Η πρώτη αγωνιστική του πρωταθλήματος είχε παιγνίδια για όλα τα γούστα και είχε και μια έκπληξη μεγάλη: ο Αστέρας Τρίπολης παίζοντας πολύ ψυχωμένα και πολύ οργανωμένα κέρδισε τον ΠΑΟ στο άδειο ΟΑΚΑ με 0-1. Κατά τα άλλα πολλές ομάδες φάνηκαν κομμάτι ανέτοιμες, ίσως είναι ακόμα και ασχημάτιστες καθώς δεν αποκλείεται ότι μπορεί να αλλάξουν μέχρι το τέλος του παζαριού που θυμίζω πως φέτος είναι στις 11 Σεπτεμβρίου. Νομίζω πως  όποιοι είδαν τα κενά τους και θα τρέξουν για να τα διορθώσουν. Το Σάββατο είδαμε τα ματς του πρωταθλητή ΠΑΟΚ με τον Πανσερραϊκό (3-2) και του Ολυμπιακού στον Βόλο (0-2) και χθες τους υπόλοιπους, πλην του Παναιτωλικού και της Λαμίας που θα παίξουν σήμερα.

Ακολουθούν μερικές επισημάνσεις.

Ολοι ροτείσον, αλλά…

Ο ΠΑΟ απέναντι στον Αστέρα Τρίπολης και η ΑΕΚ απέναντι στον ΟΦΗ είχαν την υποχρέωση να κερδίσουν μετά τους (διαφορετικούς) ευρωπαϊκούς αποκλεισμούς που είχαν την περασμένη Πέμπτη. Κανονικά θα ‘πρεπε να γράψω πως είχαν την υποχρέωση «να βγάλουν μια αντίδραση», αλλά αυτό ισχύει μόνο για την ΑΕΚ που δέχτηκε σκληρή κριτική την στιγμή που ο ΠΑΟ αποχώρησε από το Europa League με πολλά μπράβο. Αυτό το κατά την γνώμη μου υπήρξε πολύ σημαντικό και καθόρισε τα παιγνίδια τους: η ΑΕΚ εμφανίστηκε θυμωμένη και επιθετική, ο ΠΑΟ σαν κοιμισμένος από τα πολλά καλά λόγια που μάλιστα ακολούθησαν ένα αποκλεισμό.    

Ο κόουτς του ΠΑΟ Ντιέγκο Αλόνσο έκανε ένα μεγάλο rotation κρατώντας μόνο δυο παίκτες από την 11αδα που ξεκίνησε στο Αμστερνταμ (τους Τζούρισιτς και Αράο) – μάλιστα στον Αράο άλλαξε και θέση και τον τοποθέτησε στην άμυνα. Στην ενδεκάδα βρέθηκαν οι Λοντίγκιν, Βαγιαννίδης, Σένκεφελντ, Βιλένα, Γερεμέγιεφ, Μαξίμοβιτς, Ζέκα, Μαξ και ο σκόρερ κόντρα στον Αγιαξ Τετέ από την αρχή. Ο Ματίας Αλμέιδα άλλαξε κι αυτός πολλά στην ΑΕΚ σε σχέση με το ματς με την Νόα. Ο Μουκουντί έπαιξε δίπλα στον Βίντα αντί του Κάλενς, ο Πινέδα ξεκίνησε αντί του Μάνταλου, οι Άμραμπατ - Κοϊτά ήταν στις θέσεις των εξτρέμ (αντί των Ελίασον, Γκατσίνοβιτς) και ο Λιβάι Γκαρσία έπαιξε φορ αντί του Τσούμπερ. Ο ΠΑΟ παρά το ρότεισον του Αλόνσο έχασε, η ΑΕΚ παρά το ροτέισον του Αλμέιδα κέρδισε. Γιατί; Γιατί πέρα από τις επιλογές των παικτών παίζει ρόλο πάντα η απόδοση των παικτών. Στον ΠΑΟ φάνηκε τελικά η απουσία των βασικών. Ενώ στην ενδεκάδα της ΑΕΚ φάνηκε ότι επέστρεψε ο Λιβάι Γκαρσία.

Ο Αστέρας είχε ομοιογένεια

Ο ΠΑΟ που παρατάχτηκε κόντρα στον Αστέρα ήταν περίπου πειραματικός – μάλιστα κάποια πειράματα όπως το να ξεκινήσει βασικός ο Ζέκα και να παίξουν ως δημιουργικά έμβολα στο 4-3-3 ο Βιλένα και ο Μαξίμοβιτς δεν είχαν και νόημα. Ο ΠΑΟ ήταν πολύ βαρύς στην μεσαία γραμμή, και η απόφαση της αφαίρεσης του Αράο από αυτή για να παίξει αυτός δίπλα στον Σένκεφελντ αποδείχτηκε καταστροφική απέναντι σε ένα Αστέρα με ομοιογένεια και οργανωμένο παιγνίδι: η ομάδα του Ράσταβατς είναι ίδια ομάδα με πέρυσι με την cult μορφή που λέγεται Ανταμ αντί του Μιριτέλο. Μετά από ένα ημίχρονο που ο Αστέρας έκανε πιο πολλά (δική του η μεγαλύτερη ευκαιρία του ματς με τον Ανταμ στο 17΄) θα περίμενε κανείς αλλαγές, αλλά ο Αλόνσο δεν τις έκανε ίσως γιατί είδε τον ΠΑΟ στο τελευταίο πεντάλεπτο να δημιουργεί και να χάνει δυο καλές ευκαιρίες (με τον Γερεμέγιεφ και τον Τζούρισιτς) μετά από 40 λεπτά επιθετικής φλυαρίας. Στο 52΄ ο ΠΑΟ έπαθε διπλό κακό στην ίδια φάση: ο Ζέκα ανέτρεψε τον Κρεσπί κι ορθά αποβλήθηκε κι ο Κρεσπί από το φάουλ έκανε το 0-1 με τον κατά τα άλλα πολύ καλό Λοντίγκιν να έχει και σημαντική ευθύνη.

Η αντίδραση και του ΠΑΟ και του προπονητή του ήταν κακή. Ο Αλόνσο πέρασε στο ματς τους Μπακασέτα και Ιωαννίδη, αλλά στο 4-2-1-2 που προσπάθησε να παίξει άδειασε την μεσαία του γραμμή: η μπάλα δεν κατέβαινε κι ο Αστέρας που είχε σε μεγάλη βραδιά και τον Μπαρτόλο έβρισκε αντεπιθέσεις. Ο Ράσταβατς πήρε το ματς διαδικαστικά κάνοντας αλλαγές στις καθυστερήσεις: ο ΠΑΟ είναι ζήτημα να έκανε δυο επικίνδυνες φάσεις στο τέλος – η καλύτερη ήταν με τον Βαγιαννίδη και η δεύτερη με τον Γεντβάι.

Ο δικός μου προβληματισμός δεν έχει να κάνει με την έκβαση του ματς: ο καλοδουλεμένος Αστέρας κέρδισε δίκαια ένα ΠΑΟ που αγωνίστηκε με παίκτες που δεν είχαν παίξει μαζί ούτε σε φιλικό. Αν αναρωτιέμαι για κάτι είναι για την έκταση του rotation. O ΠΑΟ δεν είχε ματς την προηγούμενη Κυριακή και το επόμενό του, με την Λανς, είναι σε τέσσερις μέρες. Στο Αμστερνταμ αγωνίστηκε 120 λεπτά, αλλά στις 18 Αυγούστου δεν μπορούμε να μιλάμε για κόπωση των παικτών. Αν κάτι τέτοιο υπήρξε, θα ήταν λογικό να ξεκινήσουν οι λιγότερο κουρασμένοι (πχ ο Ινγκασον κι ο Ιωαννίδης), αλλά δεν αντιλαμβάνομαι γενικά την ανάγκη τόσων αλλαγών. Εκτός αν συμβαίνει κάτι άλλο, αν δηλαδή ο Αλόνσο θέλησε να δείξει στους παίκτες του ότι τους υπολογίζει όλους ως βασικούς. Αυτό μου μοιάζει πιο κατανοητό, αλλά δείχνει και την δυσκολία της δουλειάς του προπονητή. Διότι καλό είναι το εκτεταμένο rotation, αλλά πρέπει πρώτα να βρεις μια λειτουργική ενδεκάδα: αυτό πρέπει να είναι η πρώτη προτεραιότητα.     

Ο ΠΑΟ φάνηκε κοιμισμένος από τα μπράβο για την εμφάνιση στο Αμστερνταμ ενώ αντίθετα η ΑΕΚ που ήταν θυμωμένη καθάρισε το ματς με τον ΟΦΗ στο πρώτο δεκαπεντάλεπτο: ο Γκαρσία που όποτε παίζει σκοράρει έκανε το 1-0 στο 11΄ κι ο Πήλιος το 2-0 14΄. Και η σεμνή τελετή έλαβε τέλος: απλά ο Τζούμπερ αργά έγραψε το τελικό 3-0. Για μένα δεν χωρά αμφιβολία ότι σήμερα η ΑΕΚ είναι εξαρτημένη αγωνιστικά από τον Λιβάι Γκαρσία: η δική του παρουσία αλλάζει την Ενωση και προσωπικά δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι αν αγωνιζόταν στο ματς με την Νόα η έκβασή του θα ήταν διαφορετική. Η ΑΕΚ πέτυχε τρία γκολ μετά από συνδυασμούς, αλλά δεν ήταν αυτό το μυστικό της εύκολης επικράτησής της απέναντι σε ένα ΟΦΗ κατώτερο των περιστάσεων: το μυστικό ήταν ότι αρκούσε ειδικά στο πρώτο ημίχρονο να πάει η μπάλα στην αντίπαλη περιοχή με οποιοδήποτε τρόπο για να σκαρώσει κάτι ο Λιβάι είτε απειλώντας ο ίδιος, είτε μαζεύοντας γύρω του τους αμυντικούς και ανοίγοντας χώρους για τον Λιούμπισιτς, τον Πινέδα, τον Πήλιο, τον Αμραμπατ που υπήρξαν απειλητικοί. Το θέμα της ΑΕΚ κατά την γνώμη μου δεν είναι ο Αλμέιδα: είναι ότι δεν υπάρχει αντικαταστάτης του Λιβάι (και δεν είναι απλό να βρεθεί) κι αυτό σημαίνει πως όταν αυτός λείπει η Ενωση πρέπει να κάνει κάτι ολότελα διαφορετικό από αυτό που συνηθίζει. Κατά τα άλλα στο καλό πρώτο ημίχρονο της ΑΕΚ είδαμε ξανά πρέσινγκ, γρήγορες ανακτήσεις της μπάλας, παίκτες που πατούσαν άφοβα την αντίπαλη περιοχή – είδαμε μια ομάδα του Αλμέιδα δηλαδή. Στο δεύτερο, όταν μπήκαν οι νεοαποκτηθέντες ο ρυθμός έπεσε. Ολοι χρειάζονται τον χρόνο τους.     

 Μπαράζ παραμονής         

Χρόνο χρειάζονται και ο Ατρόμητος και ο Αρης, που μπορούν να κάνουν πολλά και καλά στο πρωτάθλημα. Στο Περιστέρι ο Αρης τρόμαξε τον Ατρόμητο όταν προηγήθηκε στο 66΄με 1-0 χάρη σε αυτογκόλ του Μπρόρσον μετά από λάθος του τερματοφύλακα Κοσέλεφ. Ο Ατρόμητος ισοφάρισε οκτώ λεπτά αργότερα με πέναλτι του Γουάρντα που κέρδισε ο νεοφερμένος Μίχορλ από τον Κουέστα που έπεσε πάνω του: δεν ήταν η καλύτερη βραδιά για τους τερματοφύλακες, αλλά ούτε και για τις δυο ομάδες. Ο Αρης έκανε μια δύσκολη προετοιμασία με κάμποσες ελλείψεις, έκανε αργά κάποιες προσθήκες, χρειάζεται δουλειά, και πρέπει σύντομα να λύσει το αίνιγμα που λέγεται Μορόν: αν μείνει πρέπει να το κάνει χωρίς μουρμούρες και ίσως χρειαστεί και μια αναπροσαρμογή συμβολαίου, αν φύγει πρέπει να αντικατασταθεί – τίποτα δεν θα είναι απλό. Κι ο Ατρόμητος ωστόσο έχει τα θέματα του: η ταυτόχρονη παρουσία των Καρλίτος, Γουάρντα και Φαν Φερτ δεν είναι εύκολη υπόθεση. Κι ο Πάμπλο Γκαρσία, όπως κι ο Ακης Μάντζιος έχει δουλειά πολύ.

Ισοπαλία είχαμε και στην Λειβαδιά ανάμεσα στον Λεβαδειακό και την Καλλιθέα. Η Καλλιθέα ζήτησε ένα πέναλτι στο τελευταίο λεπτό του ματς που θα το έδινε κι ο ίδιος ο Κυργιάκος Παπαδόπουλος που το έκανε. Παρόλο που βρισκόμαστε στην πρώτη αγωνιστική νόμιζες πως παρακολουθούσες ένα μπαράζ παραμονής…