός του θαύματος συντελέστηκαν μια σειρά από θαύματα μικρότερα, που ευτυχώς υπάρχει η στατιστική για να γίνουν πιστευτά. Ο Ολυμπιακός σουτάρει με περίπου 60% στο τρίποντο στο πρώτο ημίχρονο χωρίς σε αυτή τη ραψωδία μεγάλων σουτ να συμμετέχει ο σχεδόν αλάνθαστος φέτος Σάσα Βεζένκοφ. Στο τέλος το ποσοστό λίγο πέφτει, αλλά ο Γουόκαπ έχει 50%, ο Παπανικολάου είναι αλάνθαστος με ένα μεγαλοπρεπέστατο 3 στα 3, ο ΜακΚίσικ γράφει το δικό του 3 στα 5, ο Λαρεντζάκης αστοχεί για πρώτη φορά μετά από 7,5 λεπτά παιγνιδιού, αλλά ο σεληνιασμένος Κάναν είναι ο καλύτερος όλων με 6 στα 9 τρίποντα, ενώ είναι και δεύτερος ριμπάουντερ του Ολυμπιακού μαζεύοντας 5 «σκουπίδια» - τα δυο επιθετικά!

Ο Ολυμπιακός κάνει πάρτι γράφοντας σε όλο το ματς διαφορές μεγαλύτερες των 25 πόντων ενώ ο Φάλ είναι άποντος κι ο Βεζένκοφ γίνεται διψήφιος τρία λεπτά πριν το τέλος του ματς! Εμφανίζεται σχεδόν από το πουθενά ο ξεχασμένος Μπολομπόι με μια στατιστική που έχει από όλα, ενώ ο Λούτζης μπαίνοντας στο ματς κλέβει τρεις μπάλες στη σειρά υποχρεώνοντας τον Ιτούδη να πάρει τάιμ άουτ. Οσο για τα θαύματα της άμυνας του Ολυμπιακού αυτά τα βλέπεις στη στατιστική της Φενέρ. Ο Γουιλμπέκιν αποβάλλεται από τα νεύρα του βρίζοντας γιατί πέντε φορές έχει σημαδέψει το σίδερο. Ο Καλάθης τον μιμείται μένοντας στο μηδέν. Ο Χάις Ντέιβις και ο πολυδιαφημισμένος Μότλεϊ σε σχεδόν 35 λεπτά ο πρώτος και σε σχεδόν 20 ο δεύτερος έχουν πετύχει από ένα καλάθι, όπως ακριβώς κι ο Εντουαρτς που τέτοια βραδιά προσωπικού διασυρμού αποκλείεται να έχει ζήσει και στο ΝΒΑ! Αν η Φενέρ δεν είχε τον Γκούντουριτς και τον Μαχμούτογλου που έβαλαν κάτι σουτ κόντρα στη λογική, δεν θα έφτανε τους 40 πόντους.            

Απλά ομαδάρα

Η όλη εμφάνιση βρίσκεται πραγματικά στην διάσταση του θαύματος αλλά το θαύμα στην Κωνσταντινούπολη είναι συνηθισμένη ιστορία για τον Ολυμπιακό. Στην Πόλη έχει πάρει την πιο αγαπησιάρικη Ευρωλίγκα της ιστορίας του με την πιο μεγάλη ανατροπή που έχει κάνει αουτσάιντερ σε φαβορί σε τελικό, όταν το 2012 κέρδισε την ΤΣΣΚΑ – στον ημιτελικό είχε σκοτώσει και τη Μπάρτσα κι αυτό θαύμα ήταν. Στην Πόλη πήγε μερικά χρόνια αργότερα για να βρει στα play off μια νίκη κόντρα στην Εφές, στρυμωγμένος μετά από μια ήττα στο ΣΕΦ και με τους Τούρκους να προηγούνται 2-1, τη βρήκε. Στην Πόλη ξαναβρήκε την ΤΣΣΣΚΑ το 2017 σε ένα ημιτελικό και την κέρδισε με τον Σπανούλη να κάνει το αδύνατο δυνατό: στο τέλος θα μιλάμε για  θαύμα στην Κωσταντινούπολη και θα πρέπει να προσδιορίσουμε για ποιο ακριβώς από όλα μιλάμε.

Στην ιστορία μιας ομάδας θαύματα μπορεί να γίνουν λίγα. Στην ιστορία του Ολυμπιακού θαύματα στην Κωσταντινούπολη γίνονται συνέχεια – έχει συλλογή ολόκληρη. Και το πιο εντυπωσιακό της χθεσινοβραδινής νίκης είναι ότι αν το ματς το ξαναδείς ψύχραιμα ξέροντας το αποτέλεσμα, την επίδειξη δύναμης που έφερε τη νίκη δεν τη λες και θαύμα. Η μάλλον λες πως θαύμα για την Φενέρ είναι πως έχασε μόνο με είκοσι πόντους από αυτή την ομαδάρα που είχε απέναντι της…