Το πέμπτο ματς του Ολυμπιακού με την Φενέρ ελάχιστη σχέση είχε τελικά με τα προηγούμενα τέσσερα. Ο Ολυμπιακός κέρδισε με 84-72, το σκορ της νίκης του θυμίζει το 79-68 του πρώτου ματς, αλλά η εμφάνιση της ομάδας δεν μοιάζει πολύ με ό,τι είχαμε δει σε εκείνο το πρώτο βράδυ της υπέροχης, για όποιον αγαπάει το μπάσκετ, σειράς των play off της Ευρωλίγκας.

Ολα ήταν αυτή τη φορά ολότελα διαφορετικά. Η νίκη στο πρώτο ματς ήρθε μετά από ένα σόου του πλέον απροσδόκητου ήρωα, του πολυσυζητημένου Ησαϊα Κάναν. Η νίκη στο τρίτο ματς ήταν ένας προσωπικός θρίαμβος του ηγέτη της ομάδας Κώστα Σλούκα. Η τρίτη νίκη, ήταν η νίκη ενός πολυφωνικού, σοβαρού, μυαλωμένου και διαβασμένου Ολυμπιακού – του Ολυμπιακού του Γιώργου Μπαρτζώκα. Η ομάδα έπρεπε να κερδίσει και να προκριθεί με τον τρόπο που ο προπονητής αγαπάει. Κι αν είναι αλήθεια πως χθες εμφανίστηκαν στο παρκέ για να πάρουν το ματς κάποιοι παίκτες με παραστάσεις και προσωπικότητα, ισχύει και ό,τι όλοι τους ακολούθησαν το πλάνο του προπονητή, που είδε την ομάδα του να κερδίζει δείχνοντας σεβασμό στα θέλω του. Όπως κάνουν οι πραγματικές ομάδες δηλαδή.

Βρήκε πέντε κι όχι ένα

Πριν το ματς, μου είπαν πως ο Μπαρτζώκας έδειξε στους παίκτες του ένα βίντεο με όλα τα σκληρά μαρκαρίσματα που δέχτηκαν στην Πόλη, ζητώντας τους απλά να τα ανταποδώσουν. Δεν ξέρω αν ισχύει, αλλά αν έγινε, ήταν ο ιδανικός τρόπος για να θυμηθεί ο Ολυμπιακός πως το σταθερότερο χαρακτηριστικό του στην Ευρώπη όλη την τελευταία δεκαετία είναι ό,τι δεν μασάει: από αυτό ξεκίνησαν όλα. Ο Ολυμπιακός μετέτρεψε το πρόβλημα των τριών πρώτων ματς σε πλεονέκτημα. Επαιξε σκληρή στοχευμένη άμυνα στους δυο, που από την Φενέρ δεν βγαίνουν ποτέ: ο Χέιζ Ντέιβις και ο Πιέρ έμειναν 39 και 34 λεπτά στο παρκέ και δεν έβαλαν σουτ – ο Χέιζ απλά σκόραρε κάτι βολές. Στον Ντόρσεϊ ο Ολυμπιακός απαγόρευσε αυτή τη φορά το τρίποντο, υποχρεώνοντας τον να κάνει διεισδύσεις και να σουτάρει μόνο μετά από ντρίπλα. Το ίδιο έκανε και με τον Εντουαρτς που τόσο τον είχε ταλαιπωρήσει στα προηγούμενα ματς: κι αυτός, αν ήθελε να σκοράρει, έπρεπε να πλησιάσει σε μια ρακέτα ναρκοπέδιο. Υπήρξε τελικά όλο το βράδυ μόνο ένας αληθινός πονοκέφαλος: ο απίθανος Γκούντουριτς. Στο ματς της ζωής του έβαλε 8 στα 12 τρίποντα και σχεδόν όλα μετά από ντρίπλα – 4 στον Σλούκα, 3 στον Παπ κι ένα στο Βεζένκοφ! Αλλά ο Κάναν, δυσκολεύοντας τον στον χειρισμό της μπάλας κατάφερε να τον εκνευρίσει, όταν έμοιαζε πως δεν θα χάσει σουτ. Οι συνολικά οκτώ φορές που αστόχησε μείωσαν την ζημιά, που έκανε η απίστευτη ευστοχία του. Ετσι, παρά το ρεσιτάλ του, η Φενέρ βρέθηκε στην ανάγκη να ακολουθεί το σκορ από νωρίς. Δεν είχε ούτε την επιμονή να χτίσει την αντεπίθεσή της, ούτε τον κουμανταδόρο που η δυσκολία της βραδιάς απαιτούσε. Κι όταν για μια και μοναδική φορά στη βραδιά πέρασε μπροστά στα μέσα του δεύτερου δεκαλέπτου, είδε τον Ολυμπιακό να μεταμορφώνεται: σαν ηφαίστειο που ξυπνά ο Ολυμπιακός πέταξε φωτιές στην επίθεση. Και η λάβα του ΣΕΦ αυτή τη φορά κατάκαψε την σκληρή ομάδα του Δημήτρη Ιτούδη, που είδε την περίφημη διαβολική άμυνα του να μην του δίνει λύσεις. Ο Ολυμπιακός χρειαζόταν δυο παίκτες να βγουν μπροστά: και βρήκε πέντε. Μετατρέποντας τη βραδιά σε πάρτι και το πέμπτο ματς σε τυπική διαδικασία.

Ολοι ήταν υπέροχοι

Πρώτος ανέλαβε την διαδικασία υποδοχής της τουρκικής ομάδας ο αρχηγός Κώστας Παπανικολάου. Τα ρεπορτάζ τον έδιναν αμφίβολο – ποτέ δεν πίστεψα πως ο κάπτεν θα έχανε το ματς αυτό. Υποχρεωμένος σε υπερωρίες την άμυνα, άκαπνος επιθετικά στα προηγούμενα τέσσερα ματς, αποφάσισε να θυμίσει στον Ιτούδη τι μπορεί να κάνει και στην επίθεση: οι δέκα πόντοι του στο πρώτο δεκάλεπτο οριοθέτησαν την βραδιά, αφού στα προηγούμενα ματς έλειψαν. Αρχηγού και επιθετικά παρόντος, ο Ολυμπιακός λύθηκε.

Ο δεύτερος που ένοιωσε την ανάγκη να δώσει πιο πολλά ήταν ο γίγαντας Φαλ. Δεν γελάει ποτέ, αισθάνεσαι ότι κάποια μέρα θα ξεριζώσει τη ρακέτα και θα την πάρει σπίτι,  χάνει και βολές, αφού έχει πάθει λίγο Πάσπαλιε – συμβαίνει. Αλλά χθες ήταν υπέροχος. Κάρφωσε δυο φορές κι έκανε τους πόντους του εννιά με τέσσερις βολές, αλλά αυτό ήταν το λιγότερο. Μένοντας λίγο πιο ψηλά από ό,τι συνήθως στην φάση της επίθεσης κατέθεσε ορμή και σκριν δημιουργώντας αεροδιαδρόμους, ενώ έδωσε δυο ασίστ και κέρδισε πέντε φάουλ. Οσο για την άμυνα, ο Ολυμπιακός στα 33 λεπτά που ο Φαλ έμεινε στο παρκέ (πρώτη φορά τόσο πολύ) νόμιζες ότι έχει ένα παίκτη παραπάνω: τάπωσε τον Γκούντιριτς και τον Χέιζ, τρόμαζε τον Πιέρ που σταμάτησε τα ποσταρίσματα, έβγαλε από το ματς τον Τζεκίρι, μάζεψε 9 ριμπάουντ – απλά τέλειος.

Την ίδια αίσθηση του καθήκοντος είχε για ένα ακόμα βράδυ κι ο μεγάλος Σακίλ ΜακΚίσικ, που χθες ήταν αποφασισμένος να είναι όχι απλά διακριθείς, αλλά και νικητής. Ξεκόλλησε με μικροχειρουργική τον Ολυμπιακό κάθε φορά που κολλούσε βρίσκοντας 11 πόντους - όλους προσωπικούς. Και είπε στο τέλος πως ο Μπαρτζώκας είναι ο πατέρας του, κι ο Σπανούλης κάτι σαν πνευματικός του: ένα δικό του sms στο τέλος του δεύτερου ματς του έδειξε, μας είπε, το δρόμο. Αν αυτοί οι τρεις σκόραραν και πρόσφεραν κάνοντας φασαρία ο Σάσα Βεζένκοφ πέτυχε τους πιο αθόρυβους σημαντικούς 17 πόντους της εφετινής του σεζόν, χωρίς μάλιστα τρίποντο! Η στοχευμένη πάνω του άμυνα του Ιτούδη «διελύθη εις τα εξ ων συνετέθη». Το πιο σπουδαίο είναι ότι ο Βεζένκοφ έπαιξε για την ομάδα κι όχι για τα μάτια του προπονητή του Σακραμένο που ήρθε να τον δει. Στο τέλος της σκληρής μονομαχίας με τον Χέιζ Ντέιβις ο Βεζένκοφ βγήκε νικητής: στο 17-5 με το οποίο κέρδισε την χθεσινή βραδιά  φαίνονται οι δώδεκα πόντοι της τελικής διαφοράς.
Και μετά; Και μετά ανέβηκε στη σκηνή ο Κώστας Σλούκας και η σεμνή τελετή έλαβε τέλος. Αέρινος και αεράτος, με καθαρό μυαλό, προσεχτικός όσο γινόταν και στην άμυνα (όπου μόνο ο Γκούντουριτς τον ταλαιπώρησε), ο Σλούκας πατούσε όποτε γούσταρε το γκάζι και άφηνε πίσω τον Μότλεϊ, τον Πιέρ κι όποιον άλλο ανέλαβε να τον κυνηγήσει στις αλλαγές. Τρια τέσσερα καλάθια του είναι στιγμές ανθολογίας, που καμία στατιστική δεν μπορεί να καταγράψει: βάζει ένα λέι απ σχεδόν ξαπλωμένος στο παρκέ, «γράφει» ένα τρίποντο στη λήξη της πιο σκοτωμένης επίθεσης που έχει γίνει το σπουδαίο αυτό βράδυ, γιορτάζει τις 1500 ασίστ του δίνοντας έξι, που θα ήταν δέκα, αν κάποιοι από τους συμπαίκτες του μπορούσαν να παρακολουθήσουν τις εμπνεύσεις του. Στο μπάσκετ των αθλητικών γκαρντ που θυμίζουν μπόντι μπίλντερ ο Ολυμπιακός παίρνει 22 πόντους από ένα πανέξυπνο, ταχυδακτυλουργό που σε κάνει να αγαπάς το σπορ.

Το όραμα των Αγγελόπουλων 

Εδωσαν ό,τι μπορούσαν κι άλλοι. Ο Γουόκαπ μόχθησε στην άμυνα – ενόψει Final 4 χρειάζεται, όμως, να χρησιμοποιήσει πιο πολύ την τεράστια εμπειρία του. Ο Μπλακ έπαιξε λίγο, αλλά δεν πέρασε απαρατήρητος γιατί έχει καρδιά. Ο Κάναν πέτυχε μόνο ένα καλάθι, αλλά είχε το κουράγιο να τα βάλει με τον Γκούντουριτς γρατζουνώντας τον σαν πονηρό γατί. Ο Πίτερς πρέπει να ανεβάσει στροφές γιατί στο Κάουνας θα χρειαστεί κι ο Λαρεντζάκης πρέπει να σταματήσει να πιστεύει πως δίνει εξετάσεις. Ο Μπαρτζώκας έχει τον τρόπο να τους κάνει όλους ξανά περισσότερο χρήσιμους: για την ώρα καμαρώνει γιατί οδήγησε στο Final 4 μια ομάδα που έπαιξε ένα χρόνο όπως αυτός ήθελε χωρίς να διαφοροποιήσει σχεδόν τίποτα, ακόμα και τη στιγμή της πιο μεγάλης δυσκολίας.

Η πίστη στον τρόπο δεν κλονίστηκε ποτέ, η λατρεία του σχεδίου είναι απόλυτη, οι αξίες της ομάδας έχουν να κάνουν μόνο με το παιγνίδι και την εφαρμογή του. Ο Μπαρτζώκας είπε πως όλο αυτό δημιουργεί αθλητική κουλτούρα: εγώ θα έλεγα ότι όλο αυτό κάνει τον Ολυμπιακό του μπάσκετ ό,τι πιο λαμπερό και αξιαγάπητο υπάρχει στην Ελλάδα στα μιντιακά και τηλεοπτικά προβεβλημένα ομαδικά σπορ. Δεν είναι οι νίκες του και η σταθερότητα του. Είναι η βεβαιότητα, που έχει ο θεατής, πως παρακολουθεί κάτι σπάνιο: μια ομάδα στην οποία το μπάτζετ είναι υποσημείωση και το αληθινό μυστικό είναι η θέληση να πας το παιγνίδι σε άλλο επίπεδο και να δείξεις την ομορφιά του σε όποιον καταλαβαίνει.

Τρελαμένοι από χαρά μου φάνηκαν στο τέλος και ο Γιώργος κι ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος. Είχαν πάντα στα μάτια το όραμα των παραγόντων που ξέρουν ότι η Ευρώπη είναι ο αληθινός κόσμος, ο μόνος που αξίζει να προσπαθείς να κατακτήσεις. Είμαστε βέβαιοι πως είναι Ελληνες παράγοντες αυτοί οι δύο; Κι αν δεν είναι, από ποιόν άραγε πλανήτη το έσκασαν για να ρθουν εδώ και να χαίρονται κάθε περιπέτεια μέχρι τέλους;

Ο Ολυμπιακός πάει στο Κάουνας. Όχι για να κερδίσει το Final 4. Αλλά για να συνεχίσει την υπέροχη πορεία του. Το ταξίδι είναι πάντα αυτό που μετράει κι όποιον δεν το καταλαβαίνει τον λυπάμαι. Στη ζωή οι στιγμές ευτυχίας, σαν τη χθεσινή, είναι πιο σπάνιες από τις νίκες…