Καθώς Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός ετοιμάζονται για την δεύτερη αγωνιστική της Ευρωλίγκας είδα ότι μετά τον Ντίνο Μήτογλου πόνεσε και ο Κώστας Σλούκας. Ο Παναθηναϊκός θα υποδεχτεί απόψε στο ΟΑΚΑ την Μπάγερν Μονάχου έχοντας δυο μεγάλες απουσίες – ίσως και τρεις αν ο Ιωάννης Παπαπέτρου δεν ξεπεράσει το πρόβλημα του. Ο Μήτογλου ίσως πλήρωσε κάποια ξαφνική καταπόνηση μετά από μήνες απραξίας ή το γεγονός ότι φόρτσαρε για να ρθει σε φόρμα. Οι άλλοι δυο είναι άλλη περίπτωση. Ο Παπαπέτρου αγωνίστηκε στον τελικό του Σούπερ καπ στη Ρόδο: προφανώς κάτι είχε κι έπαθε υποτροπή. Ο Σλούκας τα έδωσε όλα στο ματς με τον Ολυμπιακό για την Ευρωλίγκα στο ΟΑΚΑ: υπερπιέστηκε και το πλήρωσε – κι αυτός μπορεί κάτι να κουβαλούσε. 

Τα ίδια προβλήματα

Το εντυπωσιακό είναι ότι ανάλογα προβλήματα και πιθανότατα για τους ίδιους λόγους έχει και ο Ολυμπιακός που κινδυνεύει να αγωνιστεί με την Μπαρτσελόνα την Παρασκευή με μισή ομάδα. Θα λείψουν σίγουρα ο Σίκμα και ο ΜακΚίσικ και είναι με ερωτηματικό ο Φαλ και ο Γουίλιμας Γκος. Ο Σίκμα είναι μάλλον περίπτωση Μήτογλου: μπήκε δυνατά σε μια χρονιά χωρίς να είναι απολύτως έτοιμος – ο Γιώργος Μπαρτζώκας είχε προειδοποιήσει ότι η προετοιμασία φέτος δεν είναι και η καλύτερη. Ο Φαλ έπαιξε στη Ρόδο και το γεγονός μεγάλωσε το πρόβλημα του: θυμηθείτε ότι μετά πήγε και ταξίδι στη Γερμανία. Η κατάσταση του ΜακΚίσικ επίσης επιδεινώθηκε πιθανότατα εξαιτίας της συμμετοχής του στα δυο ματς με τον ΠΑΟ: κι αυτός γυρίζοντας από τις ΗΠΑ έκανε μια μικροεπέμβαση στη μύτη που δεν του επέτρεψε να κάνει και την καλύτερη προετοιμασία – με το μάτι μου φάνηκε πως είχε και λίγα κιλάκια παραπάνω. Σίγουρα κάποιου είδους υπερπροσπάθειας, μετά από χαμένες προπονήσεις λόγω και της γέννας της γυναίκας του στην οποία έσπευσε να είναι κοντά, πληρώνει κι ο Γουίλιαμς Γκος.

Όλα αυτά δεν τα γράφω για να δείξω ότι ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός έκαναν κάποιο λάθος με τους παίκτες. Αλλά τα επισημαίνω για να γίνει κατανοητό ότι όλοι αυτοί οι τραυματίες είναι σαν ήρωες που «έπεσαν» στο πεδίο της μάχης για μια νίκη σε ένα ντέρμπι. Ευτυχώς θα ξανασηκωθούν γρήγορα.  

Κάθε ματς μια μάχη

Και ο Αταμάν και ο Μπαρτζώκας πιστεύω ότι είχαν πάρει διαβεβαιώσεις για τις αντοχές των παικτών τους από τα ιατρικά επιτελεία. Την πιο μεγάλη ωστόσο διαβεβαίωση ετοιμότητας πρέπει να τους την έδωσαν οι ίδιοι οι παίκτες που αποφάσισαν κάτι να ρισκάρουν. Προφανώς κάτι ρίσκαραν σίγουρα και οι προπονητές. Ειδικά με τον Παπαπέτρου και τον Φαλ στη Ρόδο ο Αταμάν και ο Μπαρτζώκας πρέπει να το ήξεραν ότι το ρίσκο ήταν υπαρκτό: αλλά μια νίκη σε ένα ντέρμπι, που δίνει μάλιστα κι ένα τρόπαιο, δεν είναι κάτι ασήμαντο.  Και οι δυο την ήθελαν πολύ και οι δυο προφανώς σκέφτηκαν τι θα γίνει σε εκείνο το ματς κι όχι τα περαιτέρω. Κι το ίδιο έγινε και πριν το ματς που ακολούθησε: έκαναν προσκλητήριο κι όποιος δήλωσε παρών μπήκε να παίξει. Τα δυο ντέρμπι άφησαν τρεις τραυματίες στη μια ομάδα και τέσσερεις στην άλλη. Λυπάμαι για τα προβλήματα των παικτών, αλλά το βρίσκω ως γεγονός ενδιαφέρον. Αποδεικνύεται πως μια νίκη σε ντέρμπι απαιτεί οποιαδήποτε θυσία. Ακόμα και στις εποχές του υποτίθεται χωρίς αισθήματα επαγγελματισμού. Και φυσικά, όταν είναι αυτή η προσέγγιση καταλαβαίνει κανείς πόσο σημαντική είναι και μια νίκη σε ντέρμπι. Μπορεί να παίξουν 16 φορές συνολικά φέτος οι δυο ομάδες. Αλλά κάθε ματς θα είναι μάχη. Τουλάχιστον ως προς την προσέγγισή του. Θα αναρωτηθεί κάποιος αν αυτό το ρίσκο αξίζει και ένας άλλος θα πει κυνικά πως πρόκειται περί λάθους γιατί είναι καλύτερα να μην έχεις τον Φαλ στη Ρόδο ή το Σλούκα με τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ αλλά να τους έχεις υγιέστατος στα επόμενα ματς στην Ευρωλίγκα κτλ. Δεν είναι έτσι. Διότι όλα τα ματς δεν είναι ίδια. Και για την κατάκτηση μιας καλής θέσης στην βαθμολογία της Ευρωλίγκα υπάρχει χρόνος πολύς – τεράστιο. Ενώ κάθε ντέρμπι είναι 40 λεπτά καθαρού χρόνου συν την παράταση αν χρειαστεί. Και ναι, στην περίπτωση αυτή το δέντρο είναι σημαντικότερο από το δάσος. Για όλους.    

Σφίγγεις τα δόντια

Ακούω πάντα με συμπάθεια τους παλιούς παίκτες να διηγούνται ιστορίες για τις εποχές που έπαιζαν για την φανέλα, που έσφιγγαν τα δόντια, που έκαναν κατορθώματα παίζοντας με ένα πόδι ή με ένα χέρι κτλ. Συνήθως όλα αυτά τελειώνουν με την υπογράμμιση πως τότε τα λεφτά ήταν λίγα, πως μετρούσαν οι σχέσεις, πως όλοι καταλάβαιναν πως ένα συγκεκριμένο ματς έπρεπε να το κερδίσουν οπωσδήποτε κτλ. Κάπου μέσα μου λυπάμαι για τους τραυματισμούς των παικτών αλλά χαίρομαι γιατί υπάρχει και σήμερα ένα πνεύμα αυτοθυσίας που δεν το συναντάς εύκολα. Σφίξανε τα δόντια, έπαιξαν και πόνεσαν. Τα δυο τελευταία είναι μάλλον εύκολα. Το βασικό όμως είναι να καταλαβαίνεις πως υπάρχουν ματς που επιβάλλεται να σφίξεις τα δόντια.

Πολλές φορές μετά από ένα ντέρμπι που έχει παιχτεί με ένταση και έχει υπάρξει συναρπαστικό κυκλοφορεί το γνωστό κλισέ ότι κέρδισαν όλοι, κέρδισε το μπάσκετ, κέρδισε ο κόσμος που το είδε κτλ. Ποτέ δεν ισχύει. Ενας το κερδίζει. Και τη νίκη τη χαίρεται γιατί ξέρει πόσο δύσκολη είναι. Και τι ρίσκο χρειάζεται για να την πάρεις. Ισως για κάποιους ακατανόητο, αλλά στα μάτια μου υπέροχο. Το ρίσκο του αθλητή που θέλει να κερδίζει, είτε είναι Ελληνας, είτε Γάλλος, είτε Αμερικάνος, γιατί τιμάει τη φανέλα που φοράει. Και το συμβόλαιό του φυσικά.