Ο ΠΑΟ έχασε στο ΟΑΚΑ από την Μακαμπι στην παράταση (81-86) και ήδη διαβάζω κείμενα μεγάλου προβληματισμού, αν όχι και απαξίωσης. Είναι υπερβολικά όσα γράφονται; Και ναι και όχι. Το δεδομένο είναι ότι μια ήττα να κάνει ακόμα ο Παναθηναϊκός από αυτές που είναι δύσκολο να αντέξει και θα αρχίσουν τα αφιερώματα στα λάθη του: υποθέτω πως αρκετοί δεν θα γράψουν καν καινούργια κείμενα, θα ρετουσάρουν λιγάκι όσα γράφονται τα τρία τελευταία χρόνια, για να μην πάω πιο πίσω, και θα τα καταθέσουν ως γνώμες στον ασταμάτητο δημόσιο διάλογο. Και δεν αποκλείεται να έχουν και δίκιο. Διότι όπως η σεζόν εξελίσσεται ο ΠΑΟ μοιάζει κομμάτι παγιδευμένος να ξαναζήσει την μέρα της μαρμότας από την οποία δυσκολεύεται να βγει, παρά τα πολλά χρήματα που ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος ξόδεψε φέτος για συμβόλαια. Θα λεγα μάλιστα πως ειδικά φέτος ένα από τα προβλήματα είναι κι αυτό: μοιάζει να μεγαλώνει την ολοένα και μεγαλύτερη δυσκολία του ΠΑΟ να γυρίσει σελίδα. Αυτό νομίζω πως έχει μεγαλύτερη σημασία από το χθεσινό ματς, το οποίο ήταν σαν περίληψη προηγουμένων κάποιων προηγούμενων. Ένα καθολικό μπλακ άουτ, μια μεγάλη αντίδραση στο δεύτερο ημίχρονου, μικρή βοήθεια από τους αναμενόμενους σταρ της ομάδας, κατάθεση ψυχής από κάποιους παλιούς και κάποια ελληνόπουλα και έλλειψη καθαρού μυαλού στο τέλος. Τι από όλα αυτά δεν έχετε δει στα ματς με τον Ολυμπιακό, την Φενέρ ή ακόμα και με το Περιστέρι; Αλλάζουν απλά οι πρωταγωνιστές – θετικοί κι αρνητικοί. Μπορεί να βρει κανείς και μερικά διαφορετικά επεισόδια, όπως σε όλες τις καλές σειρές του Netflix. Αλλά κατά τα άλλα τα βασικά είναι ίδια. Αγχος, αντίδραση, κυνηγητό, μοιραία λάθη.

Προσθήκες γίνονται κάθε χρόνο

Γιατί συμβαίνει αυτό; Κάποιοι μιλάνε για έλλειψη υπομονής και κάποιοι άλλοι για ελλείψεις στο ρόστερ που φαίνονται. Διαφωνώ και με τα δυο, χωρίς να αποκλείω ότι προφανώς κι αν υπήρχε μεγαλύτερη υπομονή η δουλειά του Αταμάν θα ήταν ευκολότερη και φυσικά συμφωνώντας ότι πιθανότατα με κανά δυο παίκτες ακόμα ίσως ο ΠΑΟ να ήταν καλύτερος. Αλλά βρίσκω και τις δυο αυτές παρατηρήσεις εύκολες και για αυτό επιπόλαιες. Υπομονή μπορεί να υπάρχει (και νομίζω από τον ΠΑΟ δεν λείπει) όταν βλέπεις μια προοπτική: όταν υπάρχει αυτό, ασπίδα του προπονητή και των παικτών απέναντι σε άδικες κρίσεις γίνονται οι ίδιοι οι οπαδοί – σήμερα αν κάποιοι γκρινιάζουν είναι πρώτοι από όλους οι ίδιοι οι οπαδοί, που δεν νομίζω ότι τρελάθηκαν. Και οι προσθήκες των παικτών σε μια ομάδα έχουν νόημα όταν όσοι υπάρχουν σκίζουν και είναι απλώς λίγοι: στον ΠΑΟ όσοι υπάρχουν έχουν δείξει κάτι όλοι τους μεμονωμένα και σε κάποια ματς – κάποιοι απλά σε δεκάλεπτα. Δεν ξέρω πόσο λογικό είναι να περιμένεις ότι μια ομάδα που πήρε 11 παίκτες το περασμένο καλοκαίρι θα εμφανιστούν ξαφνικά δυο και θα την κάνουν ομαδάρα. Κι άλλωστε η τακτική του κάνω προσθήκες υπήρξε και πρόπερσι και πέρυσι: ο ΠΑΟ δεν έκανε άλλο. Πέρυσι, αφού ξεκίνησε η σεζόν, πρόσθεσε τον Μπέικον, τον Τόμας και τον Αγραβάνη. Και με τον καιρό έγινε χειρότερος.

Οι παίκτες που απέκτησε

Ο ΠΑΟ δεν πληρώνει για την ώρα ούτε την έλλειψη υπομονής, ούτε το ρόστερ του, που ίσως να είναι κομμάτι κακοφτιαγμένο, αλλά δεν είναι για να έχει αυτά τα αποτελέσματα. Με το ρόστερ του ΠΑΟ έχει γίνει το απλούστερο των λαθών στην Ελλάδα: υπήρξε μια υπερδιαφήμιση το καλοκαίρι των αρετών των νεοφερμένων παικτών χωρίς κάποιου είδους ειδικό φόκους σε αδυναμίες που φαίνονται τώρα και τρομάζουν.

Ο ΠΑΟ απέκτησε τέσσερις παίκτες (τον Μπλατσερόφκσι, τον Κάιλ Γκάι, τον Τζέριαν Γκραντ και τον Χουάντσο ΕρνάνΓκόμεθ) που δεν έχουν παίξει ποτέ στην Ευρωλίγκα. Η Ευρωλίγκα είναι μια διοργάνωση που δεν μοιάζει με καμία άλλη στον κόσμο. Δεν υπάρχουν εδώ αδιάφορα ματς όπως στο ΝΒΑ, αλλά υπάρχει πολύ «ξύλο», απερίγραπτη δυσκολία και εντός του παρκέ πολλή στρατηγική: όποιος δεν την ξέρει τη διοργάνωση πρέπει να την μάθει, όσο καλός κι αν είναι. Ο Χουάντσο πχ ήρθε από το ΝΒΑ, όπου ήταν ένας καλός και προικισμένος ρολίστας. Εχει προσόντα, αλλά ξέρετε πόσοι παίκτες με προσόντα και προϊστορία στο ΝΒΑ στην Ευρωλίγκα έχουν κουραστεί να προσαρμοστούν; Ας μην πάμε μακριά. Είδαμε στην Παρτιζάν τον Καμίνσκι και τον Ντόζιερ. Βλέπουμε στην Μπάγερν τον Ιμπάκα. Περιμένουμε να δούμε στην Μονακό τον Κέμπα Γουόκερ – τώρα ξεκίνησε, αλλά προσφορά ουσιαστική δεν έχει. Ακόμα κι ο Μπίλι Ερνάνγκόμεθ, που γύρισε μάλιστα στην Μπαρτσελόνα, δηλαδή στη χώρε του, ζορίζεται και μάλιστα σε μια στιγμή που στην ομάδα του όλα πάνε υπέροχα. Χθες στην άνετη νίκη της Μπάρτσα με την Μπάγερν έβαλε δυο σουτ.

Ο ΠΑΟ απέκτησε επίσης παίκτες με γνώση της διοργάνωσης (Βιλντόζα, ΛεΣορτ, Παπαπέτρου, Μ΄ξτογλου, Σλούκας) αλλά και κάποια θεματάκια. Ο Παπαπέτρου και ο Μήτογλου έρχονται από προβληματικές χρονιές για διαφορετικούς λόγους – και είχαν να αντιμετωπίσουν και τραυματισμούς. Ο Βιλντόζα είναι η επιτομή του παίκτη με σκαμπανεβάσματα: η διαφορά είναι ότι στον Αστέρα δεν τα προσέχεις και θυμάσαι μόνο τα εξαιρετικά του ματς, όπως αυτό που χε κάνει με τον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ πέρυσι. Κι ο ΛεΣόρτ είναι καλός παίκτης, αλλά είναι ντροπή να λες «ο καλύτερος ψηλός στην Ευρώπη» όταν ο Ταβάρες έχει πάρει την Ευρωλίγκα μόνος του. Και φυσικά υπάρχει κι ο Σλούκας, η πιο ειδική περίπτωση από όλες. Αλλά για αυτόν θα χρειαστεί κάποια στιγμή ένα ειδικό σημείωμα: περιορίζομαι στο να πω ότι υπό κανονικές συνθήκες μάλλον δεν θα είχε αγωνιστεί με την Φενέρ και την Μακάμπι, αφού κανείς δεν μπορεί να ξεπεράσει μια θλάση σε πέντε μέρες.

Πλούσιο κι ακριβό

Είναι κακό το ρόστερ του ΠΑΟ λοιπόν; Όχι δεν είναι: απλά δεν είναι αυτό που παρουσιάστηκε το καλοκαίρι. Είναι όμως πλούσιο κι ακριβό: χθες πχ ο Κώστας Αντετοκούνμπο έκανε ένα σπουδαίο ματς, όπως πολύ καλός ήταν ο Μαντζούκας με την Μπάγερν και σπουδαίος ο Καλαντζάκης με το Περιστέρι. Αν χθες ο Μαντζούκας έπαιξε πιο λίγο από τον Μπλατσερόφσκι δεν φταίει αυτός. Το να δίνουν σε μια ομάδα νίκες ο Μαντζούκας κι ο Καλαντζάκης και να είναι ο καλύτερός της σε ένα δύσκολο βράδυ ο Κώστας συνιστά πολυτέλεια σπάνια. Αλλά όταν λέμε ότι ο ΠΑΟ θέλει υπομονή και χρόνο δεν νομίζω να πιστεύει κανείς πως οι συγκεκριμένοι μετά από δυο μήνες θα είναι οι βασικοί κι αναντικατάστατοι σε μια ομάδα που θα πετάει. Κομμάτι δύσκολο.

Ποιο είναι το πρόβλημα του ΠΑΟ; Ότι έχει βάλει λάθος προτεραιότητες – κι αυτό συμβαίνει για μια ακόμα χρονιά. Πρώτα έπρεπε να βάλει ως στόχο να γίνει ομάδα με ό,τι αυτό συνεπάγεται, δηλαδή ήττες. Μετά έπρεπε να βάλει ως στόχο να γίνει ωραία ομάδα, δηλαδή να φτάσει σε σημείο να παίζει ελκυστικό μπάσκετ που να λαχταρά ο κόσμος του που χθες στο ΟΑΚΑ μου φάνηκε λίγος. Όταν θα άρχιζαν όλοι να τον ζηλεύουν θα έπρεπε να μιλήσει για Final 4 και κούπες κι ό,τι άλλο: ας περιόριζε τις φιλοδοξίες του στην Ελλάδα, που έτσι κι αλλιώς ό,τι και να συμβεί θα παίξει τον Απρίλιο – Μάιο το πρωτάθλημα με τον Ολυμπιακό.

Χθες ο ΠΑΟ πέτυχε 24 πόντους στο ημίχρονο όταν η Μακάμπι είχε 21 μόνο από τρίποντα. Είχε μόλις 9 στο δεύτερο δεκάλεπτο. Είχε 18 λάθη και 12 χαμένες βολές. Ο Χουάντσο πέτυχε ένα πόντο.  Το ό,τι ο ΠΑΟ διεκδίκησε αυτό το ματς και θα μπορούσε να το κερδίσει στην κανονική του διάρκεια έχοντας πετύχει 72 πόντους όλους κι όλους (ενώ πολλοί μιλάνε για την κακή του άμυνα…) μοιάζει ανεξήγητο: η τελική του ήττα όχι. Την επόμενη εβδομάδα έρχεται ένα ματς με την Μπασκόνια που στο ξεκίνημα είναι απογοητευτική. Αλλά πολύ φοβάμαι πως πολλά θα κριθούν πάλι απέναντι στον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ τέλος του μηνός. Όπως και πέρυσι δηλαδή. Σαν να μην έχει προηγηθεί ένα καλοκαίρι αισιοδοξίας, σαν να μην πέρασε μια μέρα…