Κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι χθες βράδυ θυμήθηκαν, όχι πόσο ωραίο παιχνίδι είναι το μπάσκετ, αλλά πόσο ωραίο παιχνίδι μπορεί να είναι ένα ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και στον Ολυμπιακό. Η αναμέτρηση του ΟΑΚΑ έμοιαζε, πριν αρχίσει, μία από τις πιο άνισες τα τελευταία χρόνια. Ο Παναθηναϊκός με βάση πάντα τις εκτιμήσεις των ειδικών έχει φέτος ομάδα για να φτάσει μέχρι το Final Four τουλάχιστον. Ο Ολυμπιακός από την άλλη, έχασε πάρα πολύ χρόνο στην αρχή καθώς έπρεπε να γυρίσει σελίδα και παρά την βελτίωση του θα είναι θαύμα αν καταφέρει να μπει στην οκτάδα - αν «σβήσει» δηλαδή ήττες όπως αυτές που έχει εντός έδρας από την Εφές και τη Μακάμπι και αυτές που έχει εκτός από την Βιλερμπάν και την Μπάγερν Μονάχου. Κι όμως αυτή η τρελοομάδα του Ολυμπιακού πήγε στο ΟΑΚΑ και μολονότι βρέθηκε στο δεύτερο ημίχρονο να χάνει με διψήφια διαφορά πόντων γύρισε το ματς και είχε στο τέλος τρεις τουλάχιστον μεγάλες ευκαιρίες να το κερδίσει κιόλας, πριν αυτό καταλήξει στην παράταση!

Νομίζω ότι η ποιότητα του μπάσκετ που παίχτηκε θα γίνει αφορμή να γραφτούν και πάρα πολύ ωραία κείμενα για το ματς και τα μυστικά του. Θα γίνουν σίγουρα αναφορές στον πυραυλόκινητο χτες Ράις (έναν παίκτη που δείχνει το βάθος του πάγκου του εφετινού Παναθηναϊκού), θα υπάρξουν κρίσεις για τους προπονητές, θα υπάρξουν αναλύσεις και ωραία σχόλια, διότι όσο πιο ωραίο είναι ένα παιχνίδι τόσο μεγαλώνει το ενδιαφέρον για αυτό ακόμα και όταν αυτό τελειώσει. Σας συνιστώ να τα διαβάσετε όλα, γιατί θα σας βοηθήσουν να καταλάβετε ακόμα καλύτερα το συναρπαστικό σπορ που λέγεται μπάσκετ. Και την ίδια στιγμή σας ζητώ να προβληματιστείτε για το γιατί κάποιοι δεν θέλουν να βλέπουμε παιχνίδια σαν το χθεσινό στο ελληνικό πρωτάθλημα. Κατά τη γνώμη μου αυτή είναι κεντρική ερώτηση μετά από αυτή τη σπουδαία ματσάρα.

Οι συγκρίσεις είναι απίθανες

 Πάρτε και συγκρίνετε το χθεσινό παιχνίδι με το περσινό παιχνίδι, αυτό που δεν τελείωσε ποτέ για το κύπελλο Ελλάδος. Το γήπεδο είναι ίδιο, το πάθος είναι ίδιο, ο κόσμος του Παναθηναϊκού είναι εκεί ζητώντας μία νίκη και σπρώχνοντας την ομάδα προς αυτήν - αλλά όλα τα υπόλοιπα είναι διαφορετικά. Το φετινό ματς, αυτό το καταπληκτικό παιχνίδι που σίγουρα αιχμαλώτισε μπροστά στις τηλεοράσεις τους φίλους του μπάσκετ σε όλη την Ευρώπη, είχε κάτι που το διαφοροποιούσε ολοκληρωτικά από το προηγούμενο: τρεις ξένους διαιτητές. Ο Λαμόνικα και οι άλλοι δύο δεν έδωσαν κανένα ρεσιτάλ χθες βράδυ στο ΟΑΚΑ. Σίγουρα έκαναν και αυτοί τα λαθάκια τους. Ο Ολυμπιακός έκανε και ένσταση στο τέλος, γιατί δεν δόθηκε στον προπονητή του η δυνατότητα να πάρει ένα τάιμ άουτ κι αν «ψειρίσουμε» το παιχνίδι θα βρούμε και άλλες φάσεις, οι οποίες σε ένα ματς το οποίο κρίθηκε στην παράταση μπορεί να έχουν κατιτίς το καθοριστικό. Όμως υπάρχει μία τρομακτική διαφορά  στο ματς που είδαμε χθες βράδυ: κανείς δεν ήξερε τι ακριβώς θα σφυρίξουν και πως θα σφυρίξουν οι διαιτητές πριν το ματς αρχίσει! Οι άνθρωποι μπορούσαν να κάνουν ένα σωρό λάθη, δύσκολα όμως θα έδιναν στο Μιλουτίνοφ 3 φάουλ σε 40 δευτερόλεπτα. Μπορούσαν επίσης να αφήσουν στη διάρκεια του παιχνιδιού κάποια στιγμή το ματς να γίνει πιο σκληρό, ενώ σε προηγούμενα δεκάλεπτά σφύριζαν συνέχεια, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα φόρτωναν τεχνικές ποινές τους παίκτες του Ολυμπιακού, μόνο και μόνο γιατί τους στραβοκοίταζαν. Και σε καμία περίπτωση δεν ήρθαν να κάνουν τους πρωταγωνιστές: πρωταγωνιστές ήταν ο Καλάθης, ο Ράις, ο Πολ, ο Σπανούλης κτλ.

Χαρούμενα σφυρίγματα

Το θέμα δεν είναι ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός: το θέμα είναι πάντα το μπάσκετ. Οποιος χάρηκε αυτό το χθεσινό παιχνίδι είναι άνθρωπος που αγαπάει το μπάσκετ και θα πρεπε να ζητά πρώτα από όλα από τον ΕΣΑΚΕ και την ομοσπονδία που έχουν την ευθύνη των διοργανώσεων να υπάρχουν ανάλογα παιχνίδια και στο ελληνικό πρωτάθλημα, διότι μόνο με τέτοια παιχνίδια το μπάσκετ βγαίνει κερδισμένο. Οποιος χαίρεται ματς των δυο, που κρίνονται από σφυρίγματα που προκαλούν γέλιο, είναι άρρωστος και σίγουρα δεν αγαπάει το μπάσκετ. Το να έχεις ένα περιφερόμενο τσίρκο που τρέχει δεξιά και αριστερά για να διαλύσει ματς, δεν κάνει κακό στον Ολυμπιακό: κάνει κακό στο ελληνικό μπάσκετ. Ο κ. Γιώργος Βασιλακόπουλος μάλλον κοιμήθηκε νωρίς και δεν είδε το ματς: είναι μεγάλος άνθρωπος…

Η μεγάλη αμηχανία

Εν τέλει η ερώτηση είναι απλή: ποιος δεν θα ήθελε να δει ένα παιχνίδι σαν το χθεσινό τέσσερις και πέντε φορές σε μία χρονιά - ακόμα λέω εγώ και αν νικητής ήταν πάντα ο Παναθηναϊκός; Αν είναι καλύτερος, γιατί να μην κερδίσει;

Αυτό που μου έχει δημιουργήσει τη μεγαλύτερη αμηχανία από τη στιγμή που οι αδερφοί Αγγελόπουλοι βρήκαν το θάρρος να βάλουν στην ατζέντα των συζητήσεων τις πομπές της ελληνικής διαιτησίας, ομολογώ ότι είναι η στάση των δημοσιογράφων του μπάσκετ, τους οποίους πρέπει να πω ότι πάντοτε σεβόμουν και εκτιμούσα ιδιαίτερα για την αγάπη και τη γνώση του σπορ. Αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν όλοι αυτοί οι άνθρωποι να μην θέλουν στo ελληνικό πρωτάθλημα να βλέπουμε ματς σαν το χθεσινό, ενώ όπως αποδεικνύεται αυτό είναι πανεύκολο. Αν αφαιρέσεις από τα παιχνίδια τη διαιτητική κακοπιστία (που κάνεις λογικός άνθρωπος σε αυτή την ιστορία δεν θεωρεί αδικαιολόγητη…) αυτό που απομένει είναι δύο υπέροχες ομάδες, που η καθεμία με τον τρόπο της θα κάνει ό,τι μπορεί για να τιμήσει το σπορ. Οποιες και αν είναι οι αγωνιστικές διαφορές τους, αυτό που είδαμε χθες βράδυ είναι ότι ένα Παναθηναϊκός- Ολυμπιακός μπορεί να είναι ένα μεγάλο παιχνίδι ακόμα και αν το μομέντουμ των δύο ομάδων ή το budget τους είναι ολότελα διαφορετικό. Δεν χωράει αμφιβολία ότι είναι αυτή τη στιγμή το καλύτερο παιχνίδι που μπορεί να γίνει στην Ελλάδα και ένα από τα καλύτερα στην Ευρώπη. Γιατί λοιπόν όλοι αυτοί που κατά τα άλλα αγαπούν το μπάσκετ δεν πιέζουν για να έχουμε τέτοια ματς και στο πρωτάθλημα; Γιατί συντάσσονται πίσω από ανθρωπάκια που υπάρχουν για να καταστρέφουν το σπορ συνειδητά;  Γιατί στο ελληνικό πρωτάθλημα ένα παιχνίδι σαν αυτό δεν μπορεί να γίνει με διαιτητές της Ευρωλίγκας, που δεν είναι αλάνθαστοι, αλλά είναι εμφανέστατοι καλύτεροι; Είναι άραγε δυνατόν να λες ότι αγαπάς το μπάσκετ και τελικά να αποδεικνύεις με τη στάση σου ότι θεωρείς τους έλληνες διαιτητές, που δεν μπορούν να πάνε στο ΣΕΦ, περισσότερο σημαντικούς και απαραίτητους από αυτό το υπερθέαμα που είδαμε χθες βράδυ στο ΟΑΚΑ;

Χειροκρότησαν με ανακούφιση

Αναρωτιέμαι επίσης βλέποντας αυτή τη ματσάρα χθες βράδυ και γιατί κάποιοι στερούν από τους οπαδούς του Παναθηναϊκού τη δυνατότητα να βλέπουν τέτοια ματς στο ΟΑΚΑ. Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού αγαπάνε το μπάσκετ όσο λίγοι κι όχι γιατί βρίσκουν σε αυτό ένα καταφύγιο γιατί το ποδόσφαιρο δεν πάει καλά: και μόνιμος πρωταθλητής να ήταν ο Παναθηναϊκός στη Σούπερ Λίγκα, πάλι το ΟΑΚΑ θα γέμιζε. Χθες οι άνθρωποι αυτοί ανέβηκαν στο ΟΑΚΑ για να δούνε μια μεγάλη νίκη του Παναθηναϊκού - στο τέλος χειροκρότησαν με ανακούφιση ένα σπουδαίο αποτέλεσμα στο οποίο είχαν συμμετοχή και οι ίδιοι. Στο καυτό αυτό γήπεδο ο Ολυμπιακός λύγισε στην παράταση, γιατί για μια ακόμα φορά το κοινό του ΟΑΚΑ μεταμόρφωσε σε πρωταγωνιστή κάποιον που δεν περίμενες να κάνει το ματς της ζωής του: ό,τι συνέβη χθες με το Ράις έχει συμβεί παλιότερα με το Ρίβερς, τον Λεκαβίτσιους, τον Θανάση Αντετοκούνμπο για να μείνω στους πρόσφατους. Αυτό το κοινό αξίζει να βλέπει μεγάλα παιχνίδια και όχι διαιτητές της πλάκας. Αυτό το κοινό έπρεπε να απαιτεί ένα πρωτάθλημα χωρίς σκιές με αντίπαλο ένα Ολυμπιακό χωρίς άλλοθι. Για να τον λυγίζει αυτό. Κι όχι ο θίασος των γελοίων που μας στερούν το καλύτερο ματς της Ευρώπης…