Κάθε χρόνο υπάρχουν κάποιοι μήνες που κάνω συγκεκριμένα πράγματα. Το Μάιο και τον Ιούνιο μου αρέσει να κάνω ταξίδια – αν συνδυάζονται και με ποδόσφαιρο ακόμα καλύτερα. Τον Ιούλιο και τον Αύγουστο διαβάζω δέκα κιλά αστυνομικά – όχι πως σταματάω τον υπόλοιπο καιρό, αλλά στο δίμηνο αυτό η ανάγνωσή τους είναι υποχρεωτική. Το Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο τους περιμένω πως και πώς να δω τους «πιλότους» των νέων τηλεοπτικών σειρών – κυρίως των αμερικάνικων. Συνήθως ό,τι βλέπω θέλω και να το μοιράζομαι, είτε για να γλυτώσω κανένα από το να χάσει το χρόνο του παρακολουθώντας σαχλαμάρες, είτε για να ενθαρρύνω φίλους να δουν κάτι και να έχουμε να το συζητάμε. Κι εδώ και πέντε χρόνια, κάθε φορά που φτάνει αυτή η στιγμή, καταλαβαίνω μόνο ένα πράγμα: πόσο μου λείπει μια σειρά σαν το Lost, και πόσο κάθε χρόνο, σαν τον κολλημένο καψούρη, αναζητώ κάτι που της μοιάζει χωρίς να το βρίσκω ποτέ.

Οι συζητήσεις για το φινάλε  

Όταν η σειρά ολοκληρώθηκε, το Μάιο του 2010, οι συζητήσεις που ακολούθησαν το φινάλε της βοήθησαν στο να μην λείψει αρχικά πολύ. Αυτό συνέβη για δυο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι ο ίδιο το φινάλε δίχασε τόσο πολύ, που συζητήθηκε για καιρό – πράγμα που αρχικά λειτούργησε σαν καταπραϋντικό: το Lost είχε τελειώσει και παρόλα αυτά συνέχιζε να υπάρχει στις συζητήσεις μας – άλλωστε τα επεισόδια του τα είχες και μπορούσες σε αυτά να επιστρέψεις. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι σε ένα μεγάλο μέρος του κοινού, κυρίως σε αυτό που περίμενες ερμηνείες για την ύπαρξη του κόσμου από μια τηλεοπτική σειρά, το φινάλε δεν άρεσε και ό,τι έχει άσχημο (για σένα) φινάλε το αφήνεις συνήθως στην άκρη κι ευκολότερα. Πεντέμισι τηλεοπτικές σεζόν μετά νομίζω πως το Lost λείπει σε όλους - και σε όσους, έτσι κι αλλιώς το αγάπησαν δεχόμενοι και τις όποιες ατέλειές του, και σε όσους ένοιωσαν προδομένοι από το φινάλε του: και αυτή η αίσθηση της προδοσίας αγάπη είναι. Πεντέμισι τηλεοπτικές σεζόν αργότερα θαυμάσαμε πολλά, χαρήκαμε κάμποσα, είδαμε κάποιες σειρές φανατικά και άλλες απλά για ευχαρίστηση, παρατήσαμε πολλές και ενθουσιαστήκαμε βιαστικά με άλλες. Αλλά κάθε καιρό τέτοια εποχή που βλέπουμε τη νέα πραμάτεια μια και μόνη πικρή βεβαιότητα έχουμε: ότι Lost δεν έχει δυστυχώς ούτε και φέτος.

Τι ήταν τελικά

Τι ήταν τελικά το Lost; Μια σειρά φτιαγμένη από κάποιους εξυπνάκηδες που παγίδεψαν κάτι εκατομμύρια τηλεθεατές με αινίγματα χωρίς λύση; Ένα παραμύθι, που ακριβώς επειδή δεν πατούσε σε καμία σύμβαση, επέτρεπε στους σεναριογράφους να κάνουν οποιαδήποτε αυθαιρεσία στο όνομα του σασπένς; Μια σειρά μυστηρίου στην οποία η ατμόσφαιρα μετρούσε πιο πολύ από την πλοκή; Ενας τηλεοπτικός λαβύρινθος χωρίς έξοδο; Ένα εγκεφαλικό παιγνίδι που σε έκανε να αισθάνεσαι ή κορόιδο ή πολύ έξυπνος; Μπορεί να ήταν όλα αυτά ή και άλλα πολλά καλύτερα ή χειρότερα, αλλά για μένα ήταν κυρίως μια σειρά που ένωσε κάποια εκατομμύρια ανθρώπους σε όλη τη γη με ένα παράξενο μαγικό ιστό, όχι με την αρτιότητα της ή με την καλλιτεχνική ομορφιά της ή με την σεναριακή της δύναμη, αλλά με την ικανότητα της να δημιουργεί συζητήσεις, δηλαδή επικοινωνία, δηλαδή παρέα και συντροφιά. Δεν θυμάμαι ποτέ καμία σειρά που να αποτελεί ευκαιρία για να γνωρίσεις ανθρώπους – πιο πολύ από τηλεοπτικό προϊόν το Lost υπήρξε ένα είδος νέας γλώσσας, για να μην πω θρησκείας. Οσο πιο πολύ το παρακολουθούσες κι όσο πιο πολύ σκάλιζες ορατές και αόρατες λεπτομέρειες, τόσο πιο πολύ αυτά ήθελες να τα μοιραστείς αναλύοντας, εξηγώντας και προβλέποντας. Δεν μιλάμε απλά για διασκέδαση: μιλάμε για κόλλημα που οδηγούσε σε ένα είδος ψυχαναγκαστικής απόλαυσης – όσο κι αυτό ακούγεται τραβηγμένο. Κάθε επεισόδιο ήταν σαν μια ακόμα μέρα που οι πιστοί περνούσαν (περνούσαμε…) όλοι μαζί. Δεν έχει ξαναγίνει και δεν πρόκειται.

Σαν να βρίσκω φίλους από το στρατό

Από τη μέρα που το Lost ολοκληρώθηκε (;), κάθε φορά που σε μια άλλη σειρά ανακαλύπτω κάποιον ηθοποιό που χάρη στη σειρά γνώρισα, αισθάνομαι την ίδια χαρά που νοιώθω όταν μαθαίνω τα καλύτερα για ένα παλιό συμμαθητή ή για κάποιον με τον οποίο υπηρετήσαμε μαζί στον Εβρο. Μόνο που και οι πολλοί από τους ηθοποιούς που στη σειρά γνωρίσαμε, ελάχιστα έκαναν μετά το φινάλε της κι αυτό δεν μπορεί να είναι τυχαίο: όπως κολλήσαμε με το Lost εμείς, παραμένοντας κάπως συναισθηματικά ανάπηροι να προχωρήσουμε, έτσι μοιάζουν κι αυτοί αιχμάλωτοι μιας επιτυχίας που τους στοίχειωσε. Ο ωραίος ανασφαλής Τζακ (Μάθιου Φοξ) περιορίστηκε σε ασήμαντα περάσματα από ταινίες αδιάφορες, όπως το Ζ nation πχ: η τελευταία του εμφάνιση είναι σε μια ταινία που λέγεται «Αφανισμός» - θα μπορούσε να είναι τίτλος και για την μετά το Lost καριέρα του. Η Κέιτ, (Λίλυ Εβαντζελάιν)) το κορίτσι μας, έκανε κάποια σύντομα περάσματα από το Χόμπιτ και το Αnt Man, μόνο για να μας θυμίσει ότι πρέπει να γυρίσουμε στο νησί. Ο Χέρλι, (Χόρχε Γκαρσία), αφού σαν κυνηγημένος έπαιζε σε ό,τι σειρά φανταστείς μόνο για λίγο, βρήκε ένα καταφύγιο στο Χαβάι 5-0, γιατί νησιά υπάρχουν και σε αυτό.  Από εκεί πέρασε για λίγο και ο Λοκ (Πάτρικ Ο Κουίν), πιστεύω για τον ίδιο λόγο και τώρα για να βρει γαλήνη η ψυχή του παίζει στο «Secrets and Lies», που για το Λοκ ακούγεται ως κάτι αυτοβιογραφικό. Εχω χάσει τελείως τον Σαϊντ (Νάβιν Αντριους), τον Τσάρλι (Ντόμινιγκ Μόναχαν), once upon a time βλέπω την Κλέρ (Εμιλι ντε Ραβίν), δεν ξέρω που είναι η Σαν (Γιουν Τζιμ Κίν) και γιατί ο Ντέσμοντ (Χένρι Ιακ Κιούζικ) άφησε την Πενέλοπε για τους 100. Μόνο πάνω στο Σόγερ (Τζος Χόλογουέι) στήνονται διαρκώς σειρές, αλλά το ξέραμε πως το πρωταγωνιστιλίκι το είχε στο αίμα του. Καμία από όσες έκανε δεν έσκισε (Intelligence, Colony κτλ) γιατί ο Τζέκομπ τα χει πάρει μαζί του. Όπως και να χει κάθε φορά που τους βλέπω έναν έναν πιστεύω πως θα ακουστεί ένα βουητό και στην επόμενη σκηνή θα ξαναβρεθούμε εκεί που πρέπει, «because we have to go back». Ετσι έλεγε η διασημότερη ατάκα μιας περιπέτειας στην οποία πήραμε όλοι μέρος.

Μικρή σημασία

Διαβάζω ότι σκέφτονται να του δώσουν συνέχεια. Δεν ξέρω καν αν το θέλω. Ξέρω ότι κάθε φορά που βλέπω τις νέες σειρές μου λείπει. Αλλά από την άλλη, τώρα που δεν μαλώνουμε για το τέλος του, δεν είναι αυτή η αίσθηση της απουσίας του, η μεγαλύτερη απόδειξη της επιτυχίας του; Και δεν είναι επικίνδυνο να τη χάσουμε κι αυτή; Αναρωτιέμαι χωρίς να ξέρω την απάντηση. Αλλωστε στο Lost οι απαντήσεις μικρή σημασία τελικά είχαν…