Ηταν το χθεσινοβραδινό παιγνίδι του Στέφανου Τσιτσιπά στο Ρολάν Γκαρός κόντρα στον κακό του δαίμονα Ντανίλ Μεντβέντεφ το καλύτερο ματς που έχει κάνει ποτέ; Μολονότι ο ίδιος ο Τσιτσιπάς βαθμολόγησε τον εαυτό του με άριστα («έκανα ένα ματς κοντά στο 10» είπε στο τέλος του αγώνα) εν τούτοις πιστεύω πως τουλάχιστον τρία του παιγνίδια ήταν αρκετά καλύτερα – με τον  Ναδάλ στη Μελβούρνη τον περασμένο Φεβρουάριο, τον Τζόκοβιτς πέρυσι στον ημιτελικό στο Παρίσι (ας έχασε με 3-2) και φυσικά στο ιστορικό του ματς με τον Φέντερερ στη Μελβούρνη το 2018 – όταν ήταν είκοσι χρονών παιδάκι – μου άρεσε πιο πολύ. Ωστόσο στη χθεσινή του νίκη υπήρχε κάτι το εξαιρετικό: είναι υπέροχο να βλέπεις ένα τεράστιο αθλητή να ωριμάζει και να κερδίζει ένα παίκτη (στη βαθμολογία) καλύτερό του, χωρίς υπερβάσεις και καταθέσεις ψυχής, αλλά διαδικαστικά και προβλεπόμενα.

Αν οι μεγάλες του εμφανίσεις με τους Big 3 ήταν μάχες που σε άφηναν με το στόμα ανοιχτό, η χθεσινοβαδινή νίκη του είναι μια απόδειξη ότι είναι έτοιμος για το μεγάλο βήμα. Είτε το κάνει φέτος, είτε δεν το κάνει φέτος, έχουμε μπροστά μας κάποιον που δικαιωματικά βάζει υποψηφιότητα για να μπει στην ιστορία του σπορ. Όχι ως ο «καλύτερος Ελληνας», αλλά ως ένα παγκόσμιο αστέρι. Διότι αυτό είναι κάποιος που φτάνει δυο χρονιές στη σειρά στον ημιτελικό του Ρολάν Γκαρός – τη δεύτερη μάλιστα απλά επιβεβαιώνοντας τα προγνωστικά.

Δεν ξέρουμε από αυτά στην Ελλάδα γιατί ποτέ δεν είχαμε τέτοιους αθλητές: οι δικοί μας ήρωες ήταν παίκτες που ξεχώριζαν σε ομαδικά σπορ ή Ολυμπιονίκες που έκλεβαν την καρδιά μας με στοχευμένες και σκληρές προετοιμασίες – μερικοί μας απογοήτευσαν, όταν αποκαλύφθηκε ότι πέρα από ελληνική ψυχή είχαν και τη βοήθεια της BALCO.

Ο Τσιτσιπάς, με τη μεθοδική του προσπάθεια, την τεράστια διάρκειά του (μολονότι είναι ακόμα μόλις 23 χρονών) και την ασταμάτητη πρόοδό του είναι κάτι που οι πιο πολλοί φίλοι των σπορ ανακαλύπτουν, χωρίς ακόμα να καταλαβαίνουν. Ως εκ τούτου νίκες του σαν τη χθεσινή είναι χρήσιμες για μας πιο πολύ από όσο είναι για τον ίδιο: ο ίδιος ξέρει καλά ποιος είναι – εμείς αμφιβάλω αν το έχουμε καταλάβει ακόμα. Χθες π.χ τον είδαμε να συντρίβει τον Ρώσσο στον τομέα που ο σπουδαίος Δανιήλ είναι θεωρητικά ασύγκριτα καλύτερός του: στη διαχείριση των νεύρων. Αυτό, ειδικά για κάποιον που θέλει να γίνει πρωταθλητής, είναι περισσότερο και από απαραίτητο: είναι αναγκαίο.

Δυο αντίθετοι χαρακτήρες

Ο Μεντβέντεφ δεν αγαπά το χώμα, ενώ ο Τσιτσιπάς το λατρεύει: το πατάει και παίρνει δύναμη και το έχουμε πλέον καταλάβει. Κι όμως στις έξι νίκες του Ρώσου μια ήταν στο χώμα: το 2019 στο Μόντε Κάρλο είχε λυγίσει τον Τσιτσιπά στο τρίτο σετ με 6-4. Στο Παρίσι ο Μεντβέντεφ δεν είχε την σιγουριά που τον έχει στείλει να στρογγυλοκαθίσει στην δεύτερη θέση της βαθμολογίας των καλύτερων του κόσμου: τέσσερα χρόνια στη σειρά μετρούσε αποκλεισμούς στον πρώτο γύρο μέχρι φέτος. Φέτος μπήκε στο τουρνουά ξεκούραστος: ο κορωνοϊός τον έστειλε σπίτι τον Μάρτιο, τον Απρίλιο επέστρεψε και προετοιμάστηκε, έπαιξε λίγο στο χώμα, αντίθετα από τον Τσιτσιπά που δίνει το παρών σε όλα τα τουρνουά. Αλλά στην εξαφάνιση του δούλεψε: έβαλε π.χ στο ρεπερτόριο του χτυπήματα που τα προηγούμενα χρόνια δεν είχε. Τοπ σπιν δηλητηριώδη και ντροπ σοτ καλοζυγισμένα ήρθαν να προστεθούν στα δυνατά του σερβίς και στους winner του με το μπακ χαντ: στο παιγνίδι στο φιλέ έχει γεννηθεί σπουδαίος.

Ο Μεντβέντεφ είναι επιθετικός παίκτης – κυρίως όμως έχει χτίσει ένα χαρακτήρα υπολογιστή και ψύχραιμου: αν αντιπαθιούνται τόσο πολύ με τον Τσιτσιπά είναι γιατί πρόκειται για δυο διαφορετικούς τύπους. Ο Ρώσος δεν πανηγυρίζει τον τελευταίο πόντο όταν κερδίζει – ο Τσιτσιπάς κάνει σαν μικρό παιδί. Ο Μεντβέντεφ είναι ανυπόφορα πιεστικός με όλους, ο Τσιτσιπάς απλά τα βάζει με τον εαυτό του. Ο Δανιήλ είναι μικροπαντρεμένος, ο Στέφανος πάρτι animal. Ο Ρώσος θέλει να τον θεωρούμαι μεγάλο υπολογιστή, ο Ελληνας νομίζεις ότι παίζει μόνο με το ένστικτό του. Ο Μεντβέντεφ δεν νοιάζεται για μπράβο και καλά σχόλια – θέλει να είναι αντιπαθητικός. Ο Τσιτσιπάς είναι σαν ηθοποιός που λατρεύει την κάμερα. Ο Μεντβέντεφ θέλει να είναι ο Iceman. Αλλά δεν είναι. Χθες έλιωσε σαν παγάκι στη φραπού, που λένε και οι Χατζηφραγκέτα.

Πολλά και ανεξήγητα

Το ματς είναι απερίγραπτα παράξενο καθώς συμβαίνουν πολλά στο φτωχό μου το μυαλό ανεξήγητα. Ο Τσιτσιπάς ξεκινά στοχεύοντας να πάει το πράγμα σε μεγάλα ράλι: κερδίζει 6-3 το πρώτο σετ και είναι μπροστά 3-1 στο δεύτερο έχοντας ένα θεαματικό 22-6 (!) στους πόντους με πάνω από έξι χτυπήματα. Ξαφνικά ο Μεντβέντεφ ξυπνά και αποφασίσει να ορίσει το ματς: είναι άριστος στο φιλέ, «σκοτώνει» με το μπακ χαντ μετά από μια κακή χρήση του στο πρώτο σετ, σταματά τα λάθη και σε κάθε ρηχή μπάλα του Τσιτσιπά απαντά με ένα ντροπ σοτ που θα ζήλευε και ο Βιλάντερ που έκανε 35 στη μέτρια μέρα του. Κυρίω σερβίρει καλύτερα. Ο Τσιτσιπάς μοιάζει στρυμωγμένος και απαντά με ένα τρόπο που δεν περίμενα: επιδιώκει, μετά το σε βάρος του 4-3 στο δεύτερο σετ, να γίνει αυτός επιθετικότερος, όχι τόσο κατεβαίνοντας όσο σημαδεύοντας γωνίες.

Που κρίθηκε το ματς

Αν για το πώς έγιναν αυτά δεν έχω απαντήσεις, έχω πάντως την εξήγηση στο που κρίθηκε το ματς. Στο 5-4 υπέρ του στο δεύτερο σετ ο Μεντβέντεφ φτάνει σε δυο σετ μπολ, αλλά σερβίρει ο Τσιτσιπάς και τα «σβήνει» - το κάνει εκμεταλλευόμενος παιδαριώδη λάθη του αντιπάλου του που απαντά άτσαλα σε ένα δεύτερο σερβίς του Τσιτσιπά και στέλνει εκτός γηπέδου ένα forehand έχοντας πάρει ένα μάλλον ανόητο ρίσκο. Ο Ρώσσος αιχμαλωτίζεται και δεν μπορεί να διώξει τις χαμένες ευκαιρίες από το μυαλό του. Κι αρχίζουν να του φταίνε τα πάντα! Τσακώνεται με το διαιτητή, τον ενοχλεί ο θόρυβος έξω από το γήπεδο (!), ζητά άλλες μπάλες για να σερβίρει, αλλάζει ακόμα και στολή περνώντας από τα σκουρόχρωμα στα κατάλευκα για γούρι. Αλλά ενώ έχει οκτώ μπάλες μπρέικ αξιοποιεί μόνο τις δυο κι όταν στο τρίτο σετ ξαναβλέπει τον Τσιτσιπά να κερδίζει τα μεγάλα ράλι χρησιμοποιώντας πολύ τα λατρεμένα τοπ σπιν και να του σβήνει το μπρέικ, ο τύπος αποσυντονίζεται τελείως! Στο τέλος επιχειρεί αυτό που στο τένις αποκαλείται «το σερβίς του Μάικλ Τσανγκ» - το κάνει κι ο παντενταρισμένα τρελός Κυργιος. Σερβίρει στο ματς πόιντ του Τσιτσιπά από κάτω, σαν να παίζει ξυλορακέτες στην παραλία, προσπαθώντας να αιφνιδιάσει, αλλά ο συγκεντρωμένος Ελληνας τον «τρυπάει». Και τον αποχαιρετάει.  

Κάποτε ο Τσανγκ

Δεν ξέρω αν ο Τσιτσιπάς έχει δει το σχετικό στιγμιότυπο με πρωταγωνιστές τον Τσανγκ και τον Ιβάν Λεντλ επίσης στο Παρίσι το 1989. Όταν τότε ο Τσανγκ έκανε αυτή τη διαβολιά στον ημιτελικό, ο Τσέχος αιφνιδιάστηκε, απάντησε βιαστικά κι έχασε τον πόντο και το γκέιμ, αλλά κυρίως έχασε το μυαλό του – πράγμα εξαιρετικό σπάνιο. Στο επόμενο γκέιμ, όταν σέρβιρε για να μείνει στο ματς, ο Τσανγκ έκανε ακόμα μια ιστορική μπαμπεσιά στο σετ μπολ: μπήκε μέσα στο γήπεδο και στάθηκε πολύ κοντά στην σέρβις line – ο Λεντλ αντί να σερβίρει κανονικά, τρελαμένος από τα νεύρα του, θέλησε να τον «σκοτώσει» σημαδεύοντας τον με την μπάλα κι έχασε ένα ημιτελικό με διπλό λάθος στο τελευταίο σερβίς: αυτό ήταν το μόνο λάθος που δεν έκανε χθες ο καλός Μεντβέντεφ.                

Θα πάει στον τελικό ο Τσιτσιπάς; Δεν το ξέρω. Εχει μπροστά του μια νέα δοκιμασία: να κερδίσει ένα ημιτελικό ως φαβορί. Δεν είναι απλό. Από τον Ζβέρεφ έχασε φέτος στο Ακαπούλκο, αλλά εκεί δεν υπήρχε το μαγικό χώμα. Οι νίκες του με τον Ζβέρεφ είναι πέντε και οι ήττες του μόλις δυο – πριν το Ακαπούλκο είχε να χάσει από αυτόν από το 2018! Θα αγωνιστεί για πρώτη φορά σε ημιτελικό Γκραν Σλαμ τουρνουά με αντίπαλο του χεριού του και μετά τον περιμένει η ιστορία: η προσπάθεια να αποκαθηλώσει τον Ναδάλ.

Αλλά ας χαρούμε την πασαρέλα του στο άγιο χώμα, χωρίς να βιαζόμαστε. Ας μάθουμε δηλαδή από το Στέφανο...