Πριν μερικά χρόνια όταν είχα πρωτοδεί τον Κάρλος Αλκαράθ με τα μάτια μου στο Ρολάν Γκαρός, άγουρο και επιπόλαιο ακόμα όπως είναι τα 19χρονα παιδιά συνήθως, είχα γράψει εδώ πως είναι θέμα χρόνου ό,τι θα συμβαίνει στο παγκόσμιο τένις να έχει να  κάνει αποκλειστικά με αυτόν και την φόρμα του. Ο τελικός του Γουίμπλεντον είναι η απόδειξη εκείνης της παρατήρησης, που φυσικά δεν ήταν μόνο δική μου: ο Αλκαράθ από τα 19 του είναι καθηλωτικός για όποιον τον βλέπει από κοντά. Στα 21 του επιπλέον δίνει την εντύπωση πως είναι χωρίς αντίπαλο.

Eνα γκέιμ, ένα ματς

Ο Αλκαράθ έφτασε στον τελικό του λονδρέζικου τουρνουά έχοντας παίξει πολύ περισσότερη ώρα τένις από τον Τζόκοβιτς που είχε εύκολες προκρίσεις και χάρη στο πολύ εύκολο ταμπλό, αλλά και χάρη στην κλάση του. Ο Σέρβος πέρασε χωρίς αγώνα τον Ντε Μινόρ στον προημιτελικό γιατί ο Αυστραλός τραυματίστηκε και στον ημιτελικό έκανε περίπατο με τον Μουσέτι που κατάφερε να εκμεταλλευτεί λάθη πολλών καλύτερών του και να φτάσει τόσο μακριά. Ο Αλκαράθ υπέφερε να αποκλείσει τον Τιαφό, κουράστηκε απέναντι στον Μεντβέντεφ, έχασε ένα σετ και από τον πανύψηλο Πολ που είναι πολύ καλός χάρη στο σερβίς του στο χόρτο. Αλλά μπήκε στον τελικό για να δείξει όλη την πρόοδό του. Η οποία δεν έχει να κάνει με το τένις που παίζει – και είναι το ίδιο από την μέρα που ξεχώρισε – αλλά με το μυαλό του, την συγκέντρωσή του και την υποχρέωσή του να τιθασεύσει το ένστικτό του και να παίξει για να κερδίζει κι όχι για να παίρνει χειροκροτήματα.

Αψογο και μοναδικό

Ο Τζόκοβιτς είπε στο τέλος του ματς ότι το τένις που έπαιξε απέναντι σε ένα αντίπαλο που αποκάλεσε «άψογο και μοναδικό» ήταν κατώτερο της περίστασης. Ο Σέρβος κάνει καλά να τα έχει με τον εαυτό του, αλλά στην πραγματικότητα δεν μπορούσε να κάνει τίποτα απέναντι στον πολύ συγκεντρωμένο Ισπανό. Γρήγορα αποδείχτηκε πως το break του Αλκαράθ στο πρώτο κιόλας σερβίς του Τζόκοβιτς ήταν η μικρογραφία του ματς. Ο Τζόκοβιτς προσπάθησε να τον αιφνιδιάσει παίζοντας πολύ επιθετικά και σερβίροντας όσο καλύτερα μπορούσε. Η τεράστια εμπειρία του τον οδηγεί στο να έχει πάντα την καλύτερη στρατηγική: παίρνει το ρίσκο να ανεβεί για να μην επιτρέψει στον Αλκαράθ να τον βομβαρδίζει με το φορ χαντ από το βάθος του γηπέδου, ενώ η πρακτική του «σερβίς –βολέ» στερεί από τον Ισπανό και στο να χρησιμοποιήσει ένα από τα μεγάλα όπλα του, δηλαδή το ντροπ σοτ. Αλλά ο Αλκαράθ έχει απαντήσεις σε όλα. Και κυρίως είχε υπομονή: του κάνει break παίζοντας 14 λεπτά τένις χωρίς να χάσει λεπτό τον αυτοέλεγχό του. Και κάνει σαφές πως αν παραμείνει ψύχραιμος δεν έχει να φοβηθεί κάτι ακόμα και από τον Τζόκοβιτς η προθήκη του οποίου δεν χωρά τα Γκραν Σλαμ που έχει κερδίσει.

Τα πάντα από αυτόν

Η απόδειξη ότι τα πάντα εξαρτιόνται από τον νεαρό Ισπανό την δεδομένη στιγμή είναι όσα συμβαίνουν μετά την μοναδική δύσκολη στιγμή του στο ματς. Ο Αλκαράθ έχει κερδίσει το πρώτο σετ χωρίς να ιδρώσει (6-2) και στο δεύτερο έχει προσθέσει καταπληκτικούς πόντους στο γιγάντιο dvd των high lights της καριέρα του. Εχει ακυρώσει κάθε προσπάθεια του Τζόκοβιτς να επιστρέψει στο ματς και στο τρίτο σετ, παρά την βελτίωση του Σέρβου στο σερβίς (για να μείνει στο ματς ο Νόλε κερδίζει σχεδόν κάθε πόντο όταν περνά το πρώτο του σερβίς…), μένει κολλημένος δίπλα του απαντώντας. Το break της επικείμενης νίκης έρχεται αναπόφευκτα στο 9 γκέιμ: ο Αλκαράθ προηγείται με 5-4 και πρέπει να σερβίρει για να τελειώσει το ματς. Πάει γρήγορα και επιβλητικά στο 40-0 και τότε παθαίνει ένα παράξενο μπλακ άουτ. Ξαφνικά αρχίζει να σερβίρει άθλια, αδυνατεί να κρατήσει την μπάλα μέσα σε δυο εύκολες για την κλάση του απαντήσεις, λυγίζει κι αφού χάνει τρια ματς πόιντ χάνει και το γκέιμ.

Είναι βέβαιο ότι οι σχολιαστές όλου του κόσμου εκείνη την στιγμή μιλούσαν για την δύναμη του πρωταθλητή Τζόκοβιτς, την επιβλητικότητα του ίσκιου του, το φόβο του μικρού μπροστά στον γκραν μάστερ – το νούμερο 1 όλων των εποχών. Αλλά οι υπερβολές των σχολιαστών δεν μπορούν να αλλάξουν τα δεδομένα του ματς. Η ανασύνταξη του Αλκαράθ γίνεται σε χρόνο ρεκόρ. Στο τάι μπρέικ ελέγχει την κατάσταση μολονότι το τάι μπρέικ δεν ήταν ποτέ ο αγαπημένος του επίλογος να κλείνει τα σετ. Ο Τζόκοβιτς έχει γλυτώσει τρεις φορές το πρόωρο αντίο στο ματς αλλά είναι σαν να βλέπει από τον αντίπαλό του να του κάνει όσα έκανε αυτός σε όλους δεκαπέντε χρόνια: ο Αλκαράθ τρέχει κι απαντάει κι απαντάει σχεδόν σε όλα. Αν η μπάλα του φύγει πέντε πόντους άουτ, ο Τζόκοβιτς μπορεί να πάρει κάποιους πόντους. Αλλά δεν μπορεί να κερδίσει ποτέ: το ματς ολοκληρώνεται χωρίς καρδιοχτύπια. Και το 3-0 είναι το μόνο σκορ που θα μπορούσε να προκύψει με βάση την εικόνα του αγώνα.

Όταν αυτός σταματήσει

Ο Τζόκοβιτς μετά την νίκη του με τον Μουσέτι είπε ότι ο Αλκαράθ έχει μέλλον και θα γίνει το νούμερο 1 στον κόσμο όταν αυτός μετά από δεκαπέντε χρόνια σταματήσει. Το είπε αστειευόμενος. Ότι τα κατάφερε να παίξει τον δέκατο τελικό στο Γουίμπλεντον ένα μήνα μετά από επέμβαση στο γόνατο είναι σπουδαίο, το ότι φέτος στα ματς με τους δέκα πρώτους της παγκόσμιας κατάταξης δεν έχει νίκη είναι ανησυχητικό: ο κάποτε σύμμαχός του χρόνος τρέχει γρήγορα. Αλλά ο Τζόκοβιτς δεν είναι το θέμα: το γεγονός της ημέρας είναι ότι ο Αλκαράθ ετοιμάζεται να ανακηρυχτεί όχι απλά σε διάδοχό του αλλά σε ένα είδος παγκόσμιου κυρίαρχου. Ο Μπέκερ είπε ότι η διαφορά του από όλους τους άλλους είναι ότι δεν γνωρίζουμε τα όρια του: «θα ήταν λογικό να έχει τρία Ρολάν Γκαρός, αλλά δυο Γουίμπλεντον δεν τα περίμενε κανείς» λέει ο Γερμανός που ξέρει τι σημαίνει να κερδίζεις στο Λονδίνο τόσο νέος.

Στα 21 του ο Αλκαράθ έχει τέσσερα Γκραν σλαμ σε τρεις διαφορετικές επιφάνειες. Ο Ναδάλ στην ηλικία του είχε τρια – όλα στο Παρίσι, ο Φέντερερ ένα στο Γουίμπλεντον, ο Τζόκοβιτς ένα στις ΗΠΑ. Οι συγκρίσεις του Ισπανού σε λίγο δεν θα γίνονται με αυτούς τους τρεις, που έμοιαζαν απλησίαστοι μέχρι την εμφάνισή του, αλλά με όλους τους θρύλους του αθλήματος.

Ο Αλκαράθ παίζει τένις για τα χειροκροτήματα, ξεχνώντας καμιά φορά την ουσία του πράγματος, αλλά εκτός γηπέδου είναι σεμνός. «Δεν είμαι Τζόκοβιτς, δεν είμαι Ναδάλ, δεν είμαι Φέντερερ, αλλά προσπαθώ» είπε. Αλλά αν συνεχίσει έτσι σε λίγο θα είναι πρόβλημα να συγκρίνονται αυτοί μαζί του.