Οταν η ελληνική αποστολή έφυγε για το Ρίο, ακόμα κι εκείνοι που θεωρούσαν υπεραισιόδοξο ή και τρελό τον πρόεδρο της ΕΟΕ κ. Σπύρο Καπράλο, που ισχυριζόταν ότι οι αθλητές μας θα γυρίσουν με περισσότερα από πέντε μετάλλια, συμφωνούσαν ότι δυο τουλάχιστον η Ελλάδα θα τα πάρει «γιατί υπάρχουν ο Πετρούνιας και η Στεφανίδη». Ο Λευτέρης Πετρούνιας έφερε σε πέρας την αποστολή του με άριστα – έμελε να δικαιώσει τις προβλέψεις πετώντας στα ουράνια και η Κατερίνα Στεφανίδη: το έκανε ξημερώματα της 20ης Αυγούστου, όταν περνώντας με τη δεύτερη προσπάθεια το 4.85 κέρδισε το χρυσό, το οποίο στο Ρίο την περίμενε. Την χειροκρότησαν με την καρδιά τους οι δυο κουκλάρες που είδαν την πλάτη της, η πιτσιρίκα Μακ Κάρτνεϊ και η αμερικάνα Μόρις: ήταν οι πρώτες που αναγνώρισαν τη δίκαια επικράτησή της.
Την έμαθαν να πετάει
Ο Γιώργος Στεφανίδης, μπαμπάς της Κατερίνας, υπήρξε αθλητής του τριπλούν και η μητέρα της Ζωή Βαρέλη ήταν σπρίντερ: η Κατερίνα ήταν πρωταθλήτρια από κούνια, μεγαλωμένη για να κάνει κάτι σπουδαίο. Πήγαινε ακόμα στο Γυμνάσιο της Παλλήνης όταν στα 15 της εκπροσώπησε την Ελλάδα το 2005 στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα νέων στο Μαρακές όπου και κέρδισε με 4,30. Οταν έκανε το παγκόσμιο ρεκόρ νέων (κάτω των 18) με άλμα στα 4,37μ ήταν η εκκολαπτόμενη σταρ του αθλήματος. Το 2007 στο Παγκόσμιο Νέων που έγινε στην Οστράβα πήρε την δεύτερη θέση με 4,25μ. Το 2008 κέρδισε το χάλκινο με 4,25μ στο World Junior Championship στο Μπίντκος της Πολωνίας. Αλλά η μεγάλη στιγμή έρχεται το 2009 και δεν είναι μια νίκη της, αλλά μια απόφαση. Είναι ταγμένη στο επι κοντώ, είναι άριστη και θέλει να κυνηγήσει το όνειρό της. Τι κάνει; Αυτό που κάνουν χιλιάδες άριστοι στην Ελλάδα: αποφασίζει να φύγει για το εξωτερικό για να σπουδάσει, να αναμετρηθεί με τους καλύτερους, να προκόψει. Πάει με υποτροφία στην Αμερική και στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ για να σπουδάσει βιολογία, να κάνει μεταπτυχιακό στη Νευροψυχολογία, να γίνει ακόμα καλύτερη στο επί κοντώ κι ακόμα περισσότερο δημιουργική και ανοιχτόμυαλη. Είναι ένα παράξενο κορίτσι η Στεφανίδη: πάει στην Αμερική να σπουδάσει και να δουλέψει, δηλαδή σε μια χώρα που κανείς δεν σου χαρίζει τίποτα, αντί να μείνει στην Ελλάδα, να μπει στη γυμναστική ακαδημία άνευ εξετάσεων και να ζητιανεύει την ελεημοσύνη του χρεοκοπημένου Κράτους λέγοντας σε κάθε ευκαιρία στους δημοσιογράφους ότι το Κράτος δεν κάνει τίποτα και άλλα τέτοια, που σωστά είναι, πλην όμως σε οδηγούν απλά σε μια αποτυχία γεμάτη από δικαιολογίες ορθότατες. Εννοείται ότι την απόφασή της να φύγει χειροκροτούν πρώτοι οι γονείς της, που δεν την μεγάλωσαν για να ψάχνει δικαιολογίες, αλλά για να είναι παντού πρώτη και άριστη. «Όταν έφυγα για την Αμερική» λέει η Στεφανίδη «η κρίση είχε αρχίσει να διαφαίνεται και οι γονείς μου ήταν υπέρμαχοι της άποψης ότι κάποιος με δυνατότητες μπορεί να ανθήσει καλύτερα στο εξωτερικό. Γι’ αυτό και την ημέρα του αποχωρισμού μας δεν υπήρξαν ούτε κλάματα, ούτε λόγια παρηγοριάς, αλλά μόνο χαρά. Ενας καινούριος -και μάλιστα διεθνής- δρόμος ανοιγόταν μπροστά μου - κι εγώ ήμουν έτοιμη να τον ακολουθήσω». Σκεφτόμουνα χθες βράδυ ενώ έβλεπα τις οκτώ προσπάθειές της προς το χρυσό πόσο δικαιωμένοι πρέπει να νοιώθουν αυτοί οι γονείς που έμαθαν στην κόρη τους να κυνηγάει τα όνειρά της. Και πόσο σπάνια τυχερή ήταν η χρυσή ολυμπιονίκης που είχε δυο γονείς που της έμαθαν ότι στη ζωή δεν πρέπει φοβάται να πετάει. Γιατί για αυτό η Στεφανίδη πήρε το χρυσό: γιατί με τη βοήθεια ενός κονταριού μπορεί να κάνει αυτό που οι γονείς της την ενθάρρυναν να κάνει, δηλαδή να πετάξει.
Μια ιστορία μοντέρνα
Τα μετάλλια των ελλήνων αθλητών στο Ρίο κρύβουν όλα πίσω τους καταπληκτικές ιστορίες νέων ανθρώπων – δεν θα μπορούσε να λείπει η ιστορία του θριάμβου ενός κοριτσιού που άφησε την Ελλάδα πίσω για να ανοίξει τα φτερά του. Είναι μια ιστορία μοντέρνα, ελληνική, δική μας – υπάρχει σχεδόν σε κάθε οικογένεια πια και ευτυχώς στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν έχουμε να κάνουμε με μελό, αλλά με δικαίωση. Η Στεφανίδη επτά χρόνια μακριά μας είναι ένας από τους καλύτερους εκπροσώπους της χώρας μας, γιατί την Ελλάδα την κουβαλάει μέσα της κι αυτό αρκεί: η αγάπη για τη χώρα είναι δεδομένη όσο και η αγάπη για τη δουλειά και την επιτυχία. Αν η επιτυχία έρθει μακριά από τη χώρα δεν υπάρχει πρόβλημα: πρόβλημα είναι η μίρλα, η γκρίνια, η παραίτηση από τα όνειρα, ο συμβιβασμός με τη μετριότητα, το παρακάλι για μια αργομισθία στο δημόσιο, η ελπίδα ότι με κάποιο μαγικό τρόπο θα υπάρξει βόλεμα. Το Στάνφορντ δεν υπάρχει στην Ελλάδα, αλλά υπάρχει στις ΗΠΑ κι είναι σκληρό: αν νοιώθεις ότι σε αυτό ανήκεις πρέπει να το διεκδικήσεις. Όχι για να γίνεις απλά καλύτερη αθλήτρια, αλλά για να ζήσεις τη ζωή που θες. Η Στεφανίδη εκεί βελτιώθηκε, παντρεύτηκε, ευτύχισε, γνώρισε τον άντρα που χθες ως προπονητής της ήταν ο πρώτος που την αγκάλιασε. Εκεί ζει και ζει το όνειρό της.
Ενας μόλις χρόνος
To 2011, ήταν δεύτερη στο αμερικάνικο πρωτάθλημα κλειστού στίβου, με 4,40 και ήταν τρίτη στo αμερικάνικο πανεπιστημιακό πρωτάθλημα ανοικτού στίβου με 4.40 μ: χρειάστηκε μόλις ένα χρόνο να προσαρμοστεί και να δείξει στις αμερικάνες συναθλήτριες της ότι στη διαδοχή της τσαρίνας Ισιμπάγεβα αυτή θα παίξει τον κύριο ρόλο. Οι επιτυχίες που ακολουθούν είναι η λογική εξέλιξη της αγάπης για τη σκληρή δουλειά και της ικανότητας της να προσαρμοστεί στο καινούργιο της περιβάλλον: η Στεφανίδη αγαπάει την Ελλάδα, αλλά δεν την νοσταλγεί, δεν καταριέται τη μοίρα της, δεν πιστεύει πως κάποιος κακός Θεός την τιμώρησε να φύγει από αυτό που αυτάρεσκα οι κάτοικοι του αποκαλούν «καλύτερο οικόπεδο στη γη». «Κουβαλάω την Ελλάδα μέσα μου, όσο κι αν η πατρίδα μου -υπό τις σημερινές συνθήκες- κάποιες φορές με πληγώνει» θα πει σε μια συνέντευξή της. « Η ελληνική σημαία δεν θα φύγει ποτέ από το στέρνο μου. Είναι υπέροχο να νιώθεις ότι χάρη σε σένα η χώρα σου εκπροσωπείται με τον καλύτερο τρόπο στο εξωτερικό. Οι αθλητές είμαστε και λίγο πρεσβευτές. Και μάλιστα πρεσβευτές σε μια εποχή όπου η Ελλάδα έχει ανάγκη την έξωθεν καλή μαρτυρία». Θα της έλεγα ότι εκτός από αυτό η Ελλάδα έχει ανάγκη κι από υπέροχα παραδείγματα κι αυτή είναι το καλύτερο.
Ελαμψε η νύχτα
Δείτε το άλμα της νίκης της. Όταν καταλαβαίνει ότι το έχει περάσει και είναι πρώτη πανηγυρίζει στον αέρα! Πανηγυρίζει όπως έμαθε να ζει κι έμαθε να ζει πετώντας, χωρίς εκπτώσεις στα όνειρά της, χωρίς συμβιβασμούς. «Θέλω να σας ζητήσω συγνώμη για το ξενύχτι» είπε γελώντας. Στην Ελλάδα έλαμπε το αυγουστιάτικο φεγγάρι. Η μπορεί και να ήταν η λάμψη της Κατερίνας, που έκανε τη διαρκή νύχτα αυτής της χώρας ξαφνικά ξεχωριστή. Σαν μάθημα ζωής πολύτιμο…
