Ο Παναθηναϊκός αποκλείστηκε τελικά από τη Φενέρ χάνοντας και χθες βράδυ με κάτω τα χέρια. Στην Αθήνα, μετά τις δυο ήττες του, οι ειδικοί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι «την διαφορά την έκανε ο Μπογκντάνοβιτς που είναι ο καλύτερος παίκτης στην Ευρώπη». Χθες ο Σέρβος ήταν άποντος για τρία δεκάλεπτα, η άμυνα του ΠΑΟ δούλεψε καλά πάνω του, αλλά ο Παναθηναϊκός έχασε την επαφή με το καλάθι νωρίς και μετά το πρώτο δίλεπτο του τρίτου δεκαλέπτου δεν απείλησε τους Τούρκους. Το πρόβλημα του Παναθηναϊκού δεν ήταν εν τέλει ούτε ο Μπογκντάνοβιτς, ούτε ο Ομπράντοβιτς: ήταν το κακό μπάσκετ που έπαιξε στην επίθεση και στα τρία ματς. Οσο τον έβλεπα σκεφτόμουν μόνο ένα πράγμα: πόσο μεγάλο είναι τελικά το κενό που άφησε φεύγοντας ο τεράστιος Δημήτρης Διαμαντίδης.

Δεν κρίνεται από τη στατιστική

Συνηθίζουμε να κρίνουμε την προσφορά των μεγάλων αθλητών με νούμερα, ξεχνώντας ότι οι αριθμοί λένε πάντα τη μισή αλήθεια. Στο μπάσκετ η λατρεία των αριθμών είναι παραδοσιακά τεράστια, αφού το σπορ το επιβάλει, αλλά πρόκειται για λατρεία που μεταδίδεται και επειδή τελικά είναι αρρώστια είναι και μεταδοτική. Αν η προσφορά ενός αληθινά μεγάλου παίκτη (σε όλα τα σπορ…) είχε να κάνει μόνο με αριθμούς, πραγματικά δεν θα υπήρχαν παίκτες δύσκολο να αντικατασταθούν: καμία ομάδα δεν αγωνίζεται με παίκτη λιγότερο, όταν κάποιος μεγάλος σταματάει και πάντα το ρόστερ, που δηλώνει στο φύλλο αγώνα έχει τον αριθμό των παικτών που προβλέπονται. Αλλά δεν είναι όλοι οι παίκτες ίδιοι και δύσκολα μένει ίδια μια ομάδα, όταν χάσει τον ηγέτη της. Αυτή είναι η περίπτωση του προικισμένου, αθλητικού, αλλά ακυβέρνητου εφετινού μπασκετικού ΠΑΟ.   

Ο αληθινός ηγέτης

Η προσφορά ενός παίκτη δεν είναι μόνο αυτή που καταγράφει η όποια στατιστική: ο αληθινά μεγάλος παίκτης προσφέρει σε τομείς, που στη στατιστική δεν υπάρχουν. Ο αληθινός ηγέτης υπάρχει για να μιλήσει στα αποδυτήρια, όταν χρειάζεται. Για να δώσει κουράγιο στον καινούργιο και να συμπαρασταθεί στον παλιό. Για να βοηθήσει τον προπονητή αναλαμβάνοντας εντός του γηπέδου πρωτοβουλίες, που ο κόουτς δεν δύναται να ζητήσει. Για να θυμίσει ποια ήταν η  αντίδραση της ομάδας, που μόνο ο ίδιος γνωρίζει αληθινά καλά, στα δύσκολα. Για να καλμάρει τους ενθουσιασμούς, όταν όλα πάνε καλά και να περιορίσει τα μεγάλα λόγια, όταν ως δια μαγείας, καμιά φορά τα προβλήματα μοιάζουν όλα λυμένα. Ο ηγέτης υπάρχει για να σε εμψυχώσει, να σε συνετίσει, να σε ενθαρρύνει, να σου πει μπράβο ή να σε μαλώσει, μιλώντας ωστόσο τη γλώσσα του αθλητή – αυτή που κάθε προπονητής ξεχνάει γρήγορα, γιατί έτσι πρέπει. Ο ηγέτης υπάρχει για να διακρίνει το κακό, πριν αυτό πλησιάσει πολύ, για να χτυπήσει καμπανάκια συναγερμού, γιατί εκ πείρας τα έχει δει όλα, για να επισημάνει την ανάγκη να διορθωθεί ένα λάθος, πριν αυτό γίνει ανεξέλεγκτα επικίνδυνο. Τέλος ο ηγέτης υπάρχει για να κατευθύνει την ομάδα εντός του αγωνιστικού χώρου, να μπει μπροστά, να δώσει στη νίκη μεγαλοπρέπεια και κυρίως για να γλυκάνει την ήττα. Ο ηγέτης εμφανίζεται κυρίως στα δύσκολα για να δώσει στον κόσμο ελπίδα με την παρουσία του. Ο Δημήτρης Διαμαντίδης υπήρξε για όλους αυτούς τους λόγους ένας μοναδικός ηγέτης και η απουσία του φάνηκε στα play off, όπως ακριβώς είχε φανεί και στην αρχή της σεζόν, όταν ο ΠΑΟ ξεκίνησε αγκομαχώντας και χάνοντας ματς από τον Ολυμπιακό με τα χέρια κατεβασμένα. Τα play off ήταν φέτος για τον Παναθηναϊκό μια ολοκαίνουργια δοκιμασία. Ηταν σαν ξαφνικά η ομάδα να πήγε πίσω - στο σημείο έναρξης της σεζόν. Και σε αυτό το σημείο ξαναβρέθηκε μόνη, χωρίς ηγέτη, χωρίς καθοδηγητή, χωρίς το Διαμαντίδη. Όπως και πέρυσι τον Οκτώβριο.

Υπάρχει πάντα διαφορά

Και με το Διαμαντίδη ο ΠΑΟ είχε αποτυχίες στα play off: τα τελευταία χρόνια δεν αρκούσε η δική του παρουσία για να καλυφθούν πολλά και σημαντικά προβλήματα, που δημιουργήθηκαν σταδιακά και με τον καιρό. Όμως αποτυχία με αποτυχία έχει διαφορά. Πέρυσι π.χ ο ΠΑΟ ήταν πολύ λιγότερο δυνατός – ακόμα και αν ο Διαμαντίδης ήταν 28 χρονών είναι αμφίβολο, αν η ομάδα θα μπορούσε ν αποκλείσει την καλοκουρδισμένη και φορμαρισμένη Λαμποράλ. Όμως η παρουσία του Διαμαντίδη εγγυόταν σοβαρότητα, μαχητικότητα, συγκέντρωση, γνώση της δυσκολίας: οι εμφανίσεις δεν είχαν καμία σχέση. Πέρυσι ο ΠΑΟ χρειαζόταν διαρκώς υπερβάσεις: φέτος έμοιαζε πλήρης, τουλάχιστον πριν αρχίσει η σειρά. Αν στο τέλος γνώρισε τρεις ήττες οδυνηρές, με τρόπους ολότελα διαφορετικούς, ήταν γιατί δεν υπήρχε αυτός που θα μπορούσε να πάρει την ομάδα από το χέρι. Ο Διαμαντίδης δηλαδή.

Δεν θα επέτρεπε one man show

Ο Διαμαντίδης δεν θα επέτρεπε ποτέ αυτή την τσιρκοποίηση του μπάσκετ που είδαμε από τον ΠΑΟ στα play off. Δεν θα επέτρεπε αυτό τον ανόητο καταιγισμό από τρίποντα. Δεν θα επέτρεπε σε κανένα να επιχειρεί να κάνει τα ματς  one man show. Δεν θα άφηνε τον Μπογκντάνοβιτς στην Αθήνα να παίρνει την μπάλα χωρίς να ιδρώσει και δεν θα επέτρεπε στον  Ντίξον να σουτάρει σε όλα τα ματς ανενόχλητος. Οποιος άμυνα δεν έπαιζε θα πάγωνε από ένα βλέμμα του κι όποιος στην επίθεση ξεχνούσε ότι έχει συμπαίκτες θα είχε να κάνει μαζί του. Γιατί ο Διαμαντίδης ήταν πηγή έμπνευσης για τους συμπαίκτες του, τύχη μεγάλη για τους προπονητές που μαζί του δούλεψαν και φάρος σιγουριάς για τον κόσμο, που την ομάδα παρακολουθεί. Με τον Διαμαντίδη στο παρκέ ήταν διαφορετικές και οι νίκες του ΠΑΟ, αλλά και οι ήττες του: αυτές προπάντων.

Τώρα είναι αλλιώς

Κάποια στιγμή στο δεύτερο ματς με τη Φενέρ στο ΟΑΚΑ η κάμερα έπιασε το Διαμαντίδη σχεδόν να βουρκώνει μετά από μια κακή επίθεση του ΠΑΟ. Από το πλάνο αυτό καταλάβαινες πόσο απογοητευμένος ήταν: αυτό που έβλεπε δεν είχε σχέση με την δική του ομάδα. Ο Παναθηναϊκός, στους μήνες που ακολούθησαν το αντίο του, έκανε μεταγραφές, δυνάμωσε, βρήκε αθλητικούς ψηλούς και καλούς σκόρερ, αλλά είναι ορφανός από ηγέτη: Διαμαντίδη είναι δύσκολο να βρεις. Ο ΠΑΟ μπορεί να πάρει το πρωτάθλημα: θα δώσει κάποια ματς στα τελικά με τον Ολυμπιακό, τον Ολυμπιακό τον ξέρει. Όμως βγαίνει από τα play off με τα φτερά σπασμένα: δεν αποκλείστηκε απλά, αλλά έχασε με τρόπους που για τον Παναθηναϊκό απαγορεύονται. Συγνώμη λάθος: απαγορεύονταν κάποτε στον ΠΑΟ του Διαμαντίδη – τώρα το πράγμα είναι δυστυχώς αλλιώς.