Από το ξεκίνημα των ομίλων του Γιουρόπα λιγκ δεν καταγράφονται την ίδια αγωνιστική δυο νίκες ελληνικών ομάδων. Όταν ο ΠΑΟΚ κέρδισε στη Φλωρεντία ήμουν βέβαιος ότι ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να προκριθεί μόνο με ισοπαλία κόντρα στην πεισματάρα Γιουνγκ Μπόις. Η νύχτα θα ήταν ζόρικη - σας είχα προειδοποιήσει.

Ενας εκπληκτικός Ροντρίγκες

Δεν ήταν έκπληξη για μένα η νίκη του ΠΑΟΚ – κι ας μην είχε κερδίσει ποτέ ο ΠΑΟΚ στην Ιταλία στην ευρωπαϊκή του ιστορία. Ο ΠΑΟΚ ξέρει να παίζει άμυνα και αντεπιθέσεις – δεν έχει την καλύτερη άμυνα (και για αυτό άλλωστε δέχτηκε δυο γκολ από τους Ιταλούς, παρόλο που τους έκοψε τα πόδια με το 0-2 στο πρώτο εικοσάλεπτο…) και δεν παίζει και τις καλύτερες αντεπιθέσεις γιατί οι μέσοι του σπανίως ακολουθούν τους τρεις κυνηγούς, αλλά αυτό που μετρά είναι ότι όλα όσα κάνει τα κάνει οργανωμένα. Κυρίως όμως δεν ήταν έκπληξη η νίκη του ΠΑΟΚ γιατί ο Δικέφαλος έχει ένα παίκτη σπουδαίο – μιλάω για τον εκπληκτικό Ροντρίγκες που στη βραδιά του μπορεί να πάρει όλη την ομάδα στις πλάτες του. Κόντρα στην μπλαζέ Φιορεντίνα, που αγωνίστηκε με ένα πρωτάρη τερματοφύλακα, ο Ροντρίγκες κάνει τα πάντα: δίνει το γκολ του 0-2 στον Κάμπος, έχει ένα δοκάρι, αναστατώνει την άμυνα των γηπεδούχων σε κάθε ευκαιρία και στο 94΄βρίσκει το γκολ της νίκης. Κάθε μεγάλη ελληνική νίκη εκτός έδρας έχει ένα μεγάλο πρωταγωνιστή κι ο γελαστός Ροντρίγκες ανήκει στην κατηγορία των μεγάλων παικτών που μπορούν να υπογράψουν μια μεγάλη ελληνική νίκη: το ότι το χθεσινό γκολ του ήταν το πρώτο του μακριά από την Τούμπα είναι ανεξήγητο, αλλά για τον ΠΑΟΚ παρήγορο – ο τύπος θα βάλει πολλά. Βλέποντας αυτές τις καταπληκτικές εμφανίσεις του αναρωτιέμαι πραγματικά ποιοι φωστήρες έπεισαν τον Ιβάν Σαββίδη να διώξει τον Αρνενσεν, που τον ανακάλυψε και τον έφερε στην Ελλάδα, μαζί με τον Τσίμιροτ, δηλαδή τον άλλο ξένο του ΠΑΟΚ που ξεχωρίζει. Οι ελληνικές ομάδες κάποτε πρέπει να καταλάβουν ότι καλός μάνατζερ δεν είναι αυτός που φέρνει επτά μέτριους παίκτες, αλλά αυτός που φέρνει δυο πολύ καλούς παίκτες στους επτά που διαλέγει. Ακόμα κι αν οι άλλοι πέντε είναι κακοί, για το γεμάτο μετριότητες ποδόσφαιρό μας, δυο καλοί κάνουν τη διαφορά – αρκούν. Και φέρνουν αργά ή γρήγορα και πολλά χρήματα στο ταμείο.

Δεν χρειάζονται υστερίες, αλλά δουλειά

Είναι κρίμα για τον ΠΑΟΚ να μην προκριθεί έχοντας κάνει μια τέτοια ιστορική νίκη. Δυστυχώς δεν κρατάει την τύχη στα χέρια του, αφού με ήττα της Φιορεντίνα από την Καραμπάκ την τελευταία αγωνιστική, στην τριπλή ισοβαθμία που μπορεί να προκύψει αν αυτός κερδίσει (επιτέλους…) στην Τούμπα την Λίμπερετς, αποκλείεται. Αν αυτό συμβεί, ο ΠΑΟΚ θα έχει πληρώσει τη συμπεριφορά του στα εντός έδρας ματς με τη Φιορεντίνα και την Καραμπάκ: με την Φιορεντίνα στην Τούμπα, με την ομάδα δηλαδή στην οποία χθες έβαλε τρία γκολ, έπαιξε για να κρατήσει το μηδέν, αντί να ρισκάρει για να κερδίσει, με την Καραμπάκ έκανε ένα ακατανόητο παιγνίδι, ενώ αυτή η ομάδα ήταν ο βασικός του αντίπαλος. Ο ΠΑΟΚ θέλει χρόνο και προσθήκες για να γίνει καλύτερος – κυρίως όμως χρειάζεται να μάθει να κάνει τη σωστή ανάγνωση της δυσκολίας που έχει μπροστά του: δεν του λείπουν οι δυνατότητες – στη Φλωρεντία της είδαμε – του λείπει ο μυαλό. Με λιγότερη υστερία και μεγαλύτερη προσοχή στο ποδόσφαιρο όλα θα ήταν διαφορετικά. Τουλάχιστον η νίκη με τη Φιορεντίνα ελπίζω να βοηθήσει τον Ιβιτς να καταλάβει πως οι διαιτητές είναι άνθρωποι και κάνουν λάθη με τα οποία δεν αξίζει να ασχολείται και πολύ κανείς: χθες πχ υπάρχει στο ματς ένα κανονικό γκολ των Ιταλών που δεν μέτρησε, και στο 94΄ο Ροντρίγκες ξεκινά την προσπάθεια του από θέση οφσάιντ – όλα μπορεί να συμβούν. Ας επαινέσουμε επίσης τον προπονητή του ΠΑΟΚ και για το κουράγιο του: ρίχνοντας στο ματς τον Πέλκα, τον Μυστακίδη και τον Τιάμ (κι όχι τον Μπίσεσβαρ πχ, όπως στη Σαλονίκη απαιτούν) και την επίθεση φρεσκάρισε και τη νίκη πήρε και συνεπής σε όσα πρεσβεύει υπήρξε.

Παναθηναϊκός χωρίς φιλοδοξίες

Αντίθετα από τον ΠΑΟΚ ο Παναθηναϊκός θαύμα δεν έκανε παρόλο που στην ενδεκάδα του Αγιαξ υπήρχαν πιο πολλές ρεζέρβες από όσες στην ενδεκάδα της Φιορεντίνα που έχασε από τον ΠΑΟΚ. Παίζοντας το συνηθισμένο 5-4-1 στην Ευρώπη, ο Στραματσόνι προσπάθησε να κλείσει τους χώρους και δεν νοιάστηκε πολύ για την κατοχή της μπάλας: αν ο Ιμπάρμπο είχε σκοράρει στη φάση του 26΄ μετά τη μπαλιά του Βιγιαφάνιες, μπορεί η συνέχεια του ματς να ήταν διαφορετική. Ο Ιταλός προπονητής στάθηκε στο λάθος του Στυλ, όμως αυτό έχει γίνει στον ΠΑΟ κάτι εντελώς συνηθισμένο: ο Αγγλος έκανε ανάλογα λάθη και στο ματς με τον Αγιαξ στην Αθήνα και στα ματς με τη Σταντάρ και στο ματς του Βίγκο – πλέον είδηση είναι η σταθερότητα του. Αυτό που θα πρεπε να προβληματίζει τον Ιταλό είναι η έλλειψη αντίδρασης: το ματς τελείωσε στη φάση του 1-0 – στο δεύτερο ημίχρονο ο ΠΑΟ περιμένει πότε θα δεχτεί το δεύτερο γκολ και τίποτα άλλο. Η ήττα δεν είναι ασυγχώρητη – αλλά είναι άδοξη. Η ήττα μιας ομάδας χωρίς φιλοδοξίες, κι αυτό, όταν μιλάμε για τον Παναθηναϊκό, κανονικά θα πρεπε να είναι ανεπίτρεπτο.            

Γλύτωσε τα σχόλια και τη μουρμούρα

Ανεπίτρεπτο θα ήταν και για τον Ολυμπιακό να αποκλειστεί σε αυτό τον όμιλο. Η πρόκριση του δεν είναι θεαματική: η ομάδα έκανε απλά τη δουλειά της – προκρίθηκε κυνικά, ιδρώνοντας ωστόσο. Η διακοπή έκανε ζημιά στον Ολυμπιακό που είναι μια ομάδα που βασίζεται σε τρεξίματα: στο ματς με τη Γιουνγκ Μπόις ο Μιλιβόγεβιτς και ο Μάρτινς έμοιαζαν σαν να ολοκλήρωσαν μόλις την καλοκαιρινή τους προετοιμασία, ενώ ο Σεμπά και ο Ελιονούσι έκαναν κακό καταμερισμό δυνάμεων και μετά το 70΄ δεν γυρνούσαν. Ο Ολυμπιακός είδε το Φορτούνη να ανοίγει το σκορ στο 55΄με ένα καταπληκτικό φάουλ, στο μοναδικό διάστημα που αληθινά πίεσε: το πρώτο τέταρτο του δευτέρου ημιχρόνου ήταν το μοναδικό του καλό διάστημα. Η γρήγορη ισοφάριση των Ελβετών μετέτρεψε το ματς σε πραγματικό παιγνίδι με τη φωτιά: ο Ολυμπιακός έχασε ευκαιρίες στις αντεπιθέσεις, αλλά κινδύνεψε κιόλας. Κυρίως, όπως πάντα συμβαίνει στα ματς που περνά με δυο αποτελέσματα, δεν είχε ως ομάδας ενιαία σκέψη: πέντε παίκτες έμοιαζαν ευχαριστημένοι με το 1-1 και πέντε κυνηγούσαν σαν τρελοί το δεύτερο γκολ χωρίς να γυρνάνε, ενώ ο Μπέντο έκανε την μοναδική του αλλαγή στο 82΄ μάλλον αγχωμένος αφού δεν μπορούσε να αποφασίσει αν θα υποστηρίξει την άμυνα του ή την επίθεσή του – ευτυχώς για αυτόν ο φρέσκος Μανθάτης βοήθησε και στα δυο.

Θα λεγα πως πιο πολύ και από την πρόκριση, ο Ολυμπιακός πρέπει να πανηγυρίζει γιατί απέφυγε τα λαϊκά δικαστήρια, αλλά και τα δεκάδες σχόλια αυτών που τον περιμένουν στη γωνία για να πουλήσουν ολυμπιακοφροσύνη και καταστροφολογία υποστηρίζοντας πως η ομάδα έχει κάνει βήματα πίσω, πως το να πάει στην Κύπρο να παίξει την πρόκριση δεν της ταιριάζει, πως είναι αντιμέτωπη με τον πιο ντροπιαστικό αποκλεισμό στην ιστορία της κτλ. Ο Ολυμπιακός για έκτη συνεχόμενη χρονιά θα έχει ευρωπαϊκό ματς στα τέλη Φεβρουαρίου – δεν είχε συμβεί ποτέ στην ιστορία του και είναι η απόδειξη ότι έμαθε να κάνει τη δουλειά. Αν θέλει ο αντίπαλος του να μην είναι ένα ευρωπαϊκό μεγαθήριο ας κοιτάξει να κερδίσει τον ΑΠΟΕΛ - όλα τα άλλα, συμπεριλαμβανομένης και της κρύας εμφάνισης που έκανε χθες, θα ξεχαστούν γρήγορα. 

Χρωστάω ένα ειδικό σημείωμα για τον Μπέντο, τώρα που η πρόκριση ήρθε. Λίγη υπομονή. Ενα καμπανάκι συναγερμού θα το χτυπήσω…