Τη τελευταία φορά που η Μπαρτσελόνα είχε βάλει πέντε γκολ στη Ρεάλ Μαδρίτης έτρεχε προς το τέλος του το 2010. Οι Καταλανοί είχαν προπονητή τον Πεπ Γκουαρντιόλα, είχαν πέντε σερί νίκες στα ματς με τη Ρεάλ, είχαν τον Λίο Μέσι στα καλύτερα του και είχαν την καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη: πέραν του Αργεντίνου, σε εκείνο το πάρτι είχαν μεγάλη συμβολή ο Τσάβι, ο Πέδρο, ο Βίγια, που είχαν σκοράρει, και ο Ινιέστα που ήταν ο καλύτερος του γηπέδου. Χθες οι Καταλανοί το ξανάκαναν οκτώ χρόνια αργότερα, με MVP τον προπονητή τους, τον Ερνέστο Βαλβέρδε. Αυτό τον καταπληκτικό τύπο που με την σοφία και την σοβαρότητα του γράφει ιστορία.

Ματς αληθινή παγίδα

Η Μπαρτσελόνα αντιμετώπισε τη Ρεάλ σε ένα ματς πραγματική παγίδα. Πριν αρχίσει το παιγνίδι, η διαφορά τους ήταν μόλις 4 βαθμοί παρότι η Βασίλισσα τα χει κάνει όλα λάθος φέτος. Η Ατλέτικο είχε προσπεράσει τη Μπαρτσελόνα στη βαθμολογία, αθόρυβα και χωρίς κανείς να καταλάβει πως. Οι γηπεδούχοι είχαν την υποχρέωση να κερδίσουν, μολονότι είχαν απώλειες. Ο κόσμος συζητούσε για την ταυτόχρονη απουσία του Κριστιάνο Ρονάλτο και του Μέσι ξεχνώντας (;) μια λεπτομέρεια: ότι ο Πορτογάλος πωλήθηκε 100 εκατ ευρώ κι έφυγε, ενώ ο Μέσι έσπασε το χέρι του στο προηγούμενο ματς. Θέλω να πω ότι η Ρεάλ θα έπαιζε έτσι κι αλλιώς χωρίς τον Ρονάλντο (που τον πούλησε και από την αρχή προσπαθεί να τον αντικαταστήσει), ενώ η Μπαρτσελόνα τον καλύτερό της παίκτη τον έχασε ενώ τον έχει ακόμα και στηρίζεται πάνω του.

Η λογική λέει ότι ο Βαλβέρδε χωρίς τον Λίο (και χωρίς τον Ουμτιτί) είχε το άλλοθι μιας αποτυχίας, αλλά μόνο έτσι δεν είναι: μια ήττα θα ήταν η ευκαιρία που αναζητούν οι επικριτές του για να μας πείσουν ότι χωρίς το Μέσι δεν υπάρχει, πως σε τελική ανάλυση επί των ημερών του η εξάρτηση της ομάδας από τον Αργεντινό μεγάλωσε και πως ο ίδιος θα υπάρχει στον πάγκο, όσο του κάνει τα κέφια. Μια ήττα από αυτή τη Ρεάλ θα ήταν για τον Βαλβέρδε ταφόπλακα: θα είχε χάσει από τον Λοπετέγκι που βρίσκεται εδώ και μέρες με μια βαλίτσα στο χέρι και θα πρεπε να ετοιμάσει και τη δική του βαλίτσα. Αλλά ο μεθοδικός Ερνέστο μετέτρεψε τη δυσκολία σε ευκαιρία. Όπως κάνει πάντα στην καριέρα του.

Το 2-0 είναι η αμοιβή της

Ένας προπονητής έχει περιθώριο να κάνει δυο πράγματα: να ετοιμάσει καλά την ομάδα του και να κάνει τις καλύτερες δυνατές παρεμβάσεις στην διάρκεια του αγώνα – όσο αυτό γίνεται, γιατί στο ποδόσφαιρο τάιμ άουτ δεν υπάρχουν και οι αλλαγές είναι όλες κι όλες τρεις και συχνά κάποιες είναι υποχρεωτικές. Ο Βαλβέρδε έχει από την αρχή της σεζόν μερικές σκοτούρες: η πιο μεγάλη το πώς θα αντικαταστήσει τον Ινιέστα που έφυγε. Ποντάρει στον Αρτούρ, ένα παιδί 22 χρονών που ακόμα δεν καταλαβαίνει το ισπανικό πρωτάθλημα, αλλά που σιγά σιγά προσαρμόζεται. Δεν έχει την τακτική σοφία του Ινιέστα, ούτε και την επιθετική του συνεισφορά, αλλά στέκεται καλά στο γήπεδο κι επιτρέπει στον Τζόρτντι Αλμπα να κάνει φέτος πιο πολλές κούρσες από πέρυσι. Για να υπάρχει εκτελεστική δυνατότητα (εκτός από δημιουργία) ο Κουτίνιο έρχεται πίσω από τον Σουάρες σε αυτό το κάτι σαν 4-4-2, που ο Ερνέστο χρησιμοποιεί κυρίως για να έχει τέσσερις πραγματικούς μέσους στο γήπεδο – δηλαδή σε κάθε περίσταση όσους και η Ρεάλ. Ξέροντας ότι η ομάδα του είναι καλύτερη και πιο σίγουρη από τη Βασίλισσα αυτό τον καιρό, στο πρώτο ημίχρονο η Μπάρτσα παίζει τη Ρεάλ «ένας προς ένα» στη μεσαία γραμμή και ο Μπουσκέτς, ο Ράκιτιτς, ο Αρτούρ και ο Ραφίνια (ή ο Σέρτζι Ρομπέρτο κατά περίσταση) κερδίζουν όλες τις μονομαχίες. Η Μπαρτσελόνα δεν είναι καλύτερη απλά γιατί κρατά παραπάνω τη μπάλα: είναι καλύτερη γιατί ξέρει τι να κάνει τη μπάλα και γιατί οι παίκτες της κινούνται πολύ χωρίς αυτή. «Τρέχει» π.χ τη Ρεάλ με τα διαγώνια ανοίγματα των μέσων προς το πλάι – ο Αλμπα κάνει το καλύτερο ίσως 45λεπτο της καριέρας του. Η ομάδα του Ερνέστο είναι διαβασμένη, προετοιμασμένη, έξυπνη, σίγουρη και το 2-0 είναι η αμοιβή της.

Ανάλυση από τον καλύτερο υπολογιστή

Η Ρεάλ ήταν βέβαιο ότι θα επέστρεφε διαφορετική στο δεύτερο ημίχρονο γιατί είναι η Ρεάλ. Ο Λοπετέγκι αλλάζει το σχήμα, παίζει με τρεις κεντρικούς αμυντικούς για να περιορίσει τον Σουάρες αλλά και τον Κουτίνιο που κινείται πολύ χωρίς τη μπάλα, χωρίς οι μέσοι της Βασίλισσας να ασχολούνται μαζί του. Απελευθερώνει επίσης τον Μαρσέλο και βάζοντας και τον Λούκας Βάσκες έχει δυο παίκτες ικανούς να τρέξουν στις πλάγιες γραμμές. Μειώνει γρήγορα το σκορ, έχει ένα δοκάρι με τον Μπέιλ, πλησιάζει ολοένα και πιο επικίνδυνα. Η κάμερα δείχνει τον Λοπετέγκι να χτυπιέται και να φωνάζει και τον Βαλβέρδε ακούνητο, με τα χέρια σταυρωμένα: ο πρώτος θέλει να μπει να παίξει, ο δεύτερος κάνει κάτι πιο χρήσιμο – σκέφτεται. Και βλέπει το ματς. Η ανάλυσή του είναι πιο γρήγορη από αυτή που μπορεί να κάνει το καλύτερο pc του καιρού μας: η Μπάρτσα δεν έχει πρόβλημα να επιτεθεί (ο Σουάρες έχει δοκάρι στην πρώτη οργανωμένη της επίθεση, πάλι από γύρισμα του Αλμπα), αλλά πρέπει να αμυνθεί καλύτερα και να σταματήσει να παίζει μόνο από αριστερά, γιατί η Ρεάλ το χει καταλάβει.

Η διάγνωση οδηγεί στην καλύτερη αγωγή: βγαίνει ο Ραφίνια για να μπει ο Σεμέδο και να γίνει δεξί μπακ, ώστε να ελευθερωθεί από αμυντικά καθήκοντα ο Σέρτζι Ρομπέρτο και να πάει στην επίθεση. Ελάχιστα αργότερα βγαίνει και ο Κουτίνιο και μπαίνει ο Ντεμπελέ γιατί χώροι υπάρχουν πλέον στο πλάι, και δέκα λεπτά πριν το τέλος ο σπουδαίος αλλά ακόμα απείθαρχος Βιντάλ μπαίνει στη θέση του Αρτουρ, που έχει τρέξει για τρεις. Όλα τα γκολ του δευτέρου ημιχρόνου είναι αποτέλεσμα αυτών των αλλαγών: σαν να τα έχει βάλει ο Βαλβέρδε.

Στο 75΄ο Ντεμπελέ παίρνει τη μπάλα κι ανοίγει την αντεπίθεση με τη δύναμη της φρεσκάδας του: ο Σέρτζι Ρομπέρτο που παίζει σχεδόν δίπλα στο Σουάρες κάνει τη σέντρα για το 3-1. Στο 83΄πάλι η συνεργασία των δυο τους και κυρίως η πίεση του Σέρτζι στον νευρικό Ράμος, που καταρρέει, φέρνει το 4-1. Στο 85΄ο Ντεμπελέ χορεύει τον Νάτσο και σερβίρει το 5-1 στον Βιδάλ: θα είχε σκοράρει και ο Σεμέδο (!) αν δεν τον σταματούσαν με υπόδειξη οφσάιντ, που σηκώνει συζήτηση. Είχα χρόνια να δω τρεις αλλαγές με τόσο μεγάλη βαρύτητα στο ματς – αλλαγές που έγιναν όταν η Μπαρτσελόνα πιεζόταν και υπέφερε κι όχι όταν όλα κυλούσαν υπέροχα.

Οσο ποτέ άλλοτε

Κι ο Μέσι; Ο Βαλβέρδε άφησε έξω τον Ντεμπελέ από το αρχικό σχήμα για να δείξει πως δεν υπάρχει κυνηγός να παίξει στη θέση του καλύτερου παίκτη του. Με αυτή του την κίνηση απελευθέρωσε οποιονδήποτε έμπαινε στα παπούτσια του Αργεντίνου από συγκρίσεις: η ομάδα έπρεπε να παίξει χωρίς τον Λιο κι αυτό θα ήταν ευκολότερο, αν κανείς δεν προσπαθούσε να κάνει τη δουλειά του. Η Μπάρτσα βάζει πέντε γκολ στη Ρεάλ δουλεύοντας για τον φορ της, αξιοποιώντας το πλάτος του γηπέδου, «τρώγοντας» για 45 λεπτά τη μπάλα στη μεσαία γραμμή και χτυπώντας ανελέητα στο φινάλε τη Ρεάλ χάρη στις εμπνεύσεις του προπονητή της. Η Μπαρτσελόνα βάζει πέντε γκολ στη Βασίλισσα χωρίς υπερπαίκτες στη σύνθεσή της. Η Μπαρτσελόνα του Ερνέστο Βαλβέρδε. Μια ομάδα που ανήκει στον προπονητή της όσο ποτέ άλλοτε.