Στο φινάλε του τελικού του US Open ο Νόβακ Τζόκοβιτς έκλαψε πάλι, αλλά αυτή τη φορά από χαρά κι όχι από πίκρα όπως στο Γουίμπλεντον. Την Κυριακή το βράδυ ο Σέρβος δεν χρειάστηκε παρηγορητικές αγκαλιές: πήρε ο ίδιος πανευτυχής αγκαλιά την κόρη του και το γιό του στο τέλος. Ο Τζόκοβιτς κέρδισε  τον Ντανίλ Μεντβέντεφ (6-3 7-6 6-3) κι έφτασε τους 24 τίτλους σε τουρνουά Γκραν σλαμ: κανείς άντρας δεν έχει τόσους. Η μόνη που είχε κερδίσει τόσο ήταν η θρυλική Μάργκαρετ Κορτ: θα την ξεπεράσει κι αυτή. Είναι θέμα χρόνου.  

Μamba Forever

Ηταν προετοιμασμένος ο Τζόκοβιτς για τον θρίαμβό του και πώς να μην είναι. Την προετοιμασία του την έδειξε και μέσα στο γήπεδο, αλλά και στο πανηγύρι του: είχε ετοιμάσει ένα ιδιαίτερο μπλουζάκι με το νούμερο 24 και το πρόσωπο του φίλου του Κόμπι Μπράιαντ που το νούμερο το τίμησε. Το εορταστικό t shirt έγραφε «Mamba Forever». Ενας θρύλος αναγνώρισε την μεγαλοσύνη ενός άλλου θρύλου βρίσκοντας κάτι που για μια στιγμή τον ένωσε μαζί του: «Ο Κόμπε ήταν ένας μεγάλος φίλος μου, καθώς και ένα αληθινό παράδειγμα νοοτροπίας νικητή. Με βοήθησε σε στιγμές δυσκολίας. Χάνοντας τον έχασα ένα σημείο αναφοράς στη ζωή μου. Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως αν έφτανα σε αυτόν τον στόχο θα το γιόρταζα έτσι» είπε. Στην Αυστραλία που ακολουθεί ο Σέρβος θα επιχειρήσει να αφήσει πίσω και την Κορτ: θυμίζω ότι στη Μελβούρνη έχει ήδη κερδίσει 10 φορές.

Το ματς δεν ήταν κακό, αλλά η έκβασή του δύσκολα θα μπορούσε να είναι διαφορετική. Για τον Μέντβεντεφ ήταν τεράστια επιτυχία ότι απέκλεισε τον Αλκαράθ στον ημιτελικό, αλλά έμοιαζε σχεδόν αδύνατο να καταφέρει σε δυο μέρες να κερδίσει και τον Τζόκοβιτς, που μάλιστα έφτασε στον τελικό έχοντας κάνει περιπάτους: ζορίστηκε μόνο με τον Τζέρε (που όμως δεν θα μπορούσε να τον αποκλείσει ποτέ) και διασκέδασε κερδίζοντας παίκτες που θα μπορούσαν να του ζητήσουν αυτόγραφο, όπως ο Σέλτον στον ημιτελικό. Κέρδισε μάλιστα τον Μεντβέντεφ με το ίδιο σκορ που είχε κερδίσει τον Ντελ Πόρτο στην τελευταία του επικράτηση στη Νέα Υόρκη: 6-3, 7-6, 63 – ακόμα και το τάι μπρέικ του δεύτερου σετ είχε σχεδόν το ίδιο αποτέλεσμα: 7-4 το 2018, 7-5 την Κυριακή.  

Ένα σετ, ένα ματς

Ο Μεντβέντεφ είχε κερδίσει τον Σέρβο στον τελικό του US Open το 2021. Τότε του είχε πάρει τον αέρα από την αρχή βάζοντας τον να τρέχει στις γωνίες και βομβαρδίζοντάς τον από την αρχή. Η ήττα εκείνη ήταν από τις πικρότερες του Τζόκοβιτς γιατί του στέρησε τη δυνατότητα να κερδίσει όλα τα Γκραν Σλαμ την ίδια χρονιά. Αυτή τη φορά ο Νόλε δεν επέτρεψε στον εαυτό του να δεχθεί επίθεση από τον Μεντβέντεφ, αντιθέτως, επέβαλλε αμέσως το νόμο του. Ένα γρήγορο μπρέικ στο σερβίς του Δανιήλ οριοθέτησε την κατάσταση στο πρώτο σετ σε χρόνο ρεκόρ: ο Τζόκοβιτς πήγε στο 4-1 κι έκλεισε με 6-3 σχεδόν αλάνθαστος. Στο δεύτερο σετ ο Ρώσος άλλαξε στρατηγική και η μάχη ήταν άγρια: το σετ κράτησε 104 λεπτά και ήταν υπέροχο. Δεν ξέρω αν θα άλλαζαν τα πάντα αν το έπαιρνε ο Μεντβέντεφ: το βέβαιο είναι ότι κερδίζοντας το ο Τζόκοβιτς τελείωσε και το ματς. Ο Ρώσος έχει κάνει όλες κι όλες δυο φορές ανατροπή όντας δυο σετ πίσω: έχει κερδίσει τον Αλισίμ και τον Τσίλιτς. Που έχουν υπάρξει και καλοί παίκτες. Αλλά δεν συγκρίνονται με τον Τζόκοβιτς.   

Στα 64 λεπτά που κράτησε το δεύτερο σετ και επί της ουσίας και το παιγνίδι είδαμε τα πάντα. Ο Τζόκοβιτς ξεκίνησε αεράτα και δεν άφησε πόντο στον Μεντβέντεφ στα τρία πρώτα γκέιμ που σέρβιρε. Ο Δανιήλ για να πάει στο 4-3 δεινοπάθησε. Αλλά είχε αποφασίσει να αλλάξει την στρατηγική του: θα έμενε στο βάθος του γηπέδου, θα βομβάρδιζε με το φόρχαντ όσο μπορούσε, θα παρέτεινε κάθε πόντο παίζοντας χωρίς να πάρει ρίσκο. Τα έκανε όλα σωστά. Τόσο σωστά που ο Τζόκοβιτς άρχισε να ζορίζεται ακόμα και στο να κρατήσει το σερβίς του. Για να το κάνει, στο δέκατο και στο δωδεκατο γκέιμ, έπαιξε με τη φωτιά. Το καθένα από αυτά κράτησε 12 λεπτά. Ο Τζόκοβιτς παραχώρησε τέσσερις μπάλες μπρέικ που ο Μεντβέντεφ δεν εκμεταλλεύτηκε. Και στα δυο αυτά υπέροχα γκέιμ ο Τζόκοβιτς φάνηκε να μην έχει αναπνοές, έπεσε κάτω, θύμωσε με τον εαυτό του για συνεχόμενα λάθη στο σερβίς, αλλά και γιατί έβλεπε τον Ρώσο να φτάνει σε όλα του τα ντροπ σοτ επιταχύνοντας.

Με υπογραφή Ιβανίσεβιτς

Όταν οι δυο έφτασαν στο τάι μπρέικ με βάση τη γλώσσα του σώματος ο Μεντβέντεφ φαινόταν να έχει το πλεονέκτημα, αλλά η γλώσσα του σώματος πολλές φορές λέει μόνο ψέματα. Άλλα πράγματα είναι πιο αληθινά. Ο Τζόκοβιτς έχει κάνει πόντους χάρη στο σλάις σέρβις του: ο σκοπός του δεν ήταν να γράψει άσους, αλλά να αναγκάζει τον Μεντβέντεφ να βγαίνει στην πλάγια γραμμή για να απαντήσει. Όταν αυτό συνέβαινε ακολουθούσε νομοτελειακά ένα βολέ του Τζόκοβιτς που ήταν προετοιμασμένος να παίξει πολύ στο φιλέ και το έκανε άριστα κερδίζοντας συνολικά πάνω από 30 πόντους στο ματς. Το «σερβίς – βολέ» υπήρξε η αγαπημένη τακτική του προπονητή του: ο Ιβανίσεβιτς με το δυνατότερο σερβίς στον κόσμο κάποτε έτσι έκανε καριέρα. Κι έτσι παρατείνει και την καριέρα του Τζόκοβιτς μαθαίνοντας του να λειτουργεί σαν απόλυτος επιθετικός παίκτης σε μια ηλικία που δύσκολα κάποιος αλλάζει. Και αυτό είναι ένας από τους λόγους που ο Τζόκοβιτς είναι ο καλύτερος όλων των εποχών. Εχει την διάθεση να εξελιχτεί, να αναθεωρήσει τις σταθερές του, να αλλάξει πολύ το παιγνίδι του σε μια ηλικία που άλλοι έχουν σταματήσει το τένις. Μια δεύτερη καριέρα, με ένα είδος επιθετικής μετάλλαξης, έκανε κι ο Ναδάλ. Αλλά ο Ισπανός ήταν υποχρεωμένος να αλλάξει τρόπο λόγω των τραυματισμών. Ο Τζόκοβιτς έκανε μια επιλογή τακτικής και την υπηρέτησε στο US Open αλάνθαστα – κι όχι μόνο στον τελικό.    

Ο Τζόκοβιτς δεν κάνει τίποτα χωρίς λόγο. Περίμενε στον τελικό τον νεαρό Αλκαράθ και ήθελε απέναντι στον Ισπανό να μειώσει το χρόνο του παιγνιδιού. Αυτό μπορεί να συμβεί μόνο αν ο παίκτης επιτεθεί, μειώσει τον αριθμό των ραλί, και κατεβαίνει σε κάθε ευκαιρία: ειδικά όταν σερβίρει. Η λεπτομέρεια αυτή στο τάι μπρέικ αποδεικνύεται καθοριστική. Ο Μεντβέντεφ κάνει πέντε πόντους μετά από μεγάλα ράλι, αλλά χάνει το σετ παρόλο που προηγείται στο τάι μπρέικ 3-1 γιατί ο Τζόκοβιτς βρίσκει τρία πρώτα σπουδαία σερβίς τη στιγμή που τα χρειάζεται, ενώ ο Ρώσος δε βρίσκει κανένα. Ο Τζόκοβιτς έχει παίξει 26 τάι μπρέικ μέσα στη σεζόν κι έχει χάσει μόλις 5. Όταν έκανε τον πόντο του 7-5, που του έδωσε το δεύτερο σετ, θα μπορούσε να  πει στον Δανιήλ καληνύχτα. Επαιξε και το τρίτο κερδίζοντάς το διαδικαστικά. Γιατί είναι ο Τζόκοβιτς.

Κερδίζει και τον χρόνο

Στις μεγάλες αρετές που τον κάνουν το νούμερο 1 όλων των εποχών σε τίτλους και διάρκεια παραμονής στην κορυφή να προσθέσουμε και τον εγωισμό του. Η ήττα από τον Αλκαράθ στο Λονδίνο τον έκανε να ψάξει το τι χρειάζεται στο παιγνίδι του για να γίνει λιγότερο προβλέψιμος. Ανθεκτικός και σκληρός είναι πάντα: την Κυριακή ιατρικό τάιμ άουτ εξουθενωμένος χρειάστηκε τελικά ο Μεντβέντεφ για αυτό και δεν πιστεύω πως θα μπορούσε να κερδίσει έστω κι αν πήγαινε το ματς στα πέντε σετ πχ. Ο Ρώσος παραμένει ο καλύτερος, της ψαρωμένης, όμως, από τον Τζόκοβιτς γενιάς των 25αρηδων. Το κοινό φέρθηκε άθλια στον Μεντβέντεφ και στο ματς με τον Αλκαράθ και στον τελικό: ό,τι κράτησε την ψυχραιμία του το βρήκα σπουδαίο.  

Η νίκη του Σέρβου στη Νέα Υόρκη δεν είναι όσο εύκολη λέει το τελικό 3-0, αλλά είναι μια νίκη που δείχνει όλη του την υπεροχή. Μόνο ο χρόνος θα σταματήσει τελικά τον Σέρβο. Που όμως, αν σκεφτείς πως με τη νίκη του αυτή εδραίωσε τη θέση του στην ιστορία ως αθάνατος, μάλλον κι αυτόν τον έχει κερδίσει…