H Eθνική του Γουστάβο Πογιέτ ξεκίνησε τις υποχρεώσεις της με νίκη στο Μπέλφαστ απέναντι στη Βόρειο Ιρλανδία. Το τελικό 1-0 διαμορφώθηκε με ένα γκολ του Τάσου Μπακασέτα στο 38΄. Για να ρθει αυτό το γκολ συνέβησαν δυο μοναδικά στην εξέλιξη του παιγνιδιού γεγονότα. Πρώτον ο Λημνιός έκλεψε τη μπάλα στη μεσαία γραμμή, έκανε ένα ωραίο σλάλομ και έδωσε μια εύκολη πασά στον πρωταθλητή Τουρκίας. Δεύτερον ο Μπακασέτας σούταρε – το σουτ με το δεξί ήταν καλοζυγισμένο. Ο Λημνιός αυτά δεν τα έκανε σε καμιά άλλη στιγμή του ματς κι ο Μπακασέτας άλλο σουτ δεν είχε. Από αυτά και μόνο καταλαβαίνει κανείς ότι το αποτέλεσμα είναι σπουδαίο.
Με ενθουσιασμό και θαυμασμό
Τώρα που ξεκίνησε ο νέος κύκλος της Εθνικής, με τον Γουστάβο Πογιέτ στον πάγκο, είναι και μια ευκαιρία για μια γενική αναθεώρηση της εκτίμησης των παιγνιδιών της Εθνικής, αλλά και του ποδοσφαίρου που αυτή παίζει γενικότερα: θα συμβούλευα τους πάντες, αν και εφόσον θέλουν να την παρακολουθούν, να μην ασχολούνται ούτε με το τι ποδόσφαιρο παίζει, ούτε με ποιους παίκτες παίζει, ούτε κυρίως με τον προπονητή και τις όποιες επιλογές του. Ας συμφωνήσουμε σε κάτι: όταν η Εθνική μας κερδίζει (ή έστω δεν χάνει) πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα αποτελέσματα της με ενθουσιασμό και θαυμασμό. Αλλά κι όταν τύχει και χάσει, επίσης πρέπει να είμαστε μαζί της καλόβουλοι: τα παιδιά που παίζουν στην Εθνική κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν σε ένα περιβάλλον, που πιο άθλιο είναι δύσκολο να συναντήσεις σε ομάδα. Μιλάμε για μια ομάδα που δεν έχει έδρα, έχει ελάχιστο κόσμο με διάθεση να παρακολουθήσει τα παιγνίδια της, έχει να κάνει μια καλή πορεία σε όμιλο από το 2017 κι έχει να επιδείξει μια σοβαρή επιτυχία από το 2014. Σε μια τέτοια ομάδα της οποίας προΐσταται μια ομοσπονδία που εξέλεξε πριν δυο μέρες ένα πρόεδρο που μιλά ασταμάτητα για διαιτητές, αθλητικούς δικαστές και ό,τι άλλο βάλει ο νους του ανθρώπου, χωρίς για την Εθνική να πει λέξη, δεν χωράει κριτική. Είναι ανόητο να την κρίνεις ως κανονική ομάδα ενώ δεν είναι τέτοια. Τι είναι; Δεν ξέρω. Αν λιγάκι την αγαπάς ωστόσο πρέπει να τη δεις σαν προστατευόμενο είδος. Και να την προσέχεις για να μην εξαφανιστεί οριστικά. Δεν είναι και πολύ μακριά από το να συμβεί αυτό.
Στο Μπέλφαστ, απέναντι στη Βόρειο Ιρλανδία που είναι μια μεικτή παικτών διάφορων βρετανικών κατηγοριών, που τις γνωρίζει μόνο όποιος παίζει πολύ στοίχημα, η Εθνική μας μου θύμισε τον καιρό του Σάντος. Και τότε, όπως και τώρα, έχει ένα προπονητή που είναι γνώστης της ελληνικής πραγματικότητας και δεν ψάχνει κάτι άλλο πέρα από νίκες με 1-0: καλά κάνει και κανείς δεν δικαιούται να ζητά κάτι περισσότερο. Ο Πογιέτ ξεκίνησε με μια λογική ενδεκάδα – βασίστηκε κυρίως στους Ελληνες που αγωνίζονται στο εξωτερικό και θα λεγα πάλι καλά. Σε αυτή την εικοσάδα την χθεσινή χωράν τρεις – τέσσερις παίκτες ακόμα, όχι περισσότεροι. Ο Μασούρας, που είναι έτοιμος να γυρίσει, ο Πέλκας, ο Φορτούνης κι ο Γαλανόπουλος αν γίνουν καλά – και τέλος. Αυτοί και όλοι όσοι ήταν στην χθεσινή αποστολή αρκούν: άλλωστε χθες για να κερδίσει η ομάδα με 1-0 την Βόρεια Ιρλανδία (δηλαδή με το μοναδικό σκορ που θα μπορούσε να κερδίσει) χρειάστηκε να έχουν μια στοιχειώδης καλή απόδοση όχι πάνω από τέσσερις – πέντε παίκτες. Ο Βλαχοδήμος ήταν σταθερός, τα στόπερ (Χατζηδιάκος, Μαυροπάνος) δεν έδειξαν σημάδια ταραχής, ο Τσιμίκας είναι ο πιο ποιοτικός παίκτης της ομάδας κι ο Σιώπης έτρεξε για όλους: αυτοί ήταν οι καλύτεροι. Οσοι αγωνίστηκαν μπροστά έκαναν πολύ λίγα – τουλάχιστον μπήκε ένα γκολ.
Όλα ήταν προδιαγεγραμμένα
Είμαι αισιόδοξος και δεν το κρύβω, αρκεί να μην φορτωθεί η ομάδα αυτή από απαιτήσεις: μπορεί άνετα να κερδίσει με 1-0 όλους τους αντίπαλους που έχει στον όμιλο. Αν είναι όλοι σοβαροί, (πράγμα που σε αυτό το περιβάλλον είναι και το πιο δύσκολο) όλα γίνονται.
Εγραφα πριν από το ματς ότι η αποτυχία της Εθνικής μας στον προκριματικό του μουντιάλ του Κατάρ ήταν προδιαγεγραμμένη – αρκεί κάποιος να είχε δει τις αντιδράσεις των παικτών όταν έμαθαν τους αντιπάλους τους, που θυμίζω ότι ήταν η Ισπανία, η Σουηδία, το Κόσοβο και η Γεωργία. Μετά την κλήρωση ο Σταφυλίδης είχε πει ότι «αν με την Ισπανία εκτελεστεί το πλάνο κατά γράμμα όλα γίνονται». Ο Πέλκας είχε προκαλέσει τον Τζόλη «να ντυθεί Αραβας», αφού «μετά από αυτή την κλήρωση το Κατάρ μας περιμένει». Τον Μπακασέτα τον προβλημάτιζε μόνο η παρουσία του Κόσοβου καθώς θα ήθελε ένα πιο εύκολο αντίπαλο από αυτή την ομάδα από το έκτο και τελευταίο γκρουπ. Δεν είχα διαβάσει καμία δήλωση κάποιου που να έλεγε ότι αν η ομάδα δεν βελτιωθεί δεν έχει καμία τύχη: όλοι, ακόμα κι ο Φαν ‘τ Σκιπ που ακόμα περιμένει να του ανανεώσουν το συμβόλαιο εκτιμώντας τα φρέντο καπουτσίνο που έπινε στη Γλυφάδα, μιλούσαν σαν να είναι πρωταγωνιστές σε ένα τρομερό κύκλο επιτυχιών – σαν η αποστολή που είχαν μπροστά τους να ήταν του χεριού τους. Ενώ όλοι οι νοήμονες άνθρωποι, που παρακολουθούν στοιχειωδώς το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, γνώριζαν πως ακόμα και οι τέσσερις νίκες στα ματς με την Γεωργία και το Κόσσοβο θα ήταν κομμάτι δύσκολο να ρθουν. Και δεν ήρθαν.
Καθώς φαίνεται η σφαλιάρα του αποκλεισμού κάπως λειτούργησε: όχι γιατί η ομάδα έπαιξε με την Βόρεια Ιρλανδία κάποια σπουδαία μπάλα (και να το θέλε, είναι δύσκολο) αλλά γιατί φαίνεται να πατάνε όλοι με τα πόδια στη γη. Τουλάχιστον ελπίζω να έχουν καταλάβει οι παίκτες ότι είναι μόνοι τους και ότι δεν μπορεί να περιμένουν το παραμικρό: ούτε ο προπονητής τους είναι κάποια ιδιοφυϊα που μπορεί να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο – θα παρουσιάζει ομάδες που θα παίζουν για το 1-0, αυτό δηλαδή που στην Ελλάδα καταλαβαίνουμε ως ποδόσφαιρο. Χθες στο τέλος έπαιζε με πέντε αμυντικούς, έβαλε και το Τζαβέλα και παρόλο που στους πέντε υπήρχαν δυο βασικοί της άμυνας της ΑΕΚ, η ομάδα δεν δέχτηκε φάση, παρά μόνο πίεση. Και κράτησε, πράγμα που δεν το λες και λίγο.
Σαν γατί που κυνηγάει την ουρά του
Η Εθνική μας ταξιδεύει για την Πρίστινα για ένα ακόμα ντέρμπι με το Κόσοβο – ένα από τα πολλά που έχει δώσει τελευταία. Αν καταφέρει και κερδίσει τους Κοσοβάρους (που πέρασαν με νίκη από την Κύπρο) μπορεί να πάρει ακόμα και πρωτιά στον όμιλο ειδικά αν καταφέρει να κερδίσει τα ματς και εντός έδρας – αυτά είναι τα πιο δύσκολα γιατί παίζουν και οι άλλοι όπως εμείς και συχνά η ομάδα μοιάζει σαν γατί που κυνηγάει την ουρά του. Ας της δείξουμε εμπιστοσύνη της ομάδας: αφού τα κατάφερε με τους Ιρλανδούς, νομίζω πως μπορεί να κερδίσει ακόμα και το Κόσσοβο. Αν μάλιστα πάρει και την πρωτιά στον όμιλο μπορούμε να βγούμε στους δρόμους καλοκαιριάτικα. Προσοχή μόνο μη χτυπήσει κανένας…
