Με πραγματική χαρά διάβασα ότι ο Κώστας Μήτρογλου ξεπέρασε τον τραυματισμό του και είναι έτοιμος να αγωνιστεί απόψε στον τελικό του Γιουρόπα λιγκ, στον οποίο η ομάδα του, η Ολιμπίκ Μαρσέιγ, αντιμετωπίζει την Ατλέτικο Μαδρίτης του Ντιέγκο Σιμεόνε. Τα όσα πέρασε φέτος  ο Ελληνας φορ στη Μασσαλία είναι μια ενδιαφέρουσα ιστορία.   

Φήμη και προβλήματα  

Ο Μήτρογλου παρουσιάστηκε στην Ολιμπίκ Μαρσέιγ με τυμπανοκρουσίες τον περασμένο Σεπτέμβρη. Ο πρώτος που είπε για αυτόν στους Μαρσεγιέζους τα καλύτερα ήταν ο Μίτσελ, κάποτε προπονητής του στον Ολυμπιακό – κρατήστε το αυτό γιατί στην ιστορία που θα σας διηγηθώ έχει σημασία. Ο Μήτρογλου κουβάλησε μαζί του τη φήμη του σπουδαίου σκόρερ, αλλά κι ένα τραυματισμό, που τον πήγε πίσω. Το ξεκίνημα του στο γαλλικό πρωτάθλημα δεν είναι ούτε εντυπωσιακό, ούτε όμως και άθλιο. Μέχρι τον Νοέμβριο είχε πετύχει δυο γκολ στα πρώτα οκτώ ματς που είχε παίξει – έχει αγωνιστεί σχετικά λίγο, αφού στα πιο πολλά από αυτά τα ματς είτε δεν ήταν στην αρχική ενδεκάδα, είτε έγινε αλλαγή. Πιο πολύ και από τον τραυματισμό του, είχε αποδειχτεί πρόβλημα για τον ίδιο το ότι ήταν η ακριβότερη εφετινή μεταγραφή της Μαρσέιγ, που δεν είναι πλέον ομάδα, που έχει πολλά χρήματα για μεταγραφές. Φυσιολογικά ο καλός Ελληνας παίχτης βρήκε με το καλημέρα ένα δύσκολο αντίπαλο: τις μεγάλες προσδοκίες. Δεν τον βοήθησε καθόλου αρχικά και η ομάδα: μετά από μια ήττα με 6-1 από την Μονακό του Ζαρντίμ οι οπαδοί ήθελαν αλλαγή προπονητή, εκδίωξη όλων των μισθοφόρων παικτών κτλ – παντού όπου υπάρχει πάθος οι οπαδοί λένε τα ίδια.

Το όνειρο ήταν ο Ζιρού

Όταν ο Ελληνας σέντερ φορ πήγε στη Μαρσέιγ είναι αλήθεια πως οι οπαδοί της ομάδας περίμεναν στη θέση του τον Ζιρού από την Αρσεναλ – μιλάμε για πραγματικό όνειρο γιατί τα χρήματα που οι Κανονιέρηδες ήθαλαν για να τον παρηγορήσουν, οι Μαρσεγιέζοι δεν μπορούσαν να τα δώσουν ποτέ. Στην παρουσίασή του ο Μήτρογλου έδωσε μια συνέντευξη Τύπου όπου μίλησε για πολλά – μεταξύ των οποίων και για τον Ζιρού. «Δεν ξέρω τι όνομα επιθετικού υποσχέθηκαν στους οπαδούς. Η Μαρσέιγ είναι μεγάλη ομάδα, το ότι ψάχνει μεγάλους επιθετικούς μου φαίνεται φυσιολογικό. Είμαι υπερήφανος που με επέλεξαν. Δεν ξέρω για τον Ζιρού. Είναι ένας καλός παίκτης που παίζει σε μια μεγάλη ομάδα. Από επιθετικούς μου αρέσει πολύ ο Λουίς Σουάρες – αυτός κάνει τη διαφορά» είχε πει. Ομολογώ ότι μου χε κάνει εντύπωση διότι ο Μήτρογλου σπάνια παίρνει τέτοιες θέσει. Οι δηλώσεις αυτές έκτοτε χρησιμοποιούνται εναντίον του: ο Μήτρογλου είναι αυτός που στέρησε από τους οπαδούς της Μαρσέιγ τον Ζιρού. Βέβαια κι αυτό ακόμα δεν ήταν τίποτα μπροστά στη νέα δοκιμασία που τον περίμενε. Το συστηματικό θάψιμο από τον τηλεσχολιαστή σήμερα και κάποτε παλιά δόξα της Ολιμπίκ Κριστόφ Ντουγκαρί.  

Κράμα Μπραντάο – Ραβανέλι

Ένα μεγάλο πρόβλημα για τους νεοφερμένους ποδοσφαιριστές σε όλο τον κόσμο είναι οι παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές – ειδικά αυτοί που κάποτε αγωνίζονταν στις ομάδες, στις οποίες οι ίδιοι ανήκουν. Αυτοί είναι συνήθως οι πιο αυστηροί κριτές τους και αυτή είναι σήμερα η δουλειά του Ντουγκαρί. Όταν ο Ελληνας παίκτης έφτασε στη Μασσαλία, ο Ντουγκαρί τον υποδέχτηκε λέγοντας μια υπερβολή, ότι δηλαδή πρόκειται για φορ περιοχής που είναι «κράμα Μπραντάο και Ραβανέλι». «Χρησιμοποιεί εξαιρετικά το κορμί του. Δεν έχει τόση φινέτσα όση ο Μπραντάο, αλλά είναι παίκτης περιοχής και πρεσσαρει σαν σκύλος», είχε υποστηρίξει προβλέποντας ότι θα βάλει πολλά γκολ. Σε χρόνο ρεκόρ, όμως, άλλαξε την εκτίμησή του, την οποία έκανε - λέγεται- όχι γιατί ήξερε καλά τον Μήτρογλου, αλλά γιατί παρασύρθηκε από τον Μίτσελ το κριτήριο του οποίου για ποδοσφαιριστές σέβεται απόλυτα.

Η ιστορία έχει πραγματικά πλάκα. Θυμωμένος με τον εαυτό του γιατί είπε μια υπερβολή ο Ντουγκαρί άρχισε να επιτίθεται στον Μήτρογλου σε κάθε ευκαιρία. Στις αρχές Νοεμβρίου είχε πει ότι «αναρωτιέται πώς αυτό το παιδί μπόρεσε κι έβαλε 20 γκολ, ακόμη και στην Πορτογαλία». «Κρύβεται πίσω από τους αμυντικούς, οι μεταβιβάσεις του είναι κάκιστες, κοντρολάρει την μπάλα με το γόνατο,  είναι καταστροφικός και δεν έχει ταχύτητα» τόνισε σε τηλεοπτική εκπομπή προσθέτοντας πως το ότι «ο Μήτρογλου παίρνει τη θέση του Ζερμέν, έστω για λίγα λεπτά, είναι απίστευτο». Ηταν όντως απίστευτη η σύγκριση με τον Ζερμέν. Κυρίως αν σκεφτεί κανείς ότι ο Ζερμέν δεν είχε βάλει γκολ μέχρι τον Νοέμβρη, μολονότι έχει αγωνιστεί και περισσότερο από τον Ελληνα φορ.

Χωρίς τα πιστόλια

Τι τον είχε πιάσει τον Ντουγκαρί; Ούτε τρελάθηκε, ούτε έχει κάτι προσωπικό με τον Ελληνα άσσο. Απλά κι αυτός λειτουργεί με το διπλό ρόλο του σχολιαστή και του παλαίμαχου: ο σχολιαστής πρέπει να είναι κυνικός και σκληρός για να τραβάει την προσοχή και ο παλαίμαχος πρέπει να δείχνει ότι αφουγκράζεται τον κόσμο της ομάδας, που περίμενε κάτι καλύτερο. Επενδύοντας στην κυνικότητα και στο χάιδεμα των αυτιών του οπαδού, κανείς ποτέ δεν έχασε. Συμβαίνει και στην Ελλάδα, αλλά και παντού: κάθε καλοκαίρι οι παίκτες που έρχονται σε όλες τις ομάδες είναι καταπληκτικοί. Αν είναι κάπως γνωστοί είναι «έτοιμοι να κάνουν την διαφορά και να ανεβάσουν την ομάδα επίπεδο», αν είναι άγνωστοι «είναι ψαγμένες μεταγραφές που δείχνουν ότι το σκάουτινγκ δουλεύει». Σε χρόνο ρεκόρ, αν αυτοί οι παίκτες δεν εντυπωσιάσουν με το καλημέρα, αρχίζουν οι δεικτικές επικρίσεις. Ο ένας έχει κακό κοντρόλ, ο άλλος είναι τεμπέλης, ο τρίτος είναι αργός – συνήθως όσο μεγαλύτερη είναι η αποθέωση τόσο μεγαλύτερο είναι το θάψιμο, διότι ο σχολιαστής πιστεύει πως το θάψιμο θα βοηθήσει τον κόσμο να ξεχαστεί τις προηγούμενες υπερβολές του. Και το αστείο είναι ότι αυτό λειτουργεί.

Φοβόμουν ότι το συστηματικό λιντσάρισμα του Νταγκουρί θα διέλυε τον Μήτρογλου, που για να δώσει αυτό που μπορεί, πρέπει να νοιώθει αγαπητός: ο Μήτρογλου προέρχεται από την Ελλάδα, μια χώρα που είναι γεμάτη Νταγκουρίδες, όμως κανείς ποτέ δεν είχε ασχοληθεί μαζί του με αυτό τον τρόπο. Η δοκιμασία δεν ήταν απλή, αλλά ο Ελληνας παίκτης άντεξε, γεγονός που δεν περίμενα. Τον Δεκέμβριο, σε μια τηλεοπτική του συνέντευξη τον ρώτησαν αν όντως τον λένε «πιστολέρο» γιατί πανηγυρίζει παριστάνοντας ότι τραβάει το όπλο του. Απάντησε «ναι» τονίζοντας, όμως, ότι έχει σταματήσει να το κάνει «γιατί δεν είναι ωραίο σε αυτό τον κόσμο που ζούμε να θυμίζεις τα όπλα πανηγυρίζοντας γκολ». Η απάντηση του ήταν εξαιρετικά ώριμη, τόσο που μου φάνηκε κακό σημάδι: φοβόμουν πως ο Μήτρογλου χωρίς τις τρέλες και τα «πιστόλια» του θα γίνει ένας δυστυχισμένος άνθρωπος – ευτυχώς είχα άδικο. Μετά τον Ιανουάριο και την άρνησή του να πάει κάπου δανεικός, άρχισε να σκοράρει και να παίζει όπως ξέρει. Και μοιάζει πλέον και πιο ώριμος, αφού η κριτική τον έκανε πιο σκληρό.

Σήκωσέ το

Δεν ξέρω αν θα παίξει απόψε: μακάρι και να παίξει και να σκοράρει και να κερδίσει η Μαρσέιγ. Για να γελάσουμε με τον Ντουγκαρί που, αν αυτό συμβεί, θα πει πως δικαιώθηκε, αφού το καλοκαίρι έλεγε πως ο Μήτρογλου είναι κράμα Ραβανέλι και Μπραντάο…