Όλα έδειχναν πως η 26η Νοεμβρίου θα μπορούσε να ήταν μια στοιχειωμένη βραδιά για την Αργεντινή, η βραδιά του αποκλεισμού της από το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2022. Για περισσότερο από μία ώρα το Μεξικό, χωρίς καν να παίζει ποδόσφαιρο, είχε εξουδετερώσει μια ανέμπνευστη και αγχωμένη Αργεντινή, που στην επίθεσή της, που έπρεπε να κάνει τη διαφορά είχε αόρατο τον Λαουτάρο Μαρτίνες και εντελώς εκτός παιγνιδιού τον Ντι Μαρία. Κάπου εκεί εμφανίστηκε ο Μέσι, που μας έδειξε γιατί έχει επτά Χρυσές Μπάλες στο σπίτι και πως μπορεί κάνοντας λίγα να οδηγήσει την ομάδα του σε μια νίκη δίνοντας της το φιλί της ζωής. Δεν έχει προκριθεί βέβαια η Αργεντινή και με την Πολωνία το ματς θα είναι πιο δύσκολο: στην πραγματικότητα βρίσκεται στην ίδια περίπλοκη κατάσταση όπως ήταν και το 2018 όταν και ήθελε νίκη στο τελευταίο ματς για να προκριθεί - τότε με αντίπαλο την Νιγηρία. Αλλά υπάρχει ο Μέσι κι ο Μέσι θα κάνει ό,τι μπορεί: χθες έφτασε τα γκολ του Μαραντόνα στα μουντιάλ κι έγινε ο μεγαλύτερος σε ηλικία ποδοσφαιριστής με γκολ και ασίστ στο ίδιο ματς από το 1960 κι έπειτα.
Μια αχτίδα φωτός
Ο Λέο έφερε μια αχτίδα φωτός σε αυτό που θα μπορούσε να ήταν μια από τις πιο σκοτεινές νύχτες στην ιστορία της Seleccion και σαφώς στο τέλος του αγώνα δεν έκρυψε την ικανοποίησή του: «Ήταν ένας δύσκολος αγώνας - παραδέχτηκε - επειδή το Μεξικό κλείστηκε σωστά. Έπρεπε να κερδίσουμε πάση θυσία και αυτό μας γέμισε άγχος στο πρώτο ημίχρονο. Ξέραμε ότι έπρεπε να ξεκινήσει άλλο ένα Παγκόσμιο Κύπελλο για εμάς και έτσι έγινε. Επιστρέψαμε στο να είμαστε ο εαυτός μας, επιστρέψαμε. Δεν μπορούμε να πάμε στραβά τώρα». Στη Ντόχα μπορεί να συνεχίσει να γράφει ιστορία και χθες έδειξε πως θα κάνει ό,τι μπορεί. Το κακό είναι ότι τα νοκ αουτ ματς, στα οποία το στρες είναι ο πιο σκληρός αντίπαλος, άρχισαν για την Αργεντινή από την δεύτερη κιόλας αγωνιστική.
Η ιστορία των χρόνων της
Εγραφα πριν το ματς ότι μόνο ο Μέσι μπορεί να βγάλει την Αργεντινή από το αδιέξοδο: δεν ήταν μια δύσκολη πρόβλεψη – συμβαίνει πάντα. Στα δυο γκολ της Αργεντινής χθες υπάρχει όλη η ιστορία των τελευταίων χρόνων της: ένας Μέσι και κάποια ταλέντα που περιμένεις πάντα. Λογικά θα πρεπε το δεύτερο γκολ, αυτό το καταπληκτικό τελείωμα του 21χρονου Εντσο Φερνάντεζ, να είναι το γκολ με το οποίο η Αργεντινή θα άνοιγε το σκορ και το γκολ του Μέσι θα έπρεπε να ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Σε αυτή την περίπτωση θα μπορούσε κάποιος να πει ότι συνέβη το λογικό: οι συμπαίκτες του Μέσι θα του είχαν χαρίσει μια νίκη, που τον κρατά στο μουντιάλ κι αυτός θα είχε πάρει τα χειροκροτήματα του αρτίστα, που τη δύσκολη βραδιά κάνει το κάτι παραπάνω για να δηλώσει παρών στη μάχη στα 35 του. Αλλά ο Μέσι στην Εθνική (και νομίζω και γενικά …) δεν είχε ποτέ την τύχη αυτή: έπρεπε πάντα να είναι αυτός που θα βγει μπροστά – είτε σαν ταλαντούχος πιτσιρικάς κάποτε, είτε σαν βετεράνος σήμερα. Την ιστορία τη γράφει – δεν συμμετέχει απλά σε αυτή.
Διαβάζω δεξιά κι αριστερά ότι η Αργεντινή έτσι δεν πάει πουθενά κτλ. Όταν βλέπεις τον βοηθό του Σκαλόνι, τον μεγάλο Αϊμάρ, να πλαντάζει από το κλάμα για μια νίκη απέναντι στο Μεξικό (που ήταν κατώτερο των περιστάσεων) καταλαβαίνεις το στρες της ομάδας. Αλλά η Αργεντινή μπορεί να προχωρήσει μόνο έτσι: με τον αρχηγό της να δίνει λύσεις τη στιγμή που αυτή της χρειάζεται. Μπορεί να μην είναι αρκετές. Δεν γίνεται, όμως, αλλιώς.
Ο Σκαλόνι δεν μπορεί παρά να περιμένει να ξυπνήσει ο Λαουτάρο και να τον βοηθήσουν κι άλλοι. Αλλά χωρίς τον Μέσι δεν υπάρχει Αργεντινή ούτε και φέτος. Τον βλέπεις κι αναρωτιέσαι που πας παλληκάρι. Κι έτσι θα τον θυμάσαι: γραπωμένο σε μια μεγάλη ελπίδα, έτοιμο να βρει μια λύση, με μια παράξενη θλίψη στα μάτια αλλά και με μια πίστη στον εαυτό του εξωπραγματική. Η μπάλα τον ήθελε στο γκολ: η μπάλα τον θέλει στο μουντιάλ. Κι όποιος την αγαπάει ξέρει πως μόνο αυτός μπορεί να προκαλέσει λίγη συγκίνηση σε ένα μουντιάλ καλών ομάδων, αλλά ελάχιστα εμπνευσμένων παικτών.
Ο Λέβα απελευθερώθηκε
Η σωτηρία της Αργεντινής από το Μέσι έβαλε σε δεύτερη μοίρα τα κατορθώματα δυο άλλων από τους λίγους μεγάλους. Ο Λεβαντόφσκι βρήκε επιτέλους το γκολ που έψαχνε σε τελικά παγκοσμίου κυπέλλου και τώρα θα απειλήσει την Αργεντινή. Απέναντι στους Σαουδάραβες, που ήταν κεφάτοι και αρκετά επιθετικοί, όχι όμως και υποδειγματικά οργανωμένοι όπως απέναντι στην Αργεντινή, ο Λέβα δίνει την ασίστ του 1-0 στον Ζιελίνσκι, έχει δοκάρι με το γόνατο (!) και πετυχαίνει ένα γκολ που δημιουργεί μόνος του πρεσάροντας και κλέβοντας τη μπάλα από τον επιπόλαιο Αλ Μάλκι, 10 λεπτά πριν το τέλος του ματς, πριν αρχίσει κι αυτός να κλαίει σαν μικρό παιδί.
Βέβαια η νίκη της Πολωνίας οφείλεται πολύ και στον τερματοφύλακα Σέζνι που έπιασε πέναλτι και ευχαρίστησε τον Φιλίπι, προπονητή του στη Γιουβέντους, γιατί είχε κάνει ανάλυση των εκτελέσεων πέναλτι των παικτών της Σαουδικής Αραβίας για χάρη του! Οι Πολωνοί έχουν να παίξουν στους 16 του μουντιάλ από το 1986 όταν ολοκληρώθηκε η καριέρα του Μπόνιεκ και του Ζμούντα. Είναι κοντά.
Δεν είχαν ΕμΠαπέ
Φυσικά έλαμψε πάλι το άστρο του ΕμΠαπέ που έφτασε τα τρία γκολ σε ένα μουντιάλ στο οποίο είναι απόλυτος πρωταγωνιστής. Αν ο Μέσι κυνηγά (μάλλον άθελά του…) τα ρεκόρ του Μαραντόνα, ετούτος σβήνει τα ρεκόρ του Πελέ. Χρειάζεται ένα ακόμα γκολ για να γίνει ο παίκτης που έχει σκοράρει περισσότερα γκολ κάτω από 24 χρόνων – έχει ήδη 7. Αλλά το σπουδαιότερο στην περίπτωσή του είναι ότι βρίσκει γκολ απέναντι σε άμυνες απολύτως στημένες πάνω του όπως ήταν η χθεσινή των Δανών. Τρεις παίκτες τον περίμεναν σχεδόν σε όλο το ματς κι ο ΕμΠαπέ τους ταλαιπώρησε όλους, παρότι η κίνησή του με τη μπάλα είναι δεδομένη και προβλέψιμη: αυτό είναι που ξεχωρίζει το μεγάλο κυνηγό – ότι δηλαδή σκοράρει παρόλο που όλοι ξέρουν πως παίζει.
Ο Ντιντιέ Ντεσάν έβγαλε μάλλον νωρίς τον Ζιρού (που θύμωσε κομμάτι), είδε την Γαλλία να έχει τα θεματάκια της στη μεσαία γραμμή αλλά την είδε και να κερδίζει μολονότι σε δεύτερο σερί ματς βρέθηκε μπροστά σε μια δυσκολία: στην πρεμιέρα της έχανε από την Αυστραλία, χθες ισοφαρίστηκε από την Δανία που με τον Μπρειθγουέιτ αντί του δυσκίνητου Κορνέλιους στο β ημίχρονο βελτιώθηκε κιαι θα παίξει μια πρόκριση με τους Αυστραλούς.
Η Γαλλία έγινε η πρώτη ομάδα που πέρασε στους 16 και έσπασε και την κατάρα που ήθελε σε τρία σερί μουντιάλ τους κατόχους να φεύγουν στο πρώτο γύρο. Καθόλου παράξενο. Ούτε η Ιταλία το 2010, ούτε η Ισπανία το 2014, ούτε η Γερμανία το 2019 είχαν ΕμΠαπέ.
Το podcast για το μουντιάλ
https://player.simplecast.com/597ab2b5-9a19-4a08-b011-c007288d8ff4?dark=false
