Αυτό που κυρίως με ενδιέφερε στη χθεσινή κλήρωση του Τσάμπιονς λιγκ ήταν να δω ποιοι θα είναι οι αντίπαλοι των πέντε αγγλικών ομάδων που βρέθηκαν στη φάση των 16. Φέτος, από την πρώτη κιόλας αγωνιστική του Τσάμπιονς λιγκ ήταν φανερά δυο πράγματα. Το πρώτο ότι έχουμε να κάνουμε με ένα τρομερά  ισορροπημένο και ανοιχτό Τσάμπιονς λιγκ: ομολογώ ότι άλλο σαν το εφετινό δεν θυμάμαι. Το δεύτερο που είναι εύκολα κατανοητό και το είχα επισημάνει πριν καιρό γράφοντας κάτι σχετικό στην Sday, είναι ότι οι καλύτερες ομάδες φέτος μοιάζουν οι αγγλικές. Όχι τυχαία συνεχίζουν και οι πέντε, ενώ οι Ισπανοί έχασαν την Ατλέτικο, οι Ιταλοί τη Νάπολι, οι Γάλλοι τη Μονακό και οι Γερμανοί έμειναν μόνο με την Μπάγερν Μονάχου.

Οι όμιλοι είναι παραμορφωτικός καθρέφτης

Εχω ξαναγράψει παλιότερα ότι ένα από τα χαρακτηριστικά του Τσάμπιονς λιγκ στην ιστορία του είναι ότι ποτέ δεν προέκυψε ο τελικός, που όλοι περίμεναν, όταν η διοργάνωση ξεκινούσε. Δεν μιλάω για το Κύπελλο Πρωταθλητριών – αναφέρομαι στην μοντέρνα του έκδοση. Στη φάση των ομίλων συνήθως τα φαβορί ξεχωρίζουν. Βέβαια, πολλές φορές ομάδες που θεωρούσαμε τεράστια φαβορί αποδείχτηκε ότι κέρδισαν τις εντυπώσεις, γιατί είχαν βρεθεί σε ομίλους εύκολους: ο όμιλος μπορεί να λειτουργεί και σαν παραμορφωτικός καθρέφτης και η Παρί π.χ το ξέρει καλά. Σχεδόν πάντα, ωστόσο, κάποιοι ξεχώριζαν και τους περιμέναμε στον τελικό, χωρίς πάντως να τους δούμε ποτέ μαζί. Φέτος είναι αδύνατο να φανταστείς, όχι το ζευγάρι, αλλά έστω τον ένα από τους δυο φιναλίστ. Κι αυτό συμβαίνει γιατί οι καλύτεροι ήταν οι Αγγλοι, που όμως τα τελευταία χρόνια στο Τσάμπιονς λιγκ δεν είναι απολύτως αξιόπιστοι.

 Έσπειραν τον πανικό

Στην πρώτη φάση της διοργάνωσης οι Αγγλοι ξεχώρισαν. Η Σίτυ έκανε ένα επιβλητικό πέρασμα από την Νάπολι, που όταν αγωνίστηκε μαζί της ήταν, θεωρητικά, η πιο φορμαρισμένη ιταλική ομάδα. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ καθάρισε την Μπενφίκα με συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς να αντιμετωπίσει σοβαρούς κινδύνους. Η Τότεναμ έριξε στο καναβάτσο την Ρεαλ Μαδρίτης με χαρακτηριστική ευκολία και η Λίβερπουλ φόρτωσε γκολ και την αδύναμη Μάριμπορ και την φιλόδοξη Σπαρτάκ Μόσχας. Ακόμα και η Τσέλσι, που δεν τερμάτισε πρώτη στον όμιλό της πήρε την πρόκριση από την Ατλέτικο Μαδρίτης του Σιμεόνε που έφτανε διαδικαστικά στους προημιτελικούς και έχει παίξει και δυο τελικούς την τελευταία πενταετία.

Το αρκετά ενδιαφέρον στην υπόθεση είναι ότι οι συγκεκριμένες πέντε αγγλικές ομάδες είναι ολότελα διαφορετικές μεταξύ τους – πράγμα που αποτελεί και την καλύτερη απόδειξη της υπεροχής της Πρέμιερ λιγκ έναντι οποιουδήποτε άλλου πρωταθλήματος – κι ας μοιάζει η Σίτυ ασταμάτητη. Η ποιότητα ενός πρωταθλήματος δεν κρίνεται από τη μάχη στην κορυφή: αυτά είναι ελληνικές κουταμάρες. Όταν σε ένα πρωτάθλημα υπάρχουν πολλές ομάδες που διακρίνονται, παίζοντας διαφορετικό ποδόσφαιρο, η θεαματικότητα του και η ποιότητα του είναι δεδομένο ότι θα ανεβούν. Αυτό συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Αγγλία. Αν είχαμε να κάνουμε με θεατρικούς θιάσους θα λέγαμε ότι πρόκειται για θιάσους με επιπεδάτους ηθοποιούς, που ανεβάζουν ολότελα διαφορετικά έργα.

Χωρίς καμία ομοιότητα

Οι πέντε αγγλικές ομάδες δεν έχουν καμία αγωνιστική ομοιότητα μεταξύ τους. Η Σιτυ είναι μια κανονική ομάδα του Πεπ Γκουαρντιόλα πλέον: εχει όλες τις δυνατότητες, που έχουν οι ομάδες του και κάποιες από τις αδυναμίες που υποχρεωτικά κουβαλάνε, αφού η τελειότητα παραμένει ουτοπία και ευτυχώς. Πέντε παίκτες πατάνε περιοχή ακόμα και σε εκτός έδρας ματς,το transition είναι υποδειγματικό, η κατοχή της μπάλας είναι υποδειγματική και ο Ντε Μπρούιν κάνει συχνά τη δουλειά του Μέσι. Η επίθεση είναι φωτιά και οι σκόρερς πολλοί. Η Μάντσεστερ Γιουναιτεντ απο την άλλη εχει σφραγίδα Μουρίνιο με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Μπορεί κάποιοι να τη βρίσκουν υπερβολικά προσηλωμένη στην άμυνα, αλλά θυμίζω ότι πέρσι κέρδισε το Γιουροπα Λιγκ – πράγμα που δείχνει ότι τους ευρωπαϊκούς δρόμους τους ξέρει καλά. Η Λιβερπουλ δεν είναι απλά μια ομάδα του Κλοπ: μου μοιάζει μια κανονική εκπρόσωπος της Μπουντεσλίγκα χωρίς Γερμανούς παίκτες! Αν έπαιζε στο πρωτάθλημα Γερμανίας θα κόντραρε στα ίσια την Μπάγερν ψάχνοντας σε κάθε ματς ένα γκολ παραπάνω από τον αντίπαλο. Ομοίως η Τότεναμ του Ποκετινο θα μπορούσε εύκολα να παίζει στην ισπανική Λίγκα: πρεσάρει, επιτίθεται, κάνει κατοχή μπάλας και παίζει για το φορ της όπως όλες οι ισπανικές ομάδες! Φυσικά δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ειδήμονας για να καταλάβει το πόσο ιταλική είναι η Τσέλσι του Κοντε: το μόνο που  χρειάζεται είναι να εχει δει τρία παιγνίδια της. Ολες αυτές οι ομάδες είναι εξαιρετικοί πρεσβευτές διαφορετικών ειδών ποδοσφαίρου, αλλά έχουν ένα κοινό πρόβλημα: είναι κομμάτι ασταθείς για διαφορετικούς λόγους. Η Σίτυ έχασε από την Σαχτάρ γιατί μπλόκαρε η επίθεσή της. Η Λίβερπουλ έχει αμυντικές αδυναμίες γιατί δεν υπάρχουν αλληλοκαλύψεις: οι αμυντικοί της παίζουν συχνά αβοήθητοι. Η Τότεναμ δεν έχει πείρα – πράγμα στο Τσάμπιονς λιγκ απαραίτητο. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μπορεί να χάσει από την Βασιλεία, αν δεν παίξει άμυνα για την άμυνα – δεν το κάνει πια και με μεγάλη επιτυχία. Και η Τσέσλσι είναι δημιούργημα του Κόντε, που με το Τσάμπιονς λιγκ έχει κακή σχέση.

Ολοι είναι εύθραυστοι 

Ο τελικός του Τσαμπιονς λιγκ γίνεται βέβαια στο τέλος Μαΐου και μέχρι τότε πολλά μπορεί ν αλλάξουν: αν γινόταν τον επόμενο μήνα δεν αποκλείω να βλέπαμε σε αυτόν δυο αγγλικές ομάδες, αλλά ο Μάιος είναι μακριά και το πρόγραμμα όλων βαρύ. Η Σιτυ, όπως όλες οι ομάδες του Πεπ, μπορεί στα ημιτελικά να εχει αδειάσει απο ενέργεια. Τον Μουρίνιο μπορεί να τον εχει τρελανει η γκρίνια των τηλεσχολιαστων τύπου Μακ Μάναμαν που τον κατηγορεί ανοιχτά για αμυντικολατρεια: ο Ζοζέ τσιμπάει - με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Η Τότεναμ μπορεί να εχει χάσει τον Χάρι Κέιν και χωρίς αυτόν είναι άλλη ομάδα. Η Λιβερπουλ μπορεί να μην εχει βελτιωθεί στην άμυνα και χωρίς άμυνα στο Τσαμπιονς λιγκ δεν προχωράς πολύ. Ακομα και η Τσέλσι μπορεί να καταρρεύσει- ειδικά αν ο Κοντε αρχίσει να σκέφτεται πως θα ήταν προτιμότερο να επιστρέψει στην Ιταλία.

Ολοι εναντίον τους

• Γιουβέντους-Τότεναμ
• Βασιλεία-Μάντσεστερ Σίτι
• Πόρτο-Λίβερπουλ
• Σεβίλλη-Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ
• Τσέλσι-Μπαρτσελόνα
• Ρεάλ Μαδρίτης-Παρί Σεν Ζερμέν
• Σαχτάρ Ντόνετσκ-Ρόμα
• Μπάγερν Μονάχου-Μπεσίκτας

Στην κλήρωση προέκυψαν ζευγάρια για όλα τα γούστα. Ο Μάιος είναι σίγουρα μακριά. Οι αδυναμίες των Αγγλων κρατάνε ζωντανές τις ελπίδες κάποιων άλλων, που είτε έχουν γνώση της διοργάνωσης (Ρεάλ, Μπάρτσα, Μπάγερν) είτε ενθουσιασμό (Παρί). Αν το εφετινό Τσάμπιονς λιγκ ήταν μια κινηματογραφική περιπέτεια ο τίτλος του θα ήταν «όλοι εναντίον των Αγγλων». Μιλάμε για blockbuster…