Έχει μόλις τελειώσει ο αγώνας του Λευτέρη Πετρούνια στη Ντόχα: όταν κάθισα να γράψω αυτές τις γραμμές είχα ακόμα στα μάτια μου την εικόνα του Έλληνα πρωταθλητή να πανηγυρίζει το τρίτο του χρυσό μετάλλιο σε παγκόσμιο πρωτάθλημα – το πιο μεγάλο από όλα. Το κέρδισε έχοντας προηγουμένως κλείσει ραντεβού με τον χειρουργό του, που την Δευτέρα το πρωί τον περιμένει. Το κατέκτησε συμμετέχοντας σε ένα αγώνα που όλοι, όσοι τον αγαπάνε, του λέγανε ότι είναι καλύτερο να μην πάρει μέρος. Το βαλε στην γιγάντια συλλογή του, κυνηγώντας το τραυματίας μολονότι δεν χρειάζεται ν αποδείξει τίποτα σε κανένα: με μοναδικό αντίπαλο αυτόν που είναι ο πιο μεγάλος κριτής του. Αναφέρομαι στον εαυτό του τον ίδιο φυσικά.

Μια μεγαλειώδης αθλητική ιστορία

Το χρονικό της κατάκτησης του τρίτου του παγκόσμιου μεταλλίου του Λευτέρη Πετρούνια είναι ως συνήθως μια μεγαλειώδης αθλητική ιστορία. Ο μεγάλος του αντίπαλος, ο Βραζιλιάνος Αρτούρ Ζανέτι, κάνει την καλύτερη εφετινή του επίδοση στον προκριματικό με 15.033. Την βελτιώνει στον τελικό φτάνοντας το σπουδαίο 15.100. Αλλά αυτό δεν του αρκεί ούτε καν για να ξεπεράσει την επίδοση του Πετρούνια στον προκριματικό (15.266). Ο Λευτέρης στον τελικό πετάει στο 15.366 : η επίδοση αποδεικνύεται απλησίαστη για όλους τους υπόλοιπους, αλλά για τον Έλληνα πρωταθλητή, που έχει φτάσει το 16.000 στους Ολυμπιακούς και το 15.442 στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα πριν λίγους μήνες, είναι απλή υπόθεση. Έστω κι αν στον ώμο του έχει δυο αναλγητικά που φαντάζουν σαν παράσημα.

Ο Πετρούνιας είναι μια μοναδική περίπτωση. Έγινε ο πρώτος αθλητής που κατακτά μέσα στον αιώνα μας τρεις διαδοχικούς τίτλους σε παγκόσμια πρωταθλήματα ενόργανης ανδρών: κανείς άλλος σπεσιαλίστας δεν έχει πετύχει κάτι ανάλογο στην τελευταία εικοσαετία. Στη Ντόχα το επιχείρησαν ο Ιάπωνας Κένζο Σιράι και ο Μαξ Γουίτλοκ στον πλάγιο ίππο, ωστόσο δεν κατάφεραν να φύγουν νικητές από το Κατάρ. Αλλά ο Λευτέρης δεν είναι μόνο οι νίκες και οι επιδώσεις του.

Εμφανίζεται μέσα στην κρίση για να μας θυμίσει ότι γίνονται ακόμα θαύματα. Δείχνει τη σημαία της Ελλάδας χαμογελώντας, ώστε να μην ξεχνάμε  πως για αυτή γίνονται όλα. Είναι εξωπραγματικός και συγχρόνως γήινος. Κάνει απλησίαστες από τους αντιπάλους του επιδόσεις και την ίδια στιγμή παραμένει ένας κανονικός άνθρωπος χωρίς η επιτυχία να του πάρει τα μυαλά: μου στέλνει και μηνύματα στο messenger όταν γράφω για αυτόν και με κάνει να ντρέπομαι! Είναι ο πιο cool από τους πρωταθλητές που έχουν υπάρξει στη γυμναστική και όχι μόνο – είναι φτιαγμένος από αυτό το μέταλλο της γοητευτικής απλότητας, που έχουν ο Σπύρος Γιαννιώτης κι ο Πύρρος Δήμας, δυο άλλοι που συγκίνησαν τον κόσμο πρώτα από όλα ως άνθρωποι. Κι έχει πάντα κι αυτό το γιγάντιο χαμόγελο που σου θυμίζει πως η ζωή είναι ωραία, όταν είσαι τίμιος απέναντί της και δεν περιμένεις δώρα, αλλά την κάνεις ό,τι θες σαν κοριτσόπουλο που σε ερωτεύτηκε.

Ο Πετρούνιας είναι ξεχωριστός αθλητής και δικός μας άνθρωπος, σπάνιος πρωταθλητής και συγχρόνως κάτι σαν φίλος μας, μοναδικός ως Ολυμπιονίκης και την ίδια στιγμή ένας από όλους μας. Χαρισματικός και οικείος, έτοιμος να θυμίσει σε Υπουργούς και Πρωθυπουργούς πως προπονείται σε ένα γυμναστήριο χωρίς θέρμανση και την ίδια στιγμή λαμπερός, σαν να έρχεται από μια άλλη διάσταση. Με φάτσα Αμερικάνου ηθοποιού και την ίδια στιγμή Ελληνάκι που πίνει καφέ στην πλατεία και κυκλοφορεί με βερμούδες. Σταρ, αλλά ωραίος – ο τύπος που κάνει την ίδια τη φήμη του να τον ακολουθεί γεμάτη αμηχανία. Πάνω απο όλα είναι το είδος του ανθρώπου, που είναι έτοιμος να βάλει το πιο δύσκολο στοίχημα με τον εαυτό του: αυτή είναι πάντα η αποστολή του αληθινού πρωταθλητή. Και στη Ντόχα μας το θύμισε.

Οι σωστές απαντήσεις

Το τρίτο παγκόσμιο μετάλλιο του Λευτέρη Πετρούνια είναι ένα μάθημα ζωής – θα πρεπε να διδάσκεται στα σχολεία. Ο Πετρούνιας έχει κερδίσει τα πάντα, είναι μακράν πρώτος έχοντας την αναγνώριση όλων και μπορεί από τη διοργάνωση και να λείπει. Αλλά για μια στιγμή; Από πότε ο πρωταθλητισμός έγινε απλή κι εύκολη υπόθεση; Από πότε επιτρέπεται σε ένα αθλητή να αφήνει στην άκρη μετάλλια που μπορεί να διεκδικήσει, μόνο και μόνο γιατί τέτοια έχει πολλά; Από πότε ο πόνος μπορεί να λυγίσει κάποιον που με πόνους έχει μάθει να ζει; Και τι είναι η αθλητική προσπάθεια αν όχι μια ευκαιρία για να ξεπερνάς διαρκώς τα όρια σου, όσο και όποτε αυτό είναι δυνατό;

Δεν ξέρω αν ο Πετρούνιας έκανε όλες αυτές τις ερωτήσεις στον εαυτό του: μάλλον δεν τις έκανε ποτέ. Αυτό που ξέρω είναι ότι από τη μια η απόφασή του να πάρει μέρος στους αγώνες, (αγνοώντας ένα χειρουργείο που τον περιμένει), και από την άλλη η ίδια η χθεσινή του νίκη απαντούν ακριβώς σε αυτές τις ερωτήσεις.

Ο πρωταθλητισμός είναι μόνο για όσους δεν πιστεύουν στα εύκολα, αλλά πιστεύουν στη δουλειά, στη θυσία, στην αυταπάρνηση, που απαιτείται για να γίνεις και να παραμείνεις πρώτος.

Κάθε μεγάλη διοργάνωση είναι μια νέα πρόκληση– δεν μπορείς να αφήσεις τίποτα γιατί όσο πιο μεγάλος είσαι τόσο μεγαλύτερη είναι η υποχρέωσή σου απέναντι στην καριέρα σου, την υστεροφημία σου και την πατρίδα σου, την οποία αγαπάς με πράξεις κι όχι με λόγια.

Κανείς πόνος δεν θα καταφέρει ποτέ να σε λυγίσει γιατί ως πρωταθλητής τον πόνο τον έχεις σύμμαχο: κάθε φορά που εμφανίζεται σου θυμίζει ότι έχεις ανεβεί ένα ακόμα σκαλί, ότι ξεπέρασες ένα ακόμα εμπόδιο, ότι δεν σταμάτησες ακόμα κι αν κάτι μέσα σου σε πίεζε να το κάνεις. Τον έχεις ανάγκη καμιά φορά αυτό τον πόνο για να σου θυμίζει ότι το όριο που πρέπει να ξεπεράσεις είναι κοντά κι οφείλεις να το ξεπεράσεις γιατί αμέσως μετά θα αναμετρηθείς με ένα άλλο: δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που ο Πετρούνιας νίκησε τον πόνο – το 2015 όταν εγινε Παγκόσμιος πρωταθλητής στη Γλασκόβη έχοντας χάσει πριν λίγες μέρες τον μπαμπά του ο πόνος ήταν μεγαλύτερος.

Το μόνο όριο

Το χρυσό του πληγωμένου Πετρούνια είναι η απόδειξη πως το μόνο όριο για τον πρωταθλητή είναι το όνειρό που γίνεται πραγματικότητα: το όνειρο για μια νίκη, το όνειρο για ένα μετάλλιο. Το όνειρο να κερδίσεις πληγωμένος, κατάκοπος, πονεμένος, αλλά δυνατός και υπέροχος σαν πρωταθλητής.

Στα 2 Νοεμβρίου του 2018 ο πρωταθλητής Λευτέρης Πετρούνιας θύμισε στους κατοίκους μιας πληγωμένης χώρας ότι δεν πρέπει ποτέ να παραιτούνται από τα όνειρά τους. Λευτέρη γίγαντα σε ευχαριστούμε. Για τις νίκες, για τις μνήμες, για τα μαθήματα, για τα όνειρα…