Επειδή το ποδόσφαιρό μας είναι «παραγοντοκεντρικό» δεν βρήκα παράξενο ότι χθες αντί στην ΑΕΚ να ασχοληθούν με τα γιατί της πεντάρας ασχολήθηκαν με το τι θα πει (και όχι τι θα κάνει) ο κ. Δημήτρης Μελισσανίδης: στην Ελλάδα έχουμε φτάσει στο σημείο που οι παράγοντες μετράνε πιο πολύ από τις ομάδες. Δεν έκανε βέβαια τίποτα πρωτότυπο το αφεντικό της ΑΕΚ.  Αφού αποκάλεσε τους παίκτες «ξεφτίλες» και είπε ότι το επόμενο καλοκαίρι θα τα αλλάξει όλα έκανε χθες κι ένα είδος αυτοκριτικής: «Ο πρώτος φυσικά που φταίει για όλο αυτό είμαι εγώ. Γνωρίζω πολύ καλά όλα τα λάθη που έχουν γίνει και θα τα διορθώσω άμεσα» είπε. Μακάρι να τα διορθώσει και να μας επιτρέψει να ξαναδούμε μια κανονική ΑΕΚ. Διότι τα τελευταία χρόνια λείπει μια πραγματική ΑΕΚ. Ο,τι βλέπουμε είναι η καρικατούρα της.

Ωραία και παραγωγικά

Το 1990-91 ο Ολυμπιακός με προπονητή τον Ολεγκ Μπλαχίν και στο γήπεδο τον Προτάσοφ και τον Λιτόφτσενκο και τον Σάβιτσεφ στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος προηγήθηκε στο μισάωρο κόντρα στην ΑΕΚ με 4-0. Οποιος ήταν στο Καραϊσκάκη έτριβε τα μάτια του. Αλλά η ΑΕΚ του Μπάγεβιτς ανασυντάχθηκε γρήγορα, μείωσε με πέναλτι γκολ του Σαμπανάτσοβιτς, πέτυχε κι ένα δεύτερο με τον Δημητριάδη και κυνήγησε όσο μπορούσε ένα τρίτο. Αυτό που θα έπρεπε να είναι ένας θρίαμβος του Ολυμπιακού έγινε τελικά μια ήττα που η ΑΕΚ ξεπέρασε γρήγορα. Η ΑΕΚ κατάφερε να σκληρύνει μετά από αυτή και πήρε το πρωτάθλημα κάνοντας αυτό που ήξερε, δηλαδή παίζοντας σταθερά ωραίο και παραγωγικό ποδόσφαιρο. Αυτή ήταν πάντα η δύναμη της ΑΕΚ: μπορούσε, επενδύοντας στο παιγνίδι, να διαχειρισθεί την ήττα ευκολότερα από τον Ολυμπιακό  και τη νίκη καλύτερα από τον Παναθηναϊκό. Γιατί πάνω από ήττες και νίκες υπήρχε το παιγνίδι, το οποίο παραδοσιακά και πάντα τιμούσε.

Χαρακτήρας και ελαττώματα

Στο ελληνικό ποδόσφαιρο οι ομάδες είχαν πάντα τον χαρακτήρα τους – ο χαρακτήρας αυτός ήταν αποτέλεσμα κυρίως της νοοτροπίας και του γούστου των οπαδών τους. Ο Ολυμπιακός ήταν ασυμβίβαστος με την ήττα: παραμένει σύνδεσμος φιλάθλων οπαδών, που ποτέ δεν άφησαν την ομάδα μόνη. Ο ΠΑΟ ήταν ομάδα με παράγοντες και ποδοσφαιριστές με προσωπικότητα – μονίμως προσανατολισμένος στην Ευρώπη. Ο ΠΑΟΚ ήταν ομάδα έδρας – στην Τούμπα λύγιζαν οι πάντες και οι νίκες του ΠΑΟΚ ήταν μεγάλες παραστάσεις. Η ΑΕΚ σε όλο αυτό είχε διαλέξει και τιμούσε ένα ρόλο ξεχωριστό: το ρόλο της ομάδας που συνδυάζει την επιτυχία με το καλό ποδόσφαιρο. Αν οι τίτλοι της ήταν λιγότεροι είναι γιατί ο συνδυασμός αυτός είναι  στην Ελλάδα δύσκολος. Να παίζεις για να κερδίζεις είναι πιο εύκολο από το να πρέπει να παίξεις καλά για να κερδίσεις. Φυσικά οι ομάδες είχαν και έχουν λόγω χαρακτήρα και ελαττώματα. Ο Ολυμπιακός λόγω επιτυχιών κουβαλά πάντα λίγη έπαρση. Ο ΠΑΟ στα καλά του μπορεί να είναι μπλαζέ και κυνικός. Και η ΑΕΚ, όταν δεν ανταμείβεται για το παιγνίδι της γίνεται γκρινιάρα. Αλλά παραδοσιακά και ιστορικά η επιδίωξή της ήταν πάντα  να παίζει λίγο καλύτερα από τους ανταγωνιστές της – πλουσιότερη από αυτούς δεν ήταν ποτέ.   

 Τι να τον κάνεις τον τίτλο;

Παρότι ο δρόμος της ΑΕΚ ήταν ο πιο ιδιαίτερος υπηρετήθηκε ωστόσο πιστά – τουλάχιστον στα χρόνια που την ΑΕΚ την θυμάμαι. Η ΑΕΚ του Λουκά Μπάρλου, με Θωμά Μάυρο, Ντούσαν Μπάγεβιτς, Χρίστο Αρδίζογλου, Μίμαρο Παπαϊωάννου ήταν μια σπουδαία επιθετική μηχανή, όπως και η ΑΕΚ του Ντούσαν που την διαδέχτηκε. Η ΑΕΚ κατέκτησε το πρωτάθλημα το 1989, αλλά στους οπαδούς της ομάδας άρεσε το ποδόσφαιρο που αυτή έπαιζε το 1990 και το 1991, που τίτλο δεν πήρε. Τι να τον κάνεις τον τίτλο όταν στη Φιλαδέλφεια μπορούσες να δεις τον Σαβέβσκι, τον Οκόνσκι, τον Μπατίστα, τον Δημητριάδη να φορτώνουν γκολ τους αντιπάλους; Όταν σε αυτή την ομάδα πρόσθεσαν ποιότητα ο Σάμπανάτσοβιτς, ο Σαραβάκος, ο Κετσπάγια, ο Αλεξανδρής ήρθαν πρωταθλήματα και μεγάλες ευρωπαϊκές βραδιές που δυνάμωσαν τον χαρακτήρα της ομάδας. Την θυμάμαι σαν χθες να κερδίζει τον Ολυμπιακό με 1-3 στο ΟΑΚΑ με δυο παίκτες λιγότερους!

Στα δύσκολα υπήρχε πίστη  

Η πίστη στο ποδόσφαιρο και στις αξίες του κράτησαν ζωντανή την ΑΕΚ και στα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν μετά τη φυγή του μάστρο Ντούσκο. Νέοι ήρωες όπως ο Νικολάϊδης, ο Τσιάρτας, ο Κατσουράνης, ο Κασάπης αποδείχτηκαν θεματοφύλακες ενωσήτικων αξιών. Οι προπονητές που αγαπήθηκαν παρουσίασαν ομάδες που έπαιζαν μπάλα: η πρώτη ΑΕΚ του Σάντος π.χ  ήταν μια ομάδα επιθετικότατη που έχανε από τον Ολυμπιακό με 2-3 στη Φιλαδέλφεια αλλά που έπαιζε το ματς στα ίσια κι ας μην είχε το Τζόλε, τον Ζιοβάνι, τον Καρεμπέ, τον Γεωργάτο: είχε δικούς της ώρες όπως τον Ντέμη, τον Τσιάρτα, τον Ιβιτς, τον Γκαμάρα κτλ. Στα ακόμα πιο δύσκολα στην ΑΕΚ προστέθηκαν ο Λυμπερόπουλος, ο Οκκάς, ο Ζήκος, αργότερα ο Σκόκο, ο Ριβάλντο, ο Μπλάνκο, παίκτες που έρχονταν στην ΑΕΚ με σκοπό να κάνουν το παιγνίδι της πιο αποδοτικό, πιο όμορφο. Αυτή η θέληση της ομάδας να υπηρετεί την ομορφιά του παιγνιδιού της έδινε και το δικαίωμα να διαμαρτύρεται για διαιτησίες π.χ: δεν είναι ότι έχανε τα πρωταθλήματα στον πόντο, είναι ότι τιμούσε όσο και όπως μπορούσε το παιγνίδι. Και για αυτό αμφισβητούσε τις πρωτιές των άλλων: το έκανε πιστεύοντας ότι έπαιζε καλύτερα. Ηταν ιδεοληπτικό; Μπορεί. Αλλά ήταν ειλικρινές και βασιζόταν στην πίστη ότι η ΑΕΚ βασιζόταν στο παιγνίδι και μόνο. Στους παίκτες, τους προπονητές και στη δύναμη της οικογένειας της.  

Πρωτόγνωρα για την ΑΕΚ

Αυτά που γίνονται στην ΑΕΚ τα τελευταία χρόνια είναι πρωτόγνωρα, όχι για το ελληνικό ποδόσφαιρο, άλλα για την ΑΕΚ. Αν δει κανείς τι πρέσβευε η συγκεκριμένη ομάδα επί προεδρίας Ντέμη Νικολαϊδη κιαι τι πρεσβεύει τώρα θα νομίζει ότι κάποιος κάνει στους οπαδούς της ένα κακόγουστο αστείο. Η ΑΕΚ του Ντέμη πρότασσε την ποδοσφαιρική  στελέχωση, τη δουλειά του τεχνικού διευθυντή, την «καταγγελία» του παρασκηνίου, το όραμα για ένα γήπεδο με ποδοσφαιρόφιλους, χωρίς τρομοκράτες και τρομολάγνους. Η ΑΕΚ του σήμερα είναι μια ομάδα που ενδιαφέρεται για τις εκλογές της ΕΠΟ πιο πολύ από το ποδόσφαιρο, είναι εναντίον των ξένων διαιτητών που ο Ντέμης ήθελε, διοικείται από τους οδηγούς του Γκαγάτση, κι έχει ξεχάσει τελείως την αξία ενός θεαματικού και καθαρού ποδοσφαίρου, δηλαδή το λόγο που οι οπαδοί της αγάπησαν την ομάδα.

Τραυματισμένη και μπερδεμένη

Χαμένη σε ένα περίεργο παιγνίδι οπισθοδρόμησης η ΑΕΚ χάνει ακόμα κι όταν κερδίζει. Πήγε στη Γ΄ Εθνική για να σβήσει τα χρέη, αλλά γύρισε πιο σοφτ από ποτέ – σαν εκεί να απέκτησε ένα τραύμα που δεν επουλώθηκε. Το πρωτάθλημα που κατέκτησε δημιούργησε μια βεβαιότητα ότι ήρθε χάρη στον έλεγχο κάποιου παρασκηνίου που «γονάτισε» μπροστά στο κλέος του Μελισσανίδη. Χαρίζει στον ΠΑΟΚ προκριματικά του Τσάμπιονς λιγκ για Ενώσεις και συμμαχίες, ενώ η συμμετοχή στα προκριματικά θα επέβαλε τη δημιουργία μιας δυνατής ομάδας. Σήμερα παραπέμπεται στην Επιτροπή Δεοντολογίας για παρεμβάσεις στις εκλογές της ΕΠΣ Καρδίτσας – ποιος η ΑΕΚ που για χρόνια αυτά τα κορόιδευε!  Εχει φτάσει στο σημείο να δέχεται τρία γκολ (τουλάχιστον) από τον Ολυμπιακό κάθε χρόνο και να το θεωρούν οι οπαδοί της περίπου φυσιολογικό. Και να μην υπάρχει κανείς σχεδόν από όσους μιλάνε για αυτή που να τολμά να κάνει σαφές στον κόσμο ότι η διοικητική της στελέχωση, όταν γίνεται με ανθρώπους που δούλευαν σε ομάδες που πριόνιζαν δοκάρια για να μην γίνουν ματς, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την ΑΕΚ. Τουλάχιστον την ΑΕΚ που ο κόσμος της γνώρισε.  

Κάπου όλα χάθηκαν

Ο Μελισσανίδης λέει θα φέρει το καλοκαίρι άλλους παίκτες. Σκέφτεσαι ότι οι τελευταίοι που ήρθαν ήταν ο Χνιντ, ο Νεντελτσιάρου, ο Ινσούα, ο Νταντσένκο και δεν καταλαβαίνεις αν αυτό είναι μήνυμα ελπίδας ή απειλή! Θα του πρότεινα να φέρει πρώτα πίσω τις αληθινές αξίες της ΑΕΚ: την αγάπη για το καλό και καθαρό ποδόσφαιρο, τη λατρεία για παίκτες που άξιζε για αυτούς να καμαρώνεις, τη στήριξη στον προπονητή, την δημιουργία μιας ομάδας που είναι οικογένεια. Όλα αυτά χρόνια τώρα δεν υπάρχουν. Η ΑΕΚ δεν έχει ανάγκη ούτε από λεφτά, ούτε από άρχοντες του παρασκηνίου: δεν ήταν αυτές οι αξίες της. Και χωρίς τις αξίες της, χάθηκε…